Όταν σβήνουν οι προβολείς...

Στο θέατρο «Βρετάνια», η παράσταση «Μη Γελάτε…είναι σοβαρό!» του Νόελ Κάουαρντ αποτελεί ιδανική επιλογή για μια βραδινή οικογενειακή διασκέδαση. Θέαμα ευχάριστο, ανάλαφρο και κωμικό, με πολυτελή σκηνικά και κοστούμια, φροντισμένα στη λεπτομέρεια, ζωηρούς ρυθμούς και κεφάτες ερμηνείες. Μια αισθητικά προσεγμένη παραγωγή, με συνέπεια και εντιμότητα ως προς τις προθέσεις της.
Το «Present Laughter», θεατρικό έργο του Άγγλου Noel Coward (1899 -1973), παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον θίασο Αλεξανδράκη-Κρούσκα με τον τίτλο «Όποιος γελάσει τελευταίος» το καλοκαίρι του 1986, σε μετάφραση Μάριου Πλωρίτη, σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή και σκηνικά-κοστούμια Διονύση Φωτόπουλου. Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από τους μπελάδες που αντιμετωπίζει ένας δημοφιλής και εμφανίσιμος ηθοποιός από τον περίγυρό του, που τον κατηγορεί για εγωισμό, ματαιοδοξία, ανωριμότητα, αιώνια εφηβεία και ερωτική απληστία. Ο Γκάρυ περιβάλλεται από όμορφες γυναίκες που τον διεκδικούν, από συνεργάτες οι οποίοι ικανοποιούν τις επιθυμίες του, από αφελείς φανατικούς θαυμαστές, από την αφοσιωμένη γραμματέα του, ένα μπάντλερ και την πρώην σύζυγο αλλά νυν ατζέντισσά του! Μπερδέματα και παρεξηγήσεις θα τροφοδοτήσουν ευτράπελα στιγμιότυπα σε μια δράση όμως προβλέψιμη και επιφανειακή.
Το κείμενο, αν και στερείται δραματουργικού βάθους και ουσιαστικού προβληματισμού, διαθέτει αρετές ως προς τη δομή, την ανάπτυξη των χαρακτήρων και την εξελικτική πορεία των καταστάσεων. Γραμμένο με οξυδέρκεια, αφοπλιστική αλήθεια και απαράμιλλο χιούμορ, προκαλεί αβίαστα το μειδίαμα των θεατών. Μια φάρσα, βουλεβαρτικού τύπου, του μεσοπολέμου που στηρίζεται στο ανακάτεμα των καταστάσεων και στο ευφυολόγημα της ατάκας. Εύστοχα ο κριτικός θεάτρου Γρηγόρης Ιωαννίδης σημειώνει πως πρόκειται για καθαρό θέατρο διασκέδασης, που φλερτάρει από τη μια με τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα του Μεσοπολέμου και από την άλλη με τον σαμπανιζέ αφρό της ακόμα παλιότερης φάρσας της μπελ επόκ.
Η σκηνοθεσία του Γρηγόρη Βαλτινού μεταφέρει στους θεατές την ατμόσφαιρα της ιδιαίτερης γοητείας του συγγραφέα, ατμόσφαιρα κωμικών παρεξηγήσεων και λεπτεπίλεπτου χιούμορ. Στο ρόλο του Γκάρυ Έσσεντιν ο κύριος Βαλτινός κινείται στα γνώριμα χνάρια της υποκριτικής του υφολογίας. Μαζί με τη Πέγκυ Σταθακοπούλου που υποδύεται τη Λιζ Έσσεντιν, συνθέτουν ένα αρμονικό υποκριτικό ζεύγος το οποίο χαρίζει απλόχερα το γέλιο ιδιαίτερα σε κάποιες κορυφώσεις των κωμικών καταστάσεων.
Ως Μόνικα Ρηντ, η Αντιγόνη Γλυκοφρύδη προσθέτει στο ρόλο της έντονες αποχρώσεις αισθητικής και εκφραστικότητας. Ο Φώτης Σπύρου στο ρόλο του Ντόναλτ Μωλ πλάθει μια έξοχη κωμική περσόνα ομοφυλόφιλου αποφεύγοντας σε μεγάλο βαθμό την υπερβολή της καρικατούρας.
Η Τζένη Θεωνά (Δάφνη Στίλλιγκτον), ο Κώστας Φλωκατούλας (Φρεντ), ο Βύρωνας Κολάσης (Ρόμπερτ Λυπιάτ), ο Χρήστος Ευθυμίου (Μόρρις Ντίξον), η Κατερίνα Μάντζιου (Τζοάννα Λυπιάτ) και η Ιωάννα Χιώτη (Ντόροθυ Σώλμπερν) ανταποκρίνονται με άνεση στις απαιτήσεις των ρόλων τους.

