Τρίτη 28 Απριλίου 2009

Για τα μάτια των άλλων!


«Μαλενζάρ : Περιττό να αραδιάσεις όλα αυτά τα ψέματα…Θα σου το πω κατάμουτρα. Αυτό είναι αλαζονεία, είναι ματαιοδοξία! Θέλεις να ρίξεις στάχτη στα μάτια!
Κυρία Μαλενζάρ : Εγώ απλώς ακολουθώ το παράδειγμα των συγχρόνων μου. Ο καθένας περνάει τη ζωή του ρίχνοντας μικρές πρέζες στάχτης στα μάτια του γείτονα. Γιατί ντυνόμαστε καλά; Για τα μάτια των άλλων!»

(Απόσπασμα από το έργο)

Στο ανακαινισμένο «Από Μηχανής Θέατρο», η Εταιρεία Θεάτρου «Συν-Επί» παρουσιάζει τη δίπρακτη κωμωδία του Ευγένιου Λαμπίς «Στάχτη στα μάτια» («La Poudre aux yeux», 1861) σε μετάφραση και σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου. Μια εύρυθμη παράσταση με σύγχρονη αισθητική που κατορθώνει να μιλήσει στη γλώσσα μας χωρίς να αλλοιώσει το ύφος του συγγραφέα ή ν’ ανατρέξει στην επικαιρότητα για να σωθεί.
Ο Ευγένιος Λαμπίς (Παρίσι 1815 – 1888) έδωσε νέα ώθηση στο είδος του vaudeville χειριζόμενος με λεπτεπίλεπτη ειρωνεία και γλαφυρότητα τις συμπεριφορές και τις ιδιοτροπίες των συγχρόνων του, στα πλαίσια δραματουργικών παρτιτούρων ικανών να προσφέρουν πολύ έδαφος στο υποκριτικό παιχνίδι. Άλλωστε παράλληλα με τη γλώσσα, επεξεργάστηκε σε βαθμό τελειότητας και το κωμικό της κίνησης.
Η κωμικότητα και η αιχμηρή σάτιρα παρέσυραν το κοινό, δίχως να το ταράσσουν ιδιαίτερα με οξεία κριτική, καθώς οι ιστορίες αντλούνταν από την καθημερινή ζωή της εποχής. Ο συγγραφέας δεν επιθυμούσε να έχει την εικόνα του επικριτή των ηθών ή του κοινωνικού αναμορφωτή. Πολλαπλασίασε τα γεγονότα στα έργα, έδωσε στη δράση ιλιγγιώδη ρυθμό, δημιούργησε ορμητικούς κωμικούς μηχανισμούς, πλούσιους σε παρεξηγήσεις και ανατροπές που έφταναν στα όρια της πειστικότητας κυρίως για τη διασκέδαση του κοινού.
Τα κωμικά ευρήματα και η στέρεη δομή των έργων του φανερώνουν μια βαθιά γνώση της θεατρικής τέχνης. Και παρ’ όλο που η διακωμώδηση του γελοίου αστικού περιβάλλοντος δεν προχωρεί βαθύτερα από μια λαμπερή και εύθυμη σκιαγράφηση των κακώς κειμένων, ο Λαμπίς αποτέλεσε πρότυπο ύφους και τεχνικής για τους μεταγενέστερους Γάλλους δραματουργούς.
Τα πιο γνωστά έργα του, όπως το «Καπέλο από ψάθα Ιταλίας», «Στάχτη στα μάτια» και «Η υπόθεση της οδού Λουρσίν», έχουν κάνει και στην Ελλάδα κάποια σημαντική σκηνική ή εκδοτική διαδρομή.
Στη δίπρακτη κωμωδία «Στάχτη στα μάτια», η κοινωνική και οικονομική κατάσταση δύο οικογενειών παραποιείται με επιδίωξη την εκατέρωθεν επίδειξη και την παραπλάνηση των μελλοντικών συμπεθέρων. Οι Μαλενζάρ και οι Ρατινουά γνωρίζονται εξ αιτίας του γάμου των παιδιών τους και επιδίδονται σ’ ένα εξοντωτικό κυνήγι εντυπωσιασμού και κέρδους. Το Παρίσι, ως αστικός περίγυρος του «κλειστού» δραματικού χώρου, βρίσκεται στο φόντο του έργου καθώς τα πρόσωπα θα έδιναν τα πάντα για να γίνουν μέλη της «καλής κοινωνίας» του. Ακριβές σαμπάνιες, γαστρονομικές απολαύσεις, υψηλές