Με πενήντα λέξεις θα μπορούσε κάποιος Εσκιμώος να περιγράψει το χιόνι. Ίσως τόσες έπρεπε να υπάρχουν και για την αγάπη. Μερικές απ’ αυτές μάλιστα δεν θα ήταν καθόλου ευγενικές αφού η αγάπη έχει κι ένα άλλο πρόσωπο. Εκείνο του μίσους.
Η Τζανίν είναι μια πρώην χορεύτρια που εγκατέλειψε την καριέρα της προκειμένου να αφοσιωθεί στο παιδί και τον άντρα της. Όταν κάποια στιγμή αποφασίζει να αποδείξει ότι μπορεί να σταθεί μόνη της στα πόδια της, πιάνει δουλειά σε ένα τμήμα μάρκετινγκ, μια αγχωτική απασχόληση που δεν φαίνεται να την απολαμβάνει ιδιαίτερα. Η μονότονη ζωή της επικεντρωμένη στις ανάγκες της οικογένειας και στις επαγγελματικές υποχρεώσεις έχει απογυμνωθεί από την ουσία της, αποξηραίνοντας ταυτόχρονα τα θετικά της συναισθήματα προς το σύζυγο.
Ο Άνταμ είναι ένας αρχιτέκτονας που συχνά απουσιάζει από το σπίτι καθώς αναλαμβάνει δουλειές εκτός πόλεως στην προσπάθειά του να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση. Κι εκείνος νοιώθει στερημένος από την ουσία της σχέσης του αλλά έχει βρει ένα κωδικό απόλαυσης σε κάποιες σπάνιες, παράνομες αποδράσεις.
Ο εννιάχρονος γιος τους, ιδιαίτερα προσκολλημένος στη μητέρα του και με εύθραυστο ψυχισμό, εκείνο το βράδυ λείπει απ’ το σπίτι για πρώτη φορά, αφού διανυχτερεύει σε ένα ζευγάρι φίλων. Ο Άνταμ κι η Tζανίν ετοιμάζονται να περάσουν επιτέλους μια νύχτα μόνοι τους μετά από πολλά χρόνια.
Ο άντρας θέλει να ξαναζωντανέψει με την ευκαιρία την ερωτική του ζωή με τη γυναίκα του αλλά μια σειρά από λέξεις που απρόβλεπτα προκύπτουν, οδηγούν σε ρήξη η οποία διαρκώς βαθαίνει καθώς αποκαλύπτονται με το πέρασμα της βραδιάς ανομολόγητα απωθημένα, μια κρυμμένη απιστία, πολλές κι ανεκπλήρωτες επιθυμίες, κρυφές σκέψεις που κάνουν το οικοδόμημα του γάμου να τρίζει όταν επιτέλους γίνονται εξομολογήσεις.
Ως το ξημέρωμα τα πάντα ανάμεσα τους έχουν διασαλευτεί και στη θέση της αγάπης κατοικοεδρεύει η ανασφάλεια, η αμφισβήτηση, η μνησικακία. Όταν όμως η παρουσία του παιδιού γίνεται ξανά αισθητή, το ζευγάρι παραμερίζει τις αντιθέσεις του και συμβιβάζεται. Είναι το παιδί που τους εξαναγκάζει να επιστρέψουν ο ένας στον άλλο, είναι η ανάγκη να μην αλλάξουν μια σχέση που ως τώρα τους έχει κάνει να νοιώθουν ασφαλείς ή εν τέλει παρά τις αντιθέσεις τους οι δύο αυτοί άνθρωποι αγαπιούνται έστω κι αν τους είναι δύσκολο πια να το παραδεχτούν;
Ο Μάικλ Γουέλερ γεννήθηκε το 1942, ζει στο Μπρούκλιν και είναι από τους ιδρυτές του πετυχημένου Mentor Project του Cherry Lane Theatre. Το έργο του «Πενήντα Λέξεις» είχε μεγάλη επιτυχία ίσως επειδή αντικατοπτρίζει τα προβλήματα μιας συνηθισμένης σχέσης ανάμεσα σε ανθρώπους που μπορείς να συναντήσεις σε οποιαδήποτε γωνιά της γης, σε κάθε πόλη του κόσμου και που χρόνια τώρα ακόμα κι αν γίνονται αισθητά δεν έχουν βρει τις λύσεις τους.
