Στο "Θεατρική Σκηνή", η θεατρική ομάδα «fuga» παρουσιάζει φέτος τη δεύτερη παραγωγή της, το έργο που έγραψε και σκηνοθέτησε η Αναστασία Παπαστάθη «Γυναίκες στο Χρόνο». Το κείμενο αποτελείται από δύο μονολόγους εκ των οποίων ο πρώτος, η «Ανώνυμη ωδή», επιλέχθηκε κατόπιν διαγωνισμού από το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου και εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Διεθνές Συνέδριο Γυναικών Θεατρικών Συγγραφέων που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα σε συνδιοργάνωση με το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. Η πρώτη δουλειά της ομάδας «fuga» ήταν το ανέβασμα της παράστασης «Τα παιδιά του λύκου» του Τζών Πήκοκ.
Στο μικρόκοσμο της Αναστασίας Παπαστάθη δεν βρίσκονται ούτε έτοιμες απαντήσεις, ούτε διδακτικά μηνύματα. Μέσα από μονολόγους –καταθέσεις ψυχής και εμπειριών- τίθενται ερωτήματα γύρω από την ανθρώπινη ύπαρξη. Ο έντονα βιωματικός λόγος δυο ευαίσθητων γυναικείων ψυχών, ο αυθορμητισμός και η αθώα τους οπτική διαπραγματεύονται με απλοϊκό τρόπο τα ζητήματα που θίγουν περνώντας αβίαστα από το ένα στο άλλο. Χαλαρή δομή, ασάφεια και τάση γενικολογίας χαρακτηρίζει τη συγκρότηση μιας δραματουργίας που επιχειρεί να καταπιαστεί με πολλά ζητήματα χωρίς τελικά να εμβαθύνει σε κανένα. Μορφές γυναικών απαλλαγμένες από χρονικά και τοπικά σύνορα, ιστορικές ή πολιτικές αναφορές, αρθρώνουν ένα λόγο που ξεχειλίζει από έντονα συναισθήματα.
Το πρώτο μέρος που έχει τίτλο «Ανώνυμη Ωδή» διαδραματίζεται μετά την άλωση της Τροίας στο κατάστρωμα ενός καραβιού των Αχαιών που ταξιδεύει προς την Ελλάδα. Μια ανώνυμη Τρωαδίτισα βιώνει σε όλη της την έκταση την καταπίεση, την στέρηση, την απογοήτευση και την πίκρα μέσα από την κατάρα του πολέμου. Αποσπασματικός λόγος που υψώνεται σε κραυγή ενάντια σε δεινά με τα οποία έρχεται κανείς αντιμέτωπος σε κάθε εποχή, σε κάθε τόπο. Η Αναστασία Παπαστάθη αποτυπώνει μέσα από την ερμηνεία της τις πολυσχιδείς διαστάσεις της γυναικείας φύσης, με έμφαση αυτή της μητρότητας. Κινήσεις ακρίβειας, σταδιακή κορύφωση της έντασης χωρίς ακρότητες και υπερβολές τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της δράσης. Ο φόβος, η αγωνία και η θλίψη δεν κατορθώνουν να επισκιάσουν την ανάγκη για αντίσταση και τον αγώνα διεκδίκησης μιας καλύτερης ζωής. Μέσα από έναν ελλειπτικό λόγο με λυρικές εξάρσεις σκιαγραφείται η μορφή της γυναίκας που δίνει τη μάχη της γι’ αυτούς που αγαπά (παιδί, σύζυγο, αδελφό, φίλο). Λιτό και συμβολικό το σκηνικό της Ειρήνης Παγώνη. Η μελωδία του νανουρίσματος εκφράζοντας τη στοργή, τη θαλπωρή της μητρικής αγκαλιάς φορτίζει, μαζί με τους εύστοχους φωτισμούς, συγκινησιακά την ατμόσφαιρα.