γνωριμίες και καλλιτεχνικές επιδόσεις επικαλούνται και οι δυο πλευρές προκειμένου να πείσουν για κάτι που δεν είναι. Όμως, η μικρή προίκα θα σταθεί αιτία να διαλυθεί ο αρραβώνας και η εμφάνιση του θείου Ρομπέρ – σύμφωνα με τις τυπικές διαδικασίες της φάρσας – λειτουργεί καταλυτικά στην κωμικά δυσάρεστη κατάσταση καθώς θα αποκαλύψει την αλήθεια, θα δώσει ώθηση στην εξέλιξη της υπόθεσης για να οδηγήσει τελικά στην αίσια λύση.
Η σκηνοθεσία του Νίκου Χατζόπουλου φώτισε τα στοιχεία εκείνα που κάνουν το κείμενο να αφορά το θεατή του σήμερα, «έπαιξε» με τις ασπρόμαυρες πλευρές ενός παιγνιώδη κωμικού λόγου και έδωσε έμφαση στην ομοιομορφία της σκηνικής πραγμάτωσης των ταχύρρυθμα δοσμένων περιστατικών.
Το λιτό σκηνικό της Εύας Μανιδάκη με ελάχιστα αντικείμενα επάνω στη σκηνή χρησιμοποιείται ως σαλόνι και για τις δυο οικογένειες. Προς το τέλος του δεύτερου μέρους, αποκαλύπτεται μια άλλη του διάσταση που παραπέμπει ευθέως σε θέατρο μέσα στο θέατρο λειτουργώντας παράλληλα ως αιχμηρό σχόλιο γύρω από τη γελοιογραφία των προσώπων. Σε αυτό συμβάλλουν τα έντονα και ζωηρόχρωμα κοστούμια της Θάλειας Ιστικοπούλου που «κοροϊδεύουν» χαριτωμένα τις ηρωίδες προκειμένου να υπογραμμίσουν την αφέλεια, την αδεξιότητα και την αλαζονεία του χαρακτήρα τους. Σκηνές ανθολογίας η παρέμβαση του θείου Ρόμπερ και το γεύμα με τις τρούφες. Απολαυστικά κωμικό φινάλε!
Η Μάνια Παπαδημητρίου (Μπλανς, σύζυγος του Μαλενζάρ) και η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου (Κονστάνς, σύζυγος του Ρατινουά) μέσα από την υποκριτική εμπειρία και δεξιοτεχνία τους κατορθώνουν να «τσαλακωθούν» για να υποδυθούν τις μικροαστές που προσπαθούν να μιμηθούν τις αριστοκρατικές κυρίες και πλάθουν δυο κωμικές φιγούρες που κινούν τα νήματα. Ο Κώστας Μπερικόπουλος (κύριος Μαλενζάρ) υποστηρίζει πειστικά τον αποτυχημένο γιατρό που προσποιείται ότι κουράρει μόνο εκπρόσωπους της καλής κοινωνίας ενώ ο Άκις Βλουτής (κύριος Ρατινουά) το ζαχαροπλάστη με προφίλ σακχαροβιομήχανου.
Ο Γιώργος Ζιόβας (θείος Ρομπέρ) ανταποκρίνεται με άνεση στις απαιτήσεις του ρόλου του όπως και ο Νίκος Γιαλελής (Φρεντερίκ, γιος του Ρατινουά) και η Σοφιάννα Θεοφάνους (Εμελίν, κόρη του Μαλενζάρ). Εξαιρετικοί στους μικρούς ρόλους η Λαμπρινή Αγγελίδου (μαγείρισσα και καμαριέρα και των δυο οικογενειών!) και ο Δημοσθένης Ελευθεριάδης (ταπετσιέρης, γκρουμ με λιβιέρα, σεφ, υπηρέτης).
Αξίζει να γίνει ξεχωριστή αναφορά στη νέα θεατρική βιβλιοθήκη που εκδίδει η Εταιρεία Θεάτρου «Συν-Επί». Τα προγράμματα των παραστάσεων συνοδεύονται από βιβλία με ολόκληρη τη μετάφραση του θεατρικού έργου και CD με τη μουσική. Στον παρόντα τόμο που επιμελήθηκε η θεατρολόγος Έρι Κύργια θα βρει κανείς κείμενα διάσημων μελετητών για τη φάρσα και το έργο του Λαμπις, φωτογραφικό υλικό, σχέδια του Νίκου Αναγνωστόπουλου, εργοβιογραφία και περαιτέρω ενδιαφέρον υλικό.