Το έργο δεν δίνει κάποια απάντηση, θέτει μόνο βασανιστικά ερωτήματα. Απηχεί τον προβληματισμό μιας γενιάς που δεν ήρθε αντιμέτωπη ούτε με το δράμα ούτε με το θαύμα κι εξαναγκάστηκε να μεταθέσει την ουσία της ύπαρξης από την διεκδίκηση ενός καλύτερου κόσμου στην δημιουργία ενός εσώκλειστου περιβάλλοντος το οποίο αν και υποσχέθηκε να είναι καταφύγιο τελικά κατέληξε ένα αιματηρό πεδίο μάχης.
Ο Γιώργος Παλούμπης που υπογράφει τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία, έστησε μια παράσταση με δυνατούς και έντονους ρυθμούς, επιμένοντας στην αλήθεια του σκηνικού συμβάντος και στην ανάδειξη των αντιθέσεων μέσα από ρεαλιστικές δυναμικές. Ο σκηνοθέτης χειρίστηκε το παραστασιακό υλικό με έντεχνες παρεμβάσεις που διχοτόμησαν το λόγο και ανέδειξαν τα κρυμμένα του νοήματα. Κυρίως τη ρήξη μέσα από σχεδόν αδιόρατες ρωγμές οι οποίες προετοίμασαν την τελική σύρραξη και την συμβιβαστική της διευθέτηση μέσα από μια απρόσκοπτη ροή της δράσης. Ο κύριος Παλούμπης οργάνωσε τις σκηνικές εντάσεις με διαύγεια έτσι ώστε να φανερωθεί στο έπακρο η εσωτερική δυναμική τους και να αξιοποιηθεί εξ ίσου η απογυμνωμένη από την καθημερινότητα, κρίσιμη αντιπαράθεση των ηρώων.
Ο Γιώργος Λυντζέρης έστησε ένα σκηνικό σε δύο επίπεδα, το οποίο ανέδειξε τους νεκρούς χρόνους και εξέθεσε τις λεπτομέρειες των σκηνικών συμβάντων, προεκτείνοντας τη δράση σε διαφορετικούς χώρους με καθαρές σημειολογικές υπομνήσεις.
Ο Βασίλης Κλωτσοτήρας ενορχήστρωσε τους φωτισμούς του με διακριτικότητα αλλά και συνέπεια ως προς τα δρώμενα, υποβάλλοντας τις διαφορετικές ατμόσφαιρες και ενισχύοντας τις ανατροπές.
Η έμπειρη Μαρία Τσιμά υποδύθηκε τη Τζανίν με κινησιολογική ευχέρεια και υποκριτική άνεση προσδίδοντας στην σκηνική της παρουσία βάθος και ερμηνευτική ποιότητα.
Εξ ίσου αξιόλογος ο Χρήστος Σαπουντζής ενσάρκωσε τον σύζυγο (Άνταμ) με αληθοφάνεια, ενδυναμώνοντας έντεχνα τις προεκτάσεις του χαρακτήρα και εναρμονίζοντας τις δυναμικές του ρόλου με τις αντιθέσεις του.
Οι δύο ηθοποιοί αποκαλύπτουν οδυνηρά το εσωτερικό τοπίο των κρυμμένων αντιφάσεων των ηρώων και καταλύουν τους αμυντικούς τους μηχανισμούς με υποκριτική ευελιξία.
Μια ενδιαφέρουσα παράσταση της φετινής σαιζόν που κέρδισε το ενδιαφέρον του κοινού και πυροδότησε έντονες συζητήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου