Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

Έτοιμοι για...απογείωση!


Η ομάδα «Ab Ovo» εισέβαλλε δυναμικά στην εγχώρια θεατρική μας πραγματικότητα και κατέκτησε ξεχωριστή θέση. Εξελίσσοντας και ανανεώνοντας υποκριτικούς κώδικες, διαμόρφωσε το δικό της αυθεντικό στίγμα που έχει σημαντική απήχηση ιδιαίτερα στο νεανικό κοινό. Ήδη από την πρώτη της παραγωγή, το «Εκεί, εκεί στην κόλαση…», παράσταση που γνώρισε τεράστια επιτυχία και διήρκησε τρεις σαιζόν περνώντας από διαφορετικά θέατρα, η ομάδα διακρίθηκε για την πρωτοτυπία των ιδεών της, την ευρηματικότητα και τις μεθόδους επεξεργασίας των κειμένων πάνω στις αρχές του σωματικού (physical theatre) και επινοητικού θεάτρου (devised theatre). Μια απολαυστική παρωδία των θρησκοληπτικών εμμονών του ανθρώπου, διανθισμένη με επιθεωρησιακά στοιχεία και καυστικό χιούμορ. Στο ίδιο πνεύμα, με πολλούς αυτοσχεδιασμούς και τους διαλόγους να «χτίζονται» στην κυριολεξία κατά τη διάρκεια των δοκιμών, κινήθηκαν οι παραστάσεις «Ζελόβ» και «Μαμά Ελλάδα».

Η παράσταση
Ο «Πλανήτης» αποτελεί τη φετινή έκπληξη της ομάδας που ξαναβρίσκει το δυναμικό της παλμό και επιχειρεί να προτείνει κάτι που ξεφεύγει από τα τετριμμένα. Το έργο μας ταξιδεύει στο χρόνο! Ζούμε την 25η Μαρτίου 2071 και βρισκόμαστε στις διαστημικές εγκαταστάσεις της Πολεμικής Αεροπορίας στο Λαύριο. Το πρώτο επανδρωμένο Ελληνικό διαστημόπλοιο ετοιμάζεται για απογείωση. Στόχος της αποστολής είναι η ανακάλυψη ενός βιώσιμου πλανήτη, ικανού να φιλοξενήσει τον αθάνατο Ελληνικό Πολιτισμό. Η γαλανόλευκη θα κυματίσει για πρώτη φορά σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας. Είναι όμως τόσο απλό; Μήπως λογαριάζουμε χωρίς τον ξενοδόχο;
Ελάχιστες λέξεις εκφωνούνται στη διαστημική κωμωδία σωματικού θεάτρου κατά τη διάρκεια της οποίας η δεξιοτεχνία της παντομίμας και της μιμικής τέχνης κατέχουν τον πρώτο λόγο. Στο εκφραστικό αυτό «θέατρο της σιωπής», τα μέλη της ομάδας συντονίζονται υποδειγματικά και κινούνται επιδέξια σε γρήγορους ρυθμούς όπως οι καρτουνίστικες φιγούρες, οι ήρωες των κόμικς. Οι υπαινιγμοί των επιφωνημάτων, η υπερβολή των χειρονομιών, οι γκροτέσκο αποχρώσεις των μορφασμών και η συμβολική χρήση των αντικειμένων γίνονται αντιληπτοί ακόμα και από τον θεατή που δε γνωρίζει λέξη ελληνικά προκαλώντας αν όχι εκρήξεις γέλιου τουλάχιστον ένα μπλαζέ μειδίαμα συνενοχής…

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Ο Πλανήτης»
Κωμωδία της ομάδας «Ab Ovo»
Σκηνοθεσία : Γιάννης Σαρακατσάνης
Σκηνικά – κοστούμια : Ομάδα Ab Ovo
Φωτογραφίες : Stavros – Christos Vlachakis
Η εξαμελής ομάδα αποτελείται από τους ηθοποιούς : Γιάννη Γιαννούλη, Λευτέρη Ελευθερίου, Βάσω Καβαλιεράτου, Γιάννη Σαρακατσάνη, Σωσώ Χατζημανώλη και Βάσω Χελά

ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
Φρυνίχου 10, Πλάκα, τηλ. 210 32 31 591
Σάββατο 19.00 – Κυριακή 21.15

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Σε φόντο ασπρόμαυρο


Γράφω πάντα στους τοίχους μηνύματα
που τα ξεφτίζουν οι πέτρες
σε πληγές πορφυρές
Γράφω τις λέξεις
έρωτας
πατρίδα
κι όλο με διώχνουν οι χαφιέδες
από το ξώφυλλο των τοίχων
Ω πόσα χέρια κουβαλώ
και μες στο θάνατο
ακόμη γράφω
φτιάχνοντας φλόγες με τους τοίχους

(ανέκδοτο ποίημα της Κατερίνας Κατσίρη)

Η θεατρική ομάδα «πείρα(γ)μα» -εξαίρετο και ευφάνταστο λογοπαίγνιο που μαρτυρά και τις προθέσεις της- παρουσίασε την πρώτη της παραγωγή, το έργο «Όνειρο για δύο» του Γάλλου G. Foissy, στον πολυχώρο «Bios», τον Ιούνιο του 2008, στα πλαίσια του φεστιβάλ καλλιτεχνικών ομάδων του ΔΙΚ.ΑΝ.Ο. (Δίκτυο Ανεξάρτητων Ομάδων), ενώ στη συνέχεια έκανε περιοδεία σε θερινά εγχώρια φεστιβάλ.
Η φετινή δεύτερη πρόταση της, μας ξαφνιάζει ευχάριστα καθώς φέρνει και πάλι στο προσκήνιο την πολιτική αλληγορία του Περικλή Κοροβέση «Επιχείρησις Ιουδίθ». Το δυνατό αυτό κείμενο παραστάθηκε για πρώτη φορά από τη «Θεατρική Σκηνή» (1991-1992) σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντωνίου. Ένα πολιτικό θρίλερ; Ένα φιλμ νουάρ; Μια ερωτική σβησμένη φλόγα; Μια ιστορία που τρέχει σαν αργεντίνικο ταγκό; Σα μαύρο μπλουζ; Σαν εξτρεμιστικές εκρήξεις; Ή μήπως μια αναρχική διαμαρτυρία;
Μετά το «Τάνγκο Μπαρ», ο Περικλής Κοροβέσης, με αφορμή προσωπική ιστορία, καταθέτει ένα ισχυρά υπαινικτικό σχόλιο για τη σαθρότητα ενός συστήματος του οποίου τα θεμέλια τρίζουν. Η ελεύθερη ατομική συνείδηση αντιστέκεται στο κρατικό μονοπώλιο της νομιμότητας, καθώς το κράτος σκευωρεί χαλκεύοντας τους δήθεν τρομοκράτες-ανατροπείς του. Η πλοκή του θεατρικού έργου «Επιχείρησις Ιουδίθ» παραπέμπει σαφώς σε αυτοβιογραφικό συμβάν, στη γνωστή περιπέτεια του συγγραφέα που είχε άδικα κατηγορηθεί ως ιθύνων νους τρομοκρατικών ενεργειών. Η πρώτη γραφή έδειχνε φανερές δραματουργικές αδυναμίες, προϊόντα παρόρμησης και οργής που προκάλεσαν οι νωπές μνήμες. Μια δεύτερη επεξεργασία, δεκαεφτά περίπου χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμα, εστιάζει σε καίρια σημεία και αναδεικνύει τα πυκνά ιδεολογικά σημαινόμενα.

Η παράσταση
Η σκηνοθεσία του Θόδωρου Κυριακού ακολουθεί με συνέπεια τις δομές του έργου δίνοντας έμφαση στην ένταση των στιγμιότυπων και των εξάρσεων (ερωτικών και άλλων) ενώ επιχειρεί να τοποθετήσει ευθύβολα τις απότομες αλλαγές των καταστάσεων προκαλώντας σασπένς στον θεατή. Στη δημιουργία αυτής της ατμόσφαιρας συμβάλλουν δυναμικά οι αισθαντικές παρεμβάσεις της υποβλητικής μουσικής σύνθεσης του Νίκου Γιούσεφ αλλά και οι ζωηροί φωτισμοί που παίζουν στην κυριολεξία με το αντιθετικό δίπολο «φως-σκοτάδι» στο ασπρόμαυρο σκηνικό της Ανθής Σοφοκλέους.
Ο Γιάννης Καρούνης (Νίκος), η Ειρήνη Μελά (Μαρία), η πληθωρική Βίβιαν Κραββαρίτη (Ιουδίθ) και ο Γιώργος Μοσκιού στο ρόλο του μπάτσου (Ντικ) «λύνουν και δένουν» σ’ ένα ατέρμονο ερωτικό παιχνίδι-γρίφο επικοινωνώντας με κοινούς σκηνικούς κώδικες.

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Επιχείρησις Ιουδίθ» του Περικλή Κοροβέση
Από τη θεατρική ομάδα «πείρα(γ)μα»
Σκηνοθεσία : Θόδωρος Κυριακός
Μουσική σύνθεση : Νίκος Γιούσεφ
Σκηνικά – Κοστούμια : Ανθή Σοφοκλέους
Χορογραφίες – επιμέλεια κίνησης : Μυρτώ Παπαδοπούλου
Φωτογραφίες : Αθανασία Παστρικού
Επιμέλεια προγράμματος : Αλέξης Λαμπούσης
Τους ρόλους ερμηνεύουν οι ηθοποιοί : Γιάννης Κουρούνης, Ειρήνη Μελά, Βίβιαν Κραββαρίτη και Γιώργος Μοσκιού


ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΓΩ
Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο, τηλ. 210 52 01 684
Δευτέρα – Τρίτη 21.15

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Σύζευξη γέλιου με κριτική σκέψη


Η μικτή παράσταση κωμικών σκετς, τραγουδιού και χορού με τίτλο «Βαριετέ» («Variétés») που ανεβάζει ο οργανισμός «Θέατρο του Μάρτη» σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Εσπίριτου, βασίζεται σε κείμενα του Γερμανού κωμικού Karl Valentin (Valentin Ludwig Fey, Μόναχο 1882 – 1948), ο οποίος έγραψε πολυάριθμα νούμερα και τα παρουσίαζε με τη συνεργάτιδά του Liesl Karlstadt σε καμπαρέ, σε πίστες και μπυραρίες της Γερμανίας. Σε πολλές παρλάτες του σατίριζε με χιούμορ τους εμπόρους, τις εμμονές των απλών ανθρώπων, τη μικροαστική νοοτροπία, χρησιμοποιώντας πολλές φορές ιδιαίτερα γλωσσικά ιδιώματα. Οι χαρακτήρες που εμφάνιζε στο σανίδι ήταν συχνά αλλόκοτοι με παράξενη συμπεριφορά.
Κωμικός περφόρμερ και ευφυής κειμενογράφος αποτέλεσε μια από τις δημοφιλέστερες μορφές του γερμανικού λαϊκού θεάτρου, άσκησε επιρροή σε ρεύματα και τάσεις ενώ θεωρήθηκε από κάποιους ειδικούς μελετητές ως ένας από τους πρόδρομους του «θεάτρου του παραλόγου» κυρίως για το γλωσσικό παιχνίδι της διακωμώδησης των περιστάσεων. Το έργο του περιλαμβάνει περίπου 400 κείμενα και διαλόγους, πάνω από 40 κινηματογραφικές ταινίες καθώς και μεγάλο αριθμό ηχογραφήσεων.
Ο Brecht παρακολουθούσε συστηματικά τις δουλειές του κλόουν Valentin και τον είχε παρομοιάσει με τον Chaplin. Στο ανέβασμα κάποιου έργου του που περιλάμβανε μια μάχη τριάντα λεπτών, ο Brecht ρώτησε τον Valentin πώς είναι οι στρατιώτες στη μάχη και εκείνος αποκρίθηκε : «είναι χλωμοί. Φοβισμένοι». Ήταν ιδέα του Valentin ν’ απλωθεί κιμωλία στα πρόσωπα των ηθοποιών του Brecht στην παράσταση του έργου «Εδουάρδος ο δεύτερος» κατά την οποία συνέλαβε την ιδέα του «Επικού Θεάτρου».
Ο Valentin θεωρήθηκε ένας αναρχικός της γλώσσας. Η κωμωδία του άρχιζε συχνά με απλές λεκτικές παρανοήσεις των οποίων οι ανατροπές είχαν απρόβλεπτες εξελίξεις. Ο κριτικός Alfred Kerr τον εγκωμίασε σαν κάποιον που «σχίζει τη λέξη για να εκμαιεύσει και να αναλύσει την πρωταρχική έννοιά της».

Ένας ζωντανός θεατρικός οργανισμός
Το «Θέατρο του Μαρτίου» ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του σκηνοθέτη Θεόδωρου Εσπίριτου και έχει επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στην προβολή και προώθηση σύγχρονων και πειραματικών μορφών τέχνης. Μέχρι σήμερα, η ομάδα έχει παρουσιάσει τις παραστάσεις : «Η Μικρή Σειρήνα» της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ στο Θέατρο του Κολλεγίου Αθηνών, «Στο πανδοχείο Stimming», βασισμένη στην αλληλογραφία του Χάινριχ φον Κλάιστ, «1843» του Ανδρέα Στάικου (παράσταση για την οποία ο σκηνοθέτης είχε προταθεί για το βραβείο σκηνοθεσίας Κάρολος Κουν) και «Inferno, εικόνες μιας έκθεσης» στο θέατρο Φούρνος.

Η παράσταση
Σε γενικές γραμμές, παρατηρούμε ότι η παράσταση έχει σκηνοθετηθεί με νευρώδη τρόπο και κυλάει με γοργό ρυθμό, όπως ακριβώς αρμόζει στο είδος του θεατρικού στιγμιότυπου.
Στην ασύμμετρη διάταξη των υφολογικών συντεταγμένων των κομματιών – σκετς, η σκηνοθεσία του Θεόδωρου Εσπίριτου κατορθώνει να δώσει έμφαση στο στερεότυπο μέρος της λεκτικής εκφράσεως των κειμένων και να δημιουργήσει ένα ταχύρρυθμο παραγλωσσικό σύστημα εξελίξεως των καταστάσεων.
Ο σκηνοθέτης απέδωσε πολύ εύστοχα τη διάθεση του Valentin όχι μόνο να δείξει τα κοινωνικά ελλείμματα μιας εποχής που παραπαίει ανάμεσα στα αποτελέσματα του Α Παγκοσμίου Πολέμου και στις απειλές ενός Δευτέρου (προαναγγέλλοντας ταυτόχρονα και έμμεσα την άνοδο ενός ολοκληρωτισμού στη Δυτική Ευρώπη) αλλά και να τονίσει με την υπερβολή της κωμωδίας την ανθρώπινη ανοησία, τις γελοίες διαπροσωπικές σχέσεις και τα τερατώδη αποτελέσματα μιας άγονης και άκαμπτης λογικής.
Η μετάφραση – που επιμελήθηκαν οι Λάμπρος Παπαγεωργίου, Γιώργος Εμμανουήλ, Φανή Γέμτου, Βίκυ Κυριακίδη και Κωνσταντίνος Χέλμης – δίνει το στίγμα ενός αβίαστου λόγου που ενισχύει ακόμη περισσότερο την κωμικότητα των παρανοήσεων.
Η μουσική και οι στίχοι του Γιάννη Αρζιμάνογλου μαζί με τις χαριτωμένες χορογραφίες της Άννας – Μαρίας Λογαρά και τους ζωηρούς φωτισμούς εγγράφονται στα δυνατά σημεία της συνολικής εικόνας καθώς προβάλλουν τον εύθυμο χαρακτήρα ενός ποικίλου θεάματος που εξάπτει την περιέργεια για όσα πρόκειται ν’ ακολουθήσουν. Ιδιαίτερα οι χορογραφίες της κυρίας Λογαρά συνδυάζουν την κομψότητα με μια ελαφρά απόχρωση γκροτέσκου που προσιδιάζει σε τέτοιου είδους θεάματα.
Το σκηνικό του Ευθύμη Γκίνη, με τις διαφορετικού μήκους και σχήματος κορνίζες, λειτουργεί ως γλαφυρό φόντο της εν κινήσει «γελοιογραφίας» ενώ, τα αντικείμενα όπως και τα κοστούμια δείχνουν φροντισμένα στο ίδιο πνεύμα και ενδεικτικά κάθε προσώπου – ρόλου.
Οι ηθοποιοί – Βιβή Κόκκα, Φανή Γέμτου, Νατάσσα Στρατάκη, Λάμπρος Παπαγεωργίου και Λύσανδρος Σπετσιέρης – με έντονες αποχρώσεις αισθητικής και εκφραστικότητας, πλάθουν και εναλλάσσουν φιγούρες που σκιτσάρει ο συγγραφέας, αναζητώντας την αιώνια ευθυγράμμιση του υπέρμετρου με το μέτρο.
Οι ερμηνείες και η συντονισμένη κίνηση των πέντε ταλαντούχων καλλιτεχνών φέρνουν κυριολεκτικά τον θεατή αντιμέτωπο μ’ ένα κόσμο που στροβιλίζεται ιλλιγιωδώς στο γαϊτανάκι του «παραλόγου» μιας καθημερινότητας, η οποία κοιτάζει τον εαυτό της στον μαγικό καθρέφτη της κωμικής εκφοράς…

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Βαριετέ» («Variétés»), παράσταση βασισμένη σε κείμενα του Γερμανού κωμικού Karl Valentin
Από το «Θέατρο του Μαρτίου»
Μετάφραση : Λάμπρος Παπαγεωργίου, Γιώργος Εμμανουήλ, Φανή Γέμτου, Βίκυ Κυριακίδη και Κωνσταντίνος Χέλμης
Σκηνοθεσία – Τελική επεξεργασία κειμένων : Θεόδωρος Εσπίριτου
Μουσική – Στίχοι : Γιάννης Αρζιμάνογλου
Χορογραφίες : Άννα – Μαρία Λογαρά
Επιμέλεια σκηνογραφίας – κατασκευή σκηνικών αντικειμένων : Ευθύμης Γκίνης
Βοηθός σκηνοθέτη : Ηρώ Διαμάντη
Φωτογραφίες : Μάνος Χατζηκωνσταντής
Τους ρόλους ερμηνεύουν : Βιβή Κόκκα, Νατάσσα Στρατάκη, Λάμπρος Παπαγεωργίου, Φανή Γέμτου και Λύσανδρος Σπετσιέρης

ΘΕΑΤΡΟ ΒΑΦΕΙΟ
Αγίου Όρους 16 και Κωνσταντινουπόλεως 115, Κεραμεικός, τηλ. 210 34 25 637
Δευτέρα – Τρίτη 21.15

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

Στη σκιά της...


«Γύρω από μένα, υπήρχε η δόξα μιας άλλης, η ομορφιά μιας άλλης, η ευτυχία μιας άλλης, και το πιο δύσκολο απ’ όλα είναι ότι ήξερα πως τα άξιζε, ήξερα πως αν δεν ήμουνα στο πιάνο, πάνω στη σκηνή, όπου κανείς δεν με πρόσεχε, αλλά μέσα σ’ αυτό το πλήθος που τη χειροκροτούσε, θα την κοιτούσα κι εγώ με ενθουσιασμό, θα λαχταρούσα κι εγώ να της μιλήσω, να ακουμπήσω το χέρι της, να δω το χαμόγελό της. Αλλά, τώρα, είχα μόνο ένα όνειρο, να βρω το αδύνατο σημείο αυτής της δυνατής ύπαρξης, να αποκτήσω τη δύναμη να διευθύνω τη ζωή της, να πάψω πια να είμαι η σκιά της»

(απόσπασμα από το έργο)

Στο θέατρο «Βαφείο» παρουσιάζεται η παράσταση «Η Συνοδός», θεατρική διασκευή της νουβέλας της Νίνα Μπερμπέροβα (Πετρούπολη 1901-Η.Π.Α. 1993) , σε σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη. Το έργο γράφτηκε το 1934, δημοσιεύθηκε το 1985 στη Γαλλία ενώ το 1992 μεταφέρθηκε στην κινηματογραφική οθόνη από τον Claude Miller.
Η ιστορία εκτυλίσσεται στη Ρωσία, στα ταραγμένα χρόνια μετά την Οκτωβριανή επανάσταση. Η δραματική σοπράνο Μαρία Νικολάιεβνα, όμορφη, λαμπερή, πλούσια και επιτυχημένη βρίσκει στο πρόσωπο της φτωχής πιανίστριας Σόνιας μια συνοδό για τα επαγγελματικά της ταξίδια. Μέσα από αυτή τη μοιραία συνάντηση χτίζεται μια αμφιλεγόμενη σχέση, περίεργα και ανομολόγητα ερωτική, όπου τα συναισθήματα γνωρίζουν όλες τις αποχρώσεις, από τον θαυμασμό στην απέχθεια, από τη λατρεία στη ζήλια και το μίσος. Η διασταύρωση δυο διαφορετικών κόσμων θα μπορούσε να είναι μια άλλη άποψη, σχεδόν προφητική, της ιστορίας της ίδιας της ρωσικής επανάστασης και της κατάληξής της.
Η διασκευή της Razvan Masilu διατηρεί τη λογοτεχνική υφή της νουβέλας, τον αφηγηματικό κορμό από τον οποίο έχουν αφαιρεθεί τα στοιχεία που δεν σχετίζονται άμεσα με την ιστορία. Τα γεγονότα παρουσιάζονται μέσα από το βλέμμα της Σόνιας και η εξιστόρηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο. Οι ελάχιστες διαλογικές σκηνές είναι σκηνές μνήμης, flash back ή σύντομες παρεμβολές στην αφήγηση.
Από τη διασκευή προκύπτει στην ουσία ένας μακρόσυρτος μονόλογος που αποτυπώνει με συγκροτημένο τρόπο πτυχές της ψυχοσύνθεσης της Σόνιας φέρνωντας στην επιφάνεια μνήμες και απωθημένα. Γύρω από την αποκαλυπτική αφήγηση αλλά και εκ βαθέων εξομολόγηση στροβιλίζονται σα φιγούρες που εισβάλλουν λαθραία, όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα, των οποίων οι είσοδοι-έξοδοι και οι παρεμβάσεις προωθούν σταδιακά την εξέλιξη και κορύφωση της δράσης.

Η παράσταση
Η σκηνοθεσία του Δαμιανού Κωνσταντινίδη διευθέτησε με τέτοιο τρόπο το έμψυχο αλλά και άψυχο υλικό το οποίο διέθετε ώστε όλα όσα αφηγείται η ηρωίδα να ζωντανεύουν και ν’ αποκτούν στην κυριολεξία σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια των θεατών προσδίδοντας στην ατμόσφαιρα ένα στοιχείο ονειροφαντασίας.
Σ’ αυτό συμβάλλουν πράγματι η διαμόρφωση του σκηνικού χώρου, η χορογραφημένη κίνηση των ερμηνευτών, οι καίριοι φωτισμοί της Ελίζας Αλεξανδροπούλου, οι οποίοι εστιάζουν σε κομβικά συμβάντα παγώνοντας τη λεπτομέρεια και οι άριες που τραγουδά με την αισθαντική της φωνή η Έλενα Χατζηαυξέντη.
Η σκηνή, σα καμαρίνι μεγάλης αρτίστας. Στο βάθος μια ολάνοιχτη γκαρταρόμπα, πλειάδα κοστουμιών, στο πίσω φόντο καθρέφτες ενώ στην άκρη της σκηνής δεσπόζει ένα πιάνο με ουρά. Οι νιφάδες που εκτοξεύουν οι ηθοποιοί από σάκους, η χρήση και η μετακίνηση διαφορετικού σχήματος καρεκλών καθώς και ο τρόπος περιφοράς αντικειμένων στο χώρο ενεργοποιούν πολλαπλά σημαινόμενα. Για παράδειγμα, η μετακίνηση των καρεκλών από ένα παρατρεχάμενο πλήθος, η τοποθέτηση τους σε διάσπαρτα σημεία καθώς και οι στιγμιαίες σημαίνουσες παύσεις αποτυπώνουν το χρόνο που κυλά, τις θυσίες, τις αγωνίες, τους αγχωτικούς ρυθμούς που επιβάλλουν οι εξαντλητικές περιοδείες, τα αντίτιμα, με λίγα λόγια, της ανοδικής πορείας μιας καριέρας.
Ιδιαίτερα φροντισμένα τα κοστούμια που επιμελήθηκε ο Απόστολος Αποστολίδης, προσαρμόζονται στο ύφος του τόπου και της εποχής που διαδραματίζεται το έργο.
Η Δήμητρα Χατούπη αποκαλύπτει σταδιακά πτυχές της ψυχοσύνθεσης της ηρωίδας και κινείται στα χνάρια της γνώριμης και αναγνωρίσιμης υποκριτικής της υφολογίας. Η κυρία Χατούπη αντλεί από τον πλούσιο καμβά συναισθηματικών και συγκινησιακών ευκολιών που έχει κατακτήσει μέσα από την πολυετή εμπειρία της και την αναμέτρησή της με απαιτητικούς ρόλους και ενσαρκώνει τη Σόνια δίνοντας σε κάποιες στιγμές την αίσθηση ότι ενεργοποιεί τον «αυτόματο πιλότο».
Ως Μαρία Νικολάιεβνα, η ταλαντούχα Έλενα Χατζηαυξέντη προβάλλει τη λάμψη και το γόητρο της επιτυχημένης αρτίστας με ένα λεπτό και διακριτικό σνομπισμό, ένα ελαφρύ τουπέ στη σωστή του δόση. Η κυρία Χατζηαυξέντη χειρίζεται επιδέξια τα εκφραστικά της μέσα κλέβοντας, όμως, στην κυριολεξία την παράσταση με τη φωνητική της δεινότητα η οποία αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις.
Το κείμενο δεν αφήνει στους υπόλοιπους χαρακτήρες τη δυνατότητα ν’ αναπτυχθούν. Έτσι, στις σύντομες παρεμβάσεις-περάσματα ανταποκρίνονται με άνεση οι νέοι ηθοποιοί Άλκης Ζούπας (Πάβελ), Γιώργος Καπινιάρης (Μπερ), Άντα Σπανού (μητέρα, υπηρέτρια), Ηλίας Παρασκευόπουλος (Μίτενκα, φοιτητής) και Γιάννης Μουγιάκος (έμπορος, αξιωματικός). Πιάνο παίζει ζωντανά επί σκηνής η Μαρίνα Χρονοπούλου.
Στο καλαίσθητο πρόγραμμα-βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αιγόκερως, υπάρχει η μετάφραση του Δαμιανού Κωνσταντινίδη, ελάχιστα κείμενα γύρω από το έργο και την εποχή, φωτογραφικό υλικό από την παράσταση και τα βιογραφικά των συντελεστών.

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Η Συνοδός» της Νίνα Μπερμπέροβα
Από τη θεατρική εταιρεία «Η Πάνδημος Ηώς»
Διασκευή : Razvan Masilu
Μετάφραση-Σκηνοθεσία : Δαμιανός Κωνσταντινίδης

Κινησιολογία : Χρυσηίς Λιατζιβίρη
Σκηνικά-Κοστούμια : Απόστολος Αποστολίδης
Μουσική : Μαρίνα Χρονοπούλου
Επιμέλεια ήχου : Φώτης Καράμπας – Βασίλης Σιάφακας
Φωτισμοί : Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Βοηθοί σκηνοθέτη : Ηλίας Παρασκευόπουλος – Γιάννης Μουγιάκος
Τους ρόλους ερμηνεύουν : Δήμητρα Χατούπη, Έλενα Χατζηαυξέντη, Ηλίας Παρασκευόπουλος, Άντα Σπανού, Άλκης Ζούπας, Γιώργος Καπινιάρης και Γιάννης Μουγιάκος
Παίζει ζωντανά πιάνο η Μαρίνα Χρονοπούλου

ΘΕΑΤΡΟ ΒΑΦΕΙΟ
Αγίου Όρους 16 και Κωνσταντινουπόλεως 115, Βοτανικός, τηλ. 210 34 25 637
Τετάρτη- Πέμπτη- Παρασκευή- Σάββατο- Κυριακή 21.00

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

Οι βλαβερες συνέπειες του...κουτσομπολιού!


Στο θέατρο «Γκλόρια», η παράσταση «Φήμες» του Neil Simon σε σκηνοθεσία Πέρη Μιχαηλίδη προσφέρει ένα ατέλειωτο παιχνίδι παρεξηγήσεων, αποκαλύψεων και ανατροπών, που την καθιστά μια απολαυστική φαρσοκωμωδία, ιδανική για οικογενειακή θεατρική έξοδο. Η καλοστημένη πλοκή του έργου, η στρωτή μετάφραση και οι ερμηνείες των γνωστών πρωταγωνιστών συντελούν στη δημιουργία ενός άρτιου και ποιοτικού θεάματος.

Ο συγγραφέας και το έργο του
Ο πετυχημένος δραματουργός Neil Simon (1927) εντάχθηκε αμέσως στο σύστημα της αμερικανικής show business και ακολούθησε πιστά το κοινό του. Σχεδόν όλες του οι κωμωδίες – ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγονται και οι «Ξυπόλυτοι στο πάρκο» (1963), «Ένα παράξενο ζευγάρι» (1965), «Ξενοδοχείο Πλάζα» (1968), «Ο φυλακισμένος της δεύτερης λεωφόρου» (1971), «Δεύτερο κεφάλαιο» (1977), «Προς Μπρόντγουεϊ» και «Οι γυναίκες του Τζέικ» (1990) – έσπασαν ρεκόρ επαναλήψεων σημειώνοντας επιτυχία στις σκηνές όλου του κόσμου καθώς και σε κινηματογραφικές διασκευές. Πέρα από την περιγελαστική εμφάνιση των έργων και τις μοναδικές ατάκες, διακρίνει κανείς σε κάποιες κωμωδίες την ειλικρινή αναπαράσταση της δυστυχίας και των νευρώσεων του σύγχρονου ανθρώπου, του οποίου οι αξίες αμφισβητούνται εξαιτίας της εχθρικής κοινωνίας που τον αναγκάζει να συμβιβαστεί και να βάψει το πικρό τέλος με χρώματα ευτυχίας.
Τόσο στο επίπεδο των προσώπων, όσο και σε εκείνο της πλοκής, τα κείμενα του προβάλλουν με ανάλαφρο τρόπο χαρακτηριστικές συγκρουσιακές συλλήψεις. Σύμφωνα με την κριτικό θεάτρου Μαρίκα Θωμαδάκη «διαμέσου των χαρακτήρων που ευθύνονται για τη δημιουργία των κατά βάσιν καθημερινής υφής συμβάντων στα οποία μετέχουν οι ήρωες της δράσεως, ο θεατής έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει τις θεμελιακής σημασίας πτυχώσεις των θεμάτων τα οποία πραγματεύεται ο Αμερικανός συγγραφέας χωρίς τυμπανοκρουσίες και βαρύγδουπα εκφραστικά εφέ».
Το έργο «Φήμες» είδε για πρώτη φορά τα φώτα της σκηνής στο Broadway το 1988 στο θέατρο Broadhurst σε σκηνοθεσία Gene Saks. Στην Ελλάδα, παίχτηκε για πρώτη φορά τη θεατρική περίοδο 1989-1990 στο θέατρο Ιλίσια σε μετάφραση-διασκευή Νόνικας Γαληνέα-Γιώργου Κιμούλη και σκηνοθεσία Αλέκου Αλεξανδράκη. Η υπόθεση διαδραματίζεται σε ένα μεγάλο αστικό σαλόνι και καλύπτει τη χρονική περίοδο μιας βραδιάς απρόβλεπτων εξελίξεων. Παρά τρίχα γλιτώνει από μια ξώφαλτση σφαίρα ο υφυπουργός οικονομικών Τσάρλι Μπροκ. Το κλίμα αναταραχής που επικρατεί στο σπίτι του εντείνεται με την άφιξη τεσσάρων ζευγαριών. Η κατάσταση ξεφεύγει και γίνεται όλο και πιο αστεία όταν αρχίζουν να διαρρέουν διάφορες φήμες…

Η παράσταση
Ιδιαίτερα προσεγμένη η μεταφραστική απόδοση του κειμένου από τους Βάσια Παναγοπούλου και Χρήστο Καρχαδάκη. Ο σκηνικός χώρος που διαμόρφωσε η Χριστίνα Κωστέα είναι εύστοχα διαρρυθμισμένος ώστε να επιτρέπει στους ηθοποιούς να κινηθούν με άνεση. Η διακόσμιση και η επιλογή των χρωμάτων έγιναν με γούστο και καλαισθησία. Πλούσια και λαμπερά τα κοστούμια του γνωστού σχεδιαστή μόδας Vassiliou Kostetsou. Οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα εστιάζουν σε καίρια στιγμιότυπα του έργου αναδεικνύοντας πρόσωπα και καταστάσεις παγώνοντας την λεπτομέρεια.
Ως Κρις Γκόρμαν η Βάσια Παναγοπούλου καλλιεργεί έξυπνα την εντύπωση του ενορχηστρωτή των γεγονότων αλλά εμφανίζεται πλήρως ενσωματωμένη με τον περιρρέοντα «πανικό» υποδυόμενη την γυναίκα που αναζητεί μαζί με όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα μια λογική για όλα όσα συμβαίνουν. Στο ρόλο του Κεν Γκόρμαν, συζύγου της Κρις ο Κωνσταντίνος Καζάκος ξεπερνάει την αρχική αμηχανία του και «λύνεται» περισσότερο ιδιαίτερα στις σκηνές που η κουφαμάρα του ήρωα που υποδύεται του εξασφαλίζει άφθονα κωμικά στιγμιότυπα. Η Μαρία Γεωργιάδου (Κλαίρ Γκανζ) και η πληθωρική Γεωργία Καλλέργη (Κούκυ Κιούζακ) μέσα από τη γνώριμη υποκριτική τους υφολογία προβάλλουν την αφέλεια, την επιπολαιότητα αλλά και το αστείρευτο κέφι των προσώπων που ερμηνεύουν αποφεύγοντας –κατά το δυνατόν – την υπερβολή και τις μονότονες υστερικές εξάρσεις.
Με κέφι και ζωηρή διάθεση, ο Κώστας Φαλελάκης (Έρνυ Κιούζακ) μπαίνει δυναμικά στο παιχνίδι των σκηνικών συνομωσιών που προκαλούν άφθονο γέλιο. Ο Μπάμπης Χατζηδάκης (Λένυ Γκανζ) πετυχαίνει μια ισορροπημένη ερμηνεία ελέγχοντας την ακρίβεια των εκφραστικών του μέσων. Ο Μιχάλης Αλικάκος (Γκλεν Κούπερ) και η Νικολέττα Καρρά (Κάσυ Κούπερ) ανταποκρίνονται με άνεση στις απαιτήσεις των ρόλων τους.
Ο Σταμάτης Τζελέπης πλάθει μια έξοχα κωμική φιγούρα με τον αστυνόμο Γουέλς και βγαίνει απολαυστικός. Ο κύριος Τζελέπης με εκφραστικές χειρονομίες και τονικούς χρωματισμούς μοιάζει να επιμένει και στην τελευταία λεπτομέρεια. Η αιφνίδια είσοδός του, το αστείο παρουσιαστικό και η αδεξιότητα στη συμπεριφορά ανανεώνουν το ενδιαφέρον και παρατείνουν την εξέλιξη της υπόθεσης περιπλέκοντας περισσότερο τα δεδομένα.
Στο σύνολό της, μια φροντισμένη παραγωγή, που σταδιακά θα βρει το σωστό ρυθμό της και θα βελτιώσει τις όποιες αδυναμίες της. Με τη ροή των παραστάσεων πολλά στοιχεία θα «δέσουν» οδηγώντας σ’ ένα καλύτερο αποτέλεσμα.

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Φήμες» του Neil Simon
Απόδοση : Βάσια Παναγοπούλου – Χρήστος Καρχαδάκης
Σκηνοθεσία : Πέρης Μιχαηλίδης
Σκηνικά : Χριστίνα Κωστέα
Κοστούμια : Vassilios Kostetsos
Μουσική επιμέλεια : Sambo Nacharda
Χορογραφίες : Δημήτρης Παπάζογλου
Φωτισμοί : Χριστίνα Θανάσουλα
Τους ρόλους ερμηνεύουν : Βάσια Παναγοπούλου, Κωνσταντίνος Καζάκος, Μαρία Γεωργιάδου, Μπάμπης Χατζηδάκης, Κώστας Φαλελάκης, Γεωργία Καλλέργη, Μιχάλης Αλικάκος, Νικολέττα Καρρά και Σταμάτης Τζελέπης

ΘΕΑΤΡΟ ΓΚΛΟΡΙΑ
Ιπποκράτους 7, τηλ. 210 86 09 400
Τετάρτη 19.30, Πέμπτη – Παρασκευή – Σάββατο - Κυριακή 21.30, Σάββατο-Κυριακή 18.30