Χαράματα λύγισεν η άκρη του φεγγαριού
πατώντας το μικρό της κεφαλάκι
στης πέτρας το ασήμισμα
Η άγια αυτή σελήνη να τρεκλίζει ψιθυρίζοντας
μια φλόγα οδυνηρή
στο μαύρο της φουστάνι
να μην την εύρει άλλος θάνατος
(ανέκδοτο ποίημα της Κατερίνας Κατσίρη)
Για δεύτερη χρονιά, στο θέατρο «Μέλι», συνεχίζουν την επιτυχημένη πορεία τους οι παραστάσεις του έργου «Η Γυναίκα με τα μαύρα», μια διασκευή του Stephen Mallatratt από το μυθιστόρημα της Suzan Hill σε απόδοση Έλενας Ακρίτα και σκηνοθεσία Δάνη Κατρανίδη. Έργο για δύο ηθοποιούς και μια γυναίκα-φάντασμα της οποίας η ταυτότητα παραμένει άγνωστη μέσα αλλά και έξω από τη σκηνή. Ένα σκηνικό παιχνίδι ανατροπής και μυστηρίου που πραγματεύεται τις σχέσεις-όρια αληθινής ζωής και θεατρικής ψευδαίσθησης.
Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1987 στο «Stephen Joseph Theater In The Round», στο Σκάρμπορο, το 1989 στο θέατρο «Lyric», στο Χάμερσμιθ, στη συνέχεια στο θέατρο «Strand» του Λονδίνου και έκτοτε και μέχρι τις μέρες μας στο «Playhouse» και στο «Fortune Theater». Στην Ελλάδα, το 1992, ο Δάνης Κατρανίδης παρουσιάζει για πρώτη φορά το έργο στο θέατρο «Μουσούρη» με πρωταγωνιστές τον ίδιο και τον Αλέκο Αλεξανδράκη. Την επόμενη χρονιά, οι παραστάσεις συνεχίζουν στο θέατρο «Πόρτα» ενθουσιάζοντας κοινό και κριτική.
Η ιστορία αναφέρεται στο δράμα ενός ανθρώπου που χάνει με φριχτό τρόπο την οικογένειά του και την απόφαση του ν’ απευθυνθεί σ’ έναν ηθοποιό ο οποίος θα τον καθοδηγήσει έτσι ώστε να μπορέσει ν’ αναπαραστήσει στο σανίδι τα όσα πέρασε. Οι αληθινές αφηγήσεις σταδιακά μπλέκονται με μια μυθοπλασία που καθιστά δυσδιάκριτα τα όρια του πραγματικού με το φανταστικό με αποκορύφωμα το ανατρεπτικό φινάλε.
Η σκηνοθεσία του Δάνη Κατρανίδη ξεδιπλώνει σταδιακά το κουβάρι των σκηνικών αποκαλύψεων προκαλώντας την αγωνία και το σασπένς που νοιώθει κανείς στις κινηματογραφικές ταινίες τρόμου. Έτσι, μπροστά στα μάτια των θεατών μια απλή φαινομενικά υπόθεση εκτυλίσσεται σε απρόβλεπτων εξελίξεων θρίλερ χωρίς όμως να δημιουργούνται δυσάρεστα συναισθήματα πανικού.
Ο σκηνικός χώρος που επιμελήθηκε ο Γιώργος Πάτσας, αποτελείται από τα απαραίτητα για τη δράση αντικείμενα και δεν είναι ευθύς εξαρχής αποκαλυπτικός. Με τη συνδρομή των φωτισμών και μιας σειράς τεχνικών εφφέ θα αναδειχθεί το δεύτερο επίπεδο του σκηνικού και θα ενεργοποιηθεί ένας μηχανισμός που θα διαχωρίσει –στα μέτρα του δυνατού- τη θεατρική «ψευδαίσθηση» από το «αληθινό» συμβάν. Ο χώρος λειτουργεί μολαταύτα σαν χώρος «εξομολογήσεων» και σαν χωρόχρονος ενός έξαλλου στροβιλισμού φιγούρων με έντονο στυλιζάρισμα.
Οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα παίζουν στην κυριολεξία με το φως και το σκοτάδι και απογειώνουν το παιχνίδι των ψευδαισθήσεων και των σκηνικών μεταμορφώσεων δίνοντας στο σύνολο των τεκταινομένων ένα λυρικό στοιχείο από ονειροφαντασία. Η κυρία Μάσχα κατευθύνει ευθύβολα το φως για να υπογραμμίσει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Οι φωτισμοί και η χρήση των φακών συνδέουν σαφώς τις στιγμές με τη σημείωση του χώρου συμπληρώνοντας πολλές φορές το σκηνικό διάκοσμο.
Ένα πλούσιο αλλά ετερόκλητο ηχητικό σύμπαν δυναμιτίζει τη δράση και διαμορφώνει μια στοιχειωμένη ατμόσφαιρα. Υπόκωφοι ήχοι, τριξίματα, το παγερό βουητό του αέρα, ψίθυροι, τρομαχτικές κραυγές, στριγκλιές, εκκωφαντικοί κρότοι, απροσδιόριστης προέλευσης θόρυβοι, τονικές μελωδίες αλλά ακόμη και η οσμή του καμένου σπίρτου ή η ομίχλη του τεχνητού καπνού που κατακλύζει δύο φορές την αίθουσα, εξάπτουν τη φαντασία του θεατή. Το μυστήριο και η αμφισημία των καταστάσεων προκαλεί την περιέργεια για τη συνέχεια του έργου ενώ ο απότομος τρόπος εναλλαγής φωτισμών στο τέλος του πρώτου μέρους προσδίδει το οριστικό αισθητικό ύφος.
Ο περιορισμένος χώρος της σκηνής «πνίγει» ασφυκτικά τη δράση αλλά οι υποκριτικές δεξιότητες των δυο ερμηνευτών ξεπερνούν αυτό το τεχνικής φύσης εμπόδιο. Η αυτοσχεδιαστική δεινότητα και οι εκφραστικές εναλλαγές στην αφήγηση σώζουν από την πλήξη. Οι συντονισμένες κινήσεις, η εμπειρία της τεχνικής και η χημεία διασφαλίζουν την ισορροπία ξεφεύγοντας έντεχνα από την αμετροέπεια της φλυαρίας.
Ο Δάνης Κατρανίδης (Ηθοποιός) και ο Γιώργος Κέντρος (Άρθουρ Κίπς) συνθέτουν ένα ζευγάρι αντιθέτων που λειτουργεί σκηνικά. Η διανομή συμπληρώνεται από μια μυστηριώδης σαγηνευτική φιγούρα, που παραμένει άγνωστης προέλευσης ακόμα και με τη λήξη της παράστασης (στην υπόκλιση) ενώ η παρουσία της ούτε αναγράφεται ούτε επιβεβαιώνεται σε κανένα γραπτό τεκμήριο.
Στο ολιγοσέλιδο και πρόχειρο πρόγραμμα της παράστασης θα βρει κανείς ελάχιστες πληροφορίες για το έργο και αυτές κυρίως μέσα από τα στοιχειώδη βιογραφικά των συντελεστών.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Η Γυναίκα με τα μαύρα», διασκευή του Stephen Mallatratt από το μυθιστόρημα της Suzan Hill
Απόδοση : Έλενα Ακρίτα
Σκηνοθεσία : Δάνης Κατρανίδης
Σκηνικά : Γιώργος Πάτσας
Κοστούμια : Τότα Πρίτσα
Φωτισμοί : Μελίνα Μάσχα
Βοηθός σκηνοθέτη : Κρίστη Λούντζη
Τους ρόλους ερμηνεύουν : Γιώργος Κέντρος και Δάνης Κατρανίδης
ΘΕΑΤΡΟ ΜΕΛΙ
Αριστοτέλους 87 και Φωκαίας, Πλατεία Βικτώρια, τηλ. 210 82 21 111
Τετάρτη (λαϊκή) 19.15, Κυριακή 19.30, Σάββατο 18.15, Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο 21.15
πατώντας το μικρό της κεφαλάκι
στης πέτρας το ασήμισμα
Η άγια αυτή σελήνη να τρεκλίζει ψιθυρίζοντας
μια φλόγα οδυνηρή
στο μαύρο της φουστάνι
να μην την εύρει άλλος θάνατος
(ανέκδοτο ποίημα της Κατερίνας Κατσίρη)
Για δεύτερη χρονιά, στο θέατρο «Μέλι», συνεχίζουν την επιτυχημένη πορεία τους οι παραστάσεις του έργου «Η Γυναίκα με τα μαύρα», μια διασκευή του Stephen Mallatratt από το μυθιστόρημα της Suzan Hill σε απόδοση Έλενας Ακρίτα και σκηνοθεσία Δάνη Κατρανίδη. Έργο για δύο ηθοποιούς και μια γυναίκα-φάντασμα της οποίας η ταυτότητα παραμένει άγνωστη μέσα αλλά και έξω από τη σκηνή. Ένα σκηνικό παιχνίδι ανατροπής και μυστηρίου που πραγματεύεται τις σχέσεις-όρια αληθινής ζωής και θεατρικής ψευδαίσθησης.
Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1987 στο «Stephen Joseph Theater In The Round», στο Σκάρμπορο, το 1989 στο θέατρο «Lyric», στο Χάμερσμιθ, στη συνέχεια στο θέατρο «Strand» του Λονδίνου και έκτοτε και μέχρι τις μέρες μας στο «Playhouse» και στο «Fortune Theater». Στην Ελλάδα, το 1992, ο Δάνης Κατρανίδης παρουσιάζει για πρώτη φορά το έργο στο θέατρο «Μουσούρη» με πρωταγωνιστές τον ίδιο και τον Αλέκο Αλεξανδράκη. Την επόμενη χρονιά, οι παραστάσεις συνεχίζουν στο θέατρο «Πόρτα» ενθουσιάζοντας κοινό και κριτική.
Η ιστορία αναφέρεται στο δράμα ενός ανθρώπου που χάνει με φριχτό τρόπο την οικογένειά του και την απόφαση του ν’ απευθυνθεί σ’ έναν ηθοποιό ο οποίος θα τον καθοδηγήσει έτσι ώστε να μπορέσει ν’ αναπαραστήσει στο σανίδι τα όσα πέρασε. Οι αληθινές αφηγήσεις σταδιακά μπλέκονται με μια μυθοπλασία που καθιστά δυσδιάκριτα τα όρια του πραγματικού με το φανταστικό με αποκορύφωμα το ανατρεπτικό φινάλε.
Η σκηνοθεσία του Δάνη Κατρανίδη ξεδιπλώνει σταδιακά το κουβάρι των σκηνικών αποκαλύψεων προκαλώντας την αγωνία και το σασπένς που νοιώθει κανείς στις κινηματογραφικές ταινίες τρόμου. Έτσι, μπροστά στα μάτια των θεατών μια απλή φαινομενικά υπόθεση εκτυλίσσεται σε απρόβλεπτων εξελίξεων θρίλερ χωρίς όμως να δημιουργούνται δυσάρεστα συναισθήματα πανικού.
Ο σκηνικός χώρος που επιμελήθηκε ο Γιώργος Πάτσας, αποτελείται από τα απαραίτητα για τη δράση αντικείμενα και δεν είναι ευθύς εξαρχής αποκαλυπτικός. Με τη συνδρομή των φωτισμών και μιας σειράς τεχνικών εφφέ θα αναδειχθεί το δεύτερο επίπεδο του σκηνικού και θα ενεργοποιηθεί ένας μηχανισμός που θα διαχωρίσει –στα μέτρα του δυνατού- τη θεατρική «ψευδαίσθηση» από το «αληθινό» συμβάν. Ο χώρος λειτουργεί μολαταύτα σαν χώρος «εξομολογήσεων» και σαν χωρόχρονος ενός έξαλλου στροβιλισμού φιγούρων με έντονο στυλιζάρισμα.
Οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα παίζουν στην κυριολεξία με το φως και το σκοτάδι και απογειώνουν το παιχνίδι των ψευδαισθήσεων και των σκηνικών μεταμορφώσεων δίνοντας στο σύνολο των τεκταινομένων ένα λυρικό στοιχείο από ονειροφαντασία. Η κυρία Μάσχα κατευθύνει ευθύβολα το φως για να υπογραμμίσει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Οι φωτισμοί και η χρήση των φακών συνδέουν σαφώς τις στιγμές με τη σημείωση του χώρου συμπληρώνοντας πολλές φορές το σκηνικό διάκοσμο.
Ένα πλούσιο αλλά ετερόκλητο ηχητικό σύμπαν δυναμιτίζει τη δράση και διαμορφώνει μια στοιχειωμένη ατμόσφαιρα. Υπόκωφοι ήχοι, τριξίματα, το παγερό βουητό του αέρα, ψίθυροι, τρομαχτικές κραυγές, στριγκλιές, εκκωφαντικοί κρότοι, απροσδιόριστης προέλευσης θόρυβοι, τονικές μελωδίες αλλά ακόμη και η οσμή του καμένου σπίρτου ή η ομίχλη του τεχνητού καπνού που κατακλύζει δύο φορές την αίθουσα, εξάπτουν τη φαντασία του θεατή. Το μυστήριο και η αμφισημία των καταστάσεων προκαλεί την περιέργεια για τη συνέχεια του έργου ενώ ο απότομος τρόπος εναλλαγής φωτισμών στο τέλος του πρώτου μέρους προσδίδει το οριστικό αισθητικό ύφος.
Ο περιορισμένος χώρος της σκηνής «πνίγει» ασφυκτικά τη δράση αλλά οι υποκριτικές δεξιότητες των δυο ερμηνευτών ξεπερνούν αυτό το τεχνικής φύσης εμπόδιο. Η αυτοσχεδιαστική δεινότητα και οι εκφραστικές εναλλαγές στην αφήγηση σώζουν από την πλήξη. Οι συντονισμένες κινήσεις, η εμπειρία της τεχνικής και η χημεία διασφαλίζουν την ισορροπία ξεφεύγοντας έντεχνα από την αμετροέπεια της φλυαρίας.
Ο Δάνης Κατρανίδης (Ηθοποιός) και ο Γιώργος Κέντρος (Άρθουρ Κίπς) συνθέτουν ένα ζευγάρι αντιθέτων που λειτουργεί σκηνικά. Η διανομή συμπληρώνεται από μια μυστηριώδης σαγηνευτική φιγούρα, που παραμένει άγνωστης προέλευσης ακόμα και με τη λήξη της παράστασης (στην υπόκλιση) ενώ η παρουσία της ούτε αναγράφεται ούτε επιβεβαιώνεται σε κανένα γραπτό τεκμήριο.
Στο ολιγοσέλιδο και πρόχειρο πρόγραμμα της παράστασης θα βρει κανείς ελάχιστες πληροφορίες για το έργο και αυτές κυρίως μέσα από τα στοιχειώδη βιογραφικά των συντελεστών.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Η Γυναίκα με τα μαύρα», διασκευή του Stephen Mallatratt από το μυθιστόρημα της Suzan Hill
Απόδοση : Έλενα Ακρίτα
Σκηνοθεσία : Δάνης Κατρανίδης
Σκηνικά : Γιώργος Πάτσας
Κοστούμια : Τότα Πρίτσα
Φωτισμοί : Μελίνα Μάσχα
Βοηθός σκηνοθέτη : Κρίστη Λούντζη
Τους ρόλους ερμηνεύουν : Γιώργος Κέντρος και Δάνης Κατρανίδης
ΘΕΑΤΡΟ ΜΕΛΙ
Αριστοτέλους 87 και Φωκαίας, Πλατεία Βικτώρια, τηλ. 210 82 21 111
Τετάρτη (λαϊκή) 19.15, Κυριακή 19.30, Σάββατο 18.15, Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο 21.15
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου