Η νεοσύστατη θεατρική ομάδα «Nota Bene» κάνει δυναμικό ξεκίνημα με την παρουσίαση τριών διαφορετικής υφολογίας μονόπρακτων του Αμερικανού Δραματουργού Ίσραελ Χόροβιτς, γνωστού στο ελληνικό κοινό από την επιτυχία του έργου «Γραμμή» («Line»). Το αγαπημένο αυτό έργο του Ιονέσκο (που σήμερα συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννησή του) ανέβηκε από πολλούς θιάσους μεταξύ αυτών τη Θεατρική Σκηνή, το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Ρόδου και την ομάδα «Μικρή Σκηνή» του Σύγχρονου Θεάτρου Αθήνας.
Φέτος, ο συγγραφέας κλείνει τα εβδομήντα και το αμερικανικό Barefoot Theatre Company διοργανώνει προς τιμήν του, το «70/70 Horovitz Project». Εβδομήντα θεατρικά έργα του συγγραφέα θα παρουσιασθούν από ομάδες και σχήματα σε όλο τον πλανήτη.
Η παράσταση με την οποία συμμετέχει το ελληνικό σχήμα «Nota Bene» αποτελείται από τα έργα : «Σκηνικές Οδηγίες» («Stage Directions», πρώτη παράσταση στο Actors’ Studio της Νέας Υόρκης το 1976), «Τι κάνουν τα ισχυρά τείχη» («What Strong Fences Make», 2009) και «Βηρυτός» («Beirut Rocks», 2007). Το τελευταίο παρουσιάστηκε προς τιμή του συγγραφέα από το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Ρόδου τον Μάρτιο του 2009 και στάθηκε η βασική αφορμή για τους νέους ηθοποιούς να ιδρύσουν την ομάδα «Nota Bene».
Στις «Σκηνικές Οδηγίες», τρία αδέλφια επιστρέφουν στο πατρικό σπίτι, μετά την κηδεία των γονιών τους, και αδυνατούν να επικοινωνήσουν αληθινά μεταξύ τους. Έτσι, δεν συνδιαλέγονται αλλά ανακοινώνουν μηχανικά τις κινήσεις τους στο χώρο (π. χ. Ο Ρίτσαρντ μπαίνει ήσυχα. Διασχίζει το δωμάτιο. Σταματάει). Οι διδασκαλίες εκφωνούνται από τα δραματικά πρόσωπα με αποτέλεσμα ο ηθοποιός να καλείται να παίζει δύο ρόλους. Να αναπαριστά τη δράση των ηρώων και συνάμα τη συνειδητή σκέψη του συγγραφέα. Ένα νέο κείμενο, οδηγίες του δραματουργού αλλά και σκηνοθετικός διάλογος, γεννιέται και αφήνει τα ίχνη του πάνω στο θεατρικό κείμενο. Ένα παιχνίδι που ακροβατεί στην εναλλαγή κωμικού – δραματικού αγγίζοντας τα όρια του μη-θεάτρου.
Η σκηνοθεσία του Γιώργου Οικονόμου ελέγχει το μέτρο των εκφραστικών τρόπων, που προκρίνει ο συγγραφέας, μέσα από την προσεγμένη μετάφραση της Δάφνης Οικονόμου και οι τρεις νέοι ηθοποιοί με κοινούς υποκριτικούς κώδικες, ερμηνεύουν τις σκηνικές οδηγίες με ρυθμικούς σχηματισμούς οπτικοακουστικών συστημάτων ενώ, οι φωτισμοί και τα ηχητικά σύνολα υπογραμμίζουν το άρρητο και το ασύντακτο της αθέατης πλοκής του έργου. Ξεχωρίζει για την εκφραστικότητα της η Χριστιάνα Κουλιζάκη.
Στο δεύτερο μονόπρακτο, «Τι κάνουν τα ισχυρά τείχη», ένας νέος Ισραηλινός καθηγητής Πανεπιστημίου, ενώ προσπαθεί να περάσει από την πύλη του τείχους της Ραμάλα, που χωρίζει τους Ισραηλινούς από τους Παλαιστίνιους κατοίκους της Λωρίδας της Γάζας, βρίσκεται αντιμέτωπος με τον στρατιώτη που φυλάει την πύλη.
Ο Μαρίνος Παναγιωτάκης και ο Σάββας Κοβλακάς σχηματίζουν ένα λειτουργικό υποκριτικό δίδυμο που κινείται με σκηνική ευχέρεια.
Στο τελευταίο έργο, που έχει τίτλο «Βηρυτός», τέσσερις Αμερικανοί φοιτητές βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε ένα δωμάτιο περιμένοντας να φυγαδευτούν, κυκλωμένοι από την ακραία βία που κυριαρχεί κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών του 2006.
Η Μαρίνα Σαμάρκου υποδύεται με πάθος τη Νάσα, σαν μια βόμβα που σκάει δημιουργώντας στο περιβάλλον αλυσιδωτές αντιδράσεις. Στον τελευταίο μονόλογο, η κυρία Σαμάρκου υποστηρίζει δυναμικά τη γυναικεία υπομονή, που ξεπερνάει εντούτοις τα όρια της ανοχής για να εξελιχθεί σε επιθετική αντίσταση (μάρτυρας-τιμωρός). Δίπλα της και απέναντί της συγχρόνως, ο Μαρίνος Παναγιωτάκης υποστηρίζει τον Μπέντζυ, κρατώντας το μέτρο των αποστάσεων μέχρι το ξέσπασμα της ανυποψίαστης «φωτιάς», που ανατρέπει αιφνίδια τις σκηνικές καταστάσεις. Ως Τζέϊκ, ο Σάββας Κοβλακάς δίνει το ιδιάζον στίγμα του και ως Σάντυ, η Χριστίνα Κουλιζάκη ερμηνεύει με ευεργετική απλότητα την ισορροπητική δομή της ηρωίδας.
Καταλυτικής σημασίας οι καίριοι φωτισμοί, πλήρως εναρμονισμένοι και σχολιαστικοί, εμπλουτίζουν την παράσταση, ειδικά στο τελευταίο μονόπρακτο, που μαζί με τα ηχητικά εφφέ των βομβαρδισμών, διαμορφώνουν με ρεαλιστικούς όρους την εφιαλτική ατμόσφαιρα της εμπόλεμης ζώνης.
Στο καλαίσθητο βιβλιαράκι-πρόγραμμα θα βρει κανείς τη μετάφραση του τελευταίου έργου και σημειώματα των μελών της ομάδας.
Στο σύνολό της, μια αξιόλογη πρώτη δουλειά νεοσύστατης ομάδας, που η στήλη συστήνει ανεπιφύλακτα.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Σκηνικές Οδηγίες» του Ίσραελ Χόροβιτς
Από την Θεατρική Ομάδα «Nota Bene»
Μετάφραση : Δάφνη Οικονόμου
Σκηνοθεσία – Μουσική Επιμέλεια – Φωτισμοί : Γιώργος Οικονόμου
Σκηνικά – Κοστούμια : Παύλος Θανόπουλος
Επεξεργασία ηχητικών εφέ : Γιώργος Ατσικνούδας, Χρήστος Μαυρίδης
Τους ρόλους ερμηνεύουν : Μαρίνος Παναγιωτάκης, Μαρίνα Σαμάρκου, Χριστιάνα Κουλιζάκη και Σάββας Κοβλακάς
ΘΕΑΤΡΟ ΙΛΙΣΙΑ – ΝΤΕΝΙΣΗ Β’ ΣΚΗΝΗ ΒΟΛΑΝΑΚΗΣ
Παπαδιαμαντοπούλου 4, Ιλίσια, τηλ. 210 72 10 045
Παρασκευή-Σάββατο 24.00, Κυριακή 21.30
Φέτος, ο συγγραφέας κλείνει τα εβδομήντα και το αμερικανικό Barefoot Theatre Company διοργανώνει προς τιμήν του, το «70/70 Horovitz Project». Εβδομήντα θεατρικά έργα του συγγραφέα θα παρουσιασθούν από ομάδες και σχήματα σε όλο τον πλανήτη.
Η παράσταση με την οποία συμμετέχει το ελληνικό σχήμα «Nota Bene» αποτελείται από τα έργα : «Σκηνικές Οδηγίες» («Stage Directions», πρώτη παράσταση στο Actors’ Studio της Νέας Υόρκης το 1976), «Τι κάνουν τα ισχυρά τείχη» («What Strong Fences Make», 2009) και «Βηρυτός» («Beirut Rocks», 2007). Το τελευταίο παρουσιάστηκε προς τιμή του συγγραφέα από το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Ρόδου τον Μάρτιο του 2009 και στάθηκε η βασική αφορμή για τους νέους ηθοποιούς να ιδρύσουν την ομάδα «Nota Bene».
Στις «Σκηνικές Οδηγίες», τρία αδέλφια επιστρέφουν στο πατρικό σπίτι, μετά την κηδεία των γονιών τους, και αδυνατούν να επικοινωνήσουν αληθινά μεταξύ τους. Έτσι, δεν συνδιαλέγονται αλλά ανακοινώνουν μηχανικά τις κινήσεις τους στο χώρο (π. χ. Ο Ρίτσαρντ μπαίνει ήσυχα. Διασχίζει το δωμάτιο. Σταματάει). Οι διδασκαλίες εκφωνούνται από τα δραματικά πρόσωπα με αποτέλεσμα ο ηθοποιός να καλείται να παίζει δύο ρόλους. Να αναπαριστά τη δράση των ηρώων και συνάμα τη συνειδητή σκέψη του συγγραφέα. Ένα νέο κείμενο, οδηγίες του δραματουργού αλλά και σκηνοθετικός διάλογος, γεννιέται και αφήνει τα ίχνη του πάνω στο θεατρικό κείμενο. Ένα παιχνίδι που ακροβατεί στην εναλλαγή κωμικού – δραματικού αγγίζοντας τα όρια του μη-θεάτρου.