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Στάχτη στα μάτια» του Ευγένιου Λαμπίς
Από την Εταιρεία Θεάτρου Συν – Επί
Μετάφραση – Σκηνοθεσία : Νίκος Χατζόπουλος
Σκηνικά : Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια : Θάλεια Ιστικοπούλου
Φωτισμοί : Λευτέρης Παυλόπουλος
Μουσική : Θοδωρής Αμπαζής
Τους ρόλους ερμηνεύουν με σειρά εμφάνισης : Λαμπρινή Αγγελίδου, Μάνια Παπαδημητρίου, Κώστας Μπερικόπουλος, Νίκος Γιαλελής, Σοφιάννα Θεοφάνους, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Άκις Βλουτής, Δημοσθένης Ελευθεριάδης και Γιώργος Ζιόβας

ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ
Ακαδήμου 13, τηλ 210 52 31 131
Τετάρτη – Πέμπτη – Παρασκευή – Σάββατο 21.00, Κυριακή 19.00

Τρίτη 21 Απριλίου 2009

Ο Κερατάς και η...νταντά


«Στη ρίζα της φάρσας ανιχνεύουμε πολύ συχνά μια διεκδίκηση, για χάρη της οποίας στήνεται ένα σχέδιο εξαπάτησης του αντιπάλου : στις διαφυλικές, στις ταξικές, στις κοινωνικές γενικότερα σχέσεις. Την παγίδα την προορίζει ο αδύναμος για τον ισχυρό, ο πονηρός για τον κουτό, η γυναίκα για τον άνδρα ή αντίστροφα, ο υπηρέτης για τον κύριό του, με δυο λόγια, εκείνος που πιστεύει πως απειλείται η ελευθερία του ή το συμφέρον του από τον άλλον»

(Χαρά Μπακονικόλα, Στα Όρια της φάρσας, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα)

Η θεατρική ομάδα με την πρωτότυπη ονομασία «Ζάω Ζω» («Ζάο» στα κινέζικα σημαίνει «ο άνθρωπος που χορεύει κάτω από τη βροχή») ανεβάζει σε ενιαία παράσταση δύο μονόπρακτες «οιονεί» φάρσες : «Νουνούς» του Ανρί Ντυβερνουά και «Μπερνικέλ» του Μωρίς Μαίτερλινκ σε μετάφραση Χαράς Μπακονικόλα και σε σκηνοθεσία Εύας Κουκούτση.
Το σχήμα δημιουργήθηκε στα τέλη του 2003 και έχει παρουσιάσει μέχρι σήμερα μια performance σε δυο συνέχειες-εκδοχές με τον τίτλο «Συμβαίνουν μόνο στη φαντασία μας». Ένα κολλάζ από κείμενα επιστημονικής φαντασίας, τραγούδια και διαφημίσεις που αναφέρονται σε μια μελλοντική κοινωνία.
Η φετινή παράσταση κινείται σε εντελώς διαφορετικό ύφος. Η «Νουνούς», μονόπρακτη κωμωδία του Ανρί Ντυβερνουά (Παρίσι 1875 – 1937), αιωρείται ανάμεσα στο πιθανό και το απίθανο. Η Μπισέτ, ωφελιμίστρια μαιτρέσα που προέρχεται από μια εκφυλισμένη μικροαστική τάξη, διαγράφεται οριστικά από τη ζωή του Βενιαμίν με την αιφνίδια άφιξη της τροφού της βρεφικής του ηλικίας. Η νταντά αναλαμβάνει στο εξής το νοικοκυριό, τη διατροφή και τη διόγκωση της εγωπάθειας του «Μπιμπίκου» μέσα από την αφήγηση των βρεφικών του άθλων! Ένα έξοχο σκίτσο ηθών με πολλά φαρσικά στοιχεία, τυπικό δείγμα των ανάλαφρων θεαμάτων του Παρισιού της εποχής εκείνης.
Σε ανάλογο ύφος κινείται και ο «Μπερνικέλ» του Βέλγου Νομπελίστα Μωρίς Μαίτερλινκ (1862 – 1949) του οποίου το όνομα συνδέθηκε με το κίνημα του συμβολισμού. Η δραματουργία του ακολούθησε μια σχεδόν ενιαία αισθητική και πνευματική φυσιογνωμία. Τα πρόσωπα του, συνήθως ντυμένα μ’ ένα απόκοσμο φως, κινητοποιούμενα από εξώκοσμες, μοιραίες δυνάμεις μέσα σε τοπία υποβλητικά και μυστηριώδη, μας κάνουν κοινωνούς της αόρατης πραγματικότητας και της μύχιας αλήθειας του σύμπαντος. Δύο μόνο φορές ο συγγραφέας απομακρύνθηκε από τα μεταφυσικά δράματα, στη δίπρακτη φάρσα «Το θαύμα του Αγίου Αντωνίου» (1903) και στη μονόπρακτη κωμωδία «Μπερνικέλ» (1926).
Το κείμενο διαθέτει τη σπιρτάδα του βωντεβίλ, με το οποίο και θεματικά συγγενεύει. Το θέμα του έργου περιστρέφεται γύρω από την απιστία μέσα από μια επιχειρηματολογία υπέρ της μοιχείας, την οποία αναπτύσσει με ποικίλες σοφιστίες η μοιχαλίδα, προκειμένου να ενοχοποιήσει το σύζυγό της για το δικό της παράπτωμα. Ο «Μπερνικέλ», όνομα ειρωνικά συμβολικό, αφού «berné» στα γαλλικά σημαίνει εξαπατημένος, φαίνεται σαν ένα καυστικό σχόλιο πάνω στη θεματική των πιπεράτων κωμωδιών όπου τα πάντα οδηγούνται σε αίσιο και ειρηνικό τέλος. Το «ευτυχές» φινάλε δεν είναι στην προκειμένη περίπτωση παρά μια εύθυμη αλλά κατά βάθος σαρκαστική νομιμοποίηση της ανηθικότητας.
Εξαιρετική η ρέουσα μετάφραση της Χαράς Μπακονικόλα που αναδεικνύει τον κωμικό οίστρο του φαρσικού λόγου.
Η σκηνοθεσία της Εύας Κουκούτση ακολουθεί εξπρεσιονιστική φόρμα και μέσα από την υπερβολή τονίζει τα φαρσικά στοιχεία. Γρήγοροι ρυθμοί, συνεχείς ανατροπές, χορογραφημένες κινήσεις οιονεί tango και «εκλεπτυσμένη» βία που ξεγυμνώνει την αστική υποκρισία.
Στόχος της σκηνοθετικής ανάγνωσης είναι να κάνει νύξεις για τη σύγχρονη παράνοια και την αλλοτριωμένη συνείδηση. Στο πρώτο μονόπρακτο ξεδιπλώνεται η ιστορία του εγωπαθούς Βενιαμίν που από υποχείριο της κοσμικής ερωμένης του καταντά υποχείριο της νταντάς του ενώ στο δεύτερο ο κερατωμένος σύζυγος εξαπατάται από τις σοφιστίες της γυναίκας του. Πρόκειται για διαλυμένες προσωπικότητες που ακολουθούν τα εκάστοτε πρότυπα συμπεριφοράς της εποχής. Τα δύο έργα αποδεικνύονται επίκαιρα και φαίνεται ν’ αφορούν το σημερινό θεατή γιατί η συνειδητότητα και ο τρόπος σκέψης δεν έχουν διόλου αλλάξει και παρόμοιες αντιλήψεις παραμένουν προσκολλημένες σε παρωχημένα πρότυπα συμπεριφοράς.
Το λιτό σκηνικό του Σταύρου Παναγιωτάκη ενισχύεται με τη συμβολική χρήση του βίντεο, των φωτισμών, του γκράφιτι καθώς και των αντικειμένων όπως τα κόκκαλα και η περιστρεφόμενη πολυθρόνα επάνω στο βάθρο (ειδική κατασκευή του Βύρωνα Παπαδόπουλου). Αυθεντικά και εξόχως θεατρικά τα κοστούμια που σχεδίασε ο Δημήτρης Ντάσιος.
Στο πρώτο μέρος, η μουσική του Dolphine Ears μοιάζει ν’ αποτυπώνει το ψυχικό υπόβαθρο των ηρώων ενώ στο δεύτερο οι υποβλητικοί ήχοι (ήχος της καρδιάς, καταιγίδα κτλ) ακούγονται σαν ένα λεπτά ειρωνικό σχόλιο στη δράση.
Με μπρίο και εκφραστική ευχέρεια υποδύεται η Ανθή Τσαγκαλίδου τη Νουνούς. Η Εύα Κουκούτση στους ρόλους της Μπισέτ και της Τισιά προβάλλει επιδέξια τον κυνισμό και την ικανότητα του θηλυκού μυαλού να λειτουργεί παράδοξα προκειμένου να επιτύχει το σκοπό του. Ο Νίκος Παντελίδης ερμηνεύει το Βενιαμίν και το Μπερνικέλ αφήνοντας να διακριθεί μέσα από τον αυτοσαρκασμό το δραματικό υπόβαθρο των καταστάσεων.
Στις 4 Μαΐου, μετά την παράσταση, θα ακολουθήσει μια σύντομη παρουσίαση της πνευματικής φυσιογνωμίας του Μωρίς Μαίτερλινκ με αφορμή τη συμπλήρωση 60 χρόνων από τον θάνατό του. Η εισήγηση θα γίνει από την καθηγήτρια θεατρολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Χαρά Μποκονικόλα.

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Δύο οιονεί φάρσες»
«Νουνούς» του Ανρί Ντιβερνουά και «Μπερνικέλ» του Μωρίς Μαίτερλινκ
Από τη θεατρική ομάδα «Ζάω – Ζω»
Μετάφραση : Χαρά Μπακονικόλα
Σκηνοθεσία : Εύα Κουκούτση
Εικαστική επιμέλεια-βίντεο-φωτισμοί : Σταύρος Παναγιωτάκης
Κοστούμια : Δημήτρης Ντάσιος
Μουσική : Dolphine Ears
Χορογραφία : Αναστασία Τουσίδου
Τους ρόλους ερμηνεύουν : Ανθή Τσαγκαλίδου, Νίκος Παντελίδης και Εύα Κουκούτση

ΘΕΑΤΡΟ ΑΚΗΣ ΔΑΒΗΣ
Αλκμήνης 12, Κάτω Πετράλωνα, τηλ. 210 34 28 583
Καθημερινά στις 21.30 έως 4/5
22 & 29/4 στις 19.00, 24-25/4 & 1-2/5 στις 12 τα μεσάνυχτα

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

Έκρηξη παθών


«Μόνο ο βουβός ο πόνος ξεριζώνει κάθε χορδή απ’ την καρδιά. Αφήστε με να πεθάνω μ’ ένα χαμόγελο στο στόμα. Ένα φιλί σ’ αυτά τα παγωμένα χείλη… Ο Έρωτας μόνο στο θάνατο βασιλεύει. Και η τέχνη από μόνη της δεν είναι αρκετή για να μπορέσει μία καρδιά σπασμένη ν’ ανακουφιστεί

(απόσπασμα από το έργο)

Άλλη μια ενδιαφέρουσα πειραματική πρόταση κατέθεσε και τη φετινή χρονιά η δραστήρια ομάδα «Αρένα» της οποίας τα βήματα παρακολουθεί ανελλιπώς η στήλη από την πρώτη στιγμή της σύστασής της. Το έργο του Άγγλου John Ford «Σπασμένη Καρδιά» («The Broken Heart») μεταφράζεται και ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση Εύας Σιμάτου και διασκευή-σκηνοθεσία Αλέξανδρου Σωτηρίου σε μια ιδιάζουσα παράσταση με έντονα γκροτέσκο αποχρώσεις.
Στην παραγωγή του σκοτεινού και νοσηρού δραματουργού της Ελισαβετιανής οικογένειας διακρίνονται παθιασμένες τραγωδίες παράνομου έρωτα, αιμομιξίας, σαδισμού, χρήματος, εξουσίας και βίαιου θανάτου. Στα σωζόμενα έργα του περιλαμβάνονται τέσσερα ρομαντικά, μελαγχολικά δράματα, γραμμένα σ’ ένα εντελώς προσωπικό ύφος με ανομοιοκατάληκτους στίχους : «Η Θυσία του Έρωτα» («Love’s sacrifice» 1627), «Η Μελαγχολία του εραστή» («The Lover’s Melancholy» 1628), «Η Ραγισμένη Καρδιά» («The Broken Heart» 1629) και, το πιο διάσημο έργο του, «Κρίμα που είναι πόρνη» («’Tis Pity She’s a Whore»). Το τελευταίο έχει ανεβάσει στο Ανοιχτό Θέατρο ο Γιώργος Μιχαηλίδης τη θεατρική περίοδο 1986-1987.
Στο επίκεντρο του έργου βρίσκονται τα καταπιεσμένα συναισθήματα των ηρώων, που άλλοτε βγαίνουν στην επιφάνεια κι άλλοτε παραμένουν κρυμμένα κατατρώγοντας τον ήρωα μέχρι τον θάνατό του. Ο θάνατος της Πενθέας κάνει αισθητή την επιρροή που άσκησε «Η Ανατομία της Μελαγχολίας» του Ρόμπερτ Μπέρτον στη σκέψη του συγγραφέα.
Το κείμενο είναι πολυπρόσωπο, όμως πολλοί χαρακτήρες δεν προσθέτουν τίποτε σημαντικό στην πλοκή. Η διασκευή του Αλέξανδρου Σωτηρίου διατήρησε μόνο τους βασικούς ήρωες, επιλογή που όχι μόνο δεν αλλοιώνει το έργο αλλά απαλλάσσει τον θεατή από περιττές πληροφορίες. Οι πέντε πράξεις του έργου έχουν μετατραπεί σε ισάριθμα κεφάλαια με τίτλους, που αποτελούνται από σκηνές με ενιαία αρίθμηση. (συνολικά 25 σκηνές). Ο περιορισμός των διαλόγων επιτείνει την αίσθηση της καταπίεσης των συναισθημάτων που χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά των ηρώων. Η προσθήκη του ποιήματος του Eliot «Τετάρτη των τεφρών» λειτουργεί ως σχόλιο στη δράση. Παρά το ότι η διασκευή διαφοροποιείται αρκετά από το πρωτότυπο ως προς τη δομή, διατηρείται η ατμόσφαιρα και το ύφος του συγγραφέα.