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Μη γελάτε…είναι σοβαρό» του Νόελ Κάουαρντ
Απόδοση – Σκηνοθεσία : Γρηγόρης Βαλτινός
Σκηνικά – Κοστούμια : Γιάννης Μετζικώφ
Φωτισμοί : Παναγιώτης Μανούσης
Μουσική επιμέλεια : Όλγα Λασκαράτου
Τους ρόλους ερμηνεύουν : Τζένη Θεωνά, Κώστας Φλωκατούλας, Αντιγόνη Γλυκοφρύδη, Γρηγόρης Βαλτινός, Πέγκυ Σταθακοπούλου, Φώτης Σπύρος, Βύρωνας Κολάσης, Χρήστος Ευθυμίου, Κατερίνα Μάντζιου και Ιωάννα Χιώτη

ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΕΤΑΝΙΑ
Πανεπιστημίου 7, τηλ. 210 32 21 579
Σάββατο – Κυριακή 18.15, Τετάρτη 19.30, Πέμπτη – Παρασκευή – Σάββατο – Κυριακή 21.15

Ιππότες της υγείας

Τα πονηρά, τα χρώματα
Τα βλαβερά αρώματα
Τροφές που ξεγελάνε
Και την υγεία μου χαλάνε.
Με το μυαλό διακρίνω
Κι ευθύς τ’ απομακρύνω.

Με τ’ αυγό μου και το φρούτο
Νιώθω της τροφής τον πλούτο!
Όσπρια, λάδι, λαχανικά,
Με δίχως συντηρητικά.
Ξηρούς καρπούς, μα και χλωρούς
Τα τρώω δίχως δισταγμούς.

(Από το τραγούδι της παράστασης «Το Σπανάκι τραγουδά για τις ωφέλιμες τροφές»)

