Δευτέρα 27 Αυγούστου 2007

Δυνατή ανδρική φιλία


Ανάμεικτα συναισθήματα προκαλούν στο θεατή οι πράξεις των αμφίσημων ηρώων που κατοικούν στο θεατρικό σύμπαν του Μπάμπη Τσικληρόπουλου το οποίο προβάλλει σε κάθε ευκαιρία το αμετάβλητο της τυχαιότητας αλλά και τη διαρκή πιθανότητα μιας ανατροπής. Τα διλήμματα που ορθώνονται στους ήρωες - σιλουέτες ιδεών και συναισθημάτων- και το «σασπένς» της αναμονής ενός διαφορετικού «αύριο» δημιουργούν πολυδαίδαλες δομές αποκλίσεων εντός των οποίων αποθεώνονται η συνείδηση και η δύναμη της ψυχής.
Η δραματουργία του Μπάμπη Τσικληρόπουλου ακροβατεί «στην κόψη του ξυραφιού» κινούμενη σε ετερόκλιτα είδη γραφής και τα όρια ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό γίνονται άκρως δυσδιάκριτα. Το πρώτο του μονόπρακτο, «Η Έκπληξη», -μια υπεραφαιρετική, ατμοσφαιρική προσέγγιση του ανθρώπινου αδιέξοδου- ανεβαίνει το 1969 στο Πειραματικό Θέατρο της Μαριέτας Ριάλδη σε σκηνοθεσία Κωστή Ζώη. Στη συνέχεια, παρουσιάζονται σε μεγάλες σκηνές και από σημαντικούς σκηνοθέτες : «Το Υπόγειο», «Η Πρόσκληση», ένα κείμενο με συμβολικές αλληγορίες, «Οι Γίγαντες», «Οι Κερατάδες», «Λέγε Μήτσο», έργο που γράφτηκε σε συνεργασία με το Μήτσο Ευθυμιάδη και το Γιώργο Σκούρτη, «Είμαστε όλοι θεατές», «Ο Κύριος», «Σάλτο Μορτάλε», «Κραυγές γυναικών», «Ούρσουλα», «Ο Κήπος με τα χελιδόνια» και «Ο Παρασκευάς».
Η Εταιρεία Θεάτρου «Βήματα», πιστή στη γραμμή της προώθησης ελληνικών έργων, επέλεξε να παρουσιάσει την πικρή κωμωδία «Ωχ! Τα νεφρά μου». Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά το 1994 στο θέατρο «Μάσκες» σε σκηνοθεσία Γιώργη Χριστοφιλάκη και από τότε έχει συμπεριληφθεί στο δραματολόγιο πολλών θιάσων. Ένα κείμενο, ύμνος στη φιλία και την αυταπάρνηση
Δυο εργένηδες αδελφικοί φίλοι, εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες, ο Μητσάρας και ο Μπούλης συγκατοικούν εδώ και χρόνια μαζί ζώντας, όμως, μέσα στη φτώχεια. Τους ενώνει μια δυνατή ανδρική φιλία, μια αληθινή αγάπη και αντιμετωπίζουν από κοινού τις αναποδιές της ζωής : ορφάνια, ανεργία, άγχος. Ο Μητσάρας συχνάζει με τις πόρνες της γειτονιάς ενώ ο Μπούλης περιμένει να γνωρίσει τον αληθινό έρωτα. Ο ένας συμπληρώνει, υποστηρίζει και φροντίζει τον άλλο. Οι δυο ρακοσυλλέκτες έχουν ενώσει τις μοναξιές τους και ονειρεύονται να κάνουν διακοπές στην Αφρική παρέα με όμορφες κοπέλες και αραχτοί σε θάλασσες με χουρμαδιές!! Ένας μυστηριώδης αλλά καθωσπρέπει κύριος εμφανίζεται ξαφνικά κάνοντας τους μια δελεαστική πρόταση που τους διχάζει. Τους προτείνει ν’ αγοράσει τα νεφρά τους προκειμένου να γίνει μια μεταμόσχευση σε κάποιον άρρωστο, έναντι ενός υψηλού χρηματικού ποσού, ενώ, εκβιάζοντας τους ψυχολογικά, τους καλεί να πιστέψουν πως έτσι κάνουν μια θεάρεστη πράξη και η ενδεχόμενη άρνηση τους θα ήταν ενέργεια εγκληματική, κατά της ανθρώπινης ζωής.
Το έργο φιλοδοξεί να θίξει πολλά ζητήματα και σε αρκετά σημεία ακροβατεί αδέξια διαταράζοντας τις υφολογικές ισορροπίες, ιδιαίτερα στη σκηνή που οι δυο άνδρες προκειμένου να απαλλαχθούν από την ενοχλητική παρουσία του παράξενου «ευεργέτη», προσποιούνται το ομοφυλόφιλο ζευγάρι που έχει προσβληθεί από μια επάρατη νόσο. Ωστόσο, διαθέτει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες σκηνές που διανθίζονται από εύστοχα κωμικά στοιχεία, όπως αυτή που ο Μητσάρας ξυρίζει και περιποιείται το Μπούλη και του κανονίζει να συναντηθεί με τη Μαγδαληνή, προκειμένου να του θυμίσει τις ομορφιές της γυναικείας φύσης έστω και μέσα από τον πληρωμένο έρωτα. Παρά τις όποιες δραματουργικές αδυναμίες, την έκδηλη αμηχανία στην εξέλιξη της δράσης και τις ανατροπές που δεν υποστηρίζονται απόλυτα από τις καταστάσεις οδηγώντας σ’ ένα απρόβλεπτο φινάλε, η απλή σκηνοθετική ανάγνωση της Ελένης Γερασιμίδου ανέδειξε τα θετικά στοιχεία του έργου. Ο Γιώργος Γιαννόπουλος (Μητσάρας) και ο Αντώνης Ξένος (Μπούλης) βρήκαν κοινούς κώδικες και επικοινώνησαν στη σκηνή, δίνοντας έμφαση στις αποχρώσεις του χαρακτήρα των προσώπων που υποδύονται. Ο Νίκος Ορφανός ερμηνεύει την αινιγματική φιγούρα του εισοδηματία κύριου Διονυσόπουλου με κυνισμό, σκληρότητα και μια εκφορά λόγου που αποτυπώνει λεπτές διακυμάνσεις της συμπεριφοράς του ήρωα. Η Κατερίνα Μάντζιου ανταποκρίνεται ευδιάθετα στο ρόλο της Μαγδαληνής.

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Ωχ! Τα νεφρά μου» του Μπάμπη Τσικληρόπουλου
Από τον εταιρικό θίασο «Βήματα»
Σκηνοθεσία : Ελένη Γερασιμίδου
Σκηνικά – Κοστούμια : Κώστας Βελινόπουλος
Μουσική : Γιάννης Μακρίδης
Παίζουν : Γιώργος Γιαννόπουλος, Κατερίνα Μάντζιου, Αντώνης Ξένος και Νίκος Ορφανός

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2007

Μολιέρος α λα ελληνικά!

Υπάρχουν μερικά επαγγέλματα-λειτουργήματα που δέχθηκαν τα αιχμηρά βέλη της πένας των θεατρικών συγγραφέων, τόσο στα δράματα όσο στην κωμωδία, στη σάτιρα και τη φάρσα. Ιδιαίτερα ο γιατρός, στην ευρωπαϊκή δραματουργία, έγινε ισχυρός πυρήνας των σκηνικών συγκρούσεων. Ο Μολιέρος συκοφάντησε, χλεύασε και υπονόμευσε ανελέητα το ιατρικό επάγγελμα στην επιστημονική του υπόσταση («Le Médecin volant», «L’Amour médecin» κτλ).
Στη φάρσα, «Γιατρός με το ζόρι», ο κωμωδιογράφος της γαλλικής κλασσικής σκηνής σατίρισε τον αλμπάνη γιατρό και εξίσωσε τον σπουδασμένο γιατρό με τον κομπογιαννίτη, ενώ, στο κύκνειο άσμα του, «Ο Κατά φαντασίαν ασθενής», οι γιατροί είναι εκμεταλλευτές, φιλοχρήματοι, αριβιστές και συχνά ανίδεοι, ανόητοι. Συχνά στις κωμωδίες του, ο συγγραφέας παρενέβαλλε ιντερμέδια με σάτιρα γιατρών που εμφανίζονταν στο προσκήνιο κρατώντας τεράστια κλύσματα, μιας και δε γνώριζαν πως ν’ αντιμετωπίσουν διαφορετικά την κάθε ασθένεια. Οι θεραπείες, τα φάρμακα και οι γνώσεις τους ήταν περιορισμένες και οι σοβαροφανείς γιατροί προσπαθούσαν να παραπλανήσουν τους ασθενείς με την επιβλητική τους αμφίεση (ψηλό καπέλο, κοστούμι) καθώς και με τη χρήση ενός ακαταλαβίστικου λεξιλογίου, μιλώντας συχνά με φράσεις βαρύγδουπες ή παρεμβάλλοντας αρχαιοελληνικά και λατινικά αποφθέγματα, πράγμα που εντυπωσίαζε τους αφελής πελάτες. Έτσι, ο ασθενής ζούσε μόνο από τη γερή του κράση και κινδύνευε το ίδιο είτε ο γιατρός ήταν αληθινός είτε απατεώνας!
Η σπαρταριστή κωμωδία εποχής «Γιατρός με το ζόρι» («Le Médecin malgré lui») ανέβηκε για πρώτη φορά το 1666 στο θέατρο «Palais Royal» με τον ίδιο το Μολιέρο στο ρόλο του Σγαναρέλου. Η υπόθεση του έργου εκτυλίσσεται ως εξής : Ο Σγαναρέλος, ένας ξυλοκόπος που αγαπάει το πιοτό και την τεμπελιά, μαλώνει με τη γυναίκα του τη Μαρτίνα και οι καυγάδες τους καταλήγουν σε γερό ξυλοκόπημα της πεισματάρας, αλλά και ταλαίπωρης συζύγου. Ο Βαλέρης και ο Λουκάς, υπηρέτες του Γερόντιου, ψάχνουν έναν γιατρό για να θεραπεύσει τη νεαρή κυρία τους Λουσίντα, κόρη του αφεντικού τους, που έχει χάσει τη μιλιά της. Η Μαρτίνα για να εκδικηθεί τον άντρα της για το ξύλο που τρώει, παραπλανά τους δύο υπηρέτες, βεβαιώνοντας τους, πως δήθεν ο Σγαναρέλος, είναι σπουδαίος γιατρός, αλλά δεν το παραδέχεται, παρά μόνο αν τον σπάσουν στο ξύλο. Αφού οι δύο υπηρέτες ξυλοκοπούν τον Σγαναρέλο, επιτέλους, παραδέχεται πως είναι γιατρός και αποφασίζει να επισκεφθεί την κοπέλα. Μαθαίνει από τον Λέανδρο, τον αγαπητικό της Λουσίντας, την πραγματική αιτία της αρρώστιας της. Ο πατέρας της κοπέλας εναντιώνεται στον έρωτά της και την προορίζει για σύζυγο του πλούσιου Οράτιου. Έτσι εκείνη στήνει ένα παιχνίδι προκειμένου να αποφευχθεί ο ανεπιθύμητος αυτός γάμος. Με την εγγύηση μιας γερής αμοιβής, ο Σγαναρέλος εισέρχεται στο παιχνίδι των δύο νέων και γίνεται συνένοχός τους. Νικητής βγαίνει για άλλη μια φορά ο έρωτας!
Η ελεύθερη διασκευή του Κώστα Γεωργουσόπουλου «πείραξε» το κείμενο μεταφέροντας τη δράση στη σημερινή εποχή και προσαρμόζοντας πρόσωπα, καταστάσεις, αντιδράσεις στα πρότυπα της ελληνικής νοοτροπίας. Εύστοχη και πετυχημένη απόπειρα, «τίναξε τη σκόνη» από το έργο, ανέδειξε το χιούμορ του, το ζωντάνεψε και κατόρθωσε να το επικοινωνήσει με το σύγχρονο θεατή χωρίς ν’ αλλοιώσει επί της ουσίας το ύφος του. Η μετάφραση συμπληρώνεται από τον αυτοσχεδιαστικό οίστρο των ηθοποιών, κυρίως του Βασίλη Τσιβιλίκα, του οποίου οι υπαινιγμοί, τα λογοπαίγνια, οι αυθόρμητες παρεμβάσεις, οι χειρονομίες και η επικοινωνία του με το κοινό σχολιάζουν με καυστικότητα την επικαιρότητα επιμηκύνοντας τη διάρκεια της παράστασης, ενώ, σε πολλά σημεία, κάποιες άστοχες αναφορές αποκλίνουν από το ενιαίο ύφος, προκαλώντας στιγμιαία παραφωνία. Στο σύνολο τους, όμως, οι αυτοσχεδιασμοί είναι πολύ πετυχημένοι (ειδικά στις σκηνές που εφευρίσκει λέξεις προκειμένου να πείσει ότι είναι επιστήμονας) και προκαλούν άφθονο γέλιο. Ζωηρές ερμηνείες από παλιούς και νέους ηθοποιούς (ταλεντάκι ο Νικήτας Μαργετάκης!), κέφι και γρήγοροι ρυθμοί.


Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Γιατρός με το ζόρι» («Le Médecin malgré lui») του Μολιέρου
Από την Πολιτιστική Έκφραση
Διασκευή : Κώστας Γεωργουσόπουλος
Σκηνοθεσία : Βασίλης Τσιβιλίκας
Σκηνικά – Κοστούμια : Άννα Μαχαιριανάκη
Παίζουν : Βασίλης Τσιβιλίκας, Ελένη Φιλίνη, Αθηνά Μαυρομάτη, Γιώργος Σουξές, Γιώργος Λαμπάτος, Γιάννης Κατσάμπας, Μάριος Λεωνίδου, Γιώργος Γεωργίου, Θοδωρής Ρωμανίδης, Αγγελική Τσούγκου και Νικήτας Μαργετάκης

24/8 Γοργοπόταμος, 25/8 Μαρκόπουλο, 27/8 Αιδηψό και άλλες παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2007

Αποσυνδέστε τον!!!



Η ζωντανή, εκρηκτική και πληθωρική κωμωδία καταστάσεων της Françoise Dorin, «Χαμός στην εντατική», παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Βασίλη Πλατάκη από το θέατρο «Μπροντγουαίη». Οι παραστάσεις ξεκίνησαν τον περασμένο χειμώνα, περιοδεύουν επιλεκτικά αυτό το καλοκαίρι και θα συνεχιστούν για δεύτερη χρονιά από το προσεχές φθινόπωρο.
Η Françoise Dorin, κόρη του επιθεωρησιογράφου και τραγουδοποιού René Dorin, άρχισε την καριέρα της ως ηθοποιός στο πλευρό του Michel Picolli και του Roger Hanin. Χάρη στο πολύπλευρο ταλέντο της, έγραψε κείμενα για το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, μυθιστορήματα, άρθρα, ποιήματα και στίχους τραγουδιών που έγιναν επιτυχίες όπως το «Que c’est triste Venise», «N’avoue jamais» και το «Zorba le grec» που ερμήνευσε η Dalida. Από το 1967, θεατρικά της έργα αρχίζουν ν’ ανεβαίνουν στις σκηνές του Παρισιού σημειώνοντας επιτυχία, ενώ δεν άργησαν να περάσουν τα σύνορα της Γαλλίας : «La Facture», «Le Sale Egoïste», «Le Tube», «Le Tournant», «Les Bonhommes» (με τον αξέχαστο Michel Serrault), «Si t’es beau, t’es con», «L’Autre Valse», «Le Tout pour le tout», «L’Etiquette», «L’Intoxe», «Les Cahiers tango», «Le Retour en Touraine», «L’Age en question» και το «Monsieur de St Futile». Το θέατρο της Dorin φιλοδοξούσε ν’ ανανεώσει το ύφος και τις θεματικές του μπουλβάρ και βάδισε στα χνάρια του Roussin και του Guitry.
Το 2001 ανεβαίνει στο Théâtre Saint-Georges η ανάλαφρη κωμωδία καταστάσεων «Soins Intensifs» («Χαμός στην εντατική») σε σκηνοθεσία Michel Roux και πρωταγωνίστρια τη Marthe Villalonga. Το έργο εκτυλίσσεται στη σύγχρονη εποχή, σ’ ένα δωμάτιο της εντατικής της κλινικής του Αγίου Λαζάρου. Ο γιατρός Ροζώ έχει ειδοποιήσει την κυρία Τοπέν ότι ο σύζυγός της βρίσκεται σε κώμα έπειτα από ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Έξαλλη εκείνη εισβάλλει στο θάλαμο φωνάζοντας «Αποσυνδέστε τον!» ενώ ο γιατρός την παρακινεί να μιλάει ασταμάτητα στο σύζυγό της προκειμένου να τον βοηθήσει να συνέλθει. Η κατάσταση του κρίνεται πολύ σοβαρή και τα περιθώρια ανάρρωσής του σχεδόν μηδαμινά. Η κυρία Τοπέν διστάζει να συνεργαστεί καθώς ο γάμος της, τα τελευταία είκοσι χρόνια, περνάει μεγάλη κρίση και η επικοινωνία μεταξύ τους είναι άκρως προβληματική. Στην υπόθεση θα εμπλακούν σε κωμικοτραγικές καταστάσεις μια δήθεν μουγκή και κουφή υπηρέτρια, η Μινίμ Καρατσιλέρ και η λεσβία κόρη της, η Μαρίνα, που θα περιπλέξουν περισσότερο τα πράγματα. Στη συνέχεια, μυστικά αποκαλύπτονται, δεδομένα ανατρέπονται, απάτες ξεσκεπάζονται ενώ το φινάλε φέρνει εκ νέου τα πάνω-κάτω αναιρώντας τα πάντα και αποκαθιστώντας την ορθή τάξη των πραγμάτων.
Το έργο μοιάζει υπόβαθρο προφάσεων και αφορμών, προκειμένου να στηθεί από ένα δραματικό συμβάν, ένα ολόκληρο οικοδόμημα ξεκαρδιστικών καταστάσεων που προκύπτουν από απανωτά απρόοπτα, συνεχείς ανατροπές και απρόβλεπτες εξελίξεις, με πρωταγωνιστή τον έξυπνα υπαινικτικό κωμικό λόγο που βάζει αυτή τη φορά στο στόχαστρο το αδιέξοδο της επικοινωνίας στις συζυγικές σχέσεις. Η μετάφραση του Νίκου Αθερινού, χάρη στην αμεσότητα των διαλογικών ανταλλαγών και στη διαστρωμάτωση των λεκτικών σημείων, ενεργοποίησε στο ακραιφνές «εδώ και τώρα» τις γλωσσικές αναφορές σε πρόσωπα και πράγματα της γνωστής στο κοινό κοινωνικής σκηνής. Ο λόγος εμπλουτίζεται από τα παραγλωσσικά σημεία των αυτοσχεδιαστικών εκφράσεων των ηθοποιών, των οποίων οι παρεμβολές προκαλούν άφθονο γέλιο, όταν χειρίζονται με μέτρο και ισορροπία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σκηνή όπου η κυρία Τοπέν μιμείται τις γυμναστικές κινήσεις που κάνει η Μαρίνα καθώς εφαρμόζει τη μέθοδο εγκεφαλικής διέγερσης που προτείνει κάποιος σπουδαίος καθηγητής. Η αδεξιότητα των χειρονομιών της και η ευρηματικότητα των αυτοσχεδιασμών χαρίζουν άπλετο και αβίαστο γέλιο.
Χωρίς υπερβολές και με αυτοσχεδιαστικό οίστρο, η πληθωρική Βάσια Τριφύλλη υποδύεται την απατημένη σύζυγο. Μαζί με το Βασίλη Πλατάκη στο ρόλο του γιατρού, «μάνα» στα φακελάκια, δημιουργούν ένα δίδυμο δυναμικής που κινείται σε κοινούς κωμικούς κώδικες. Η ταλαντούχα Εύα Αλεξανδρή, ως Μαρίνα, ερμηνεύει ευθύβολα τις συναισθηματικές διακυμάνσεις της ηρωίδας. Έξοχη και η Ελένη Φιλίνη, ως Μινίμ Καρατσιλέρ, ευθυγραμμίζεται με τη σκηνοθετική αντίληψη πλάθοντας ακόμα ένα κωμικό χαρακτήρα.



Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Χαμός στην εντατική» (Soins intensifs) της Françoise Dorin
Από το Θέατρο «Μπροντγουαίη»
Μετάφραση : Νίκος Αθερινός
Σκηνοθεσία – Φωτισμοί : Βασίλης Πλατάκης
Σκηνικά – Κοστούμια : Σάββας Πασχαλίδης
Μουσική : Σάκης Τσιλίκης
Βοηθός σκηνοθέτη : Νεκταρία Χουβαρδά
Βοηθός σκηνογράφου : Μανώλης Γιακουμάκης
Κατασκευή σκηνικού : Κώστας Σπιρούνης
Διευθυντής σκηνής : Αλέξανδρος Αφάμης
Παίζουν : Βάσια Τριφύλλη, Εύα Αλεξανδρή, Ελένη Φιλίνη και Βασίλης Πλατάκης

Τρίτη 7 Αυγούστου 2007

Όνειρα που μείνανε στο ράφι...




Ελάχιστα «πειραγμένα», με λίγες εμβόλιμες αλληγορικές αναφορές (ή καλύτερα προσαρμογές) σε επίκαιρα γεγονότα, «Τα Σκουπίδια» του Γιάννη Ξανθούλη ζωντανεύουν ξανά μετά από εικοσιένα χρόνια από το ΔΗ. ΠΕ. ΘΕ Βέροιας σε μια «καλοκουρδισμένη» παράσταση που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Μαυρόπουλος. Η μουσική κωμωδία του Γιάννη Ξανθούλη ανέβηκε για πρώτη φορά το 1986 στο θέατρο «Αποθήκη» της Αλίκης Γεωργούλη γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία, ενώ άλλη μια εκδοχή παρουσιάστηκε στο θέατρο «Αθήναιον» το 2003.
Το εξαιρετικά καυστικό, ευρηματικό αυτό κείμενο μοιάζει με επιθεώρηση λόγω της δομής και της θεματολογίας του, την ανελέητη, δηλαδή, σάτιρα των κοινωνικοπολιτικών καταστάσεων. Ωστόσο, ξεπερνάει τα όρια της, διότι δεν στηρίζεται στην δύναμη της ατάκας που προκύπτει από την επικαιρότητα, τον τρέχοντα χρόνο, αλλά, διαμορφώνεται μέσα από ολοκληρωμένους χαρακτήρες που αρθρώνουν ένα λόγο άρτια δομημένο, με συνοχή και συνάφεια. Λόγος υπαινικτικός, βαθειά πολιτικός αλλά με ισχυρές δόσεις χιούμορ και σαρκασμού, μέσα από τον οποίο αναδύονται μεγάλες αλήθειες και ένας ώριμος σκεπτικισμός. Δε λείπει, επίσης, μια πρόθεση ποιητικής ματιάς, μια ατμόσφαιρα μελαγχολικού παραμυθιού για όσα εξακολουθούν να μας πονούν και τα «εξορκίζουμε» μέσα από το γέλιο. Οι ήρωες δεν κατονομάζουν πρόσωπα και καταστάσεις, αλλά μέσα από τις καταγγελίες τους, θίγουν κακώς κείμενα, ήθη και αντιλήψεις που συναντάμε στις σύγχρονες ανθρώπινες κοινωνίες μη αποφεύγοντας, ωστόσο, να «φωτογραφήσουν» έμμεσα τους υπαίτιους.
Τα σκουπίδια είναι οι συνωστισμένες μας αυτοβιογραφίες, ένα είδος πατικωμένης ιστορίας, φιμωμένης μέσα στο ζούληγμα. Η ιστορία εκτυλίσσεται το 2107. Ο κόσμος έχει έναν ακόμη αρχαιολογικό χώρο «Τα σκουπίδια». Την ημέρα της παράστασης, τυχαίνει να συμπληρώνονται 100 χρόνια που τα σκουπίδια είναι κλεισμένα στο μεγάλο σκουπιδοτενεκέ. Έτσι, γιορτάζουν γυρίζοντας τον χρόνο πίσω, στο έτος 2007!
Ο σκηνικός χώρος είναι ένα πελώριο κολλάζ σκουπιδιών και αποδεικνύεται λειτουργικός. Εύστοχα τα κοστούμια και καλοσχεδιασμένοι οι φωτισμοί. Η μουσική του Γιάννη Ζουγανέλη δένει αρμονικά με τους στίχους των τραγουδιών διαμορφώνοντας έναν καίριο συνθηματικό λόγο.
Πολύ καλές ερμηνείες από τους νέους ηθοποιούς που υποδύονται τα σκουπίδια. Ο Γιάννης Στόλλας (Πόντικας) κρατάει το ενδιαφέρον του κοινού περνώντας από το ένα νούμερο στο άλλο. Ο Παύλος Ευαγγελόπουλος με το Σταύρο Καραγιάννη προσωποποιούν τα όνειρα που πετάξαμε, σε ένα νούμερο με έξυπνο και ευφυές χιούμορ. Συγκινητική η Ειρήνη Κουμαριανού στο ρόλο της μάνας. Μαζί με το Γιώργο Λέφα (Θυρωρός) που υποδύεται το γιο της σατιρίζουν την κομπορρημοσύνη και τη μανία των ανθρώπων να συνωστίζονται στα μεγάλα αστικά κέντρα κυνηγώντας τη μεγάλη αλλαγή στη μίζερη ζωή τους. Έξοχη, ως χήρα Μπόγκου, η Έλενα Κρίτα που υποδύεται το πρόσωπο της αναφοράς με ποικιλία εκφραστικών μέσων. Ένα από τα πιο δυνατά νούμερα που σατιρίζει το διεφθαρμένο ήθος των πολιτικών, τον αριβισμό αλλά και τις μεγάλες φιλοδοξίες του αδίστακτου περίγυρου. Απολαυστικός ο Δημήτρης Μαυρόπουλος (Οδυσσέας) στη φιγούρα ενός φουκαρά μικροκλέφτη που προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα κόσμο γεμάτο υποκρισία, αλαζονεία και κοινωνική αδικία. Η Βασιλική της Ζώγιας Σεβαστιανού είναι άλλη μια ηρωίδα, που μέσα από την αφήγηση των προσωπικών δεινών της, διακρίνουμε την κριτική που ασκεί ο συγγραφέας σε μια αδηφάγα κοινωνία που ορθώνει στα μέλη της αδιέξοδα και απελπισία. Ο Παύλος Ευαγγελόπουλος ξαναεμφανίζεται ως σερβιτόρος Μανίτσας που κάνει τρεις διαφορετικές δουλειές για να επιβιώσει. Ένα νούμερο υποδειγματικής δομής που μέσα από ένα κοινό άξονα «αρπάζει» την ευκαιρία και θίγει πολλά και διαφορετικά θέματα. Η νοσοκόμα Σάντα Ζουμπουλία που ερμηνεύει με κυνικότητα και αυτοσαρκασμό η Έλενα Κρίτα εντάσσεται σ’ ένα νούμερο που ασκεί έντονη κριτική στο ανεπαρκές εξευτελιστικό σύστημα υγείας και αντιμετωπίζεται με άφθονη χιουμοριστική διάθεση. Στην τελευταία σκηνή, τα μέλη μιας οικογένειας «ζωντανεύουν» μέσα από μια παλιά φωτογραφία πεταμένη στα σκουπίδια και μέσα από ζωηρές στιχομυθίες αναδύονται μίση, πάθη, απωθημένα και ανομολόγητες αλήθειες.
Αυτό που σώζει τα ιερά και τα όσια του Έλληνα, μαζί με τα «λερωμένα και τ’ άπλυτα» του, είναι αυτός ο διάχυτος σουρεαλισμός, τον οποίο βιώνει σε καθημερινή βάση. Μέσα από χαρακτηριστικές σιλουέτες που κατοικοεδρεύουν σε χώρους στιγματισμένους από ανοχές, ενοχές, αμαρτήματα, αγνότητα και αγαθοσύνη, η σουρεαλιστική αυτή υπόσταση δεν σταματά να προκαλεί τον κλαυσίγελο και τη διαρκή αναμονή ενός αναπάντεχου, που βρίσκεται ανά πάσα στιγμή ante portas…