Η σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Σωτηρίου υπογραμμίζει τα έντονα και ακραία συναισθήματα των ηρώων με μια «υπερ-έκφραση» που ενισχύεται από τη ροή σάλιου, ιδρώτα και αίματος. Η εκφορά λόγου, η βιαιότητα των κινήσεων και οι εκφραστικοί μορφασμοί αποδίδουν τις ψυχολογικές μεταπτώσεις. Το στοιχείο του εγκλωβισμού και του αδιεξόδου υποστηρίζεται και από τη διαμόρφωση του σκηνικού χώρου που επιμελείται μαζί με τα κοστούμια η Αλίκη Αρναούτη. Οι φωτισμοί και οι μουσικές επιλογές του Γιώργου Διαμαντόπουλου συμβάλλουν στη δημιουργία μιας σκοτεινής και μυστηριακής ατμόσφαιρας.
Η Χριστίνα Φίλου (Καλάνθα, πριγκίπισσα του βασιλείου) ερμηνεύει με προσήλωση στην ακρίβεια των κινήσεων και της σωματικής έκφρασης μέχρι την κορύφωση και τη μοιραία πράξη τελεολογίας που κλείνει την αυλαία του δράματος. Η Εύα Σιμάτου (Πενθέα) αποτυπώνει με την ερμηνεία της, την ψυχική γκριμάτσα που εγκαθίσταται ύπουλα στο πρόσωπο, στο σώμα και στη συμπεριφορά της ηρωίδας. Ο Αλέξανδρος Σωτηρίου (Βασάνιος, σύζυγος της Πενθέας) αν και «φλυαρεί» με τη σωματική του έκφραση, ακολουθεί εντούτοις σημεία που δηλώνουν το βάθος των ιδιοτήτων του ήρωα που ερμηνεύει. Ο Γιώργος Θύαμης (Οργίλος και Γκιόσα, γριά ρουφιάνα του Βασάνιου) αποδίδει επιδέξια και εκφραστικά τους δύο ρόλους. Ο Ηλίας Ραφαηλίδης (Ετεοκλής, νεαρός στρατηγός, δίδυμος αδελφός της Πενθέας) με το πάθος, τη δυναμική των κινήσεων και την έκφραση των ματιών, κινείται με ευστοχία κατευθύνσεως των σωματικών μέσων, που καθορίζουν την ερμηνεία του ρόλου. Ο κύριος Ραφαηλίδης διασφαλίζει μια σταθερή πορεία πλεύσης του ήρωα που υποδύεται, χωρίς να τον υπογραμμίζει αλλά και χωρίς να του αφαιρεί ή να του σβήνει τα ιδιαίτερα χρωματικά χαρακτηριστικά του.
Την προσεγμένη μετάφραση της Εύας Σιμάτου θα βρει κανείς στο βιβλίο-πρόγραμμα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Φιλότυπον». Πολύ κατατοπιστική και εμπεριστατωμένη η μελέτη της Ξένιας Γεωργοπούλου, λέκτωρ του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών. Στο πρόγραμμα υπάρχουν αποσπάσματα από τα βιβλία του Marion Lomax και Robert Burton, φωτογραφικό υλικό και σημειώματα της μεταφράστριας και του σκηνοθέτη.

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Σπασμένη Καρδιά» του Τζων Φόρντ
Από την ομάδα «Αρένα»
Μετάφραση : Εύα Σιμάτου
Διασκευή – Σκηνοθεσία : Αλέξανδρος Σωτηρίου
Σκηνικά – Κοστούμια : Αλίκη Αρναούτη
Μουσική επιμέλεια : Γιώργος Διαμαντόπουλος
Τους ρόλους ερμηνεύουν : Εύα Σιμάτου, Χριστίνα Φίλου, Ηλίας Ραφαηλίδης, Γιώργος Θύαμης και Αλέξανδρος Σωτηρίου

BOOZE COOPERATIVA
Κολοκοτρώνη 57, τηλ. 210 32 40 944
Δευτέρα – Τρίτη 21.00