Η σκηνοθεσία του Γιώργου Οικονόμου ελέγχει το μέτρο των εκφραστικών τρόπων, που προκρίνει ο συγγραφέας, μέσα από την προσεγμένη μετάφραση της Δάφνης Οικονόμου και οι τρεις νέοι ηθοποιοί με κοινούς υποκριτικούς κώδικες, ερμηνεύουν τις σκηνικές οδηγίες με ρυθμικούς σχηματισμούς οπτικοακουστικών συστημάτων ενώ, οι φωτισμοί και τα ηχητικά σύνολα υπογραμμίζουν το άρρητο και το ασύντακτο της αθέατης πλοκής του έργου. Ξεχωρίζει για την εκφραστικότητα της η Χριστιάνα Κουλιζάκη.
Στο δεύτερο μονόπρακτο, «Τι κάνουν τα ισχυρά τείχη», ένας νέος Ισραηλινός καθηγητής Πανεπιστημίου, ενώ προσπαθεί να περάσει από την πύλη του τείχους της Ραμάλα, που χωρίζει τους Ισραηλινούς από τους Παλαιστίνιους κατοίκους της Λωρίδας της Γάζας, βρίσκεται αντιμέτωπος με τον στρατιώτη που φυλάει την πύλη.
Ο Μαρίνος Παναγιωτάκης και ο Σάββας Κοβλακάς σχηματίζουν ένα λειτουργικό υποκριτικό δίδυμο που κινείται με σκηνική ευχέρεια.
Στο τελευταίο έργο, που έχει τίτλο «Βηρυτός», τέσσερις Αμερικανοί φοιτητές βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε ένα δωμάτιο περιμένοντας να φυγαδευτούν, κυκλωμένοι από την ακραία βία που κυριαρχεί κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών του 2006.
Η Μαρίνα Σαμάρκου υποδύεται με πάθος τη Νάσα, σαν μια βόμβα που σκάει δημιουργώντας στο περιβάλλον αλυσιδωτές αντιδράσεις. Στον τελευταίο μονόλογο, η κυρία Σαμάρκου υποστηρίζει δυναμικά τη γυναικεία υπομονή, που ξεπερνάει εντούτοις τα όρια της ανοχής για να εξελιχθεί σε επιθετική αντίσταση (μάρτυρας-τιμωρός). Δίπλα της και απέναντί της συγχρόνως, ο Μαρίνος Παναγιωτάκης υποστηρίζει τον Μπέντζυ, κρατώντας το μέτρο των αποστάσεων μέχρι το ξέσπασμα της ανυποψίαστης «φωτιάς», που ανατρέπει αιφνίδια τις σκηνικές καταστάσεις. Ως Τζέϊκ, ο Σάββας Κοβλακάς δίνει το ιδιάζον στίγμα του και ως Σάντυ, η Χριστίνα Κουλιζάκη ερμηνεύει με ευεργετική απλότητα την ισορροπητική δομή της ηρωίδας.
Καταλυτικής σημασίας οι καίριοι φωτισμοί, πλήρως εναρμονισμένοι και σχολιαστικοί, εμπλουτίζουν την παράσταση, ειδικά στο τελευταίο μονόπρακτο, που μαζί με τα ηχητικά εφφέ των βομβαρδισμών, διαμορφώνουν με ρεαλιστικούς όρους την εφιαλτική ατμόσφαιρα της εμπόλεμης ζώνης.
Στο καλαίσθητο βιβλιαράκι-πρόγραμμα θα βρει κανείς τη μετάφραση του τελευταίου έργου και σημειώματα των μελών της ομάδας.
Στο σύνολό της, μια αξιόλογη πρώτη δουλειά νεοσύστατης ομάδας, που η στήλη συστήνει ανεπιφύλακτα.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Σκηνικές Οδηγίες» του Ίσραελ Χόροβιτς
Από την Θεατρική Ομάδα «Nota Bene»
Μετάφραση : Δάφνη Οικονόμου
Σκηνοθεσία – Μουσική Επιμέλεια – Φωτισμοί : Γιώργος Οικονόμου
Σκηνικά – Κοστούμια : Παύλος Θανόπουλος
Επεξεργασία ηχητικών εφέ : Γιώργος Ατσικνούδας, Χρήστος Μαυρίδης
Τους ρόλους ερμηνεύουν : Μαρίνος Παναγιωτάκης, Μαρίνα Σαμάρκου, Χριστιάνα Κουλιζάκη και Σάββας Κοβλακάς
ΘΕΑΤΡΟ ΙΛΙΣΙΑ – ΝΤΕΝΙΣΗ Β’ ΣΚΗΝΗ ΒΟΛΑΝΑΚΗΣ
Παπαδιαμαντοπούλου 4, Ιλίσια, τηλ. 210 72 10 045
Παρασκευή-Σάββατο 24.00, Κυριακή 21.30
1 σχόλιο:
epitelous kai mia nea theatriki omada, me neous kai arketa kalous ithopoious. Aksizei na to dei kapoios, mia kai einai apo tis liges nees omades poy ta katafernoun poly kala!
Δημοσίευση σχολίου