Το δεύτερο μέρος που έχει τίτλο «Χωρίς Ταυτότητα», εκτυλίσσεται στη σημερινή εποχή, στο κελί μιας φυλακής όπου βρίσκεται μια γυναίκα εδώ και δέκα χρόνια επειδή έχει σκοτώσει τη μητέρα του συζύγου της. Η σκέψη της ανατρέχει στα όσα έγιναν υπό την μορφή ημερολογίου. Μνήμες βασανιστικές, εφιαλτικές αναμνήσεις, ανομολόγητα πάθη έρχονται στην επιφάνεια με την «επίσκεψη» μιας πεταλούδας. Με τη δύναμη της σκέψης επιχειρεί να δραπετεύσει. Αλλά, πόσο ελεύθερος μπορεί να νοιώθει ένας άνθρωπος όντας φυλακισμένος; Πως μπορεί ν’ αγγίξει την υπέρτατη ελευθερία πίσω από τα σίδερα μιας φυλακής; Η Γεωργία Ζώη υποδύεται τη φυλακισμένη γυναίκα που κάνει τον απολογισμό της ζωής της και αντιμετωπίζει με ανάμεικτα συναισθήματα το αδιέξοδο που ορθώνεται μπροστά της. Η κυρία Ζώη ενσαρκώνει εξαίσια τον διαταραγμένο ψυχικό κόσμο της ηρωίδας που μετά από χρόνιο εγκλεισμό, αρθρώνει έναν απαισιόδοξο λόγο για τη ζωή. Εκτενές διεισδυτικό ψυχογράφημα ! Ο σκηνικός χώρος που είναι διαμορφωμένος από τα απαραίτητα μόνο αντικείμενα, αποδεικνύεται λειτουργικός. Η μουσική και οι καλοσχεδιασμένοι φωτισμοί ευθυγραμμίζονται με τη σκηνοθετική αντίληψη δημιουργώντας τη δέουσα ατμόσφαιρα.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Γυναίκες στο χρόνο» της Αναστασίας Παπαστάθη
Από την θεατρική ομάδα «Fuga»
Σκηνοθεσία : Αναστασία Παπαστάθη
Σκηνικά- Κοστούμια : Ειρήνη Παγώνη
Μουσική : Πάνος Φορτούνας, Έφη Μαρκουλάκη
Ήχοι : Μίνως Μαμαγκάκης
Φωτισμοί : Γιώργος Σιφναίος
Φωτογραφίες : Δήμητρα Λαζαρίδου
Βοηθός Σκηνογράφου : Αντώνης Δαμίγος
Βοηθός Ενδυματολόγου : Constance Puyt
Παίζουν : Αναστασία Παπαστάθη και Γεωργία Ζώη
Το τραγούδι της παράστασης ερμηνεύει η Σωτηρία Λεονάρδου
ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Νάξου 84, Πλ. Κολιάτσου, τηλ. 210 22 36 890
Στο μικρόκοσμο της Αναστασίας Παπαστάθη δεν βρίσκονται ούτε έτοιμες απαντήσεις, ούτε διδακτικά μηνύματα. Μέσα από μονολόγους –καταθέσεις ψυχής και εμπειριών- τίθενται ερωτήματα γύρω από την ανθρώπινη ύπαρξη. Ο έντονα βιωματικός λόγος δυο ευαίσθητων γυναικείων ψυχών, ο αυθορμητισμός και η αθώα τους οπτική διαπραγματεύονται με απλοϊκό τρόπο τα ζητήματα που θίγουν περνώντας αβίαστα από το ένα στο άλλο. Χαλαρή δομή, ασάφεια και τάση γενικολογίας χαρακτηρίζει τη συγκρότηση μιας δραματουργίας που επιχειρεί να καταπιαστεί με πολλά ζητήματα χωρίς τελικά να εμβαθύνει σε κανένα. Μορφές γυναικών απαλλαγμένες από χρονικά και τοπικά σύνορα, ιστορικές ή πολιτικές αναφορές, αρθρώνουν ένα λόγο που ξεχειλίζει από έντονα συναισθήματα.
Το πρώτο μέρος που έχει τίτλο «Ανώνυμη Ωδή» διαδραματίζεται μετά την άλωση της Τροίας στο κατάστρωμα ενός καραβιού των Αχαιών που ταξιδεύει προς την Ελλάδα. Μια ανώνυμη Τρωαδίτισα βιώνει σε όλη της την έκταση την καταπίεση, την στέρηση, την απογοήτευση και την πίκρα μέσα από την κατάρα του πολέμου. Αποσπασματικός λόγος που υψώνεται σε κραυγή ενάντια σε δεινά με τα οποία έρχεται κανείς αντιμέτωπος σε κάθε εποχή, σε κάθε τόπο. Η Αναστασία Παπαστάθη αποτυπώνει μέσα από την ερμηνεία της τις πολυσχιδείς διαστάσεις της γυναικείας φύσης, με έμφαση αυτή της μητρότητας. Κινήσεις ακρίβειας, σταδιακή κορύφωση της έντασης χωρίς ακρότητες και υπερβολές τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της δράσης. Ο φόβος, η αγωνία και η θλίψη δεν κατορθώνουν να επισκιάσουν την ανάγκη για αντίσταση και τον αγώνα διεκδίκησης μιας καλύτερης ζωής. Μέσα από έναν ελλειπτικό λόγο με λυρικές εξάρσεις σκιαγραφείται η μορφή της γυναίκας που δίνει τη μάχη της γι’ αυτούς που αγαπά (παιδί, σύζυγο, αδελφό, φίλο). Λιτό και συμβολικό το σκηνικό της Ειρήνης Παγώνη. Η μελωδία του νανουρίσματος εκφράζοντας τη στοργή, τη θαλπωρή της μητρικής αγκαλιάς φορτίζει, μαζί με τους εύστοχους φωτισμούς, συγκινησιακά την ατμόσφαιρα.
Το δεύτερο μέρος που έχει τίτλο «Χωρίς Ταυτότητα», εκτυλίσσεται στη σημερινή εποχή, στο κελί μιας φυλακής όπου βρίσκεται μια γυναίκα εδώ και δέκα χρόνια επειδή έχει σκοτώσει τη μητέρα του συζύγου της. Η σκέψη της ανατρέχει στα όσα έγιναν υπό την μορφή ημερολογίου. Μνήμες βασανιστικές, εφιαλτικές αναμνήσεις, ανομολόγητα πάθη έρχονται στην επιφάνεια με την «επίσκεψη» μιας πεταλούδας. Με τη δύναμη της σκέψης επιχειρεί να δραπετεύσει. Αλλά, πόσο ελεύθερος μπορεί να νοιώθει ένας άνθρωπος όντας φυλακισμένος; Πως μπορεί ν’ αγγίξει την υπέρτατη ελευθερία πίσω από τα σίδερα μιας φυλακής; Η Γεωργία Ζώη υποδύεται τη φυλακισμένη γυναίκα που κάνει τον απολογισμό της ζωής της και αντιμετωπίζει με ανάμεικτα συναισθήματα το αδιέξοδο που ορθώνεται μπροστά της. Η κυρία Ζώη ενσαρκώνει εξαίσια τον διαταραγμένο ψυχικό κόσμο της ηρωίδας που μετά από χρόνιο εγκλεισμό, αρθρώνει έναν απαισιόδοξο λόγο για τη ζωή. Εκτενές διεισδυτικό ψυχογράφημα ! Ο σκηνικός χώρος που είναι διαμορφωμένος από τα απαραίτητα μόνο αντικείμενα, αποδεικνύεται λειτουργικός. Η μουσική και οι καλοσχεδιασμένοι φωτισμοί ευθυγραμμίζονται με τη σκηνοθετική αντίληψη δημιουργώντας τη δέουσα ατμόσφαιρα.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Γυναίκες στο χρόνο» της Αναστασίας Παπαστάθη
Από την θεατρική ομάδα «Fuga»
Σκηνοθεσία : Αναστασία Παπαστάθη
Σκηνικά- Κοστούμια : Ειρήνη Παγώνη
Μουσική : Πάνος Φορτούνας, Έφη Μαρκουλάκη
Ήχοι : Μίνως Μαμαγκάκης
Φωτισμοί : Γιώργος Σιφναίος
Φωτογραφίες : Δήμητρα Λαζαρίδου
Βοηθός Σκηνογράφου : Αντώνης Δαμίγος
Βοηθός Ενδυματολόγου : Constance Puyt
Παίζουν : Αναστασία Παπαστάθη και Γεωργία Ζώη
Το τραγούδι της παράστασης ερμηνεύει η Σωτηρία Λεονάρδου
ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Νάξου 84, Πλ. Κολιάτσου, τηλ. 210 22 36 890
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου