Δευτέρα 19 Μαΐου 2008

Για κείνους που ο θάνατος έχει ξεχωρίσει


Είναι ψυχές πλασμένες από μάρμαρο
Κι άλλες από χαμόγελο, είτε πόνο.
Είναι και μια πλασμένη από τριαντάφυλλα
Όμως εκείνη δεν τη φανερώνω!

Πόσο η καρδιά μου θα τρεμε αν την έλεγα!
Βάνω μια κλειδαριά γερή στο στόμα
Τόσοι σοφοί που βρίσκονται τριγύρω μου
Και δεν τη μάντεψε κανείς ακόμα;

Είναι ψυχές πλασμένες από κρύσταλλο
Κι άλλες ψυχές με κλάματα έχουν γίνει
Είναι και μια πλασμένη από ροδόσταμο
Μα δεν θα σας την πω ποτέ μου εκείνη!

Όρκο έβαλα να μην την πω, ως τον τάφο μου
Μα πάλι…ποιος ξέρει…καμμιάν ώρα
Κάτι μου καίει τα χείλη μου! καλύτερα
Να κλείσω το τραγούδι μου από τώρα…

Ναπολέων Λαπαθιώτης («Μυστικό»)

Με αφορμή την πολυτάραχη ζωή αλλά κυρίως το θεμελιώδες έργο τεσσάρων ποιητών, η Μαίη Σεβαστοπούλου έστησε μια μουσικοθεατρική παράσταση που συγκινεί με την ειλικρίνεια των προθέσεων της. Η δράση εστιάζει στις συναντήσεις του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη με τον Κωνσταντίνο Καβάφη στην Αλεξάνδρεια του 1917 και της Μαρίας Πολυδούρη με τον Κώστα Καρυωτάκη στη Νομαρχία Αττικής στην Αθήνα του 1922. Στιγμές από το βίο τους αναμειγνύονται με σκέψεις, συναισθήματα και στίχους διαμορφώνοντας μια μαγευτική ατμόσφαιρα.
Αυθεντικά αποσπάσματα έργων των δημιουργών επιλέγονται και συναρμολογούνται ευθύβολα συγκροτώντας ένα κωδικοποιημένο μικρόκοσμο που συνοψίζει ευρηματικά το αφηγηματικό πρόγραμμα των ηρώων και οδηγεί σε κατάλληλες στιγμές στην κορύφωση, αποφεύγοντας έντεχνα άσκοπη φλυαρία. Με ελαφρές παρεμβάσεις, διαμορφώνονται διαλογικά μέρη που εναλλάσσονται με τραγούδια χαράζοντας τη γραμμική αφήγηση ενιαίας ιστορίας. Τα στάδια της διήγησης διαδέχονται αβίαστα το ένα το άλλο με τη βοήθεια ισχυρών συνδετικών κρίκων που αποτρέπουν τη δημιουργία χασμάτων ή την καταφυγή σε αυθαίρετες μεταβάσεις. Το πλαίσιο συλλήψεως του μικρόκοσμου της Μαίης Σεβαστοπούλου παίρνει σάρκα και οστά ως νοηματικός χώρος που αφορά απόλυτα το σύγχρονο θεατή. Σε αυτό, συντελεί πρωτίστως η σκηνοθεσία, αξιοποιώντας στο έπακρο τον βαθύ σημασιολογικό λόγο των ποιητών, ο οποίος απλώνεται στον χώρο αναζητώντας συνομιλητές για να επιτύχει εντέλει τη δημιουργία του ετέρου και την ισχυροποίηση μιας διαλεκτικής σχέσεως μεταξύ της συγγραφέως και του κοινού.

Χώρος και ερμηνείες
Χαμηλά φώτα, παλιά έπιπλα, ξύλινα αντικείμενα, ζωντανή μουσική, άρωμα από Παρίσι. Οι ηθοποιοί κατεβαίνοντας από μια σκάλα, κινούνται ανάμεσα και γύρω από τους θεατές στο μπαρ της μουσικής σκηνής «Cabaret Voltaire», κατάλληλος χώρος για την παρουσίαση ενός τέτοιου εγχειρήματος. Σε απόσταση αναπνοής εκφωνείται ένας λόγος δυναμικός, ζωντανός, άμεσος. Σε καθιστά «συνένοχο»…
Ο Γιώργος Γιανναράκος κατορθώνει να προσαρμόσει υποδειγματικά τον υποκριτικό του κώδικα σε τρία διαφορετικά προσωπεία και ν’ αναδείξει μέσα από λεπτούς εκφραστικούς χειρισμούς τα χαρακτηριστικά του κάθε ποιητή. Ο ηθοποιός αφομοιώνει στην ερμηνεία του εξωτερικά χαρακτηριστικά των προσώπων με την ιδιαίτερη ατομικότητα καθενός από τους τρεις άστατους ψυχικούς κόσμους. Ο Καβάφης του κυρίου Γιανναράκου «χτίζεται» λεπτομερώς από το ιδιαίτερο βάδισμα και το στοχαστικό βλέμμα (συνοφρύωμα, ενατένιση) μέχρι την υποβόσκουσα μελαγχολία, την απόκρυψη, την πλαστότητα, το διδακτισμό, την αγάπη για την ελληνιστική-βυζαντινή περίοδο, την ιδιόρρυθμη σχέση με τη μητέρα του και τη μυσταγωγική διάσταση του ερωτισμού της άφθαρτης ποίησης του. Ως Λαπαθιώτης, ο Γιώργος Γιανναράκος αποφεύγει την εκζήτηση και πλάθει την ιδιόρρυθμη περσόνα υπογραμμίζοντας το ναρκισσισμό, την εστέτ εμφάνιση, το λεπτό σαρκασμό, την ειρωνεία, τον κυνισμό, την αναζήτηση της ηδονής και την ιδανική ομορφιά μέσα από «τεχνητούς» παραδείσους. Στην τρίτη του μεταμόρφωση, αποτυπώνει με ευκρίνεια τον ακραίο πεσιμισμό, την ανελέητη σάτιρα και την αυτοκαταστροφική τάση του Καρυωτάκη.
Η Μαίη Σεβαστοπούλου, με τα υλικά μιας γνήσιας κομεντιέν, ενσαρκώνει με ειλικρίνεια και ευαισθησία τη μητέρα του Καβάφη. Η Αγγελική Δέλλα, στο ρόλο της Πολυδούρη, δίνει έμφαση στην αβρότητα της γυναικείας φύσης, στη συγκρατημένη ευαισθησία της ηρωίδας και στην καταλυτική της εξάρτηση από τον Καρυωτάκη. Μαζί με τη Σωτηρία Κολόζου κινούνται με ζωηρές εκφραστικές εναλλαγές και σκηνική κομψότητα.
Τα κοστούμια της παράστασης είναι σχεδιασμένα από την Έλενα Αυγερινού με γούστο και καλαισθησία που αναδεικνύουν τα πρόσωπα, σε αντίθεση με τους φωτισμούς, οι οποίοι παρακολουθούν άτονα και σχεδόν αδιάφορα τη δράση.
Οι μουσικές συνθέσεις της Σωτηρίας Κολόζου φωτίζουν αθέατες όψεις ενός ανεξάντλητου ποιητικού σύμπαντος προκαλώντας ποικίλα συναισθήματα και ενεργοποιώντας νέους δρόμους ανάγνωσης των γνωστών κειμένων.
Από την οργάνωση της παραγωγής της παράστασης λείπει αισθητά ένα πολυσέλιδο πρόγραμμα που θα περιλάμβανε εκτενή επιλεγμένα κείμενα γύρω από το έργο των μεγάλων ποιητών.

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Μόλις θυμούμαι πια τους ποιητές», μουσικοθεατρική παράσταση
Από τη θεατρική ομάδα «Θεώρηση»
Συγγραφή – συρραφή κειμένων – σκηνοθεσία : Μαίη Σεβαστοπούλου
Μελοποίηση ποιημάτων και μουσική σύνθεση : Σωτηρία Κολόζου
Κοστούμια : Έλενα Αυγερινού
Τους ρόλους ερμηνεύουν : Γιώργος Γιανναράκος, Αγγελική Δέλλα, Σωτηρία Κολόζου και Μαίη Σεβαστοπούλου

CABARET VOLTAIRE
Μαραθώνος 30, Κεραμεικός, τηλ. 210 52 27 046
Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή 21.00
Έως 25 Μαΐου