tag:blogger.com,1999:blog-67284379029431346132024-03-10T12:15:17.858-07:00Κριτικες θεατρικων παραστασεωνκριτικοπαρουσιαση θεατρικων παραστασεωνΚωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.comBlogger269125tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-15752679199971120752024-03-10T12:14:00.000-07:002024-03-10T12:14:19.308-07:00«Αράφ» του Γιάννη Τσίρου στο Θέατρο «Αποθήκη»<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga-TjCqJubpsUvCe6GBRjIAxp0yH9SGWUcK0AmZ_y6aaBAeKW8-QLWOyVVZ-SpTgYx6jZeg5Tar7YImjzyt45Bd5XohROjaD_v1hqGTQ9Mwxm0BS39JDjS5egK-NJ1MSFS8wbP_Sl9AzaeuE6ray1naWQAs10kpq8mCHjYhTBV478K2jZQdx7PfxEAzrW5/s2592/perasma_0531.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1728" data-original-width="2592" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga-TjCqJubpsUvCe6GBRjIAxp0yH9SGWUcK0AmZ_y6aaBAeKW8-QLWOyVVZ-SpTgYx6jZeg5Tar7YImjzyt45Bd5XohROjaD_v1hqGTQ9Mwxm0BS39JDjS5egK-NJ1MSFS8wbP_Sl9AzaeuE6ray1naWQAs10kpq8mCHjYhTBV478K2jZQdx7PfxEAzrW5/w400-h266/perasma_0531.jpg" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLUQfbP1Q-hnfZFf4tRyi94XEs-cpe_jWCSQn2NKxlWzx-u6C17spFjqIrDjhsbST-pKyJTmvbW1n3RPpeQkJE6Kzfx-yeFqg8mGchuoGb68ByTly44DYOvVX3NQmmQvLGt9kDFQrreKUIrBuTxAtd0a3SSL41ATLcM6UTPwqWKFiVQ_7V9uxUqllvsvKu/s2592/perasma_0756.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1728" data-original-width="2592" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLUQfbP1Q-hnfZFf4tRyi94XEs-cpe_jWCSQn2NKxlWzx-u6C17spFjqIrDjhsbST-pKyJTmvbW1n3RPpeQkJE6Kzfx-yeFqg8mGchuoGb68ByTly44DYOvVX3NQmmQvLGt9kDFQrreKUIrBuTxAtd0a3SSL41ATLcM6UTPwqWKFiVQ_7V9uxUqllvsvKu/w400-h266/perasma_0756.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">«<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ηλίας</b>: Αράφ τον λένε. Είχε στον λαιμό του ένα λουράκι… με μια
ταυτότητα που το έγραφε… (…)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Ματίνα</span></b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">: Ο Αράφ πεινάει
και διψάει…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Ηλίας</span></b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">: Θα του πάω φαΐ και
νερό…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Ματίνα</span></b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">: Θες να έρθω μαζί
σου;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Ηλίας</span></b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">: Δεν τον φοβάσαι;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Ματίνα</span></b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">: Τον φοβάμαι… Αλλά
όχι όσο μας φοβάται αυτός…»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μια νύχτα, κατά την πυρετώδη προετοιμασία
για τη θερινή τουριστική περίοδο, ο Ηλίας Λεούσης, ιδιοκτήτης του απόκεντρου
ξενοδοχείου «Αιγαίου», και ο Φώτης, κηπουρός και συνεργάτης του, διασώζουν με
τη βάρκα τους, μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, έναν σκουρόχρωμο, άγριο αλλά
φοβισμένο σκύλο. Μαζί με την κτηνίατρο Ματίνα, πρέπει να λάβουν κατεπειγόντως
αποφάσεις για την απρόσκλητη και ανεπιθύμητη αυτή παρουσία που η παραμονή της
στο νησί θα προκαλέσει σωρεία προβλημάτων. Η στείρωση και το φιλοζωικό
καταφύγιο φαντάζουν εύκολη, γρήγορη και βολική λύση στην οποία εναντιώνονται οι
σύλλογοι για τα δικαιώματα των ζώων. Μετά από έναν καταιγισμό λεκτικών
διαξιφισμών-διαπραγματεύσεων-ανατροπών που προβάλλουν τις ανασφάλειες, τις
αντιφάσεις, τις ενστάσεις και τις συναισθηματικές-ψυχολογικές μεταπτώσεις των
τριών προσώπων, ένας ευέλικτος συμβιβασμός θα σώσει αναίμακτα τα προσχήματα και
θα ισορροπήσει την κατάσταση.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Με καίριο υπαινικτικό λόγο και
ευανάγνωστες αναφορές-αναλογίες, ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Γιάννης
Τσίρος</b> διανθίζει και περιπλέκει με δεξιοτεχνία την υπόθεση φωτογραφίζοντας
γνώριμες καταστάσεις του πολύπλοκου μεταναστευτικού ζητήματος και ρίχνοντας
ευθύβολα τον σπόρο της αμφιβολίας στην έκβαση της υπόθεσης. Το νέο έργο του με
τον μυστηριώδη τίτλο, «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αράφ</b>», είναι
ανοιχτό σε πολλές αναγνώσεις και ερμηνείες. Η αλληγορική γλώσσα του Τσίρου
σκιαγραφεί τη στάση μας και την προβληματική μας συνύπαρξη με τον Άλλο, τον ξένο,
τον διαφορετικό, τον αδύναμο, τον ανυπεράσπιστο, τον ευάλωτο. Εκείνον που
φοβόμαστε γιατί δεν μπορούμε ή/και δεν θέλουμε να καταλάβουμε, να μάθουμε, να
αποδεχθούμε. Εκείνον που μας φοβάται και «γαυγίζει» για να αμυνθεί απέναντι
στην καχυποψία, την επιφυλακτικότητα, την προκατάληψη, τη μεροληψία, την
εκμετάλλευση, την αδικία. Αν και αλληγορική, η γλώσσα του Τσίρου μιλάει χωρίς
περιστροφές, έξω, όπως λέμε, από τα δόντια, για την υποκρισία, την αδιαφορία,
τον κυνισμό, την κερδοσκοπία και κυρίως την παντελή έλλειψη ενσυναίσθησης. Από
τα «Αξύριστα πηγούνια» (2004) και την «Αόρατη Όλγα» (2012) έως τον «Άγριο
σπόρο» (2013), την «Ημέρα Κυρίου» (2022) και τον «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αράφ</b>» (2023), ο σπουδαίος Έλληνας συγγραφέας «καταγγέλλει» την
καταπίεση του ανθρώπου από το βάρος του κοινωνικώς υπάρχειν, από τις διαρκώς
ανανεούμενες συμβάσεις που δημιουργούν εξαρτήσεις και διαπλοκές, καθώς και από
τον εφησυχασμό ως απότοκο ενός κατευθυνόμενου κομφορμισμού.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η σκηνοθεσία του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Γιώργου Παλούμπη</b> αναδεικνύει την αισθητική και τις επιταγές του
κειμένου με έναν ευεργετικό ρυθμό που απογειώνει το σασπένς. Τη ρεαλιστική
ακρίβεια και λεπτομέρεια ακολουθούν τα προσεγμένα σκηνικά και τα κοστούμια της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Νατάσσας Παπαστεργίου</b>. Οι φωτισμοί του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Βασίλη Κλωτσοτήρα</b> και η μουσική σύνθεση
του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κώστα Νικολόπουλου</b> υπογραμμίζουν
την επικείμενη ένταση και το αθέατο του λόγου. Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ιωσήφ Πολυζωίδης</b> (Λεούσης), ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Φώτης
Λαζάρου</b> (Φώτης) και η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ράνια Σχίζα</b>
(Ματίνα) κινούνται δυναμικά, σε ενιαία υποκριτική υφολογία που κλιμακώνει την
αντιπαράθεση των προσώπων και την τελική τους συμπόρευση. <o:p></o:p></span></p>Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-84761254948748545132024-03-01T14:10:00.000-08:002024-03-01T14:10:59.116-08:00«Οι δύο χέστηδες» του Ευγένιου Λαμπίς στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Φρυνίχου) <p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjz4N7D_z1P73txaTpZ6aBPXL-pY87kAqvsKovjA5iDOi16-qZBgZgdRi-0rQBRyKco9_gxCKLJHJw0W6d3WeFk59sJ52atuVs-RqzT6hQI9mi-rwIcsTroEM1ktoLw3ZjL3cxVSxw9UAkoMqMCPvOPUiznjzElVrFJLa8JrEsmUTV3j9nEM3LWIRmBOR3q/s1080/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1080" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjz4N7D_z1P73txaTpZ6aBPXL-pY87kAqvsKovjA5iDOi16-qZBgZgdRi-0rQBRyKco9_gxCKLJHJw0W6d3WeFk59sJ52atuVs-RqzT6hQI9mi-rwIcsTroEM1ktoLw3ZjL3cxVSxw9UAkoMqMCPvOPUiznjzElVrFJLa8JrEsmUTV3j9nEM3LWIRmBOR3q/w400-h266/2.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiko6kQv6sCWOq3fA__9taPu6aHaeEew1uSgTlFZGG6aruWmocVrLGD8K4wKmxLBFz7-RMvBaXDg3Tvn3uRu3_qaps5Lp9c7_TT-Uv2lLcEJBAt16LYmTuwfxfqJZknvfAQ9gcfesk5MYA9w-1Z6NNsg1I5XnB7lUvMOYsVtsGtSUcIxS2BNSJyYAL6TA7e/s1080/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1080" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiko6kQv6sCWOq3fA__9taPu6aHaeEew1uSgTlFZGG6aruWmocVrLGD8K4wKmxLBFz7-RMvBaXDg3Tvn3uRu3_qaps5Lp9c7_TT-Uv2lLcEJBAt16LYmTuwfxfqJZknvfAQ9gcfesk5MYA9w-1Z6NNsg1I5XnB7lUvMOYsVtsGtSUcIxS2BNSJyYAL6TA7e/w400-h400/1.jpg" width="400" /></a></div><br /><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Βασίλης
Παπαβασιλείου</b> μεταφράζει και σκηνοθετεί (με τη συμβολή της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Νικολέτας Φιλόσογλου</b> στη δραματουργική
επεξεργασία) ένα χαρακτηριστικό δείγμα του βωντεβίλ αναδεικνύοντας ευθύβολα την
αισθητική του. Ο Λαμπίς αναβαθμίζει το είδος, που έχει τις ρίζες του στον 17<sup>ο</sup>
αιώνα και οφείλει πολλά στην Κομμέντια ντελ’ Άρτε, με τη δεξιοτεχνική χρήση της
γλώσσας, το κομψό ύφος, την καυστική ειρωνεία, τα χαριτωμένα άσματα και την
ευρηματικότητα του, την οποία τροφοδοτούσαν συχνά οι συνεργάτες συγγραφείς.
Διακωμωδεί την παρισινή κοινωνική ζωή του 19<sup>ου</sup> αιώνα χωρίς να
επιδιώκει την καταγγελία μέσα από κωμωδίες ανατρεπτικών καταστάσεων που
προβάλλουν με μεγεθυντικό φακό τη φαιδρότητα, την ηθική ελαφρότητα, την
υποκρισία και τη ματαιοδοξία του μέσου αστού. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Σε αυτό το καθαρό θέατρο της διασκέδασης
εντάσσεται και η μονόπρακτη κωμωδία, «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Οι
δύο χέστηδες</b>» («</span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Les</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: FR;">Deux</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: FR;">Timides</span></b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">», 1860), που έγραψε σε συνεργασία με τον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μαρκ Μισέλ</b>, με θέμα το ελάττωμα της
συστολής, της ατολμίας ενός ατόμου και τις συνέπειές του για τον ίδιο και τους
άλλους γύρω του. Όταν δεν έχεις το θάρρος να διεκδικήσεις αυτό που θέλεις ή να
αρνηθείς αυτό που δεν θέλεις, να πεις το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι, γίνεσαι
έρμαιο της τύχης και χειραγωγείσαι από τον άλλο. Δεν είσαι ντροπαλός, είσαι
χέστης. Η μετάφραση του Παπαβασιλείου ενισχύει με καίριες επιλογές το φαρσικό
στοιχείο του έργου, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον τίτλο («</span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: FR;">timide</span></b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">» στα γαλλικά σημαίνει ντροπαλός), μένοντας πιστή στο
ύφος και το πνεύμα του μέσα από μια ζωντανή, περιπαικτική γλώσσα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Οι σκηνικές οδηγίες στον 19<sup>ο</sup>
αιώνα επιμένουν στη ρεαλιστική απεικόνιση του χώρου μέσα από λεπτομερείς
περιγραφές. Το σκηνικό του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Άγγελου Μέντη</b>
είναι λιτό και αφαιρετικό με ένα μικρό «λαβύρινθο» από λευκά πανιά και τρία
βάζα με κόκκινα λουλούδια, το χρώμα του ερωτικού πάθους. Τα λουλούδια ανάγονται
σε πολυχρηστικό αντικείμενο – έκσταση που υπογραμμίζει τις διαπλεκόμενες
σχέσεις των προσώπων και τον παιγνιώδη, ανώδυνο χαρακτήρα της δράσης. Τα λευκά
πανιά πάνω στα οποία εναλλάσσονται τα χρώματα των ζωηρών φωτισμών της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Στέλλας Κάλτσου</b> «φιλοξενούν» τις σκιές
των προσώπων αποκαλύπτοντας μέσα από το θέατρο σκιών τις απόκρυφες σκέψεις
τους. Στην ίδια αφαιρετική γραμμή κινούνται και τα κοστούμια του Μέντη με
χαρακτηριστικά που ενισχύουν το κωμικό. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η
μουσική σύνθεση του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Άγγελου
Τριανταφύλλου</b>, οι στίχοι των τραγουδιών (<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Γιάννης Καλαβριανός, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Σμαράγδα Κόκκινου,
Νικολέτα Φιλόσογλου</b>) και οι χορογραφίες του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Φωκά Ευαγγελινού</b> δένουν αρμονικά με τη σκηνοθετική ανάγνωση που
μένει πιστή στο πνεύμα του βωντεβίλ. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το ελάττωμα της αναποφασιστικότητας και
της δειλίας εικονοποιεί υποδειγματικά ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Γιώργος
Γλάστρας</b> στον ρόλο του Φρεμισέν, του νεαρού που δεν τολμά να διεκδικήσει τη
γυναίκα που αγαπά. Η ποικιλία της πλούσιας παραγλωσσικής έκφρασης του ηθοποιού
είναι ταυτόχρονα και μια διακριτική κριτική του ρόλου με πολλαπλές προεκτάσεις.
Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Θέμης Πάνου</b>, ως Τιμποντιέ, ο
πατέρας που δεν μπορεί να πει όχι στον επίδοξο προικοθήρα της κόρη του, ο
δεύτερος χέστης, κινείται ευέλικτα και εξελικτικά για να επισημάνει την
ανατροπή. Όταν αποδεικνύεται ότι ο Γκαραντού, ο παρ’ ολίγον γαμπρός του,
κακοποίησε την πρώην γυναίκα του και οδηγήθηκε στη φυλακή, ο Τιμποντιέ παύει να
είναι χέστης, υψώνει τη φωνή του και βρίσκει το σθένος να βάλει τα πράγματα στη
θέση του. Αλλά, όπως είπαμε, ο Γάλλος συγγραφέας κλείνει το μάτι, φωτογραφίζει
τα κακώς κείμενα με ανάλαφρο τρόπο και δεν επιδιώκει την καταγγελία. Έτσι, τόσο
η Καικίλια της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κλέλιας Ανδριολάτου</b>, η
κόρη της οποίας η ευτυχία εξαρτάται από τις αποφάσεις πατέρα και αγαπητικού,
όσο και ο Γκαραντού του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αλέξανδρου
Χρυσανθόπουλου</b> αλλά και η υπηρέτρια Αννέτα της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σμαράγδας Κόκκινου</b> αποδίδονται με ευφυή κωμικά μέσα στον αστερισμό
της παρωδίας. <o:p></o:p></span></p>Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-22241075522884230582024-02-15T22:40:00.000-08:002024-02-15T22:40:03.899-08:00«Αλίφειρα» του Ανδρέα Στάικου στη Σκηνή «Ωμέγα» του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά<p style="text-align: justify;"> <span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; text-align: justify;"><span style="font-size: 12pt;"> </span></span></p><div class="separator" style="clear: both; font-size: 12pt; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMRAa8hr0quQSnT-qkRC5IZT2iO60ZbnUv7W5USooLI5sgNV0Ym6YVrxGPa8IREvuz1J78yeyl2_nYJsKGc5bOPgYlFNUIq-Y_Q7uy-HlEy_1z1nxbO4duI6T1DOzIdRjKltiyR9oRQ57es-g6S1uYgvtiAnVmJX_LmA1hAXJSYgAw2pHvZ_2pnGZoJR2E/s2767/02.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1477" data-original-width="2767" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMRAa8hr0quQSnT-qkRC5IZT2iO60ZbnUv7W5USooLI5sgNV0Ym6YVrxGPa8IREvuz1J78yeyl2_nYJsKGc5bOPgYlFNUIq-Y_Q7uy-HlEy_1z1nxbO4duI6T1DOzIdRjKltiyR9oRQ57es-g6S1uYgvtiAnVmJX_LmA1hAXJSYgAw2pHvZ_2pnGZoJR2E/w400-h214/02.jpeg" width="400" /></a></div><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"> Να φύγουμε από την Αλίφειρα ή να μείνουμε
για πάντα εδώ; Ποιος είναι άραγε αυτός ο χώρος που κάποιοι επιθυμούν διακαώς να
εγκαταλείψουν ενώ κάποιοι άλλοι έρχονται να ανακαλύψουν γεμάτοι προσδοκίες από
τις αφηγήσεις των προγόνων για το ένδοξο παρελθόν του τόπου; Θα βρουν αυτό που
ψάχνουν ή μήπως τελικά όλα είναι ψέματα, αυταπάτες και μια σκέτη απογοήτευση; Ο
χώρος στο θέατρο του <b>Ανδρέα Στάικου</b>
γίνεται αφορμή και αφετηρία μιας γλωσσικής περιπέτειας στον αστερισμό του
παραλόγου, της παρωδίας και της μεταμφίεσης. Ένα ατέρμονο παιχνίδι των λέξεων
από το οποίο ξεπηδούν τα πρόσωπα και γεννιούνται οι καταστάσεις την πορεία των
οποίων καθορίζουν οι ηθοποιοί στις πρόβες. Ηθοποιοί – συνδημιουργοί που μαζί με
τον συγγραφέα-σκηνοθέτη διαμορφώνουν το τελικό κείμενο, συνήθως λίγες μέρες
πριν την πρεμιέρα. Με τα υλικά της ίδιας συνταγής γεννήθηκε και η «<b>Αλίφειρα</b>». Από την αρχαία, ξεχασμένη
πόλη της Αρκαδίας εμπνέεται ο σπουδαίος Έλληνας συγγραφέας για να παρουσιάσει
το νέο του θεατρικό έργο στο οποίο συναντά κανείς το σύνολο των αναφορών, των
εμμονών και των αναμνήσεών του. Πρωταγωνιστής η γλώσσα με τους υπαινιγμούς, τα
διφορούμενα, τα άρρητα, τα προϋποτιθέμενα, τον διάλογο με άλλα κείμενα αλλά και
με την ίδια την Ιστορία. Και στόχος η ανάδειξη της θεατρικότητας και της δημιουργίας
μιας άλλης ψευδαίσθησης προς αναζήτηση της αλήθειας.</span></div><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", "serif";"><span style="font-size: large;"> Στη σχεδόν έρημη από κατοίκους Αλίφειρα
ζουν η Λέλα και η Παπαγαλίνα, δυο νεαρές γυναίκες που ετοιμάζονται να φύγουν
μακριά. Η απρόσμενη άφιξη του αρχαιολόγου Επαμεινώνδα και της εκκεντρικής
Βαρώνης θα ανατρέψει τα σχέδιά τους. Τα τέσσερα πρόσωπα στροβιλίζονται
ιλιγγιωδώς στο χορό της αλήθειας και του ψέματος, του μυστικού και της απάτης
που τα φέρνει αντιμέτωπα με νέα ερωτήματα που μένουν αναπάντητα. Κανείς δεν θα
μείνει και κανείς δεν θα φύγει από την Αλίφειρα. Οι βαλίτσες στο κέντρο της
σκηνής που υποδηλώνουν άφιξη και αναχώρηση θα μείνουν εκεί μέχρι το τέλος. Το
καινούργιο θα χτιστεί πάνω στο παλιό, το παρόν θα στηριχθεί στο παρελθόν, θα το
αμφισβητήσει, θα θελήσει να το αφανίσει αλλά από τα θραύσματά του θα ατενίσει
το μέλλον. Άλλωστε, οι εικόνες του σκηνικού του <b>Αλέξη Κυριτσόπουλου</b> φανερώνουν με το μετωνυμικό τους χαρακτήρα τη
μείξη των υλικών ενώ οι φωτισμοί του <b>Χάρη
Δάλλα</b> και η πρωτότυπη μουσική του <b>Νίκου
Ξυδάκη</b> «δένουν» με τη γλυκόπικρη γεύση που αφήνει αυτή η κωμωδία. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", "serif";"><span style="font-size: large;"> Η <b>Ελένη
Ζαραφίδου</b> ως Λέλα και η <b>Αιμιλία
Μήλιου</b> ως Παπαγαλίνα πλάθουν με εκφραστική ευχέρεια και ποικιλία τις δύο
γυναίκες που φυλούν τις «Θερμοπύλες» της Αλίφειρας αναδεικνύοντας το
χαρακτηριστικό χιούμορ του συγγραφέα. Ο <b>Δημήτρης
Πασσάς</b> ενσαρκώνει εξελικτικά και πολύπλευρα τον αρχαιολόγο Επαμεινώνδα και
η <b>Εμμανουέλα Κοντογιώργου</b> σαγηνεύει
με την αισθαντική της θηλυκότητα στον ρόλο της απρόβλεπτης Βαρώνης με τις
γόβες, τις βλεφαρίδες και τα σαρκώδη χείλη που αναζητούν μανιωδώς μια ρουφηξιά
από τσιγάρο.</span></span></p>
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", "serif"; line-height: 107%;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"> Αφεθείτε στη μαγεία της «<b>Αλίφειρας</b>» και γελάστε χωρίς φόβο ακόμη
και μέχρι δακρύων, ίσως κάπου μέσα στα ερείπιά της θα βρείτε μια δική σας γωνιά
τόσο οικεία όσο και ξεχασμένη…</span></div></span>Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-7801515018492980792024-02-09T09:49:00.000-08:002024-02-09T09:49:56.401-08:00«Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα» του Ματέι Βίζνιεκ στο Θέατρο «Μπέλλος»<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizE2863vnRMcx52gem_9vEc0tkf9r0sE85RR9LNPRh5cM9ZdWK-qOJyLtVIuZmcauaJVyIhBlYHDNnrh1yWWJ1TwPUumKSSMRKw7zYSX2AEuE52_9ixciWoIui1s5j32yLjd-G0xsfhRsZgxQOivySE8HH2-vw0RVkAh7oSPToVf_G1-0JtRuxAOmtFsUS/s1296/BIZNIEK-GENIKH_1259-NEF.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="864" data-original-width="1296" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizE2863vnRMcx52gem_9vEc0tkf9r0sE85RR9LNPRh5cM9ZdWK-qOJyLtVIuZmcauaJVyIhBlYHDNnrh1yWWJ1TwPUumKSSMRKw7zYSX2AEuE52_9ixciWoIui1s5j32yLjd-G0xsfhRsZgxQOivySE8HH2-vw0RVkAh7oSPToVf_G1-0JtRuxAOmtFsUS/w400-h266/BIZNIEK-GENIKH_1259-NEF.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p><p></p><div style="text-align: left;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt; text-align: justify;"> «<b>Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου
ηχούσε πολύ φάλτσα</b>» (2005) του γαλλόφωνου Ρουμάνου συγγραφέα <b>Ματέι Βίζνιεκ</b> είναι ένα
αντιμιλιταριστικό έργο με έμφαση στις ανθρωπιστικές συνέπειες και ενοχές που
επιφυλάσσει στο «θύμα», αν θύμα είναι το σύμπτωμα κάθε ολέθρου που βαρύνει πάνω
στον άνθρωπο. </span><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt; text-align: justify;">Ένας
ακαθόριστος πολτός πτωμάτων στοιβάζεται στο έργο όπου η μοναξιά των «νεκρών»
στρατιωτών συντέμνει τη μοναξιά των ζώντων που όχι μόνον έχασαν τους δικούς
τους – τα παιδιά τους, αλλά αγνοούν και τη γη – τον τάφο που τους σκέπει. </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt; text-align: justify;"> Στη
σκηνή 13 η Μάνα αναφωνεί με αποδέκτες όλες τις μάνες που έχασαν τα παιδιά τους:
«<b>Σ’ αυτήν τη χώρα, ευτυχισμένη μάνα είναι η μάνα που ξέρει που είναι θαμμένα τα
παιδιά της. Ευτυχισμένη είναι η μάνα που μπορεί όποτε θέλει να φροντίζει ένα
μνήμα και ξέρει ότι μέσα σ’ αυτό το μνήμα βρίσκεται ο γιος της, κι όχι ένα
κουφάρι όποιο να ‘ναι</b>» (μετάφραση: </span><b style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt; text-align: justify;">Έρση
Βασιλικιώτη</b><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt; text-align: justify;">). </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt; text-align: justify;"> Αυτή η
κραυγή απελπισίας συνιστά έναν ακράδαντο οικουμενικό λυγμό! Συνοδεύεται μάλιστα
από δράσεις, σχεδόν ανεπανάληπτες στον συμβολισμό τους. Γυναίκες οι οποίες
ενταφιάζουν μέσα σε καροτσάκια-κινητούς τάφους, «πουκάμισα».</span></div><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ματέι Βίζνιεκ</b> οικονομεί τη δράση μ’ ένα
ευφυές ανάμεσα στα άλλα εύρημα: αυτό του παρόντος – απόντος προσώπου. Ο Γιος
(Βίμπκο), ο πρωταγωνιστής, νεκρός, επανέρχεται ως ποθητή σκιά και συνομιλεί,
χωρίς πάλι να συνομιλεί, με τους γονείς του. </span><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;">Το
τραγικό, στην ίδια οικονομία, διαποτίζεται από ιλαρές δράσεις που αγγίζουν το
γκροτέσκο ανακουφίζοντας τον θεατή και ταυτοχρόνως καθιστώντας οικτρό το σύμπαν
του πένθους.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η
παράσταση της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αικατερίνης Παπαγεωργίου</b>
εικονοποιεί ευφάνταστα, με ατμοσφαιρικό και ευρηματικό τρόπο το κείμενο,
υπογραμμίζοντας τον πικρό σκεπτικισμό που αποπνέει η φιγούρα της τρελής γριάς:
«Όλα τα κόκαλα έχουν ανακατευτεί, τώρα. Τι το θες το μνήμα; Όλη η γη, ένα μνήμα
είναι». </span><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;">Η
σκηνοθεσία, ακολουθώντας την αισθητική του συγγραφέα, κινείται σε μια εφιαλτική
ατμόσφαιρα, στον μεταίχμιο χώρο ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το παράλογο, αν όχι
το μεταφυσικό. Άλλωστε, τα σκηνικά της </span><b style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;">Μυρτώς
Σταμπούλου</b><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;"> διαχωρίζουν με σαφήνεια τις δράσεις με χαρακτηριστικό
αντικείμενο – έκσταση το «κουτσό» τραπέζι που δεσπόζει στο κέντρο, ένα
αντικείμενο – σήμα της ολοσχερούς καταστροφής του σπιτιού. Το πένθος και τις
ιδιότητες των προσώπων αποτυπώνουν τα κοστούμια της </span><b style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;">Ειρήνης Γεωργακίλα</b><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;">, η πρωτότυπη μουσική της </span><b style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;">Μαρίνας Χρονοπούλου</b><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;"> και οι εναλλαγές των φωτισμών του </span><b style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;">Κωστή Μουσικού</b><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;">.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μάνια Παπαδημητρίου</b> κινείται με
ελεγχόμενο συναισθηματισμό στον ρόλο της Μητέρας για να δώσει έμφαση και βάθος
στο φορτίο του πένθους ενώ διανθίζει με κωμικά στοιχεία, πληθωρικότητα και
εξωστρέφεια τον ρόλο της Πατρόνας. Στο ίδιο πνεύμα κινείται και ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Δημήτρης Πετρόπουλος,</b> που εκφράζει
εσωτερικά την αγωνία και την απόγνωση του Πατέρα ενώ σχηματοποιεί με εκφραστική
ευελιξία τον κυνισμό του αδίστακτου Νταβατζή. </span><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;">Ομοίως, ο </span><b style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;">Τάσος Λέκκας</b><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;">
ενσαρκώνει τον Γιο χαράζοντας ευκρινώς τα διαχωριστικά όρια ανάμεσα στον κόσμο
των νεκρών και των ζωντανών ενώ πλάθει μια ευφυή Τραβεστί που καταδικάζει με
καυστικό πνεύμα συλλήβδην όλες τις ιδεολογίες που οδήγησαν την ανθρωπότητα σε
αιματηρές συρράξεις και αδιέξοδα. </span><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;">Ο </span><b style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;">Αλέξανδρος
Βάρθης</b><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;"> αποδίδει με σημασιολογική βαρύτητα και κριτική διάθεση τους ρόλους
που υποδύεται (Στάνκο, Συνοριοφύλακας, Νέος Γείτονας, Στρατιώτης) μέσα από μια
ιδιότυπη εκφραστικότητα που στηρίζεται στην υπερβολή. Ειδικά στον Νέο Γείτονα,
η παραγλωσσική έκφραση του ηθοποιού καταδεικνύει καίρια την αδίστακτη στάση του
παραδόπιστου ανθρώπου που δεν έχει φραγμούς και ηθικές αναστολές ενώ υπονοείται
ξεκάθαρα η έλλειψη ευφυίας και ενσυναίσθησης. </span><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;">Η <b>Ελίζα Σκολίδη</b> υποδύεται τη φοβισμένη,
ευάλωτη Κόρη (Ίντα) που έχει εξοκείλει στην πορνεία αποδίδοντας τον τρόμο και
την ανασφάλεια. Ο αισθαντικός χορός στην κρεμαστή μπάρα (κινησιολογία: <b>Χρυσηίς Λιατζιβίρη</b>, χορογραφία </span><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;">pole</span><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;">dancing</span><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;">: <b>Μέλλω Διανελλάκη</b>) συμβολίζει την απατηλή λάμψη του κόσμου της
νύχτας όπου τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Στον ρόλο της Μίρκας, της
κακομούτσουνης τρελής γριάς, η <b>Ελίζα
Σκολίδη</b> δίνει «ρέστα» με την αστραπιαία μεταμόρφωσή της. Η ηθοποιός
χειρίζεται με δεξιοτεχνία κωμικούς και δραματικούς τόνους, στην κόψη του
ξυραφιού.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η
τελευταία εικόνα με την επιστροφή της Κόρης στο σπίτι και την αισιόδοξή της
διάθεση («Και το σπίτι, δεν είναι καμένο εντελώς, θα τα καταφέρουμε…»)
στιγματίζεται από μια βουβή παρουσία. Ενώ η Ίντα σκαλίζει το χώμα και «φυτεύει»
ένα λουλούδι, ένας νεαρός άνδρας μπαίνει στη σκηνή με ένα ποτιστήρι. Ένα
ποτιστήρι που ποτίζει το λουλούδι με… χαρτονομίσματα. Γιατί το χρήμα κυβερνά
τον κόσμο… Γιατί ένας είναι πια ο εχθρός… <o:p></o:p></span></p>Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-6556867117962489992024-01-26T23:23:00.000-08:002024-01-26T23:23:34.886-08:00«Οι Δούλες» του Ζαν Ζενέ στο Θέατρο «Δήλος»<p style="text-align: justify;"> <span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt; text-align: justify;"> </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaxd1e5SURjp25snu2uVk0wcBxg2L8H1RkADb1z64zX0I36GhCmsf8SifM4jVMwx3mvTFYE_oNSGYZc1WF6NS9hnMgKmnBsy1xMBiBwDvCvBT8jzbL7c3VwJ-1jjZI7NQIITv_fmZpCdZ6YckIz3i2_TpE5Yn0f_jNK1kzjxODGJRk8vA2Hd9plBpq1QfE/s1124/03%20.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="650" data-original-width="1124" height="231" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaxd1e5SURjp25snu2uVk0wcBxg2L8H1RkADb1z64zX0I36GhCmsf8SifM4jVMwx3mvTFYE_oNSGYZc1WF6NS9hnMgKmnBsy1xMBiBwDvCvBT8jzbL7c3VwJ-1jjZI7NQIITv_fmZpCdZ6YckIz3i2_TpE5Yn0f_jNK1kzjxODGJRk8vA2Hd9plBpq1QfE/w400-h231/03%20.jpg" width="400" /></a></div><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 12pt;"> Ο θεατρικός μικρόκοσμος του
σκοτεινά ποιητικού </span><b style="font-size: 12pt;">Ζαν Ζενέ</b><span style="font-size: 12pt;">
κατοικείται από «αγγέλους» ενός «καθαγιασμένου» κακού. «Αγγέλους» με σάρκα και
οστά, που γεύονται το κακό ηδονικά και περήφανα. Τα δραματικά πρόσωπα του
Γάλλου συγγραφέα προσβλέπουν στο κακό ως αξία και το επενδύουν με μια
τελετουργική φόρμα που δεν εικονοποιεί με ωμότητα τη φρίκη. Το κακό
ενσαρκώνεται επί σκηνής «αναίμακτα», σ’ ένα ατέρμονο παιχνίδι ειδώλων και
μεταμφιέσεων που οδηγεί σ’ ένα σύνθετο θέατρο εν θεάτρω με πολιτικές
προεκτάσεις, στον αστερισμό του παραλόγου.</span></div><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στις «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Δούλες</b>» (1947), η Σολάνζ και η αδελφή της Κλαιρ, εκπροσωπώντας την
εργατική τάξη που υφίσταται την περιφρόνηση των αφεντικών, επιδίδονται
καθημερινά σ’ ένα ναρκισιστικό παιχνίδι – πρόβα εξόντωσης της Κυρίας τους με
απρόβλεπτη εξέλιξη. Μια νοσηρή «ιεροτελεστία» που συστεγάζει τα ανάμεικτα
συναισθήματά τους και τις απόκρυφες σκέψεις τους. Τον αθέατο ψυχισμό τους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο βιωματικός χαρακτήρας και η
εμπειρία της κάθαρσης που προσφέρει η παράσταση στο θέατρο «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Δήλος</b>» (σε μετάφραση <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Έλσας Ανδριανού</b>) προσθέτουν λόγους να «επισκεφτεί»
κανείς ξανά το πολυπαιγμένο αλλά ανεξάντλητο σε προσεγγίσεις έργο. Η εκδοχή του
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Άρη Τρουπάκη</b> στήνεται στη δυναμική
του κλειστού χώρου ενός δωματίου – θεατρικού καμαρινιού όπου οι θεατές, σε
απόσταση αναπνοής από τους ηθοποιούς, καθίστανται «συνένοχοι». Οι χρωματιστές λουλουδάτες
κουρτίνες, το γραμμόφωνο, οι γαλλικές μελωδίες, τα κρεμασμένα φορέματα, το
μπουντουάρ διαμορφώνουν έναν εκστατικό σκηνικό διάκοσμο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στην παράσταση κυριαρχούν η
σκηνοθετική ευρηματικότητα, τα σκηνικά και κοστούμια του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κωνσταντίνου Ζαμάνη</b> και η υποκριτική ευελιξία και ενάργεια.
Σημαίνοντα ρόλο διαδραματίζει ο καθρέφτης από τον οποίο θα εμφανιστεί και θα
εξαφανιστεί ως διά μαγείας η Κυρία, φιγούρα που διανθίζει ευθύβολα με κωμικές
αποχρώσεις η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μαρία Νίκα</b>
ενδυναμώνοντας έτσι την κριτική της διάθεση απέναντι στον ρόλο. Η ηθοποιός
ερμηνεύει την Κυρία με μπρίο και έναν ενδιάθετο σκεπτικισμό που προοικονομεί
όσα θα συμβούν. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Δήμητρα Χατούπη</b> ενσαρκώνει με εκφραστική δεξιοτεχνία την πλούσια
γκάμα των χαρακτηριστικών που φέρει το πρόσωπο της Σολάνζ εκκινώντας από την
ταπεινή αφοσίωση έως το φθονερό μίσος προς την Κυρία και την υψωμένη γροθιά της
επανάστασης. Εύγλωττοι οι μορφασμοί του προσώπου της όταν η Κυρία τοποθετεί στο
κεφάλι της Σολάνζ το φλιτζάνι με το δηλητηριασμένο τίλιο και της ζητάει να
βαδίσει προς το μέρος της. </span><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;">Η </span><b style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;">Μαρία Σαββίδου</b><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 12pt;"> στον ρόλο της Κλαιρ κορυφώνει εξελικτικά το παιχνίδι
των ειδώλων με εξωστρέφεια. Η Κλαίρ δεν πεθαίνει ως υπηρέτρια αλλά ως το είδωλο
μιας Κυρίας φορώντας το φωτοστέφανο της μεγαλοπρέπειας.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η ερμηνεία των τριών ηθοποιών
εμφανίζεται στη σκηνή ως πράξη αλληλοσυμπληρώσεως απογειώνοντας το παιχνίδι της
φαντασίωσης και της μεταμόρφωσης του υμνητή του περιθωρίου.<o:p></o:p></span></p>Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-60036344765819248572020-02-27T05:37:00.002-08:002020-02-27T05:37:56.708-08:00«Ευτυχισμένες μέρες» του Σάμουελ Μπέκετ από την Ομάδα Σημείο Μηδέν στο Θέατρο Άττις – Νέος Χώρος <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5qghwuB1DrDkiz_qj1YfS-0JkPbuI89B-pw0cDrCxb7bTmdST2VSa-BXP07L0hscsW984m4wzqHivWmJI2jNhEY-pCVTr98_ZrJ7xLA8kx4IiOJmGvpqRKZK80n_lxPcI5-TPX2nclOdL/s1600/HappyDays_SimeioMiden_5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1068" data-original-width="1600" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5qghwuB1DrDkiz_qj1YfS-0JkPbuI89B-pw0cDrCxb7bTmdST2VSa-BXP07L0hscsW984m4wzqHivWmJI2jNhEY-pCVTr98_ZrJ7xLA8kx4IiOJmGvpqRKZK80n_lxPcI5-TPX2nclOdL/s400/HappyDays_SimeioMiden_5.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στο θέατρο του παραλόγου, ο
χώρος, πολύ συχνά, στερείται ταυτότητας. Ως προς αυτή την ιδιαιτερότητα, ο
Μπέκετ είναι εκείνος που, κατ’ εξοχήν, επιδίδεται στην «αποπροσωποποίηση» του
σκηνικού και του δραματικού χώρου. Στις «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ευτυχισμένες
μέρες</b>» (1961), το σώμα της Γουίνι είναι ακινητοποιημένο από τη μέση και
κάτω για να καλυφθεί, σε λίγο, εντελώς από έναν αλλόκοτο λοφίσκο που την
περιβάλλει, αφήνοντας έξω μόνον το κεφάλι της. Φυλακισμένη στη γη,
περιτριγυρισμένη από τα φτωχά υπάρχοντά της, είναι υποχρεωμένη να δρα, να
παίζει, με τον αποφασιστικό ήχο ενός δυσάρεστου κουδουνιού. Τίποτα στον Μπέκετ
δεν είναι απλή αισθητική επιδίωξη. Η δυνατότητα των προσώπων να εκμεταλλευτούν
τον χώρο κατά βούληση μειώνεται ορατά ή αλλιώς ο χώρος της σκηνής «συστέλλεται»
καθώς ο Ιρλανδός δραματουργός επιδιώκει να περιγράψει σκηνικά το αδιέξοδο του
σύγχρονου ανθρώπου. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η εκδοχή που προτείνει ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σάββας Στρούμπος</b>, στηριζόμενος στη
μετάφραση του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Θωμά Συμεωνίδη</b>,
ανανεώνει το πολυπαιγμένο έργο αιφνιδιάζοντας τον θεατή που έχει συνηθίσει να
βλέπει την ακριβή εικονογράφηση των σκηνικών οδηγιών. Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σάββας Στρούμπος</b> σχολιάζει την ενδιάθετη ιδεολογία, αξιολογεί τις
δομές της σκέψεως του Μπέκετ μέσω του δημιουργήματός του και παρεμβαίνει
δραστικά επί των διανοημάτων και της υφολογίας του δραματικού κειμένου. Ο
σκηνοθέτης λειτουργεί με τη μετωνυμία και το σύμβολο στον αστερισμό του
παράδοξου δημιουργώντας, θα λέγαμε, ένα μετα-κείμενο που στοχεύει στην ερμηνεία
και ανάδειξη των βαθύτερων δομών του έργου. Άλλωστε, η σκηνική εγκατάσταση με
τον λευκό «θρόνο», η εικόνα του ρεβόλβερ, οι μονόχρωμες εργατικές φόρμες και τα
κρασοπότηρα με νερό αποτελούν, μεμονωμένα και συνδυαστικά, ένα όχημα σημείων
ανοιχτό σε πολλαπλές επεξηγήσεις.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η Γουίνι της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ανέζας Παπαδοπούλου</b> είναι ένα «άδον
σώμα», που δημιουργεί ρυθμικό σύμπλεγμα αποτελούμενο από «λογοταξικά» και
«κινησιοταξικά» στοιχεία τα οποία αλληλοεποπτεύονται. Η σπουδαία ηθοποιός
πλάθει έναν προσωπικό σκηνικό χώρο που ανάγεται σε αισθητικό οπτικο-ακουστικό
μέγεθος υψηλής θεατρικότητας. Ο Γουίλι δεν εμφανίζεται επί σκηνής. Τη θέση του
παίρνει μια αινιγματική φιγούρα μουσικού, «συνταξιδιώτη» της Γουίνι στα
κατάβαθα της ύπαρξης. Η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Έλλη Ιγγλίζ</b>
συνοδεύει με τους ήχους του βιολιού τον παραληρηματικό λόγο της ηρωίδας
ενεργοποιώντας μια επικοινωνία συγκοινωνούντων δοχείων. Με τελετουργικές
κινήσεις οριοθετεί την ιερή γεωμετρική επιφάνεια της σκηνής παράγοντας ένα
ηχητικό «περιβάλλον» που ενισχύεται από την ηχογραφημένη μουσική του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Λεωνίδα Μαριδάκη</b>. Οι καίριοι φωτισμοί
του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κώστα Μπεθάνη</b> αμβλύνουν τη
λαβυρινθώδη υφή των θεατρικών αντικειμένων παραδομένων στη δίνη των αισθήσεων
και των παραισθήσεων. <o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-86425152209412712592020-02-07T03:34:00.001-08:002020-02-07T03:34:53.160-08:00«Το σύστημα του Πόντζι» του Νταβίντ Λεσκό στο Θέατρο «104»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRyN834wtOMm8W4RhdFOi7_RXPC9ygueJYylOgYRgd_UbLJuIBLLgMVWL_6OoRSfjAUdTNVT1sEnxwf5X24ghObXWOaQIPdpGRcBpkco9O467UHZt0VSF9vJsuJRhCeqDeqSrL9wBZAFUk/s1600/_ELG8285.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1068" data-original-width="1600" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRyN834wtOMm8W4RhdFOi7_RXPC9ygueJYylOgYRgd_UbLJuIBLLgMVWL_6OoRSfjAUdTNVT1sEnxwf5X24ghObXWOaQIPdpGRcBpkco9O467UHZt0VSF9vJsuJRhCeqDeqSrL9wBZAFUk/s400/_ELG8285.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> Το αφήγημα του χρήματος και το κυνήγι του κέρδους απασχολούν τον <b>Νταβίντ Λεσκό</b> από το πρώτο του θεατρικό έργο, «Οι συνωμότες», που έγραψε το 1998. Η παγκόσμια κρίση σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο και οι συνέπειές της στον καθημερινό βίο του μέσου πολίτη τροφοδοτούν τις ιστορίες του Γάλλου δραματουργού, όπως εκείνη που αφηγείται στο «Ένας άνθρωπος υπό χρεοκοπία» (2007). Ο πικρός σκεπτικισμός του Λεσκό υπογραμμίζει σε κάθε ευκαιρία τη νοσηρή φιλοδοξία του σύγχρονου ανθρώπου για γρήγορο και χωρίς μόχθο πλούτο. Τα πάντα αξιολογούνται με βάση το ύψος των τραπεζικών καταθέσεων και τη δυναμική τους στις χρηματιστηριακές αγορές. Ό,τι δεν πουλάει δεν έχει λόγο ύπαρξης και όποιος έχει άδειες τσέπες καταλήγει στο περιθώριο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> Η βιογραφία του Τσαρλς Πόντζι και ο τρόπος που σκαρφίστηκε για την απόκτηση οικονομικής ευρωστίας, έδωσαν την ευκαιρία στον Λεσκό να κατασκευάσει μια θεατρική φιγούρα που καταδεικνύει την απατεωνιά αποφεύγοντας διδακτικές υποδείξεις. Άλλωστε, «<b>Το σύστημα του Πόντζι</b>» (2012) είναι ένα πολυφωνικό, «οπερατικής» αλλά και «κινηματογραφικής» υφής, κείμενο που προσφέρεται για τη δημιουργία ενός εντυπωσιακού και πλούσιου θεάματος. Την αφήγηση ξεκινά ένας πολυμελής Χορός, ο οποίος συστήνει τον ήρωα και στη συνέχεια εμφανίζονται πάνω από τριάντα θεατρικά πρόσωπα που παρεμβαίνουν σε κάθε σεκάνς για να παρουσιάσουν τα εξέχοντα περιστατικά της ζωής του. Ο Πόντζι ξεκίνησε από το μηδέν για να φθάσει στην κορυφή και να καταλήξει πάλι στο τίποτα. Άνοδος και πτώση περιγράφονται μέσα από τεκμήρια της εποχής με εξονυχιστική ακρίβεια στις χρονολογίες και τα ποσά. Ένας όγκος στοιχείων, εγγράφων και αριθμών περιγράφει την ευφυΐα ενός απατεώνα ο οποίος προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα στον αναγνώστη/θεατή. Γύρω από τον Πόντζι, ένας κόσμος θυμάτων αλλά και συνενόχων, φίλων αλλά και εχθρών, μια πλειάδα μορφών συμβολικής δυναμικής υποστηρίζει την αντικαταπιταλιστική επιχειρηματολογία που δομεί με παραβολικό τρόπο ο Λεσκό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> Η Εταιρεία Θεάτρου Θέση προτείνει μια μινιμαλιστική παράσταση δωματίου με τέσσερις ηθοποιούς να ερμηνεύουν όλα τα πρόσωπα του έργου. Μια εντελώς διαφορετική εκδοχή από εκείνη του συγγραφέα/σκηνοθέτη/μουσικού που ρίχνει το βάρος στην επιβλητικότητα του θεάματος με ένα πολυπληθή θίασο, σκηνικά, κοστούμια και τη μουσική να έχει τον πρώτο λόγο. Εξάλλου, το κείμενο του Λεσκό είναι ανοιχτό σε πολλές αναγνώσεις και η παρούσα πρόταση αναδεικνύει την πολιτική του διάσταση δίνοντας έμφαση στον αλληγορικό του λόγο. Η σκηνοθεσία του <b>Μιχάλη Σιώνα</b> επικεντρώνεται στη δυναμική της αφήγησης και στις τεχνικές της μεταμόρφωσης μέσα από το σωματικό θέατρο. Τα πάντα φαίνεται να γεννήθηκαν από τους ομαδικούς αυτοσχεδιασμούς και το συλλογικό πνεύμα των ηθοποιών, οι οποίοι περνούν με άνεση από την αφήγηση στην ενσάρκωση των προσώπων του έργου. Στο αποτέλεσμα συμβάλλουν θετικά η κίνηση της <b>Χρυσάνθης Μπαδέκα</b> και οι φωτισμοί της <b>Εβίνας Βασιλακοπούλου</b>. Η <b>Τρυφωνία Αγγελίδου</b>, ο <b>Διαμαντής Αδαμαντίδης</b> (Πόντζι), ο <b>Γιάννης Σαμψαλάκης</b> και η <b>Μαρία Χάνου</b> (Ρόουζ) αποδίδουν με ενάργεια την κειμενική «παρτιτούρα» και μοιράζουν με ακρίβεια τον λόγο και τις παραλεκτικές πράξεις, δημιουργώντας το κλίμα εκείνο που τοποθετεί τον θεατή στο εστιακό σημείο της αλήθειας!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> Η πολύ καλή μετάφραση της <b>Έρσης Βασιλικιώτη</b> κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ύψιλον.<o:p></o:p></span></div>
</div>
Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-12458789686845656752020-01-28T11:59:00.001-08:002020-01-28T11:59:38.046-08:00«Η Μικρή μέσα στο Σκοτεινό Δάσος» του Philippe Minyana στο «Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0EW5opgrbVmO1UAoaGMblIAyHPMxTi7Lrk2b1Kxbs7ChlH49ZOJnpQRMDZKtaHw38MEtrd4IkNykLVTKh5ySZtlF0D3w7g6QXK3G5BwYmmuTuOrRjMvgaisyua-_eWCOVYzqEaBSU3PES/s1600/3.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0EW5opgrbVmO1UAoaGMblIAyHPMxTi7Lrk2b1Kxbs7ChlH49ZOJnpQRMDZKtaHw38MEtrd4IkNykLVTKh5ySZtlF0D3w7g6QXK3G5BwYmmuTuOrRjMvgaisyua-_eWCOVYzqEaBSU3PES/s400/3.JPG" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> Η δραματουργία του </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Φιλίπ Μινιανά</b><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> στηρίζεται εν πολλοίς στις
«μεταμφιέσεις» των λέξεων και στην αναζήτηση νέων τεχνικών αφήγησης. Σε κάθε
έργο του ο Γάλλος συγγραφέας έρχεται σε αναμέτρηση με μια διαφορετική φόρμα τα
όρια της οποίας ερευνά και διευρύνει καταλήγοντας πολλές φορές στις εκφράσεις
του έκκεντρου, του παράδοξου και του ανολοκλήρωτου νοήματος. Ο Μινιανά
«βασανίζει» τη λέξη και τη φράση, συνθέτει και αποσυνθέτει, δομεί και
κατακερματίζει, εστιάζοντας πάντα στην ποιότητα της διατύπωσης. Άλλωστε, η όψη
των γραπτών κειμένων του βρίθει σημείων που ενθαρρύνουν τον εκάστοτε σκηνοθέτη
να εικονογραφήσει ποικιλοτρόπως τη δράση: απουσία ή κατάχρηση στίξης, χρήση
κεφαλαίων γραμμάτων, παραθέματα, διάλογοι που αλληλοκαλύπτονται, σχολιασμός
φωτογραφιών, τεχνική του κολλάζ, ανάμειξη προφορικού-γραπτού λόγου, εφεύρεση
λέξεων και ήχων κτλ.</span></div>
<o:p></o:p><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στο διακειμενικής υφής έργο με
το χαρακτηριστικό τίτλο «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Η Μικρή στο
Σκοτεινό Δάσος</b>» (2007), ο συγγραφέας επανεγγράφει τον μύθο του Πρόκνη και
της Φιλομήλας, από τις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου (Βιβλίο </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">VI</span><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">, 411-680), συνθέτοντας ένα παραμυθένιο αφηγηματικό
ποίημα που εκτυλίσσεται σε ουδέτερο χώρο και απροσδιόριστο χρόνο. Εξάλλου, στην
καινούργια αυτή εκδοχή, τα πρόσωπα δεν έχουν ονόματα αλλά ιδιότητες: ο νεαρός
βασιλιάς, η μικρή και η βασίλισσα. Η ιστορία ξεδιπλώνεται σε δεκατρείς εικόνες (σαν
αυτόνομα πεζά ποιήματα) που δεν έχουν διαλογική μορφή αλλά είναι γραμμένες σε
ελεύθερο στίχο, με αφηγηματική διατύπωση των σκηνικών οδηγιών (π.χ. «Ρωτά η
μικρή», «Λέει ο νεαρός Βασιλιάς»). Ο Μινιανά διηγείται με εξονυχιστική ακρίβεια
τα περιστατικά της πλοκής <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σε μια
σκοτεινή, πυκνή ποιητική γλώσσα που αποτυπώνει το αποτρόπαιο των πράξεων με
σπαρακτική τρυφερότητα (Ο νεαρός βασιλιάς ερωτεύεται την αδελφή της βασίλισσας,
εκείνη δεν ενδίδει, της κόβει τη γλώσσα, στη συνέχεια οι δύο γυναίκες
καταστρώνουν εκδίκηση, σκοτώνουν τον γιο του βασιλιά και του τον σερβίρουν για
γεύμα. Στο τέλος μεταμορφώνονται όλοι σε πουλιά.) <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το έργο προσφέρεται για μια
εικονολατρική σκηνοθεσία που θα αποθεώσει το γκροτέσκο και το μακάβριο μέσα από
κινηματογραφικά πλάνα απαράμιλλης αισθητικής κάνοντας τον θεατή να νοιώσει
μέρος μιας εφιαλτικής τελετουργίας που αναστατώνει τις αισθήσεις. Η </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">multimedia</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">performance</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Παντελή Δεντάκη</b>
αναδεικνύει στην εντέλεια τον κειμενικό μικρόκοσμο του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Φιλίπ Μινιανά</b> ενορχηστρώνοντας υποδειγματικά τη διαλεκτική λόγου
και εικόνας. Η παράσταση απογειώνει τη θεαματικότητα δημιουργώντας μια
μυσταγωγική, θα λέγαμε, ατμόσφαιρα που είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς με
λέξεις. Ο σκηνοθέτης παρουσιάζει αντιστικτικά ένα μικρόκοσμο και ένα μακρόκοσμο
μέσα από τη σκηνική εγκατάσταση του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Νίκου
Δεντάκη</b>. Στη μέση της σκηνής, μια μικρή οθόνη, στο βάθος μια
κινηματογραφική. Τα μικρά γλυπτά που φιλοτέχνησε η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κλειώ Γκιζελή</b> κινούνται από τους ηθοποιούς πάνω στο μικρό τραπέζι σαν
μαριονέτες και η αναπαράστασή τους από την κάμερα μεγεθύνει τις σημαίνουσες
εκφράσεις και κινήσεις τους. Το </span></span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">video</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">art</span><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αποστόλη
Κουτσιανικούλη</b> αποτελεί μια σύνθεση εικόνων και σκηνών που παραπέμπουν στα
κινούμενα σχέδια, στα παιχνίδια εικονικής πραγματικότητας και σε φυσικά τοπία
που αναπαριστούν όψεις του φαντασιακού. Οι μουσικές συνθέσεις του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σταύρου Γασπαράτου</b> (σε συνεργασία με
τον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Γιώργο Μιζήθρα</b>) ενισχύουν το
στοιχείο του τρόμου μιας νοσηρής περιβάλλουσας ατμόσφαιρας που οριοθετούν από
την έναρξη του θεάματος οι φωτισμοί του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σάκη
Μπιρμπίλη</b> βυθίζοντας την αίθουσα στο σκοτάδι. Όρθιοι, σε δύο αντιμέτωπα
μικρόφωνα, μαυροντυμένοι (κοστούμια: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κική
Γραμματικοπούλου</b>), οι δυο ηθοποιοί αποδίδουν με εξαιρετική εκφραστικότητα
τα πάθη και τα παθήματα των ηρώων. Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Πολύδωρος
Βογιατζής</b> και η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κατερίνα
Λούβαρη-Φασόη</b> αποτελούν δίδυμο υποκριτικών δυνάμεων συγκοινωνούντων δοχείων
με άριστη σκηνική ενάργεια. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τη μετάφραση του έργου από την <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Δήμητρα Κονδυλάκη</b> μπορεί κανείς να
διαβάσει στον πέμπτο τόμο «Νέο Γαλλικό Θέατρο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις
«Άγρα». Πρέπει τέλος να σημειώσουμε ότι το θέατρο του Μινιανά είναι άγνωστο
ακόμη στο ελληνικό κοινό. Έχουν παρουσιαστεί μόνο «Οι Πολεμιστές» (1993) στον
Άδειο Χώρο της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, από την Ομάδα
«Παράλληλοι», σε μετάφραση Ιωάννας Μαμακούκα και σκηνοθεσία Ηλία Κουντή, τον
Απρίλιο του 2000.<o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-73987309752930338892020-01-14T20:47:00.000-08:002020-01-14T20:47:21.670-08:00«Stamboul Train» του Graham Greene στην Αμαξοστοιχία – Θέατρο «Το Τρένο στο Ρουφ» <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcixCTrb_8bErCFwvaQdRbAPTYIKFE493zRXlJdcbuR6l9yXyxKA5syq18Ec90yggSKJGQ_XYATbRxp7mPk9Lh7h4VAA3DG_NkCzh5eUekW2c9TNBG_GEHFKKWAf5lRs0cyXnIJkGy7F7L/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="737" data-original-width="1151" height="255" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcixCTrb_8bErCFwvaQdRbAPTYIKFE493zRXlJdcbuR6l9yXyxKA5syq18Ec90yggSKJGQ_XYATbRxp7mPk9Lh7h4VAA3DG_NkCzh5eUekW2c9TNBG_GEHFKKWAf5lRs0cyXnIJkGy7F7L/s400/2.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnwnlR3tvYn2QG2CC7wcqN4aa0JJRJbhz16UXIPEYgwZcE9Vrb_NkTyKFs45y01yRcEB80t8n-7Yhsd2_rTuCXTNI_BUhMMWi3GM8SbDBAIkV93Th1sq_d5ozOuHMbe_RJAt-bQdKNJ4Kf/s1600/4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1151" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnwnlR3tvYn2QG2CC7wcqN4aa0JJRJbhz16UXIPEYgwZcE9Vrb_NkTyKFs45y01yRcEB80t8n-7Yhsd2_rTuCXTNI_BUhMMWi3GM8SbDBAIkV93Th1sq_d5ozOuHMbe_RJAt-bQdKNJ4Kf/s400/4.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> Κάθε παράσταση στην καλαίσθητη
αμαξοστοιχία – θέατρο «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Το Τρένο στο Ρουφ</b>»
είναι μια ξεχωριστή εμπειρία. Οι ηθοποιοί βρίσκονται σχεδόν σε απόσταση
αναπνοής από τους θεατές-συνεπιβάτες του βαγονιού. Έτσι, σκηνή και πλατεία
διαμορφώνουν έναν ενιαίο χώρο εντός του οποίου το κοινό γίνεται «αυτόπτης
μάρτυρας» ή «συνένοχος» της ανεξιχνίαστης υπόθεσης του εκάστοτε έργου. Πόσο
μάλλον όταν η υπόθεση αυτή διαδραματίζεται μέσα σ’ ένα τρένο που εκτελεί την
πολυήμερη διαδρομή Οστάνδη – Κωνσταντινούπολη. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ιωσήφ Βαρδάκης</b> διασκευάζει για τη σκηνή το εμβληματικό μυθιστόρημα
του<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"> </b></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Graham</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Greene</span></b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">, «</span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Stamboul</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Train</span></b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">», προτείνοντας μια σειρά αλυσιδωτών σκηνών –
στιγμιότυπων με πρωταγωνιστές οκτώ ταξιδιώτες. Στον θεατρικό μικρόκοσμο του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ιωσήφ Βαρδάκη</b>, ο κλειστός χώρος του
τρένου ανάγεται σε αρένα κοινωνικών και πολιτικών αναμετρήσεων μέσα από εκ
διαμέτρου αντίθετες «φωνές». Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη, το ίδιο και η
ευθυγράμμιση των αντίρροπων δυνάμεων όταν προβάλλει απειλητικά το αδιέξοδο.
Άλλωστε, η εξαιρετική σκηνοθεσία της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Τατιάνας
Λύγαρη</b> εκμεταλλεύεται στο έπακρο κάθε λεπτομέρεια των χαρακτήρων του έργου
αποκομίζοντας από την ευθύβολη τοποθέτηση των δρώντων ρυθμική αρμονία. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ως Μέιμπελ, η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Εβελίνα Αραπίδη</b> ενεργοποιεί μια
σημαίνουσα παραγλωσσική έκφραση για να αποδώσει τον κυνισμό και την υπέρμετρη
φιλοδοξία της δημοσιογράφου που επιπλέον προβάλει αυτάρεσκα τις ερωτικές
προτιμήσεις της για τις γυναίκες. Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σπύρος
Ζουπάνος</b> υποδύεται με εκφραστική ευκρίνεια τον συγγραφέα που προσπαθεί να
διαχειριστεί την αγωνία του για την προβολή του νέου του βιβλίου. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αλέξανδρος Ζουριδάκης</b>, στον ρόλο του Γκρούνλιχ, αποκαλύπτει
σταδιακά και με έξυπνες κινήσεις τα κίνητρα που οδήγησαν το πρόσωπο το οποίο
υποδύεται στον φόνο. Η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Δάφνη Καφετζή</b>
ενσαρκώνει με αισθαντική θηλυκότητα τη χορεύτρια Κόραλ, υπογραμμίζοντας την
ευαισθησία, την απειρία στον έρωτα αλλά και τον δισταγμό ενός βασανισμένου
βιοπαλαιστή όταν η ζωή δείχνει να του χαμογελά. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ως Όπι, ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Παναγιώτης Μαρίνος</b> υποστηρίζει με ενάργεια τη ρητορική του μίσους
που εκφράζει ο ιερέας, κυρίως όταν αποκαλύπτεται το «αληθινό» του πρόσωπο. Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Νίκος Ποριώτης</b>, στον ρόλο του Τσίνερ,
εκφράζει με πάθος το αφήγημα του ιδεολόγου επαναστάτη που αγωνίζεται για ένα
καλύτερο κόσμο και προασπίζεται τα ιδανικά της ισότητας πασχίζοντας για την
κατάρρευση των διακρίσεων ανάμεσα στους ανθρώπους. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ως Τζάνετ, η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κλαίρη Σαρρηκυριάκου</b> λειτουργεί ως
ενοποιητική παρουσία δίνοντας έτσι την ευκαιρία να δημιουργηθούν οι απαραίτητες
φωτοσκιάσεις των αντιθέσεων, τόσο στον πυρήνα του ρόλου της όσο και σε ό,τι
αφορά στις διαπλοκές με τους άλλους χαρακτήρες του έργου. Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Χρήστος Χριστόπουλος</b>, στον ρόλο του
εβραίου επιχειρηματία, κινείται έξυπνα και επιτελικά αποτυπώνοντας τον
σκεπτικισμό που αναδίδει ο ήρωας. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τα κοστούμια του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Γιάννη Μετζικώφ</b>, η μουσική του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μηνά Ι. Αλεξιάδη</b>, η χορογραφία της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Πέπης Ζαχαροπούλου </b>και οι φωτισμοί του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σάκη Μπιρμπίλη</b> υπογραμμίζουν τις
καταστάσεις και δημιουργούν την ατμόσφαιρα της ειδοποιού διαφοράς ανάμεσα στο
λειτουργικό και στο υψηλής πνοής αισθητικό συμβάν! <o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-21770514526730372422020-01-03T14:17:00.000-08:002020-01-03T14:17:13.623-08:00«Αντιγόνη» του Σοφοκλή στο Θέατρο «Άττις – Νέος Χώρος» από την Ομάδα «Σημείο Μηδέν» <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQL4NwGl5165nzNH340H9Q5jGFGqS0zvEi6a2jYkcSE5OA5bD1IMgTRE53r_EZiqASO8l2RhMa-40IrS-xLhSHLEOcAG_viLkcYDj0VFXHGk1sJNilTnhsKRb8HmEKu_ARi3YkvtH4wIlL/s1600/SimeioMiden_Antigoni09_MED.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQL4NwGl5165nzNH340H9Q5jGFGqS0zvEi6a2jYkcSE5OA5bD1IMgTRE53r_EZiqASO8l2RhMa-40IrS-xLhSHLEOcAG_viLkcYDj0VFXHGk1sJNilTnhsKRb8HmEKu_ARi3YkvtH4wIlL/s400/SimeioMiden_Antigoni09_MED.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> Στις τραγωδίες του Σοφοκλή, το
«αντίπαλον δέος» είναι ένας άλλος θνητός ή και μια ολόκληρη κοινωνία. Η
πολιτική προσδιορίζεται και δημιουργεί σαφείς διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο
έκκεντρο συμβάν και στην ηθική διάσταση των πράξεων του ήρωα αλλά και της
συλλογικής ευθύνης των πολιτών. Ο τραγικός ήρωας του Σοφοκλή διαπράττει την
ύβρη ωθούμενος από ένα διαφορετικό και συνάμα συγκρουσιακό στοιχείο, που
στοιχειοθετεί προσωπική κοσμοαντίληψη με επιπτώσεις στην πόλη και στη
διαμόρφωση και διατύπωση πολιτικού λόγου και αντιλόγου.</span></div>
<o:p></o:p><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η διαλεκτική που αναπτύσσεται
ανάμεσα στην Αντιγόνη και το «αντίπαλον δέος», τον Κρέοντα, αναδεικνύεται σε
αρχέγονη αντιπαράθεση ανάμεσα στο δίκαιο του πολίτη και στο δίκαιο του
κρατούντος. Η Αντιγόνη, μετά την κορυφαία πράξη ενταφιασμού του αδελφού της,
καθίσταται παράδειγμα προς μίμηση για να συμβολοποιηθεί εν συνεχεία και να
εγκατασταθεί και αυτή στο πάνθεον των αρχετύπων. Ως αθάνατο αρχέτυπο, η
Αντιγόνη λαμβάνει την εντολή, σε κάθε εποχή, να δικαιώσει όλους τους χαμένους
αγώνες ανάμεσα στην εξουσία και στον εξουσιαζόμενο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η πειραματική αναπαράσταση και
η πολυδιάστατη ερμηνεία της «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αντιγόνης</b>»
από τον σκηνοθέτη <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σάββα Στρούμπο</b> και
τους ηθοποιούς της ομάδας του, κωδικοποιούν την ηρωική εκφορά του προσώπου, δια
του οποίου δικαιολογείται και δικαιώνεται η αντίσταση στην εξουσία, χωρίς
τοπικά και χρονικά συμφραζόμενα. Στην άδεια σκηνή ενός κλειστού, εργαστηριακού
δωματίου, ο χώρος κοσμείται με τα σώματα των ηθοποιών και γεμίζει από τις
ρυθμικά παλλόμενες κινήσεις τους. Το μαύρο χρώμα στα στοιχειώδη ενδύματά τους
ουδετεροποιεί τα εξέχοντα χαρακτηριστικά των προσώπων προκρίνοντας την
ομοιογένεια. Κίνηση και λόγος συμπορεύονται αντιστικτικά για να διαμορφώσουν
ένα τελετουργικό, διονυσιακό, οργιαστικό, θα λέγαμε, περιβάλλον που φωτίζει
καίρια ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κώστας Μπεθάνης</b>
εναλλάσσοντας το λευκό με το σκοτεινά κόκκινο χρώμα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Δημήτρης Δημητριάδης</b> συνθέτει μια «παρτιτούρα» λόγου στην οποία δεσπόζει
η μείξη αρχαιοπρεπών λεξημάτων και συνταγμάτων με καθημερινής χρήσεως
εκφωνήματα. Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σάββας Στρούμπος</b> «εγγράφει»
στον χώρο της σκηνής το «πάσχων» σώμα της ηρωίδας – συμβόλου, που λειτουργεί
δίκην μετωνυμικής μεταφοράς ενός γενικευμένου άλγους μέσω του οποίου
προοικονομείται ο τελικός θρήνος. Πράγματι, ο σκηνοθέτης στηρίζεται στη
σωματικότητα μέσα από μια γεωμετρική επεξεργασία των ζητημάτων που αποτυπώνουν
οι κώδικες των ρόλων. Το σώμα «ανατέμνεται» δημιουργικά συνθέτοντας και
αποδομώντας εννοιολογήματα και καταστάσεις του θυμικού μέσα από κορυφώσεις. Οι
ηθοποιοί, χάρη στους οποίους επιτυγχάνεται το άρτιο σκηνικό αποτέλεσμα,
υπηρετούν πειθαρχημένα ένα ερμήνευμα, προϊόν θεατρικής επεξεργασίας γλωσσικών
και παραγλωσσικών επιλογών του σκηνοθέτη. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αξίζει να σταθούμε στις εξαιρετικές
φωνητικές επιδόσεις, την εκφραστικότητα και την ενιαία υποκριτική υφολογία της
ομάδας με προεξάρχοντα την Αντιγόνη της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Έβελυν
Ασουάντ</b> που διακρίνεται ιδιαιτέρως στα τραγουδιστικά κομμάτια. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ως Κρέων, ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κωνσταντίνος Γώγουλος</b> ανάγει τον ήρωα σε οικουμενικό πρότυπο
εξευτελισμού της εξουσίας. Αποκαλυπτική, η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Έλλη
Ιγγλίζ</b>, τόσο ως Τειρεσίας όσο και ως κορυφαία Χορού, καταδεικνύει τη
λειτουργικότητα ενός ουδέτερου προσωπείου που κερματίζει το πρόσωπο. Το
συριστικό της εκφοράς του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Γιάννη
Γιαραμαζίδη</b> υπογραμμίζει την αρχική διστακτικότητα του «άγουρου» νεαρού
Αίμονα που επιχειρεί να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στον «ώριμο» αυταρχικό
πατέρα. Με φωνητική και σωματική ακρίβεια κινείται η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ανδρομάχη Φουντουλίδου</b> στους ρόλους της Ισμήνης και του
Αγγελιαφόρου. Τη διανομή συμπληρώνουν επάξια η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ρόζυ Μονάκη</b> (Ευρυδίκη και κορυφαία Χορού) και ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Στέλιος Θεοδώρου – Γκλίναβος</b> (Φύλακας
και Εξάγγελος).<o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-46075546172093121532019-12-19T01:31:00.000-08:002019-12-19T01:31:12.094-08:00«Ρινόκερος» του Ιονέσκο στο Θέατρο Κιβωτός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOcuCgrOb2ur6Vo8GKvXqEaBe7sJHMm92LVS7DOuPDaLO1r9WWn-wj9Li7bnbEBwn0hcBDKZaEeeCPlqe4HEa7n04-j8ekV4zfwk52E9J8zs-_spAYyD4ZbYdOJdKVeZ1LyqpIP8O2GK_a/s1600/newphoto2a+by+KostasGiokas.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOcuCgrOb2ur6Vo8GKvXqEaBe7sJHMm92LVS7DOuPDaLO1r9WWn-wj9Li7bnbEBwn0hcBDKZaEeeCPlqe4HEa7n04-j8ekV4zfwk52E9J8zs-_spAYyD4ZbYdOJdKVeZ1LyqpIP8O2GK_a/s400/newphoto2a+by+KostasGiokas.JPG" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> Εκπρόσωπος του θεάτρου του
παραλόγου, ο γαλλόφωνος ρουμάνος δραματουργός </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Ευγένιος Ιονέσκο</b><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> αποκάλεσε «δυσφορία της ύπαρξης» το βίωμα της
παραδοξότητας του σύμπαντος, της εισβολής της φρίκης στην κοινοτοπία της
καθημερινότητας. Στο δοκίμιό του, «Η εμπειρία του θεάτρου», διευκρινίζει ότι
για να ξεκολλήσουμε από το καθημερινό, από τη συνήθεια, από την πνευματική
οκνηρία που μας κρύβει το παράδοξο του κόσμου, πρέπει να δεχτούμε μια
πραγματική κατακεφαλιά. Πρέπει να επιχειρήσουμε ένα είδος καταρράκωσης του
υπαρκτού, που θα προηγηθεί από την καινούργια του ακεραιότητα. Ο Ιονέσκο,
συνεπής προς τα λεγόμενά του, δόμησε τα έργα του επάνω σε αλλόκοτες εικόνες, οι
οποίες αποκτούν παραδοξότητα επειδή εντάσσονται σε ένα πλαίσιο ομαλότητας!</span></div>
<o:p></o:p><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στον «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ρινόκερο</b>» (1959), ο συγγραφέας περιγράφει μια κοινωνία η οποία,
μέσα από τη διογκούμενη ορμή της κοινής γνώμης, αποφασίζει να μεταβληθεί σε
κοινότητα ρινόκερων. Το έργο θέτει στο στόχαστρο το ήθος της συναίνεσης, είτε
αυτή απορρέει από τις συμβάσεις της κοινής λογικής στο πλαίσιο της συνήθους
ζωής είτε από τις προδήλως ολοκληρωτικές συμβάσεις του φασισμού και του κομμουνισμού.
Στην προκειμένη περίπτωση, ο Ιονέσκο αποσκοπεί στην απομυθοποίηση όλων εκείνων
των ιδεολογιών που επιδιώκουν να εξαλείψουν τη διαφοροποίηση μεταξύ της
ατομικότητας και της υπαγωγής σε ένα σύνολο. Απώτερος στόχος του είναι να
αναδείξει τη συλλογική υστερία που ελλοχεύει πίσω από την επιφάνεια της
λογικής. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 106%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 106%; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Γιάννης
Κακλέας</b> λειτουργεί συστηματικά μέσα από την κατάλυση και την ανασύνθεση του
κειμενικού μικροκόσμου κάθε συγγραφέα και παραδίδει στο κοινό μια νέα, δική του
σκηνική εκδοχή. Το τελικό υλικό προβάλλει τη διαλεκτική αλλά κυρίως την κριτική
στάση του σκηνοθέτη τόσο απέναντι στο έργο όσο και στην αισθητική που
πρεσβεύει. Έτσι και στην παρούσα περίπτωση, ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Γιάννης Κακλέας</b> προτείνει μια σκηνική σύνθεση καταιγιστικών
ετερόκλητων εικόνων που επιχειρούν να αποτυπώσουν, με σύγχρονα συμφραζόμενα,
την έκφραση της ρινοκερίτιδας. Η σκηνοθεσία εστιάζει στον άνθρωπο του 21<sup>ου</sup>
αιώνα, δέσμιο της τεχνολογίας, δουλικό ακόλουθο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης,
εύπιστο θεατή μέσων μαζικής υπέρ και παρά – πληροφόρησης, θύμα τυχοδιωκτικών
πολιτικών και παθητικό δέκτη κάθε μορφής προπαγάνδας. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 106%; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 106%; mso-ansi-language: EL;"> Η παράσταση του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Γιάννη Κακλέα</b> κατακλύζεται από
βιντεοπροβολές και εξω-κειμενικές επεμβάσεις. Η τεράστια παροχή πληροφοριών εκ
μέρους των σκηνικών δρώντων και δρωμένων παροπλίζει την προσθετική ή αφαιρετική
φαντασία του θεατή. </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 106%;">H</span><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 106%; mso-ansi-language: EL;"> έννοια του εξεγερμένου ανθρώπου και η ιδεολογία της αντίστασης
υπογραμμίζονται με ευθύβολο τρόπο χάρη στον <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Άρη Σερβετάλη</b> στον ρόλο του Μπερανζέ. Τη διανομή συμπληρώνει ένας
ξεχωριστός θίασος ταλαντούχων ηθοποιών: <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Έλλη
Τρίγγου, Στέλιος Ιακωβίδης, Ροζαλία Κυρίου, Θάνος Μπίρκος, Πάνος Παπαδόπουλος,
Αγγελική Τρομπούκη, Κωστής Μπούντας, Αναστασία Στυλιανίδη.</b><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-60645253635003675982019-12-12T04:03:00.001-08:002019-12-12T04:03:43.946-08:00«Ο Γιός» του Φλοριάν Ζελλέρ στο Θέατρο του Νέου Κόσμου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr_Y5iNHnBrTJc-99V_VFPkCkAWmR_ySTPQmLxq_ASBHpwwK2c7mzquvh9A22dbl_YGq3o9_85m_IMYPAD9nBFmD9AvWLfSG923QMKRDhXYUFxflKBmIVp1M3D0lMBy5BMzSwtovFuBtgc/s1600/%25CE%259F+%25CE%2593%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%25822%25C2%25A9DomnikiMitropoulou.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="945" data-original-width="1417" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr_Y5iNHnBrTJc-99V_VFPkCkAWmR_ySTPQmLxq_ASBHpwwK2c7mzquvh9A22dbl_YGq3o9_85m_IMYPAD9nBFmD9AvWLfSG923QMKRDhXYUFxflKBmIVp1M3D0lMBy5BMzSwtovFuBtgc/s400/%25CE%259F+%25CE%2593%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%25822%25C2%25A9DomnikiMitropoulou.JPG" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> «Η ζωή μού είναι βάρος» αναφωνεί
ο έφηβος Νικολά στον πατέρα του που προσπαθεί με αγωνία να μάθει τι δεν πάει
καλά τον τελευταίο καιρό στη ζωή του γιου του. Παρά τις καλές του προθέσεις, ο
Πιερ αδυνατεί να διακρίνει τις αυτοκτονικές τάσεις του παιδιού του και να το
βοηθήσει. Προτάσσοντας το παράδειγμα μιας έκκεντρης περίπτωσης ο </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Φλοριάν Ζελλέρ</b><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> συμπυκνώνει σε 17 σκηνές
κοινούς τόπους και γνώριμες συμπεριφορές στις σχέσεις των γονέων με τα παιδιά
τους. Ο πικρός σκεπτικισμός του Γάλλου συγγραφέα καταλήγει στη διαπίστωση πως
«η αγάπη δεν αρκεί» αποφεύγοντας τεχνηέντως τον διδακτισμό και τις
μελοδραματικές υπερβολές. Όπως και να ‘χει, δεν είναι εύκολο να κοιτάξει κανείς
κατάματα και να αποδεχθεί μια αλήθεια που τον πονά. «</span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Ο Γιος</b><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">» αποτελεί σκηνικό δοκίμιο εφ’ όλης της ύλης, θα λέγαμε,
ανακεφαλαιώνοντας ζητήματα κορυφαίας σημασίας που ταλανίζουν τη σχέση γεννήτορα
– τέκνου διαχρονικά και σε παγκόσμια κλίμακα.</span></div>
<o:p></o:p><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος</b> παρουσιάσει το έργο ακριβώς όπως το έγραψε ο
συγγραφέας, σαν «φέτα ζωής», φωτίζοντας τη διαλεκτική σχέση πραγματικότητας και
ονείρου και υπογραμμίζοντας τη σχετικότητα της αλήθειας. Η σκηνοθεσία προβάλλει
τον καταιγισμό των ερωτημάτων που θέτει η γραφή και η εικονογράφηση της ανατρεπτικής
δράσης «γεννάει» διαρκώς νέες γόνιμες απορίες στον θεατή. Καίριοι οι φωτισμοί
του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σάκη Μπιρμπίλη</b> ενισχύουν μαζί με
τη μουσική του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σταύρου Γασπαράτου</b> την
κορύφωση των δραματικών καταστάσεων. Λειτουργικό για τις αλλαγές του χώρου το
σκηνικό της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ευαγγελίας Θεριανού</b>. Τα
κοστούμια της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Βασιλικής Σύρμα</b>
αποτυπώνουν με ευκρίνεια το εξέχον χαρακτηριστικό κάθε προσώπου. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Λάζαρος Γεωργακόπουλος</b> ενσαρκώνει τον Πιερ αναδεικνύοντας με
αξιοσημείωτη ακρίβεια την πλούσια γκάμα των συναισθημάτων του πατέρα τον οποίο
κατορθώνει να ανυψώσει σε συμβολική οντότητα. Η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Δέσποινα Κούρτη</b>, στον ρόλο της Άννας, πρώτη σύζυγο του Πιερ, εκφράζει
ευθύβολα τον σπαραγμό της μάνας και την οδύνη της ανυπεράσπιστης γυναίκας που
βαδίζει σε μοναχικούς δρόμους. Η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Άννα
Καλαϊτζίδου</b> προκρίνει τον δυναμισμό και την αισιόδοξη στάση της Σοφίας,
δεύτερη σύζυγο του Πιερ και μητέρα ενός μωρού, που έχει επωμιστεί τις συνέπειες
της ασθένειας του Νικολά αλλά καλείται να λειτουργήσει εξισορροπητικά για να
διασφαλίσει την προσωπική της ευτυχία και τη γαλήνη της δικής της οικογένειας.
Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Δημήτρης Κίτσος</b> αποδίδει
εξαιρετικά τα σημάδια της ψυχικής ασθένειας του Νικολά με σχολαστικά μελετημένη
σωματική και φωνητική εκφραστικότητα. Ο γιατρός του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Γιώργου Μακρή</b> δείχνει την αποστασιοποιημένη και χαμηλών τόνων
«φωνή» της επιστήμης που επικαλείται τη λογική και δεν υποκύπτει στο θυμικό. Ο
νοσοκόμος του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Θοδωρή Κουτσουκανίδη</b>
εκτελεί με τη δέουσα ψυχρότητα το υπηρεσιακό του καθήκον.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στο καλαίσθητο πρόγραμμα –
βιβλίο υπάρχει δημοσιευμένη ολόκληρη η μετάφραση του έργου από την <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κοραλία Σωτηριάδου</b> καθώς και κείμενα
για τον συγγραφέα. <o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-28513588026754054712019-11-11T23:46:00.001-08:002019-11-11T23:46:37.130-08:00«Χειμωνιάτικο ταξίδι» του Σταμάτη Πολενάκη στο Studio Μαυρομιχάλη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-OXHBIQ7wmuZq5n4qKrC_RH2oU6eVlwlv9XJnWkC3sWLxIpzZlFGpSoC-8I8IOtE66HM2zGrZFFA5sMz83WkZo5uia8Jq_Sf5G9dWnfUsnZeMv9apfQIc_MgVnFZpltA3VTt3QQnKN3lN/s1600/xeimoniatiko-prova-6-texnes-plus-.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="853" data-original-width="1280" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-OXHBIQ7wmuZq5n4qKrC_RH2oU6eVlwlv9XJnWkC3sWLxIpzZlFGpSoC-8I8IOtE66HM2zGrZFFA5sMz83WkZo5uia8Jq_Sf5G9dWnfUsnZeMv9apfQIc_MgVnFZpltA3VTt3QQnKN3lN/s400/xeimoniatiko-prova-6-texnes-plus-.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> Το θεατρικό έργο του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σταμάτη
Πολενάκη</b> φέρνει για άλλη μια φορά στο επίκεντρο ζητήματα που αφορούν στη διαλεκτική
σχέση της ιστορικότητας με τη μυθοπλασία. Αντλώντας υλικό από κορυφαία ιστορικά
γεγονότα και με επίκεντρο την ολέθρια κατάληξη του Γερμανού ποιητή Χάινριχ φον
Κλάιστ που αυτοκτόνησε μαζί με την αγαπημένη του Ενριέττε Φόγκελ, ο συγγραφέας
γράφει μια ελεγεία για τους «ιδανικούς αυτόχειρες» και όλους εκείνους που
πέρασαν τη ζωή τους αναζητώντας μάταια το απόλυτο. Το απόλυτο του έρωτα και της
ευτυχίας. Το νόημα εντέλει της ύπαρξής τους και την ανάγκη κατανόησης του
κόσμου που είναι καταδικασμένος να περνάει διαρκώς δύσκολες μέρες. Οι τρεις
διαφορετικές αφηγήσεις και η μεταξύ τους «συνομιλία» οδηγούν σε μια σύνθεση που
δεν «υπερασπίζεται» την απαισιόδοξη εκδοχή των γεγονότων αλλά υπογραμμίζει το
ειδυλλιακό περιβάλλον της ερωτικής συνάντησης αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση.
Άλλωστε, η σκηνοθεσία της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Έφης Ρευματά</b>
κινείται επιδέξια ανάμεσα στο όνειρο και τον εφιάλτη τοποθετώντας τα πρόσωπα σε
σημεία βολής. Το σκηνικό του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Νίκου
Δεντάκη</b> σηματοδοτεί με τον υποδηλωτικό του χαρακτήρα τον χώρο όπου οι δύο
εραστές ανταλλάσουν όρκους αγάπης. Το γρασίδι και τα πεσμένα φύλλα αποτυπώνουν
την ανέμελη αλλά και μελαγχολική διάθεση των πρώτων σκιρτημάτων ενώ η εμφάνιση
του όπλου προοικονομεί το μοιραίο τέλος. Τα καλαίσθητα κοστούμια της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Βάσιας Χρονοπούλου</b> παρέχουν διακριτικά
όχι μόνο στοιχεία της εποχής αλλά και εξέχοντα χαρακτηριστικά των ηρώων. Οι
καίριοι φωτισμοί του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Δημήτρη Μπαλτά</b>
ακολουθούν την ευρηματική «διάθεση» της σκηνοθεσίας να σχολιάσει και να
εικονοποιήσει τον αφηγηματικό λόγο. Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Δημήτρης
Φραγκιόγλου</b> στον ρόλο του πανδοχέα πλάθει μια έξοχη φυσιογνωμία σαν
αυτόπτης μάρτυρας που καταθέτει σε ένα αόρατο δικαστήριο. Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Βασίλης Μπατσακούτσας</b> ενσαρκώνει τον
ποιητή Κλάιστ με εκφραστική λιτότητα εστιάζοντας στον πεισιθάνατο ψυχικό του
κόσμο. Ομοίως, η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μάρω Μελισσάρη</b>
υποδύεται τη Φόγκελ δίνοντας έμφαση στις δραματικές αποχρώσεις. Η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μάγκυ Μελισσάρη</b> ερμηνεύει ζωντανά στο
πιάνο κομμάτια από το </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Winterreise</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">του Σούμπερτ εκφράζοντας τρυφερά και αιχμηρά μαζί τους
φόβους και τις φοβίες των αναμνήσεων…<o:p></o:p></span></span></div>
<br /></div>
Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-9673881692224165052019-10-20T04:53:00.000-07:002019-10-20T04:53:31.735-07:00«Ψύλλοι στ’ αυτιά» του Ζωρζ Φεντώ στο Θέατρο «Μουσούρη»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifiW_0qqDfE2ZxNlIEJ9theu0S8j8KHLpW3ShqlDhK7AlPHKWJQCWfcE6_QpIp0QhhinXRe3te7mzAN8a7ozW74E5JtUwmmZd4I2FqW7ZkDlvv1jOHUjxCUvPQvl_wkx8Isx5kI0Uvd8At/s1600/lIMG_9631.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="787" data-original-width="1181" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifiW_0qqDfE2ZxNlIEJ9theu0S8j8KHLpW3ShqlDhK7AlPHKWJQCWfcE6_QpIp0QhhinXRe3te7mzAN8a7ozW74E5JtUwmmZd4I2FqW7ZkDlvv1jOHUjxCUvPQvl_wkx8Isx5kI0Uvd8At/s400/lIMG_9631.JPG" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> Εύστοχα ο <b>Πέτρος Φιλιππίδης</b> επιλέγει την έγκριτη, ανθεκτική στον χρόνο και με
πολλές θεατρικές αρετές μετάφραση του <b>Μίνωος
Βολανάκη</b> για το ανέβασμα του αγαπημένου και πολυπαιγμένου βωντβίλ «<b>Ψύλλοι στ’ αυτιά</b>» («</span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> <b>La</b></span><b><span lang="FR" style="font-size: 12pt;"> </span></b><b><span lang="FR" style="font-size: 12pt;">Puce</span></b><b><span lang="EL" style="font-size: 12pt;"> à </span></b><b><span lang="FR" style="font-size: 12pt;">l</span></b><b><span lang="EL" style="font-size: 12pt;">’</span></b><b><span lang="FR" style="font-size: 12pt;">oreille</span></b><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">», 1907). Χωρίς
περικοπές και εξόφθαλμες παρεμβάσεις, η παράσταση στο θέατρο «<b>Μουσούρη</b>» προκρίνει το ύφος και την
αισθητική της αστικής και ελαφριάς κωμωδίας πλοκής και πραγματικά δεν έχει σε
τίποτα να ζηλέψει από τις αντίστοιχες παραστάσεις της </span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Com</span><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">é</span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">die</span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> </span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Fran</span><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">ç</span><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">aise</span><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">. Πρόκειται για μια
γνώριμη και «παραδοσιακή» εκδοχή ενός αριστοτεχνικού έργου που έχει ξεκάθαρο
στόχο: τη διασκέδαση του κοινού. Το θέμα του; Πολύ συνηθισμένο. Η συζυγική
απιστία και τα προβλήματα που επιφέρει.</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η σκηνοθεσία του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Πέτρου Φιλιππίδη</b> ελέγχει και επιβάλλει
έναν ταχύ ρυθμό και κατορθώνει να δημιουργήσει με αρμονία, ευρηματικότητα κι
ευστροφία ένα σπιρτόζικο κλίμα δράσεως. Οι καίριοι φωτισμοί του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Λευτέρη Παυλόπουλου</b>, οι επιλογές των
κοστουμιών και το λειτουργικό σκηνικό του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Γιάννη
Μετζικώφ</b> ενδυναμώνουν το φαρσικό στοιχείο και την αισθητική του μπουρλέσκο.