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Τα σκουπίδια» του Γιάννη Ξανθούλη
Από το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Βέροιας
Σκηνοθεσία : Δημήτρης Μαυρόπουλος
Σκηνικά : Αντώνης Στεφανόπουλος
Κοστούμια : Ιωάννα Στεφανοπούλου
Χορογραφίες : Ζωή Κολλάτου
Μουσική : Γιάννης Ζουγανέλης
Φωτισμοί : Γιώργος Βέγκος
Παίζουν : Ειρήνη Κουμαριανού, Δημήτρης Μαυρόπουλος, Έλενα Κρίτα, Γιώργος Λέφας, Ζώγια Σεβαστιανού, Παύλος Ευαγγελόπουλος, Γιάννης Στόλλας, Σταύρος Καραγιάννης, Γιάννα Ζιάννη, Μομώ Βλάχου, Μυρσίνη Χρυσοχοίδου, Ηλέκτρα Γωνιάδου και Ελένη Θυμιοπούλου

9/8 Ορεστιάδα, 10/8 Φανάρι Ροδόπης, 11/8 Μουδανιά, 20/8 Γιαννιτσά, 21/8 Κοζάνη, 22&25/8 Θεσσαλονίκη, 23/8 Αλεξανδρούπολη, 24/8 Πλατύ, 26/8 Χαλκηδόνα, 28/8 Βέροια, 1/9 Πρέβεζα, 2/9 Γιάννενα, 3/9 Τρίκαλα, 4/9 Λαμία, 5/9 Λάρισα, 6/9 Βόλος, 7/9 Βάρη, 9/9 Πειραιάς, 11/9 Ηλιούπολη, 12/9 Χαλκίδα, 13/9 Γαλάτσι, 14/9 Νέα Μάκρη, 15/9 Παπάγου και 16/9 Νέα Σμύρνη