Η εκφορά των ρόλων από τους ηθοποιούς στηρίζεται εν πολλοίς στην αισθητική
υπερ-φόρτιση με σημεία της καρικατούρας και του σχηματικού παιξίματος. Όλος ο
θίασος χειρίζεται ευέλικτα τα στοιχεία της έκπληξης και της ανατροπής των
καταστάσεων ώστε να παράγεται αβίαστα το γέλιο στην πλατεία. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ως κύριος Σαντεμπίζ αλλά και
ως σωσίας του Πος – αλκοολικός υπάλληλος του «πονηρού» ξενοδοχείου – ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Πέτρος Φιλιππίδης</b>, πηγαίος κωμικός,
κινείται με μεγάλη άνεση, μαεστρία και μπρίο. Ο κύριος Φιλιππίδης αποδίδει
υποδειγματικά τα ετερόκλητα χαρακτηριστικά των δύο ρόλων απογειώνοντας τη
φάρσα. Η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Φαίη Ξυλά</b> και η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μυρτώ Αλικάκη</b> υποστηρίζουν ευθύβολα
στους ρόλους τους το υπέρμετρο και την υπερβολή μέσα από γνώριμες παραλεκτικές
εκφράσεις που εμπλουτίζουν την κωμική έκφραση. Ομοίως, ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Θανάσης Ευθυμιάδης</b>, ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Θοδωρής
Κατσαφάδος</b> και ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Θεόδωρος Ρωμανίδης</b>
κατακλύζουν τη σκηνή με έκκεντρες χειρονομίες και μορφασμούς συμβάλλοντας στη
δημιουργία της αισθητικής ενός εξπρεσιονιστικού κωμικού παιξίματος. Στο ίδιο
μήκος κύματος, ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σταύρος Σβήγκος</b>
εκμεταλλεύεται έξυπνα τον χαρακτήρα του ψευδού και πλάθει μια έξοχη κωμική
φιγούρα. Τη διανομή συμπληρώνουν με αξιόλογες ερμηνείες ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Θανάσης Πατριαρχέας</b>, ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Χάρης
Χιώτης</b>, η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αλεξάνδρα Καρακατσάνη</b>,
η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ευγενία Παναγοπούλου</b>, ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Βαγγέλης Κυπαρίσσης</b> και ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αντώνης Στάμος</b>. <o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-91856966615629672562019-05-08T20:53:00.000-07:002019-05-08T20:53:24.441-07:00«Οι Παίκτες» του Γκόγκολ στο Θέατρο «Αλκμήνη»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2aohaN0qFWdRPnnJycrETt66rtjjVo5jQQuuTDt2LcQiUcZ2zYV_dJ59n-cDBsZ_ctonNhoN-2fpjinwLy9YqR104xcQrCh3QkY1h92uQuR_GX3B1-twunmxA0vEpReTOLa8hAV1a0P_a/s1600/OI+PAIKTES-3_%25CE%2597%25CE%25BB%25CE%25AF%25CE%25B1%25CF%2582+%25CE%259A%25CE%25BF%25CF%258D%25CF%2584%25CE%25BB%25CE%25B1%25CF%2582%252C+%25CE%2595%25CF%2581%25CE%25BD%25CE%25AD%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2582+%25CE%2592%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25B9%25CE%25BD%25CF%258C%25CF%2582%252C+%25CE%259C%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%258E%25CE%25BB%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%2592%25CE%25B1%25CE%25B6%25CE%25B1%25CE%25AF%25CE%25BF%25CF%2582%252C+%25CE%259D%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2582+%25CE%259C%25CE%25B1%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25B4%25CE%25AE%25CF%2582.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="844" data-original-width="1500" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2aohaN0qFWdRPnnJycrETt66rtjjVo5jQQuuTDt2LcQiUcZ2zYV_dJ59n-cDBsZ_ctonNhoN-2fpjinwLy9YqR104xcQrCh3QkY1h92uQuR_GX3B1-twunmxA0vEpReTOLa8hAV1a0P_a/s400/OI+PAIKTES-3_%25CE%2597%25CE%25BB%25CE%25AF%25CE%25B1%25CF%2582+%25CE%259A%25CE%25BF%25CF%258D%25CF%2584%25CE%25BB%25CE%25B1%25CF%2582%252C+%25CE%2595%25CF%2581%25CE%25BD%25CE%25AD%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2582+%25CE%2592%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25B9%25CE%25BD%25CF%258C%25CF%2582%252C+%25CE%259C%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%258E%25CE%25BB%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%2592%25CE%25B1%25CE%25B6%25CE%25B1%25CE%25AF%25CE%25BF%25CF%2582%252C+%25CE%259D%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2582+%25CE%259C%25CE%25B1%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25B4%25CE%25AE%25CF%2582.JPG" width="400" /></a></div>
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> Στο πλούσιο λογοτεχνικό έργο του <b>Νικολάι Γκόγκολ</b> συνυπάρχει η κριτική
διάθεση με το χιούμορ, τον λυρισμό και την απογοήτευση. Η διεισδυτική και οξεία
ματιά του στα ανθρώπινα ελαττώματα τον καθιέρωσαν ως πατέρα του ρωσικού
κριτικού ρεαλισμού.</span><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> </span><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">«<b>Οι
Παίκτες</b>» (1842) διαδραματίζονται σ’ ένα φτηνό ξενοδοχείο μιας μικρής
επαρχιακής πόλης όπου εμφανίζεται ένας έμπειρος χαρτοπαίκτης, ο οποίος έχει
αναγάγει τη χαρτοπαιξία σε υψηλή τέχνη απάτης. Η άφιξη και η συνάντησή του με
τρεις επίσης σεσημασμένους χαρτοκλέφτες, σηματοδοτεί την έναρξη ενός παιχνιδιού
γεμάτου ανταγωνισμούς, συμμαχίες, εκπλήξεις και ανατροπές. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> Η εκδοχή που προτείνουν ο </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Μάνος Καβίδας</b><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> και ο </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Μανώλης Βαζαίος</b><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> αποδίδει με ακρίβεια
σκηνικής αποκαλύψεως το μικρό ελεεινό πάθος-μικρόβιο της χαρτοπαιξίας και την
έρπουσα επικινδυνότητα μιας καθημερινότητας σε παρακμή. Η διασκευή, μέσω της
επιλογής συμπύκνωσης των προσώπων, καταδεικνύει με ευκρίνεια το πάθημα του
απατεώνα που εξαπατήθηκε, του θύτη που κατέληξε θύμα, του ισχυρού που υποτίμησε
τον αντίπαλο, του νικητή που έχασε όλες τις παρτίδες. Η σκηνοθεσία προκρίνει το
υπέρμετρο και την υπερβολή ενός καυστικού κωμικού λόγου ο οποίος διατυπώνεται επί
σκηνής με ελεγχόμενο ρυθμό ώστε να μην επισκιάζεται το δραματικό υπόβαθρο του
έργου. Ο τετραμελής θίασος εμφανίζεται εξαιρετικά δεμένος και ευθυγραμμισμένος
με τη σκηνοθετική ανάγνωση που ενθαρρύνει την παραγλωσσική έκφραση και την
υπαινικτική της απόδοση. Ο </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Μανώλης
Βαζαίος</b><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> ερμηνεύει με σκηνική ευελιξία τον Ιχάρεφ αποδίδοντας με ευκρίνεια
την εξελικτική πορεία του προσώπου. Ως Στεπάν, ο </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Νίκος Μαυρουδής</b><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> δημιουργεί μια αξιοσημείωτη φυσιογνωμία που
παραπέμπει στο λούμπεν, αποτυπώνοντας στις εκφράσεις του κώδικες του περιθωρίου
και των νόμων του υποκόσμου. Ο </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Ηλίας
Κούτλας</b><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> υποστηρίζει με συνέπεια τον Σβώχνεφ και ερμηνεύει σε πιο ήπιους
τόνους το συγκρουσιακό φάσμα της ενοχής του στο παιχνίδι της απάτης. Πληθωρικός,
ευρηματικός, σαρωτικός, θα λέγαμε, ο </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Ερνέστος
Βουτσίνος</b><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> υποδύεται τον πολυμήχανο υπηρέτη και τις τρεις σκηνικές του
«μεταμφιέσεις», κινούμενος επιδέξια και ευεργετικά για τη ροή της παράστασης
που κατορθώνει να ισορροπήσει ανάμεσα στο μπουρλέσκο και την κοινωνική κριτική.</span></div>
</span><br />
<br /></div>
Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-6758567937909235412019-01-11T00:37:00.002-08:002019-01-11T00:37:57.684-08:00«Ο Φάρος» του Κόνορ Μακφέρσον στο Θέατρο «Αθηνών» <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgf7-rcIH4_9Mm9A8VOSY7hDDd0nHsy1cBLPAmsFvDksJnnvNCAFbDpvPWYQLsi21Lrp6vOK0vUCRRzwIZs6Eo1d_cLz2E7gdm6QSimdvIHOmODmSp0cmedDd_JnOQK9HPatqwyj1NvUf9z/s1600/FAROS_Oloi%2540stavroshabakis-11+copy%255B1%255D+copy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="944" data-original-width="1417" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgf7-rcIH4_9Mm9A8VOSY7hDDd0nHsy1cBLPAmsFvDksJnnvNCAFbDpvPWYQLsi21Lrp6vOK0vUCRRzwIZs6Eo1d_cLz2E7gdm6QSimdvIHOmODmSp0cmedDd_JnOQK9HPatqwyj1NvUf9z/s400/FAROS_Oloi%2540stavroshabakis-11+copy%255B1%255D+copy.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> Αποκλεισμένοι στο τοπίο της
απόγνωσης, έγκλειστοι στον χώρο του ανεκδιήγητου, τρεις άνδρες, ο Ρίτσαρντ, ο
Σάρκυ και ο Ιβάν, προσπαθούν να «ονειρευτούν» μια υπέροχη παραμονή
Χριστουγέννων που θα τους κρατήσει ενωμένους, με επίκεντρο το άφθονο πιοτό και
τις προοπτικές μιας παρτίδας πόκερ. Σε λίγο καταφθάνουν δύο επισκέπτες,
καλοντυμένοι για την περίσταση, ο Νίκυ και ο ονομαζόμενος κύριος Λόκχαρτ. Κάθε
ένας από τους ήρωες είναι φορέας της δικής του, προσωπικής κοσμοαντίληψης, ενώ
ως συλλογικότητα συντάσσεται καλή τη πίστη αποφεύγοντας, όσο αυτό είναι
δυνατόν, προκείμενες ή και επικείμενες προστριβές. Ούτως ή άλλως, οι τρεις που
προαναφέρονται, είναι, θα λέγαμε, μόνιμοι κάτοικοι ενός καταλύματος, υποτυπωδώς
επιπλωμένου στη βάση μιας αόριστης «αστικής» αισθητικής. Εξάλλου, ο Ρίτσαρντ
είναι τυφλός. Το γεγονός αυτό επιβάλλει τη λειτουργικότητα του χώρου σύμφωνα με
την παράμετρο αυτής της αναπηρίας, αν και ο Ρίτσαρντ «βλέπει» αρκετά πιο καλά
από τους άλλους δύο, τον Σάρκυ, που είναι αδελφός του και τον Ιβάν, που έχει
σχεδόν ξεχαστεί στο περιβάλλον των φίλων του.</span></div>
<o:p></o:p><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Θα έλεγε κανείς ότι ο κόσμος
όλος περιστρέφεται γύρω από τον Ρίτσαρντ που ξέρει καλύτερα να «διαβάζει» τις
συνθήκες και να δημιουργεί προοπτικές. Έτσι, γίνεται, χωρίς να το επιδιώκει
εμφανώς, ηγετική φιγούρα ενός μικρόκοσμου που κατοικείται από μια αλυσίδα
αδύναμων και φοβισμένων οντοτήτων: Ο Ιβάν αδυνατεί, καθώς φαίνεται, να γυρίσει
στην εστία του, αρνούμενος ίσως να αντιμετωπίσει εγγενή προβλήματα που
εκπορεύονται από ενδοοικογενειακές συγκρούσεις. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο Ιβάν
φοβούμενος να αντικρύσει κατάματα την πραγματικότητά του, υιοθετεί τη
συμπεριφορά της στρουθοκαμήλου. Άλλωστε, νοιώθει χρήσιμος κοντά στον Ρίτσαρντ,
που τον καθοδηγεί και στον Σάρκυ, που περιμένει από αυτόν βοήθεια σε μια
χρονική περίοδο κρίσιμη. Ο Σάρκυ προσπαθεί να απεξαρτηθεί από το αλκοόλ και,
όπως είναι φυσικό, αισθάνεται ευάλωτος, μόνος και εχθρός του εαυτού του. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Ιρλανδός συγγραφέας οδηγεί
τους εσωτερικούς ρυθμούς του έργου του σε «καθαρά νερά», σαν καλός καπετάνιος
που γνωρίζει πότε θα πλεύσει έτσι και πότε αλλιώς. Την κατάλληλη λοιπόν στιγμή,
εκεί που νομίζει ο θεατής ότι έχει ανακαλύψει όλα τα μυστικά του «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Φάρου</b>», ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κόνορ Μακφέρσον</b> εμφανίζει στη σκηνή τον Νίκυ και τον κύριο Λόκχαρτ.
Το επιτάσσει οπωσδήποτε ο χρόνος της μυθοπλασίας αφού πρόκειται βέβαια για τη γιορτή
της παραμονής των Χριστουγέννων. Επομένως, ορισμένα προαναφερόμενα οξύμωρα, που
αφορούν στους ήρωες σε συνάρτηση με τον χώρο, διαγράφονται </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">a</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">posteriori</span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></i><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">για να μεταφερθεί η πλοκή σε καινούργιες συνθήκες. Στο σημείο αυτό,
προκύπτει η αναγκαιότητα ανασύνταξης των πραγμάτων και των στοιχείων εκείνων
που ανάγονται σε σύμβολα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η είσοδος των δύο επισκεπτών
βαρύνει πλέον την κοινωνική συντροφιά όπου ο καθένας αποκτά λειτουργία συμβόλου
σε καινούργια θεμέλια: Ο Ιβάν προωθείται σε σύμβολο της αδιόρατης ευθυνοφοβίας
η οποία συνοδεύεται από το αίσθημα μιας καλοκάγαθης δουλικότητας. Ο Σάρκυ
αξιολογείται πλέον ως έρμα της πλήρους αδυναμίας να αντιταχθεί σε ό,τι τον
φοβίζει στα κατάβαθα της ψυχής του. Εξάλλου, ο ίδιος, στην κρίσιμη στιγμή που
πρέπει να πει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι, επιλέγει το «μεσοβέζικο» στοιχείο
της ενοχής την οποία προσπαθεί να μετουσιώσει σε έναν εντελώς ευτελισμένο
«ηρωισμό». Αντίθετα, ο Ρίτσαρντ γίνεται πιο παρατηρητικός και πιο προσεκτικός
κατορθώνοντας να αντιστρέψει τους όρους και να διεισδύσει βαθειά στον
υπαινικτικό λόγο του κυρίου Λόκχαρτ σε σύγκλιση με την κατ’ επίφαση «μαγκιά»
του Νίκυ. Μολαταύτα, ο Νίκυ ισχυροποιείται χάρη στο πάθος του για τα χαρτιά και
κυρίως για το παιχνίδι μέχρι τελικής πτώσεως. Με τον τρόπο αυτό, ο ήρωας
αντισταθμίζει τις αδυναμίες της κοινωνικής ύπαρξής του υπογραμμίζοντάς τες με
τα πολυσχιδή κενά της προσωπικότητάς του. Ωστόσο, η μορφή του κομψού κύριου
Λόκχαρτ καταλαμβάνει τον γοητευτικό τόπο του μυστηρίου που πλανάται μέχρι το
τέλος του έργου και της παράστασης. Ο συγγραφέας επιλέγει την νίκη του καλού
επί του Εωσφόρου. Ο Φάρος του φωτός και της επουράνιας λάμψης, η καρδιά της
καλοσύνης του Χριστού θριαμβεύουν. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Ιρλανδός συγγραφέας </span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Conor</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">McPherson</span></b><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">γράφει το έργο </span></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">The</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Seafarer</span></i></b><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">το 2006. Η μετάφραση του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη</b> και της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αθανασίας Σμαραγδή</b> προτείνει εύστοχες μεταφορές στα ελληνικά της
ιρλανδέζικης αργκό μένοντας πιστή στον ελλειμματικό λόγο του πρωτότυπου
κειμένου και δίνοντας έμφαση στην προφορικότητα. Η σκηνοθεσία του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη</b> ξεκαθαρίζει
κάθε σκοτεινή γωνιά του έργου και επιτυγχάνεται σαφής διαχωρισμός ανάμεσα σε
διαφορετικές κοσμοθεωρίες. Καθένας εφ’ ώ ετάχθη. Η παράσταση απογειώνει την
εκτός θεάτρου αντίληψη των πραγμάτων και ο κύριος Μαρκουλάκης αναδεικνύεται σε
σκηνοθέτη περιωπής. Το ίδιο θα λέγαμε και για την ερμηνεία του. Ως Ρίτσαρντ, ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης</b> υποδύεται
αψεγάδιαστα και με ξεχωριστή δυναμική το πάθος ενός «υβριστή» που έρχεται από
μακριά… «Όπλο» του το ισχυρό εκφραστικό μέσο αυτού του ηθοποιού: το βαθύ και
έντονο βλέμμα. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στον ρόλο του Ιβάν, ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Νίκος Ψαρράς</b> εντυπωσιάζει εστιάζοντας
στην χαρακτηριστική περσόνα που ερμηνεύει άψογα και με προσήλωση. Ο Ιβάν του
Νίκου Ψαρρά αντικρίζει βαθμιαία το φως της οικουμενικότητας του «Φάρου». Στην
ίδια γραμμή, ο Σάρκυ του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Οδυσσέα
Παπασπηλιόπουλου</b> φωτίζεται ως ήρωας που κρατάει με πείσμα τα βαρυσήμαντα
μυστικά του Είναι του. Στην αντίθετη πλευρά, ο κύριος Λόκχαρτ του εξαιρετικού <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αιμίλιου Χειλάκη</b> αποδίδει το δίπολο της
γλυκιάς μορφής που κρύβει καλά την κακία του κόσμου. Όταν χάνει την παρτίδα,
δείχνει ψηλά στον ουρανό κάποιον που υπάρχει για να τον εκμηδενίζει κατά το
δοκούν. «Εκεί ψηλά κάποιος σε αγαπάει» λέει ο Εωσφόρος στον Σάρκυ. Οι δύο
ενεχόμενοι στη συνθήκη αυτή ισορροπούν έξοχα το έγκλημα και την τιμωρία. Στη
δική τους «παρέα» και ο Νίκυ τον οποίο ερμηνεύει ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Προμηθέας Αλειφερόπουλος</b> με ακρίβεια και απευθυντική ενάργεια.
Καλαίσθητα και προσεγμένα στη λεπτομέρεια τα σκηνικά της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αθανασίας Σμαραγδή</b>, ταιριαστή στο ύφος και την ατμόσφαιρα του έργου
η μουσική του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μίνωος Μάτσα</b>, καίριοι
οι φωτισμοί του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αλέκου Γιάνναρου</b>. <o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-57807378672230922112018-12-16T13:03:00.000-08:002018-12-16T13:03:00.288-08:00«Dr. Jekyll & Mr. Hyde» του Robert Louis Stevenson στη Μικρή Σκηνή του Θεάτρου «Αργώ»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span class="fsl"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCnm9T2KJoRYgkbWktYOd7VQyJyFxnFfV7CzWmu5SITS5DQ4VjfPu852Ixxn-qTMS886vfQaBoGcfkXDDdXz8I-4H0wn2TSaT-nTfKWB70rYoe62KO7SOk5ucOnnAHe7M0Eyp_eCPVnUye/s1600/DSC_4099.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1294" data-original-width="1294" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCnm9T2KJoRYgkbWktYOd7VQyJyFxnFfV7CzWmu5SITS5DQ4VjfPu852Ixxn-qTMS886vfQaBoGcfkXDDdXz8I-4H0wn2TSaT-nTfKWB70rYoe62KO7SOk5ucOnnAHe7M0Eyp_eCPVnUye/s320/DSC_4099.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span class="fsl"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> Η γνώση ότι
το υποκείμενο είναι διασπασμένο και από ηθική άποψη αμφιλεγόμενο σφραγίζει την
πεζογραφία πολλών από τους μείζονες συγγραφείς της μοντερνιστικής περιόδου, από
τον Τζόζεφ Κόνραντ μέχρι τον Φραντς Κάφκα, τον Λουίτζι Πιραντέλλο και τον Ρόμπερτ
Μούζιλ. Ως θέμα εμφανίζεται αρκετά νωρίς, ήδη από το 1886, στο δημοφιλές
μυθιστόρημα του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον</b>,
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Δρ
Τζέκυλ και κος Χάυντ </i></b>(</span></span><span class="fsl"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">The</span></i></b></span><span class="fsl"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></i></b></span><span class="fsl"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Strange</span></i></b></span><span class="fsl"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></i></b></span><span class="fsl"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Case</span></i></b></span><span class="fsl"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></i></b></span><span class="fsl"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">of</span></i></b></span><span class="fsl"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></i></b></span><span class="fsl"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Dr</span></i></b></span><span class="fsl"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></i></b></span><span class="fsl"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Jekyll</span></i></b></span><span class="fsl"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></i></b></span><span class="fsl"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">and</span></i></b></span><span class="fsl"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></i></b></span><span class="fsl"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Mr</span></i></b></span><span class="fsl"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></i></b></span><span class="fsl"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Hyde</span></i></b></span><span class="fsl"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">). Το μοτίβο της διχασμένης προσωπικότητας ήταν οικείο
στους συγγραφείς του γερμανικού ρομαντικού </span></span><span class="fsl"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: FR;">M</span></i></span><span class="fsl"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">ä</span></i></span><span class="fsl"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: FR;">rchen</span></i></span><span class="fsl"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">, όπως ο Τηκ και ο Χόφμαν, οι οποίοι είχαν χρησιμοποιήσει
το τέχνασμα του </span></span><span class="fsl"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: FR;">Doppelg</span></i></span><span class="fsl"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">ä</span></i></span><span class="fsl"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: FR;">nger</span></i></span><span class="fsl"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></i></span><span class="fsl"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">(σωσία) για να δώσουν συγκεκριμένη μορφή στη διπλή
προσωπικότητα από την οποία έπασχαν συχνά οι ήρωές τους. Ο Στήβενσον διατηρεί
το τέχνασμα αυτό, διαθλώντας το μέσα από τον λόγο του ιατρικού πειραματισμού,
που είναι ο πιο σύγχρονος και απείρως πιο δυσοίωνος. Στη συγκεκριμένη
περίπτωση, μέσα από τη διχασμένη προσωπικότητα δεν απελευθερώνεται πλέον η
δημιουργική ορμή που έχει το χάρισμα να μεταποιεί την κοινοτοπία σε έναν κόσμο
φαντασίας, αλλά η αρπακτικότητα, η ωμότητα και ο φόνος.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span class="fsl"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η ιστορία του
Στήβενσον είναι παραινετική και απευθύνεται τόσο σε όσους βλέπουν αισιόδοξα ένα
επιστημονικά κατασκευασμένο μέλλον, όσο και στους αισθητές του </span></span><span class="fsl"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: FR;">fin</span></i></span><span class="fsl"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></i></span><span class="fsl"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: FR;">de</span></i></span><span class="fsl"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></i></span><span class="fsl"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: FR;">si</span></i></span><span class="fsl"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">è</span></i></span><span class="fsl"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="FR" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: FR;">cle</span></i></span><span class="fsl"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">. Ο πόθος των τελευταίων για όλο και περισσότερες
καινούργιες απολαύσεις και για μια ηδονική ζωή απαλλαγμένη από τον έλεγχο της
συνείδησης και των ηθών κορυφώνεται εδώ, όχι στον εκλεπτυσμό της προσωπικότητας
ή στην καλλιτεχνική δημιουργία, αλλά σε ένα παραλήρημα, «στην ψυχρή ηδονή του
τρόμου» που δοκιμάζει ο Χάυντ καθώς παραμονεύει στους δρόμους του Λονδίνου
μεταμορφωμένος σε τέρας. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span class="fsl"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Πάρης Μαντόπουλος </b>στηριζόμενος στη
μετάφραση της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ιφιγένειας Ντούμη</b>,
προτείνει τη δική του θεατρική διασκευή της νουβέλας προκρίνοντας ένα μετριασμένο
γκροτέσκο που οδηγείται βαθμηδόν στο μακάβριο χωρίς να καταφεύγει στην ευκολία
της αιματοχυσίας. Η σκηνοθεσία του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Πάρη
Μαντόπουλου </b>προβάλλει τη δράση και τον λόγο αρμονικά δεμένα σε μια εύρυθμη
παράσταση που στηρίζεται στη λιτότητα και τη συμβολική έκφραση. Άλλωστε, το
σκηνικό με τους τέσσερις κρεμάμενους καθρέφτες λειτουργεί υπαινικτικά
προσδίδοντας εκστατικές παραμέτρους. Η μουσική υπόκρουση ενισχύει το απειλητικό
κλίμα της φρίκης και οι ερεβώδεις φωτισμοί στιγματίζουν το αδιέξοδο του
εφιαλτικού χώρου εντός του οποίου κινούνται τα πρόσωπα. Ο δισυπόστατος ρόλος </span></span><span class="fsl"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Jekyll</span></span><span class="fsl"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">/</span></span><span class="fsl"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Hide</span></span><span class="fsl"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">αποδίδεται από τρεις (και σε ορισμένες στιγμές
από πέντε) ηθοποιούς για να τονιστεί η συγκρουσιακή υπόσταση και εσωτερική
διαμάχη καλού/κακού που απ’ ό,τι φαίνεται δεν περιορίζεται σε δύο όψεις!<o:p></o:p></span></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span class="fsl"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Οι ηθοποιοί <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Νικήτας Αναστόπουλος</b>, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ελένη Ζουρελίδου</b>, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ολίνα Μανωλοπούλου</b>, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σάββας
Σωτηρόπουλος</b> και <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Νίκος Τσιμάρας</b>
εναλλάσσονται σε ρόλους συνθέτοντας χαρακτηριστικές φιγούρες, σε μια παράσταση
που στηρίζεται στη δυναμική της ομαδικότητας.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></span><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-83618488760733268432018-12-13T01:33:00.000-08:002018-12-13T01:33:11.967-08:00«Πουλιά στον αέρα» του Georges Feydeau στο Θέατρο «Αλίκη»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></b></div>
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFiDblK2EoyaN2KYV68RiuXV3A7nLsmqvYPlf4ofhgvFXPnBDjyNlBE9JIl4kXqJCVj4IlMajXrSXFXOPU-M-gjlNvxccIIPwMhZw16ItG3CBKxEVsXIiB_JV59IFf46TxKseh23SKs5OO/s1600/Image0983.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFiDblK2EoyaN2KYV68RiuXV3A7nLsmqvYPlf4ofhgvFXPnBDjyNlBE9JIl4kXqJCVj4IlMajXrSXFXOPU-M-gjlNvxccIIPwMhZw16ItG3CBKxEVsXIiB_JV59IFf46TxKseh23SKs5OO/s400/Image0983.jpeg" width="400" /></a></div>
</span></span></b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> Στο επίκεντρο της αριστοτεχνικής δομής κωμωδίας του
Γάλλου συγγραφέα </span><b><span style="font-size: 12pt;">Georges</span></b><b><span style="font-size: 12pt;"> </span></b><b><span style="font-size: 12pt;">Feydeau</span></b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">, «<b>Πουλιά στον αέρα</b>» (ευθύβολη και
υπαινικτικά παιγνιώδης η απόδοση του πρωτότυπου τίτλου «</span><b><span style="font-size: 12pt;">Le</span></b><b><span style="font-size: 12pt;"> </span></b><b><span style="font-size: 12pt;">Dindon</span></b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">») βρίσκονται η απαίτηση για συζυγική πίστη, η ανίχνευση της «γλυκιάς»
αμαρτίας της μοιχείας και η παραδειγματική τιμωρία της «με το ίδιο νόμισμα».
Σύζυγοι, εραστές και ερωμένες περιπλέκονται ανώδυνα, θα λέγαμε, καθώς η τάξη
αποκαθίσταται στο τέλος, σ’ έναν κυκεώνα παρεξηγήσεων και συμπτώσεων που
στοχεύουν, κατά κύριο λόγο, στην παραγωγή γέλιου του κοινού, το οποίο έρχεται
να διασκεδάσει με τα πάθη και τα παθήματα των ηρώων.</span></div>
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Νίκος
Μαστοράκης</b> προτείνει ένα θέαμα που ακολουθεί με ακρίβεια και αναδεικνύει το
ύφος του κωμικού λόγου τον οποίο προσαρμόζει σε σύγχρονα γλωσσικά συμφραζόμενα
χωρίς ωστόσο να τον εγκλωβίζει παραπέμποντας στην τρέχουσα εγχώρια
πραγματικότητα. Το κοινό ξεκαρδίζεται στα γέλια, πιάνοντας στον αέρα όπως λέμε,
τα παντός είδους λεκτικά και παραλεκτικά υπονοούμενα. Τα σκηνικά του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μανόλη Παντελιδάκη</b> και τα κοστούμια της
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κατερίνας Παπανικολάου</b> εξυπηρετούν
τις ανάγκες της εικονογράφησης της δράσης χωρίς περιττές λεπτομέρειες ή
εξονυχιστικούς σχολιασμούς. Την ίδια λιτή αλλά επιτελική «τακτική» ακολουθούν
οι φωτισμοί της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Στέλλας Κάλτσου</b>. Οι
χορογραφίες του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Φωκά Ευαγγελινού</b>
ενδυναμώνουν, κατά τη γνώμη μας, το κεφάτο κλίμα που χαρακτηρίζει τις ερμηνείες
των ηθοποιών οι οποίοι χειρίζονται ευεργετικά το υπέρμετρο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Βίκυ Σταυροπούλου</b> υποδύεται με μπρίο και παθιασμένη διάθεση τη
Λουσιέν κινούμενη στη γνώριμη υποκριτική της υφολογία και το πληθωρικό της
ταμπεραμέντο. Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Γιώργος Χρανιώτης</b>
αποκαλύπτει τις προθέσεις του Ποντανιάκ μέσα από καίριους εκφραστικούς
χειρισμούς που λειτουργούν υπαινικτικά. Ως Βατλέν, ο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Χρήστος
Χατζηπαναγιώτης</b> επιστρατεύει τη σκηνική του ευστροφία με ευρηματικότητα,
αρμονία και μέτρο. Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ιωάννης Παπαζήσης</b>
υπογραμμίζει το σεξαπίλ του εραστή Ρεντιγιόν ακολουθώντας εξωτερικές εκδηλώσεις
του ρόλου, σημεία δηλαδή που δηλώνουν τον προσανατολισμό του προσώπου, όπως η
επίδειξη του καλογυμνασμένου σώματος. Η κυρία Ποντανιάκ της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μαριλούς Κατσαφάδου</b> κατορθώνει να
αφήσει το στίγμα της με τις χαρακτηριστικές συσπάσεις του προσώπου της. Ως
Σβετλάνα, η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Θεοδώρα Τζήμου</b> πλάθει
μια ολοκληρωμένη κωμική φιγούρα διογκώνοντας τα γνωρίσματα του ρόλου της μέσα
από μια ελεγχόμενη υπερβολή. Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Δημήτρης
Λιόλιος</b> φανερώνει σταδιακά και με μελετημένες κινήσεις τον χαρακτήρα του
Σολντινιάκ ενισχύοντας έτσι το στοιχείο της έκπληξης για τη μεταστροφή της
συμπεριφοράς του. Η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κωνσταντία
Χριστοφορίδου</b> απογειώνει το μπουρλέσκο και το ξέφρενο κωμικό κλίμα του
έργου παίζοντας ασυγκράτητα και με αισθαντική θηλυκότητα την Αρμαντίν, τον
φλογερό πειρασμό των ανδρών. Από τα «δίχτυα» της ηρωίδας δεν ξεφεύγει ούτε ο
έφηβος καμαριέρης Βικτόρ, τον οποίο υποδύεται ο νεαρός ταλαντούχος ηθοποιός <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Γιάννης Ρούσσος</b>. Ο Πενσάρ του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Νίκου Αρβανίτη</b> και η κυρία Πενσάρ της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μαρίας Κωνσταντάκη</b> υιοθετούν ένα κάποιο
«γκροτέσκο» στο παίξιμο καθορίζοντας τη συνολική αισθητική της ατμόσφαιρας των
διαπλοκών των ρόλων στη δεύτερη πράξη που διαδραματίζεται στο ξενοδοχείο </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Amour</span><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">. Ως Ζοζεφίνα, η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Χριστίνα
Τσάφου </b>δημιουργεί μια τρυφερή περσόνα παραμάνας που συστεγάζει την
εξωστρεφή και κωμική έκφραση με τη συγκινητική αλλά και στοχαστική διάθεση. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-1695199483746830562018-12-07T00:22:00.000-08:002018-12-07T00:24:51.048-08:00«Απόψε αυτοσχεδιάζουμε», μια παράσταση βασισμένη σε ένα θέμα του Λουίτζι Πιραντέλλο, στο Εθνικό Θέατρο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEvcT4XUgI1XgBtZsktYrJRtzRvmRXWr52dbEKxiBL_UCmzO2RLZB3oGbwxHEj53ggB5GYlS6nlIeJDnUWekbRSJk5hdbKA3iSDZPDh92QhUzQzP8IKVoydcWTD1SojfnSojZ_sDx0qbvE/s1600/T%25CF%2583Patroklos+Skafidas-2660.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1588" data-original-width="1600" height="317" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEvcT4XUgI1XgBtZsktYrJRtzRvmRXWr52dbEKxiBL_UCmzO2RLZB3oGbwxHEj53ggB5GYlS6nlIeJDnUWekbRSJk5hdbKA3iSDZPDh92QhUzQzP8IKVoydcWTD1SojfnSojZ_sDx0qbvE/s320/T%25CF%2583Patroklos+Skafidas-2660.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Ο </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Δημήτρης Μαυρίκιος</b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;"> με το «</span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Απόψε
αυτοσχεδιάζουμε</b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">» κάνει μια παράσταση «πιραντελλικότερη» του Πιραντέλλο, την
οποία απογειώνει η υψηλής αισθητικής θεαματικότητα! Πιστεύω ότι και ο ίδιος ο
Ιταλός συγγραφέας θα ενέκρινε και θα διασκέδαζε αφάνταστα με την παιγνιώδη
διάθεση του Έλληνα σκηνοθέτη να παρουσιάσει μια άκρως αυτοαναφορική εκδοχή του
έργου που σχολιάζει τεχνηέντως τον εκτιθέμενο κόσμο της σκηνής και τον αθέατο
κόσμο του παρασκηνίου. Άλλωστε, ό,τι εκτίθεται στη σκηνή δεν μπορεί παρά να
είναι επίπλαστο, μία εσκεμμένη πράξη που τροφοδοτείται από το «αληθινό» αλλά
προκρίνει το «ψεύτικο» μέσα από υφολογικές επιλογές που διαμορφώνουν την
εκάστοτε αισθητική. Τίποτα δεν είναι τυχαία και χωρίς λόγο τοποθετημένο στο
σανίδι, τα πάντα είναι προγραμματισμένα στην εντέλεια αλλά μοιάζουν να
«γεννιούνται» τη στιγμή που πραγματοποιείται η παράσταση, ακόμη και όταν ο
ηθοποιός υποδύεται τον εαυτό του ως ρόλο. Το «παιχνίδι» είναι πάντα «στημένο»
ακόμη κι όταν προφασιζόμαστε ότι «απόψε θα αυτοσχεδιάσουμε». Πιστός στο πνεύμα
αλλά όχι στο «γράμμα» του κειμένου, ο θίασος του Μαυρίκιου «αυτοσχεδιάζει» και
μας προτείνει ένα παζλ εικόνων και σκηνών που συνταιριάζουν κομμάτια
«αταίριαστα» δημιουργώντας μια νέα σκηνική «παρτιτούρα». Το «καινούργιο
κείμενο» είναι ξεκάθαρα προϊόν κοινής επεξεργασίας σκηνοθέτη και ηθοποιών.
Πρόκειται για ένα πλούσιο βιωματικό υλικό (στοιχεία προσωπικότητας, σκέψεις,
αληθινοί διάλογοι, στιγμές πρόβας κ.ά.) που παίρνει οριστική μορφή και
παγιώνεται ως «τελικό κείμενο παράστασης». Χάρη στο στυλιζάρισμα που
προβάλλεται ως δεσπόζουσα αισθητική της σκηνοθεσίας, ο θεατής βλέπει ό,τι ο
ίδιος θέλει να δει, να αισθανθεί και να καταγράψει ως αλήθεια στη συνείδησή
του. Η ερμηνεία των τραγουδιών του </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Μάνου
Χατζιδάκι</b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">, που έχουν προσαρμοστεί για τις ανάγκες της παράστασης από τον </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Νίκο Κυπουργό</b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">, δημιουργούν, πέρα από τη
νοσταλγική διάθεση, νέες «αναγνώσεις» των σκηνικών «συμφραζομένων» με
χαρακτηριστικό παράδειγμα τον «Ταχυδρόμο» του </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Νίκου Καραθάνου</b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;"> σε προβολή βίντεο. Η κινηματογραφική ματιά του
σκηνοθέτη και η χρήση του μαυρόασπρου φιλμ εξυπηρετούν το στυλιζάρισμα το οποίο
εστιάζει στη λεπτομέρεια της έκφρασης του ανθρώπινου προσώπου απαλλάσσοντάς το
από «περιττές πληροφορίες». Τα σκηνικά του </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Δημήτρη
Πολυχρονιάδη </b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">(υλικό από παλαιότερες παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου), τα
κοστούμια της </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Νίκης Ψυχογιού</b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">, το
ηχητικό σύμπαν που ενορχηστρώνει ο </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Στάθης
Σκουρόπουλος</b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">, οι χορογραφίες της </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Βάλιας
Παπαχρήστου</b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;"> και οι φωτισμοί του </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Λευτέρη
Παυλόπουλου</b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;"> «μυρίζουν», θα λέγαμε, θέατρο προβάλλοντας επιδεικτικά τους
μηχανισμούς προετοιμασίας της παράστασης και τον τρόπο παραγωγής της
ψευδαίσθησης. Οι ερμηνείες των ηθοποιών υπογραμμίζουν το επιτηδευμένο παίξιμο
καθιστώντας σαφές ότι κανείς δεν «αυτοσχεδιάζει» ακόμη κι όταν υποδύεται τον
ίδιο του τον εαυτό. Έτσι, ο ίδιος ο </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Δημήτρης
Μαυρίκιος</b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;"> υποδύεται τον σκηνοθέτη Δημήτρη Μαυρίκιο που σκηνοθετεί τον θίασό
του συνομιλώντας «πραγματικά» σε συνθήκες πρόβας. Ο </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Γιάννης Βογιατζής</b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;"> δημιουργεί με τη συνολική παρουσία του ένα σώμα –
σήμα που αποτυπώνει τη ζωντάνια και το πάθος του παλαίμαχου ηθοποιού που
συνεχίζει, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, να υπηρετεί με προσήλωση την
τέχνη της υποκριτικής, τέχνη του ρευστού, του εφήμερου και του φευγαλέου. Αυτές
τις τρεις ιδιότητες «εξορκίζει» με την ερμηνεία της η </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Λυδία Φωτοπούλου</b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">, προβάλλοντας τον μηχανισμό της ανάμνησης ως όπλο
κατά της λήθης. Η </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Ράνια Οικονομίδου</b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">
υπερασπίζεται το «αφήγημα» του ηθοποιού που συνομιλεί και διεκδικεί ίσους όρους
με τον σκηνοθέτη – «εξουσιαστή» της σκηνής. Η </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Γιούλικα Σκαφιδά </b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">σημειώνει το «εύθραυστο» της θεατρικής φιγούρας
στο διάκενο ανάμεσα στο πρόσωπο και το προσωπείο. Ο </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Αλέξανδρος Βάρθης</b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;"> χειρίζεται ευεργετικά το «υπέρμετρο» για να
αποδώσει τον υπερβάλλοντα ζήλο του υποκριτή που θέλει να δείξει το πάθος. Το
στοιχείο της παρενδυσίας και της σκηνικής μεταμόρφωσης «επισημαίνει» ο </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Στέφανος Παπατρέχας</b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">. Ευέλικτους
χειρισμούς που διακρίνουν το έμψυχο από το άυλο υλικό ακολουθούν η </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Μαρία Βαρδάκα</b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">, η </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Λιλή Νταλανίκα</b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">, η </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Εύα
Οικονόμου-Βαμβακά</b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">, ο </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Κωνσταντίνος
Αρνόκουρος</b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">, ο </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Δημήτρης Κακαβούλας</b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">,
ο </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Γιάννης Αρτεμισιάδης</b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">, ο </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Μιχάλης Αρτεμισιάδης</b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">, ο </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Γιώργος Μπένος</b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;"> και ο </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Νεκτάριος Φαρμάκης</b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">, ενδυναμώνοντας την
περιβόητη φόρμα του «θεάτρου εν θεάτρω» σε ένα ξέφρενο και ιλιγγιώδες παιχνίδι ρόλων
και «επιπέδων» ενώπιον του ετερόκλητου κοινού του Εθνικού μας Θεάτρου. </span><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;"> </span></div>
<o:p></o:p><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt;">* Ο Νεκτάριος – Γεώργιος Κωνσταντινίδης είναι διδάκτωρ
του Πανεπιστημίου Αθηνών, κριτικός και μεταφραστής θεάτρου.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-89026542119535655412018-11-29T00:54:00.001-08:002018-11-29T00:54:38.899-08:00«Τάνγκο» του Σλάβομιρ Μρόζεκ στο Θέατρο «Olvio»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgR8MhOq4mqzRqgEb_oASvNf__oNM34N4Pg0fumpNwGcM49dXH-HYCrlM49biWg95jnAo6EC8XJsEoMph2tr3P68pqxYbu-k-7UsqsQzog7eLgxs2Cg4H8TIAyKPEHi2qvSD009Rs7SFcd5/s1600/Tango-06.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1208" data-original-width="1600" height="301" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgR8MhOq4mqzRqgEb_oASvNf__oNM34N4Pg0fumpNwGcM49dXH-HYCrlM49biWg95jnAo6EC8XJsEoMph2tr3P68pqxYbu-k-7UsqsQzog7eLgxs2Cg4H8TIAyKPEHi2qvSD009Rs7SFcd5/s400/Tango-06.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> Το πολιτικό θέατρο του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Σλάβομιρ Μρόζεκ</b> στιγματίζεται από την
αισθητική του μπουρλέσκο που εξελίσσεται βαθμηδόν σ’ ένα ιδιόμορφο γκροτέσκο
«γαρνιρισμένο» με υλικά του θεάτρου του παραλόγου. Στις μαύρες «φάρσες» του
Πολωνού συγγραφέα, το προσωπικό κωμικό στίγμα εντοπίζεται στη σπαρακτικά άνιση συστέγαση
της δύναμης με την αδυναμία, του οποιουδήποτε «συστήματος» με τον σκεπτόμενο
άνθρωπο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Τάνγκο</b>» (1964) εκκινεί από ένα «παράδοξο»: οι γονείς είναι οι
επαναστάτες ενώ ο γιος προτείνει μια συντηρητική στάση επιστροφής σε σταθερές
αξίες. Η παλαιά γενιά έχει «ξεφύγει», θα λέγαμε, ολοσχερώς κι έχει υιοθετήσει
έναν «μοντέρνο» τρόπο έκφρασης στο πολιτικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι που
τείνει πια να γίνει κατεστημένο. Η νέα γενιά «διψάει» κι αυτή για αμφισβήτηση
και ρήξη με το κατεστημένο. Τι της απομένει να κάνει; Εξέγερση ενάντια στην
εξέγερση. Έχει κάτι καινούργιο να προτείνει; Απ’ ό, τι φαίνεται, όχι. Δεν
υπάρχει αντιπρόταση και μοιραία ο αγώνας στρέφεται στην κατάλυση του
«μοντέρνου» και στην αποκατάσταση της τάξης των πραγμάτων που υπήρχε προηγουμένως.
Στον μικρόκοσμό του Μρόζεκ, το «παλιό» θα συγκρουστεί με το «νέο» σε μια
«τραγωδία εν κρανίω», έκρυθμη από κωμικές καταστάσεις και ανατροπές στα χνάρια
του υπερρεαλιστή Ροζέ Βιτράκ που με τον τρομερό του Βικτόρ, φέρνει τα παιδιά
στην εξουσία! Έτσι και ο Άρθουρ, ο ήρωας του Μρόζεκ, θα αναμετρηθεί με το «χάος
και την αναρχία» που επικρατεί στο σπίτι του, ένα σωστό φρενοκομείο όπως το
ονομάζει, για να επανέρθουν «νόμοι και κανόνες», ένας «κόσμος με τάξη».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η παράσταση του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Νίκου Χατζηπαπά </b>εικονογραφεί τη δράση
αναδεικνύοντας στην όψη την αισθητική του μπουρλέσκο και απαλύνοντας το
μακάβριο που πιθανόν θα εκτροχίαζε τον πικρόχολο σκεπτικισμό του σκηνοθέτη
απέναντι στην επικράτηση της ωμής βίας. Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Νίκος
Χατζηπαπάς</b> επιλέγει την ακρίβεια μιας ρεαλιστικής φόρμουλας αφήνοντας την
μετάφραση του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Παύλου Μάτεσι</b> να
ακουστεί στο ακέραιο και να ενσαρκωθεί σύμφωνα με την αυτοδιαθεσιμότητα ενός
λόγου περίπου καθημερινού με προεκτάσεις ελεγχόμενης μεγαλορρημοσύνης.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<b><span lang="EL" style="background: white; border: none windowtext 1.0pt; color: #212121; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-border-alt: none windowtext 0in; padding: 0in;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span></span></b><span lang="EL" style="background: white; border: none windowtext 1.0pt; color: #212121; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-weight: bold; mso-border-alt: none windowtext 0in; padding: 0in;">Ο <b>Δημήτρης
Γκουτζαμάνης</b></span><b><span style="background: white; border: none windowtext 1.0pt; color: #212121; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0in; padding: 0in;"> </span></b><span lang="EL" style="background: white; border: none windowtext 1.0pt; color: #212121; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-border-alt: none windowtext 0in; padding: 0in;">(Άρθουρ) υποστηρίζει με κέφι και παιχνιδίζουσα χαλαρότητα τις καυστικές
διαθέσεις της σατιρικής γραφής. <span style="mso-bidi-font-weight: bold;">Ο<b> Δημήτρης
Μαύρος</b></span></span><b><span style="background: white; border: none windowtext 1.0pt; color: #212121; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0in; padding: 0in;"> </span></b><span lang="EL" style="background: white; border: none windowtext 1.0pt; color: #212121; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-border-alt: none windowtext 0in; padding: 0in;">(Στόμιλ, πατέρας του Άρθουρ) υιοθετεί έναν υπέρμετρο τρόπο έκφρασης,
«σχολιάζοντας» ευθύβολα τον χαρακτήρα που υποδύεται δημιουργώντας κατά κάποιον
τρόπο «ρόλο μέσα στον ρόλο». Η <b>Μαρία Βλάχου</b></span><b><span style="background: white; border: none windowtext 1.0pt; color: #212121; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0in; padding: 0in;"> </span></b><span lang="EL" style="background: white; border: none windowtext 1.0pt; color: #212121; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-border-alt: none windowtext 0in; padding: 0in;">(Ευγενία, γιαγιά του Άρθουρ) υπογραμμίζει το παράδοξο και συνηγορεί στη
δημιουργία της αισθητικής του εξπρεσιονιστικού κωμικού. Ο <b>Γιάννης
Καλατζόπουλος</b></span><b><span style="background: white; border: none windowtext 1.0pt; color: #212121; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0in; padding: 0in;"> </span></b><span lang="EL" style="background: white; border: none windowtext 1.0pt; color: #212121; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-border-alt: none windowtext 0in; padding: 0in;">(Ευγένιος, θείος του Άρθουρ) συμβάλλει στην αρμονία των εν γένει σκηνικών
κινήσεων ελέγχοντας και προσαρμόζοντας το παίξιμό του ευεργετικά για την
παράσταση. Η<b> Ειρήνη Γρέκα </b>(Ελεονόρα, μητέρα του Άρθουρ) και η</span><b><span style="background: white; border: none windowtext 1.0pt; color: #212121; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0in; padding: 0in;"> </span></b><b><span lang="EL" style="background: white; border: none windowtext 1.0pt; color: #212121; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-border-alt: none windowtext 0in; padding: 0in;">Νέλη Αλκάδη</span></b><b><span style="background: white; border: none windowtext 1.0pt; color: #212121; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0in; padding: 0in;"> </span></b><span lang="EL" style="background: white; border: none windowtext 1.0pt; color: #212121; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-border-alt: none windowtext 0in; padding: 0in;">(Άλα, ξαδέρφη του Άρθουρ) ακολουθούν εξωτερικές εκδηλώσεις των ρόλων τους
προβάλλοντας το στοιχείο της θηλυκότητας με αυθορμητισμό. Ο</span><b><span style="background: white; border: none windowtext 1.0pt; color: #212121; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0in; padding: 0in;"> </span></b><b><span lang="EL" style="background: white; border: none windowtext 1.0pt; color: #212121; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-border-alt: none windowtext 0in; padding: 0in;">Αβραάμ Παπαδόπουλος</span></b><span style="background: white; border: none windowtext 1.0pt; color: #212121; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-border-alt: none windowtext 0in; padding: 0in;"> </span><span lang="EL" style="background: white; border: none windowtext 1.0pt; color: #212121; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-border-alt: none windowtext 0in; padding: 0in;">(Έντι) ενισχύει με τη
σωματική του διάπλαση και τη χαρακτηριστική εκφορά λόγου τον αινιγματικό
χαρακτήρα ενός εραστή που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην τελική έκβαση της
πλοκής.</span><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-67577820786083420392018-11-12T02:25:00.002-08:002018-11-12T02:25:54.719-08:00«Φύκι στο βυθό» της Πένυς Φυλακτάκη στο Skrow Theater<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPAQ9Ipuaaxad_Ef33j8M4MkT_fSj9u3N41OlwMOSb6Tf-I3fW-5_Z9tFqPIwqACfG2U1HunD4baAr9famgcvzEBs3t8DAmd_oIqgVLsMnjlIqWSVfI-kG3dwv0Mb_bNliDvXIgNRXTcka/s1600/photo+4-poulimenos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1160" data-original-width="1600" height="231" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPAQ9Ipuaaxad_Ef33j8M4MkT_fSj9u3N41OlwMOSb6Tf-I3fW-5_Z9tFqPIwqACfG2U1HunD4baAr9famgcvzEBs3t8DAmd_oIqgVLsMnjlIqWSVfI-kG3dwv0Mb_bNliDvXIgNRXTcka/s320/photo+4-poulimenos.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> Το νέο έργο της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Πένυς Φυλακτάκη</b> με τον χαρακτηριστικό
τίτλο «<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Φύκι στον βυθό</b>» απηχεί
αλληγορικές μορφές. Οι έννοιες «χρόνος» και «χρήμα» συγκρίνονται και
αντιπαραβάλλονται ως μονάδες μέτρησης της ποιότητας που καθορίζει σε γενικές
γραμμές την «αληθινή» αξία των εκάστοτε διαπροσωπικών σχέσεων ενός κοινωνικού
συνόλου. Το αφήγημα του χρήματος και το κυνήγι του κέρδους αποκτούν εφιαλτικές
διαστάσεις στο χρονικό της επιστροφής που καταγράφει σε δώδεκα αποσπασματικές
σκηνές η συγγραφέας. Η παράξενη εντολή της διαθήκης του εκλιπόντος πατέρα δια
στόματος του συμβολαιογράφου και φίλου του, γίνεται στην ουσία μια πρόταση
άκρως δελεαστική που εξελίσσεται βαθμηδόν σε ανελέητη αναμέτρηση. Το κίνητρο
για τη διεκδίκηση της περιουσίας που ανέρχεται σε 86.400 και οι αυστηροί όροι
διεκδίκησής της, παρακινούν τα δύο αδέλφια να επανασυνδεθούν έπειτα από 24
χρόνια. Έτσι, ο ανταγωνισμός έρχεται βίαια στο προσκήνιο και η αλληλοεξόντωση
είναι πλέον μονόδρομος. Το παρελθόν σκιάζει το παρόν και οι αποκαλύψεις που
διαδέχονται η μία την άλλη φανερώνουν τις αληθινές προθέσεις των προσώπων. Μέσα
από τη διαθήκη, η συγγραφέας χειρίζεται το χρήμα σε άμεση σχέση με τον χρόνο
για να επισφραγίσει περαιτέρω τη γνωστή ρήση «ο χρόνος είναι χρήμα» σπέρνοντας
ταυτοχρόνως τον καρπό της αμφιβολίας. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η σκηνοθεσία του <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Κωνσταντίνου Μάρκελλου</b> λειτουργεί
αφαιρετικά και ως ένα βαθμό μετωνυμικά για να παρουσιάσει τις
κοινωνικοπολιτικές, φιλοσοφικές και αισθητικές θέσεις της συγγραφέως. Εξάλλου,
το σκηνικό της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ζωής Μολυβδά Φαμέλη </b><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ενισχύει τον υπαινιγμό παραπέμποντας έμμεσα
στον διαβρωμένο κόσμο της αγοροπωλησίας και των διαπραγματεύσεων. Το ζοφερό
αυτό κλίμα ενδυναμώνουν με τις εναλλαγές τους και οι φωτισμοί που σχεδιάζει η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ζωή Μολυβδά Φαμέλη</b>. Η μουσική του
ταλαντούχου <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Αντώνη Παπακωνσταντίνου</b>
υπογραμμίζει με τον υποδηλωτικό χαρακτήρα της, τα «αισθήματα» της ανησυχίας,
της αναμονής και της επερχομένης απειλής δημιουργώντας στον θεατή αγωνία για
την εξέλιξη της δράσης. Τα κοστούμια της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μαρίας
Καραθάνου</b> δηλώνουν ευθύβολα μέσω της μονοχρωμίας το πένθος. Οι ερμηνείες
κατορθώνουν να αναδείξουν τους διαπλεκόμενους ήρωες στις λεπτές αποχρώσεις
εκφράσεως και εν γένει συμπεριφοράς. Ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Νίκος
Παντελίδης</b> (Αντρέας), η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Νεκταρία
Γιαννουδάκη</b> (Μάρθα), η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Θεοδώρα
Σιάρκου</b> (Αλεξάνδρα) και ο <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Γιώργος
Σαββίδης</b> (Νικόλας) κινούνται με άριστη σκηνική ενάργεια στις απαιτήσεις των
συνδιαλεκτικών αντιστίξεων, σε μια παράσταση συνόλου με ενιαία αισθητική
γραμμή. <o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-17943166623460116012018-02-09T14:06:00.000-08:002018-02-09T14:06:15.679-08:00«Misery» του Στίβεν Κινγκ στο Θέατρο «Ιλίσια – Βολανάκης»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWuKNHsySRlPwRAJ6ZLThNUO-oA7NKWB8y1lciBxWmj1lSgbit-CNgHaV59Wvsbt2RR7rFkV7Hrxl8iX5gLz_PZkZY8MLcSg6m1a4KzG71Xa8wfR4pGAyzlEWFooKereLOC8gnjQAAD_1a/s1600/misery-theatro-ilisia-volanakis-8-c-george-alexandrakis-photography.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="787" data-original-width="1181" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWuKNHsySRlPwRAJ6ZLThNUO-oA7NKWB8y1lciBxWmj1lSgbit-CNgHaV59Wvsbt2RR7rFkV7Hrxl8iX5gLz_PZkZY8MLcSg6m1a4KzG71Xa8wfR4pGAyzlEWFooKereLOC8gnjQAAD_1a/s320/misery-theatro-ilisia-volanakis-8-c-george-alexandrakis-photography.jpg" width="320" /></a></b></div>
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> Το μυθιστόρημα του <b>Στίβεν
Έντγουιν Κινγκ</b>, <b>«</b></span><b><span style="font-size: 12pt;">Misery</span></b><b><span lang="EL" style="font-size: 12pt;">»</span></b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> (1987), στην έξοχη
θεατρική διασκευή του <b>Ουίλιαμ Γκόλντμαν</b>,
παρουσιάζεται με πολλές ατέλειες στο Θέατρο «<b>Ιλίσια – Βολανάκης</b>». Ξεκινώντας από τη μετάφραση του <b>Αντώνη Γαλέου</b>, παρατηρούμε ένα είδος
αμηχανίας σχετικής με το «πως θα μπορούσαμε να το διατυπώσουμε καλύτερα».
Άλλωστε, αρκετές εκφράσεις μένουν μετέωρες ανάμεσα σε δύο ή και περισσότερα
νοήματα. Έτσι, η σκηνοθεσία του <b>Τάκη
Τζαμαργιά</b> κατευθύνεται από το γενικότερο πρόβλημα της μεταφοράς του
κειμένου του συγγραφέα στο «σκηνικό κείμενο». Ωστόσο, και τα στοιχεία που
φαίνεται να μην επηρεάζονται από το μετάφρασμα, όπως, για παράδειγμα, η
σκηνογραφία του <b>Εδουάρδου Γεωργίου</b>
και η μουσική του <b>Κωστή Ξενόπουλου</b>,
αδικούν επιμεριστικά το όποιο αποτέλεσμα. Η σκηνογραφία αποπροσανατολίζει τον
θεατή, ο οποίος διερωτάται τι μπορεί να συμβαίνει μέσα σ’ αυτόν τον χώρο
εγκλεισμού σύμφωνα με την ιστορία που διηγείται ο Αμερικανός συγγραφέας,
γνωστός για την τεράστια εκδοτική του παραγωγή με κεντρικό μοτίβο το θρίλερ και
την ατμόσφαιρα τρόμου που δημιουργεί. Άλλωστε, το <b>«</b></span><b><span style="font-size: 12pt;">Misery</span></b><b><span lang="EL" style="font-size: 12pt;">» </span></b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">έχει καταχωρηθεί επίσης στο παγκόσμιο κινηματογραφικό
«καταστατικό» ταινιών τρόμου κι έχει βραβευθεί με Όσκαρ Α’ Γυναικείου ρόλου
(Κάθι Μπέιτς).</span></div>
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> Στη σκηνή του Θεάτρου «<b>Ιλίσια – Βολανάκης</b>», ό,τι αποτελεί
ευκαιρία προβολής του θρίλερ αποδυναμώνεται. Όπως είπαμε, το σκηνικό
προβληματίζει έντονα το κοινό ως προς τη λειτουργικότητά του, παρουσιάζει «κενά
χώρου» και δυσχέρεια στην πρόσληψη της ροής της ιστορίας. Οι δύο ήρωες, Άννυ
και Πωλ, θύτης και θύμα, κυκλοφορούν σε ένα περιβάλλον που παραπαίει ανάμεσα
στο νατουραλισμό και σ’ ένα παράλογο χωρίς αιτία. Ίσως, η μοναδική αιτία να
βρίσκεται στην παραδοξότητα και στο τραγικό, που συγκροτούν τη μη έξοδο από το
πολυδαίδαλο του μυαλού. Εντός του, χτίζονται χώροι φαντασματικής σημασιολογίας,
χώροι που αναιρούνται και αλληλοακυρώνονται.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> Υπό τους ήχους μιας «αψυχολόγητης»
μουσικής, η υπόθεση του έργου αποδιοργανώνεται και χάνει τον συνεκτικό ιστό με
τα πράγματα: η μουσική του <b>Κωστή
Ξενόπουλου</b> δρα καταλυτικά πάνω στη σκηνική δράση συνολικά. Το κοινό
αδυνατεί να συνδέσει αυτά που λέγονται με αυτά που γίνονται. Εξάλλου, πριν
ακόμα ο ηθοποιός/ρόλος πάρει τον λόγο, τον έχει προλάβει η μουσική και τα
διάφορα «αδιάφορα» ηχητικά εφέ των οποίων η χρήση καταλύει κάθε προσπάθεια της
σκηνοθεσίας να «δέσει» και να «μαζέψει» λίγο το κλίμα. Ωστόσο, οι φωτισμοί του <b>Αλέκου Γιάνναρου</b> επικεντρώνονται στο
μοτίβο του θολού και απροσδιόριστου παρεμβαίνοντας επιτελικά κατά τη ροή της
παράστασης. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">O</span><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">ι εξαιρετικοί ηθοποιοί της παράστασης προσπαθούν να
θυμίσουν στους πιστούς θεατές τους περασμένες τεράστιες επιτυχίες τους
δημιουργώντας έντονες σκηνικές μορφές. Η <b>Ρένη
Πιττακή</b>, στον έκκεντρο ρόλο της Άννυ, κατορθώνει να αποδώσει την έννοια
ενός έξαλλου και εκτός ορίων της λογικής δραματικό ολοκλήρωμα: Παρά το γεγονός
ότι παίζει εξωτερικά, προβάλλοντας στοιχεία υπέρμετρα, επιτυγχάνει να κρατήσει
ανέπαφη την αρχή της απεύθυνσης, ως βασικής αρχής του θεάτρου. Το ίδιο ακριβώς
θα λέγαμε και για τον σπουδαίο ηθοποιό του θεάτρου μας, <b>Λάζαρο Γεωργακόπουλο</b>, ο οποίος εμφανίζεται, χάρη στη στατικότητα
του ρόλου του Πωλ, περισσότερο συγκρατημένος, ελαφρώς σκεπτόμενος και σε
γενικές γραμμές «θεματοφύλακας» του θριλερικού συστήματος του έργου. Ο <b>Δημήτρης Καραμπέτσης</b>, ως αστυνομικός,
εμφανίζεται δύο φορές κορυφώνοντας την αναμονή της κάθαρσης, όπως θα την ήθελε
ο θεατής. Ο αστυνόμος του κυρίου Καραμπέτση υπογραμμίζει έντονα τη σχέση
εσωτερικού και εξωτερικού χώρου. Μέσα ελλοχεύει ο κίνδυνος και κυριαρχεί ο
τρόμος, έξω βρίσκεται η λυτρωτική αλλά ανυποψίαστη ελευθερία.<o:p></o:p></span></div>
</div>
Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-10567907420730740642018-02-05T12:37:00.000-08:002018-02-05T12:37:57.994-08:00«Από σταθμό σε σταθμό» της Δώρας Τσόγια στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJrv8VAFqfMprrbXq-c8fXxbacT97Tfa5shZdWhEbrfM0e4c2PGJetI7piQR7DFYNYHzy8FZVirbi7yp9UAy4vyDLnO-fkaxtu_w8AK6cpQXcVd2fA5OJ6VA2_VXJPsYporzAp3c_KMeoE/s1600/stathmos.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="582" data-original-width="981" height="236" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJrv8VAFqfMprrbXq-c8fXxbacT97Tfa5shZdWhEbrfM0e4c2PGJetI7piQR7DFYNYHzy8FZVirbi7yp9UAy4vyDLnO-fkaxtu_w8AK6cpQXcVd2fA5OJ6VA2_VXJPsYporzAp3c_KMeoE/s400/stathmos.PNG" width="400" /></a></b></div>
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> Το κείμενο της παράστασης, «</span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Από σταθμό σε σταθμό</b><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">», συναπαρτίζεται από είκοσι μικρά μονόπρακτα
της </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Δώρας Τσόγια</b><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">, συνταιριασμένα
έτσι ώστε να διευκολύνεται η σκηνοθεσία. Εξάλλου, από την άποψη της θεματικής,
το έργο δεν υπολείπεται ποικιλίας, όπως ακριβώς η ίδια η ζωή του ανθρώπου στην
καθημερινότητά του. Ποικίλης ύλης. Αυτή η πολυεπίπεδα αναπτυσσόμενη, κατά την
παράσταση, θεματική δημιουργεί την εντύπωση του απέραντου. Αυτό δηλαδή που
συμβαίνει στη ψυχή κάθε ανθρώπου όπου χωράει, θα λέγαμε, ολόκληρος ο κόσμος,
όπως και η σκέψη, η οποία διαφεντεύει την ύπαρξη, καθοδηγώντας την σε μικρές,
ελάχιστες πράξεις.</span></div>
<o:p></o:p></span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> Η συγγραφέας τοποθετεί τις μικροσκοπικές
λεπτομέρειες κάθε ενός από τα μονόπρακτα σε πεδίο βολής εντός του οποίου
μεγεθύνεται η εμβέλεια και η δυναμική της μικρής καθημερινής ιστορίας. Για τη <b>Δώρα Τσόγια</b>, η καθημερινή «παλέτα»
μετουσιώνεται για να αποκαλύψει στον θεατή πόσο ουτοπικό φαντάζει τελικά το
διακύβευμα ή και το στοίχημα της αδήριτης ανάγκης για ζωή. Ο Τσέχωφ θα ήταν πιο
πικρός στην τελευταία αναχώρηση των επισκεπτών: «θα ζήσουμε, θα δουλεύουμε όπως
πάντα, θα δουλεύουμε ήσυχα και θα επιβιώσουμε». Η ώριμη σκέψη του Βάνια είναι
απαρηγόρητη και το στοίχημα οδηγεί στην εσωτερική σήψη. Η <b>Δώρα Τσόγια</b> δείχνει την απελπισία μέσα από διαδρομές, ατέρμονες
διαδρομές, σαν στιγμές ανταλλαγής φορτίου. Υπάρχει η κίνηση σε ανάλαφρο ύφος.
Υπάρχει ζωή και αισιοδοξία. Υπάρχει το κάλεσμα: οι άνθρωποι συναντώνται από
σταθμό σε σταθμό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> Αξίζει να σημειώσουμε εδώ ότι
το κείμενο που σκηνοθετεί η <b>Κυριακή
Σπανού, </b>στηρίζεται στο αρχικά διατυπωμένο από τη συγγραφέα θεατρικό έργο, «<b>20 αστικά μονόπρακτα</b>» (εκδόσεις <b>Άγρα</b>, 2016). Πράγματι, στο κείμενο της
παράστασης, τα είκοσι στιγμιότυπα αποτυπώνουν «αστικές» καταστάσεις, που
διαδραματίζονται σε αστικό περιβάλλον, σε μία οποιαδήποτε ίσως πόλη της
Ευρώπης. «Κόσμος πάει κι έρχεται και σβήνεται και χάνεται» έλεγε ένας στίχος από
παλιό τραγούδι: οι ήρωες της κυρίας Τσόγια κινούνται ακολουθώντας τα
προστάγματα της πόλης που αλλάζει διαρκώς πρόσωπο και καρδιά. Όμως, όλα
ξεκινούν, θα έλεγε κανείς, από ένα δέντρο, το οποίο στέκει ακίνητο, καρτερικά
στη μέση του πουθενά, μέσα στο μυαλό των ανθρώπων που μετακινούνται από γωνιά
σε γωνιά. Κάθε σταθμός όπου στέκεται για λίγο ο περαστικός ταξιδιώτης, έχει τη
δική του ιστορία. Κάτι συνέβη εκεί. Κάποιος προσπάθησε να μιλήσει, να αρθρώσει
μια λέξη. Οι πιο πολλές λέξεις μένουν μετέωρες γιατί η συνάντηση είναι σύντομη
και καίρια. Άλλωστε, όλα γίνονται για ένα μικρό κουλούρι και για μια ρουφηξιά
ελευθερίας που μόλις ανασαίνει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> Η συγγραφέας συνδέει το
ανεπαίσθητο αίτιο με τις καταιγιστικές, σύντομες συναντήσεις απλών αλλά και
πολύπλοκων συνανθρώπων που είναι όμως πολίτες μιας πόλης. Ποιο είναι το
στοιχείο που υπερτερεί; Πώς διαμορφώνεται η πραγματικότητα για να δικαιώσει το
φαντασιακό; Αστεία πράγματα. Οι συνδιαλεγόμενοι το ξέρουν κι ακόμη καλύτερα το
ξέρει βαθειά μέσα του εκείνος που μονολογεί, ένας τρελός που διαβαίνει,
έγκλειστος με τους ανίατους του σταθμού. Όλοι μαζί και καθένας ξεχωριστά
βιώνουν ένα απίστευτο «τώρα», στα πολύχρωμα συνθήματα των τοίχων. Η συγγραφέας
ασκεί ένα είδος πικρής κριτικής για την αγάπη που χάνεται, που χωρίζει αντί να
ενώνει. Οι μετανάστες, εξωτικά αποδημητικά πουλιά, κλεισμένα στον φόβο, στο
μαυριδερό χρώμα τους, στην ακαταλαβίστικη λαλιά τους, ξέρουν ότι δεν υπάρχει
κανένας σταθμός. Εντούτοις, οι βαλίτσες τους είναι πάντα έτοιμες. «Θα
δουλέψουν, θα ζήσουν», θα περιμένουν, μαζί με όλη την οικουμένη, το
νομοτελειακό που προορίζεται για τον καθένα. Η <b>Δώρα Τσόγια</b> δείχνει στο κοινό με αγάπη τον πόνο του διαφορετικού,
τονίζοντας στην κοινωνική της κριτική το γεγονός ότι εκείνος που είναι σίγουρος
για τις εικόνες που βλέπει, δεν είναι παρά το θύμα μιας αυταπάτης. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> Η σκηνοθεσία της <b>Κυριακής Σπανού</b> δημιουργεί την
ατμόσφαιρα των μεταμορφώσεων της πρώτης ύλης, η οποία ταυτίζεται με την κίνηση
και την ιδέα της συνάντησης: η προσέγγιση διαφορετικών μεταξύ τους ψυχισμών,
προσθέτει στην ατμόσφαιρα το ταχύρρυθμο και συνάμα αρμονικό στοιχείο. Η κυρία
Σπανού προβάλλει το δεσπόζον συστατικό μιας αόριστης ανησυχίας σχετικά με τον
προορισμό του κάθε «επιβάτη» της σκηνικής κατασκευής. Άλλωστε, το σκηνικό της <b>Ολυμπίας Σιδερίδου</b> «μεταμορφώνεται» κι
αυτό ανάλογα με τις ανάγκες και το ιδιαίτερο «χρώμα» της εκάστοτε κατάστασης.
Οι θόρυβοι, ως ηχητικό περιβάλλον και η μουσική της </span><b><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Violet</span></b><b><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></b><b><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Louise</span></b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">
υπογραμμίζουν την αγωνία της ανθρώπινης οντότητας να βρει το νήμα της εξόδου
από το φοβικό «τοπίο» της πόλης.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> Οι ηθοποιοί, <b>Σταμάτης Τζελέπης</b>, <b>Βασιλική Δέλιου</b>, <b>Θοδωρής
Θεοδωρίδης</b>, <b>Δημήτρης Μαμιός</b>, <b>Αμαλία Νίνου</b> και <b>Τατιάνα – Άννα Πίττα</b>, εναλλάσσονται στους ρόλους των αυτοτελών
επεισοδίων, ανταποκρίνονται στην αισθητική που προτείνει η σκηνοθεσία και
κινούνται με άνεση αποδίδοντας ευκρινώς τις χαρακτηριστικές φιγούρες της
συγγραφέως. <o:p></o:p></span></div>
</div>
Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-28374942949855386212018-01-30T08:51:00.000-08:002018-01-30T08:51:10.861-08:00«Καινούργια σελίδα» του Νιλ Σάιμον στο Θέατρο «Μικρό Γκλόρια»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisSDSz0xdsP2v5m7GHmRThKrN8BZ-FUv0qSSYkFnjhc-rMcau70KZmswCnCKk5XuQli5IZ9Z9dhzAbyytiDogPS43sI7vrjva_3wkwFkdqbE8RrJvqDiE4AKMmHTlKvsK-XK0tIMY17Zi-/s1600/KainourgiaSelida5a%25C2%25A9GiannisPriftis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="683" data-original-width="1024" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisSDSz0xdsP2v5m7GHmRThKrN8BZ-FUv0qSSYkFnjhc-rMcau70KZmswCnCKk5XuQli5IZ9Z9dhzAbyytiDogPS43sI7vrjva_3wkwFkdqbE8RrJvqDiE4AKMmHTlKvsK-XK0tIMY17Zi-/s320/KainourgiaSelida5a%25C2%25A9GiannisPriftis.jpg" width="320" /></a></b></div>
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> Ο </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Νιλ Σάιμον</b><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">
είναι αρκετά γνωστός στις αθηναϊκές σκηνές όπου έχουν ανέβει πολλά έργα του
δημοφιλή ως κινηματογραφικές επιτυχίες. Ο Αμερικανός συγγραφέας αναμιγνύει
σύγχρονα είδη θεάτρου ξεκινώντας από τον στανισλαφσκικό νατουραλισμό και
καταλήγοντας πολλές φορές σε έναν, αν όχι ακραίο, πολύ γλυκό και χαμηλόφωνο
ρομαντισμό. Οι δραματικές κομεντί του Σάιμον περιέχουν αρμονικά το στοιχείο της
υπερ-αληθινής πραγματικότητας, που οδηγείται συχνά σε ένα κομψό και
«συντηρητικό» μελόδραμα. Ωστόσο, ο </span><b style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Νιλ
Σάιμον</b><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"> σταματάει έγκαιρα τα πετάγματα της καρδιάς για να τα μεταποιήσει σε
«λογική ευαισθησία».</span></div>
<o:p></o:p></span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> Στην «<b>Καινούργια σελίδα</b>» («</span><b><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Chapter</span></b><b><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></b><b><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Two</span></b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">», 1977), που
παίζεται στο ζεστό θεατράκι «<b>Μικρό
Γκλόρια</b>», όλοι γενικώς οι ήρωες του έργου αναζητούν τη μαγική συνταγή που
θα τους βοηθήσει να γυρίσουν σελίδα, να πάρουν τη σκυτάλη από τα λάθη και τις
απώλειές τους και να επιχειρήσουν να γράψουν ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή τους.
Εντούτοις, όλοι πάσχουν από ατολμία. Ό,τι συμβαίνει τελικά στην καθημερινότητα μοιάζει
στείρο και απωθητικό. Ο Τζωρτζ Σνάιντερ, συγγραφέας μυθιστορημάτων, πάσχει από
μια ελαφρά μελαγχολία, κάτι σαν «καταθλιψούλα» θα λέγαμε, οφειλόμενη στην
απώλεια της πολυαγαπημένης του συζύγου. Καμία γυναίκα στον κόσμο δεν
συγκρίνεται μαζί της. Το γεγονός αυτό του «απαγορεύει» να γυρίσει σελίδα και να
συνεχίσει τη ζωή του σε μια καινούργια κατάσταση. Ο αδελφός του Λέο Σνάιντερ
τού παραστέκεται κάνοντας άπειρες προσπάθειες να τον «αποκαταστήσει» μέσα από
κάποια γνωριμία. Εμφανίζεται αισιόδοξος και υπερκινητικός, σαν να θέλει να
φέρει εις πέρας μια δύσκολη αποστολή, παρά το ότι και ο ίδιος κινδυνεύει στην
προσωπική του ζωή να χάσει τον σύζυγό του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> Ο σκηνοθέτης <b>Γιάννης Μόσχος</b>, που μεταφράζει επίσης
το έργο, κατορθώνει με πολύ όμορφο τρόπο και με ιδιαίτερη προσοχή να τραβήξει
το ενδιαφέρον του κοινού στους προβληματισμούς γύρω από τις σχέσεις και κυρίως
γύρω από τη συμβίωση και τον γάμο ομοφυλόφιλων. Ο χώρος και το περιβάλλον
ερμηνεύονται και υπογραμμίζονται από το πνεύμα που επικρατεί στους κύκλους των
καλλιτεχνών και των διανοούμενων στη Νέα Υόρκη. Μολαταύτα, ο <b>Γιάννης Μόσχος</b> δεν επιμένει στο ζήτημα
αυτό χρησιμοποιώντας το μάλλον ως βοηθητικό στοιχείο για να διασκεδάσει τον
θεατή μέσα από τις σκαμπρόζικες ατάκες του Λέο. Εξάλλου, χαρακτηριστική είναι η
σκηνή που εκτυλίσσεται ανάμεσα στον Λέο και τη Φέι Μέντγουϊκ, φίλη των δύο αδελφών.
Η Φέι θέλει οπωσδήποτε να απατήσει τον άνδρα της «πληρώνοντάς» τον με το ίδιο
νόμισμα και για τον λόγο αυτό, δημιουργεί «κατάσταση» με τον Λέο, ο οποίος
καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες για να την ικανοποιήσει. Είναι όμως αδύνατον.
Οι ερωτικές ζώνες του σώματός του (και όχι μόνο) αρνούνται επαφή με τις
αντίστοιχες της φίλης του. Έτσι, ο Λέο προτιμά, με μεγαλύτερη ακόμη διάθεση, να
σώσει τον γάμο του και να παραμείνει με τον άνδρα του (τον οποίο ομολογεί ότι απατά
κατά κόρον με άλλους άνδρες).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> Ίσως το «ηθικό δίδαγμα» του
Σάιμον να βρίσκεται στο βάθος των συναισθημάτων του ανθρώπου, εκεί όπου
μπερδεύονται η απογοήτευση και ο πόνος, που νοιώθει ο απατημένος μπροστά στην
απόρριψη και στην εξαπάτηση. Στο σημείο αυτό, οι διαφορές και η διαφορετικότητα
δεν έχουν καμία σημασία αφού η πληγή δημιουργείται από το ίδιο το μαχαίρι.
Εξάλλου, στο «πεδίο βολής» της θηλυκής πλευράς, που εκπροσωπείται από τις δύο
φίλες, Τζένι Μαλόουν και Φέι Μέντγουϊκ, τα πράγματα δεν αλλάζουν και πολύ. Το
θέμα μας είναι πάντα η «καινούργια σελίδα». Η Τζένι βγαίνει από ένα διαζύγιο
και δεν θέλει καμία καινούργια ιστορία ενώ η Φέι αποτυγχάνει στην απιστία της
γιατί την επιχειρεί με λάθος άνθρωπο. Τη λύση του έργου τη φέρνει η τύχη που
ενώνει ξαφνικά τον Τζωρτζ με τη Τζένι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα «βάσανα»
τελείωσαν. Η κάθαρση θα έρθει οριστικά όταν η σελίδα γυρίσει για τα καλά με θέα
το καινούργιο.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> Το κουαρτέτο των ηθοποιών, στο
«<b>Μικρό Γκλόρια</b>», <b>Ταξιάρχης Χάνος</b> (Τζωρτζ), <b>Άγγελος Μπούρας</b> (Λέο), <b>Μαρία Καλλιμάνη</b> (Τζένι) και <b>Άνδρη Θεοδότου</b> (Φέι) «συντονίζεται» με
το μουσικό μοτίβο του Μποκερίνι, που λειτουργεί σαν το </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">alter</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">ego</span><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> των ηθοποιών, οι οποίοι συντονίζονται επίσης αρμονικά
μεταξύ τους για να στηθεί αυτή η έξοχη «ορχήστρα». Ο <b>Ταξιάρχης Χάνος</b> πατάει γερά και αποφασιστικά το σανίδι συνθέτοντας
μια εντελώς χαρακτηριστική φιγούρα όπως και ο <b>Άγγελος Μπούρας</b>, αεικίνητος, κεφάτος, γεμάτος ζωή και εξαιρετικά
αισιόδοξος. Παίζει με απαράμιλλη θετική διάθεση και γεμίζει τη σκηνή. Τον ίδιο
βηματισμό πληθωρικής ευεξίας ακολουθούν η <b>Μαρία
Καλλιμάνη</b> και η <b>Άνδρη Θεοδότου</b>.
Η <b>Μαρία Καλλιμάνη</b> σχηματοποιεί
έντεχνα μια φιγούρα ανάμεσα στην καθαρή ντάμα και στην «ώριμη ενζενί». Η <b>Άνδρη Θεοδότου</b> ενσαρκώνει επίσης δύο
αντιφάσεις, την καθωσπρέπει ντάμα αρχικά και τη σεξουαλικά «αποτυχημένη» ντάμα
στη συνέχεια. Μια αξέχαστη, απολαυστική «κωμίκα». <o:p></o:p></span></div>
</div>
Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728437902943134613.post-35543680156922142652017-12-04T04:01:00.000-08:002017-12-04T04:01:31.037-08:00«Η Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» του Ζοέλ Πομμερά στο Θέατρο Τέχνης «Καρόλου Κουν» (Υπόγειο), σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhthWd-Wp0nr6uCd6fgtusVEJ0wOlML_sDDQgIrNuDofWlSO3WCJgXGYkPl32__TVjwpEmsIyXFUcJUzt3xSulC8gi09HhFbNr126Fymw96HQyLqMAzE6G9EtNaOuhvFE5dz4ojo2Mqoh6U/s1600/korea%25C2%25A9stavroshabakis-54.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhthWd-Wp0nr6uCd6fgtusVEJ0wOlML_sDDQgIrNuDofWlSO3WCJgXGYkPl32__TVjwpEmsIyXFUcJUzt3xSulC8gi09HhFbNr126Fymw96HQyLqMAzE6G9EtNaOuhvFE5dz4ojo2Mqoh6U/s320/korea%25C2%25A9stavroshabakis-54.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;">Το έργο του <b>Ζοέλ Πομμερά</b>, με τον
ιδιαίτερα χαρακτηριστικό τίτλο, «<b>Η
Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα</b>» (2013), στηρίζεται σε είκοσι
στιγμιότυπα, σχεδόν αυτοτελή σε ό,τι αφορά την εν γένει θεματική που
πραγματεύονται. Εξάλλου, το δρων που εμφανίζεται ως χορευτική ή και
τραγουδιστική φιγούρα, διασφαλίζει, θα λέγαμε, την ενότητα του «μύθου» της
«επανένωσης». Όμως, για ποια επανασύνδεση μιλάει ο Γάλλος συγγραφέας;
Οπωσδήποτε ο <b>Ζοέλ Πομμερά</b> ερμηνεύει
ένα, εκ πρώτης όψεως, άγνωστο υλικό με αλληγορικά ερείσματα, πάνω στα οποία
κινούνται οι έννοιες που παράγει ο λόγος. Άλλωστε, κάθε πρόταση, κάθε
παράγραφος, κάθε εκφωνούμενη λεκτική σύνθεση του έργου, δημιουργεί ιδιάζον
κλίμα ανάπτυξης των ηρώων που απασχολούν κάθε ένα από τα σκηνικά περιστατικά.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι μικρές κειμενικές μονάδες θεμάτων, που
συγκροτούν το έργο, εξυφαίνουν την αίσθηση ενός εσωτερικού σπαραγμού και μιας
ανείπωτης συγκίνησης: αγάπη, εγκατάλειψη, επίπονη βυθοσκόπηση στον εαυτό και
στον άλλο, πόνος βαθύς και αβάσταχτος, στα όρια μιας ψυχικής αφασίας, αυτά
είναι μερικά από τα συστατικά που λαμβάνουν μέρος σε αυτό το άγριο «πανηγύρι»
των σχέσεων. Για τον Γάλλο δραματουργό, η μεγαλύτερη στέρηση του ανθρώπου είναι
εκείνο το «αμετακίνητο» και το αδιόρθωτο κενό που αφήνει η έλλειψη του άλλου.
Τίποτα δεν είναι πιο βασανιστικό για την ανθρώπινη ύπαρξη από την αδιαφορία που
οδηγεί στην κακομεταχείριση του άλλου. Εξάλλου, ο δραματουργός γυρίζει πολύ
γρήγορα την πλάτη στα πλάσματα που κατασκευάζει στους μικροσκοπικούς θεατρικούς
του κόσμους. Πρόκειται για μια στιγμιαία αντίδραση γεμάτη ειρωνεία σε
αντιδιαστολή προς το ουρλιαχτό που μένει στη μέση και δεν του επιτρέπεται το
στάδιο της κάθαρσης. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> Ο <b>Ζοέλ Πομμερά</b> αρνείται στα σκηνικά του δημιουργήματα την καθαρτική
διαδικασία μέσα από το αποτέλεσμα μιας δίκης αλλά και μιας ενδεχόμενης
καταδίκης. Όχι! Ο άνθρωπος του Γάλλου συγγραφέα πρέπει να βιώσει μέχρι το τέλος
την κακοπάθεια, την απάθεια και κάθε τι που τιμωρεί το πάθος και το πάθημα.
Έτσι, οι εύθραυστες σιλουέτες που παρελαύνουν στα περίφημα στιγμιότυπα σαν
φευγαλέες εικόνες φωτογραφικής μηχανής, μοιάζουν με τον γυάλινο κόσμο του
ομότιτλου έργου του Τενεσή Ουίλλιαμς. Ένας γυάλινος κόσμος θεμελιωμένος στον
λυγμό που μετατρέπεται σε σιωπηλό ουρλιαχτό εσωτερικού ανελέητου πόνου. Ο
συγγραφέας γίνεται μάλιστα σκληρός με τους αδύναμους αντι-ήρωές του. Κανείς δεν
μπορεί να ξεφύγει από τον κλοιό στον οποίο, «χωρίς περίσκεψη χωρίς αιδώ» – θα
έλεγε ο Καβάφης – περιορίζεται ασφυκτικά από τους άλλους και από τον ίδιο του
τον εαυτό. Όλα κλειστά και παγωμένα για μια γυναίκα, παραδείγματος χάρη, που
δηλώνει το παράδοξο του δικού της εγκλεισμού καθώς πρέπει να χωρίσει μετά από
πάρα πολλά χρόνια γάμου γιατί δεν υπάρχει αγάπη. Μια άλλη ηρωίδα του Πομμερά
δηλώνει κι εκείνη ότι θέλει διαζύγιο από τον σύζυγό της γιατί ενώ έχει τα
πάντα, «η αγάπη δεν αρκεί»! Κι όμως, ο συγγραφέας αντιμετωπίζει με σοβαρότητα
και γνήσιο συναίσθημα ανθρώπου που κινεί τις μαριονέτες του με μια ανεπαίσθητη
διάθεση να λειτουργήσει αρμονικά το μικροσύμπαν τους. Και παρά το γεγονός ότι
σε πολλά σημεία των ανεξάρτητων επεισοδίων της «<b>Επανένωσης της Βόρειας με τη Νότια Κορέα</b>» «βλέπουμε» τον
κλαυσίγελο, κανείς δεν θέλει ούτε να κλάψει ούτε να γελάσει. Το παράδοξο
κυριαρχεί ενώ το θετικό πρόσημο διαδέχεται το αρνητικό, καθώς ο θεατής/ακροατής
γίνεται μάρτυρας καταστάσεων που θα μπορούσαν να ενταχθούν στο «άνευ
προηγουμένου». Πράγματι, σε κάποιες στιγμές θα ήθελες να φωνάξεις, «Μα αυτό δεν
είναι δυνατόν. Δεν γίνεται.». Εντούτοις, το θέατρο μετατρέπεται σε αρένα και
στην καλύτερη περίπτωση θυμίζει ένα μόνιμο δικαστήριο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> Στην αψεγάδιαστη μετάφραση της
<b>Μαριάννας Κάλμπαρη</b>, στον ρέοντα
άνετα προφορικό αυτό λόγο, σκηνοθέτης και ηθοποιοί δεν μπορούν παρά να
συγκλίνουν στη γλωσσική μεταφορά και να φέρουν εις πέρας το σκηνικό τους
καθήκον, που κινείται μέσα στη χαρά της νέας δημιουργίας. Κατά συνέπεια, ο
έμπειρος σκηνοθέτης <b>Νίκος Μαστοράκης </b>εγκιβωτίζει
τον έξοχο λόγο στη λαβυρινθώδη κατασκευή του <b>Αλέξανδρου Λαγόπουλου</b> που σχηματοποιεί συμβολικά τον εγκλεισμό και
την αδιέξοδη πορεία των προσώπων. Κομμάτια ζωής μέσα στον ιστό της αράχνης. Τη
σκηνοθετική γραμμή υποστηρίζουν με τις ευθύβολες επιλογές τους τα κοστούμια της
<b>Κλαιρ Μπρέισγουελ</b>, οι χορογραφίες
της <b>Βάλιας Παπαχρήστου</b> και οι
φωτισμοί της <b>Στέλλας Κάλτσου</b>. Δεν
ξέρει κανείς από πού να ξεκινήσει για να επαινέσει τους εξαιρετικούς ηθοποιούς
που παλεύουν κυριολεκτικά με τους ρόλους που επωμίζονται έκαστος. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL;"> Ο <b>Γεράσιμος Γεννατάς </b>στον ρόλο του δασκάλου κεντάει σιγά-σιγά τον
περιβόητο ιστό της αράχνης, μετατοπίζοντας τεχνηέντως και εξελικτικά ένα – ένα
τα πλοκάμια του θηρίου. Ωστόσο, μόνο με τα ατελείωτα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας
θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τον επικίνδυνο ιστό. Ως μητέρα του μαθητή, η <b>Θεοδώρα</b> <b>Τζήμου</b> υποστηρίζει με εκφραστική ευκρίνεια την «ιδεολογία» που
εκφράζει το «συντηρητικό» αντίπαλο δέος. Στον ρόλο του κοριτσιού με ειδικές
ανάγκες, η <b>Λουκία Μιχαλοπούλου </b>μιμείται
υποδειγματικά το απύθμενο βάθος της ψυχής ενός ατόμου που δεν μπορεί να έχει το
δικαίωμα στην ευτυχία. Ούτε η αγάπη κάποιου Φρεντερίκ ούτε το παιδί που
ετοιμάζεται να γεννήσει από αυτή την αγάπη είναι ικανά να της δώσουν κάποια
σιγουριά. Παρόλα αυτά και σε πείσμα του γιατρού, που την παροτρύνει να κάνει
άμβλωση, η ηρωίδα επιμένει και επαναλαμβάνει ότι αγαπάει τον Φρεντερίκ κι ότι
θέλει να κρατήσει το μωρό. Με ξεχωριστή υποκριτική μαεστρία, η <b>Ιωάννα Μαυρέα</b> ερμηνεύει την άνοια και
όλη την απαράμιλλη ψυχρότητα της κατάστασης απέναντι σε έναν σύζυγο που
προσπαθεί εναγωνίως να της θυμίζει κάθε μέρα την πρότερη κατάσταση της
ενσυναίσθησης, τότε που αναγνώριζε η γυναίκα τον άνθρωπό της. Συγκινητικός στην
ερμηνεία του, ο <b>Κλέων Γρηγοριάδης </b>κατορθώνει
να δείξει τον διχασμό και το αδύνατο της «επανένωσης». Μέσα από τις φιγούρες
της πόρνης και του πελάτη, η <b>Κωνσταντίνα
Τάκαλου</b> και ο <b>Θάνος Τοκάκης</b>
υπογραμμίζουν τη διαλεκτική του «εμπορίου» των ανθρώπινων σχέσεων. Αποκορύφωμα
της παράστασης αποτελεί το τελευταίο περιστατικό όπου παρουσιάζεται το άκρον
άωτο της ανθρώπινης σκληρότητας: Πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει ένα θύμα που θα
ενώσει τη μοίρα του κόσμου με τον κοινό θνητό. Κι αυτό το θύμα είναι μια
ιερόδουλη, μια κοινή γυναίκα, που πέφτει στα χαρακώματα της ανάγκης να γεμίσει
το κενό και να αποκτήσει μια αξία όπως όλα τα πράγματα στον κόσμο. Στο σημείο
αυτό, ο Μπρεχτ θα αναρωτιόταν «πόσο κοστίζει το σίδερο;». Παίρνοντας τη σκυτάλη
του συλλογισμού γύρω από την αξία, ο <b>Ζοέλ
Πομμερά </b>θα ρωτούσε τους ήρωές του, «Πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή;». <o:p></o:p></span></div>
</div>
Κωνσταντινιδης Νεκταριος-Γεωργιοςhttp://www.blogger.com/profile/04593437980046767173noreply@blogger.com0