Στον φιλόξενο πολυχώρο των εκδόσεων «Άγκυρα», τα σαββατιάτικα πρωινά, οι μικροί θεατρόφιλοι έχουν την ευκαιρία ν’ απολαύσουν μια καλοστημένη παράσταση που θα τους διασκεδάσει αλλά παράλληλα θα τους αποκαλύψει συμβουλές για μια σωστή και ισορροπημένη διατροφή. Με πολύχρονη πορεία και εμπειρία στο παιδικό θέατρο, το Ινστιτούτο Παιδαγωγικού Θεάτρου «Θεατρομάθεια», υπό τη διεύθυνση του συγγραφέα Τάκη Χρυσούλη και της ηθοποιού Αλίκης Κατσαβού, προσφέρει υψηλής αισθητικής θεάματα που εξάπτουν τη φαντασία των παιδιών, κεντρίζουν το ενδιαφέρον τους, αναπτύσσουν τη δημιουργικότητά και το κριτικό τους πνεύμα συμβάλλοντας στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους. Ιδιαίτερα μέσα από το «συμμετοχικό θέατρο», οι μαθητές αναπτύσσουν τις γλωσσικές τους ικανότητες και αυξάνεται η κοινωνικότητά, η συνεργασιμότητα και η αυτοπεποίθηση της σχολικής ομάδας.
Η φετινή παράσταση έχει τίτλο «5 Σωματοφύλακες κλεισμένοι στο ψυγείο» και είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Άννας Βερούλη και του Νίκου Μιχαλόπουλου. Η θεατρική διασκευή του Τάκη Χρυσούλη εμπλουτίζει και διευρύνει τον αφηγηματικό ιστό της ιστορίας του βιβλίου. Εύστοχα ο κύριος Χρυσούλης πλάθει ολοκληρωμένους θεατρικούς χαρακτήρες και μέσα από ζωηρούς διαλόγους διαμορφώνει πλοκή.
Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Μάνος, ένα παχουλό παιδί, χαϊδεμένο από το οικογενειακό περιβάλλον, που κάνει ανεξέλεγκτα περιδρομές στο ψυγείο! Ένα βράδυ καθώς σηκώνεται διψασμένος να πιει νερό, εμφανίζονται σαν σε όνειρο μπροστά του η Γίτσα-γίτσα και η Πίτσα η Λαιμαργίτσα. Μια απίθανη και ξεκαρδιστική διαμάχη ξεσπά μεταξύ τους ενώ στο παιχνίδι εισβάλλουν πολλά από τα τρόφιμα του ψυγείου με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν δυο αντίπαλα στρατόπεδα. Ο μικρός αναλαμβάνει το ρόλο του διαιτητή και μέσα από ένα μαγικό και περιπετειώδη τρόπο γνωρίζει τα βασικά είδη ωφέλιμων τροφών και τις ιδιότητές τους και στο τέλος πείθεται ν’ αλλάξει τις διατροφικές του συνήθειες.
Η γραφή του Τάκη Χρυσούλη αποφεύγει έντεχνα το στείρο διδακτισμό και τον κίνδυνο μιας στατικότητας που θα έκανε το θέαμα πληκτικό και ανιαρό. Με ευκρίνεια και σκηνική διαύγεια διαγράφεται το γνωστό δίπολο «καλό – κακό» ή «σωστό – λάθος» που φέρνει τον ήρωα αντιμέτωπο με διλήμματα και τον παρακινεί να λάβει αποφάσεις. Η πρωτότυπη προσωποποίηση των ηρώων-τροφών και η δημιουργία σκηνών με αντιπαράθεση επιχειρημάτων και σταδιακή κορύφωση οδήγησε σ’ ένα εύρυθμο κείμενο με υποδειγματική δομή. Μέσα από τη σατιρική σύγκρουση των προσώπων, τα παιδιά αντιλαμβάνονται πλήρως το μήνυμα του λόγου που θέλει να επισημάνει το λάθος της υπερβολής και την αξία του μέτρου. Σε αυτό συμβάλλουν και οι παιγνιώδεις αλλά και έμμετροι στίχοι των τραγουδιών που ακούγονται ηχογραφημένα. Την ενορχήστρωση έχει επιμεληθεί ο Γιώργος Κωνσταντινίδης και τραγουδούν η Χαρά Μπιρμπίλη, η Άννα Παπαδημητρίου και η Αναστασία Παπαδημητρίου.
Το πολύχρωμο σκηνικό παρουσιάζει το εσωτερικό ενός ψυγείου όπου είναι ζωγραφισμένα πολλών ειδών τρόφιμα. Αστεία καρτουνίστικα σκίτσα με ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά. Μικρό, καλαίσθητο και πρακτικό σκηνικό που εύκολα μπορεί να μεταφερθεί για παραστάσεις σε σχολεία, βιβλιοθήκες και δήμους.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι πράγματι απολαυστικές. Η Μάρω Χασιώτη υποδύεται το μικρό Μάνο και πλάθει μια έξοχη κωμική φιγούρα αποφεύγοντας τις υπερβολές. Πείθει απόλυτα ακόμα και τον πιο δύσπιστο θεατή. Η Δήμητρα Γιαννακοπούλου, σε τρεις διαφορετικούς ρόλους (Τούλα η έξυπνη γατούλα, Καρότο και Σπύρος ο Σπανάκης) ανταποκρίνεται πλήρως στις ανάγκες της μεταμόρφωσης και δεν «κουβαλάει» στοιχεία του ενός προσώπου στο άλλο. Την ίδια γραμμή ακολουθούν και η Νατάσα Κρητικού (Υγεία, Λουκάνικο και Σπάρος ο Σπαρταριστός) με τη Ελένη Βαρελτζή (Λαιμαργία, Σωσώ η Σοκολάτα και Ανέζα η Μαγιονέζα) μέσα από εκφραστικούς μορφασμούς και εναλλαγές.
Τα κοστούμια της Αμαλίας Στελλούδη, οι χορογραφίες του Μάριου Συμεωνίδη και η μουσική της Αναστασίας Παπαδημητρίου συμβάλλουν στη δημιουργία ενός άρτιου θεάματος που καθοδηγεί σκηνοθετικά η Μελίνα Παπανέστορος. Μια προσεγμένη παραγωγή.
Για να παρακολουθήσετε την παράσταση το αντίτιμο της εισόδου είναι η αγορά του ομώνυμου βιβλίου που θα προμηθευτείτε στην είσοδο του βιβλιοπωλείου ενώ στο ίδιο μέρος διατίθεται και το αντίστοιχο CD με όλα τα τραγούδια.

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«5 Σωματοφύλακες κλεισμένοι στο ψυγείο» του Τάκη Χρυσούλη
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Άννας Βερούλη και του Νίκου Μιχαλόπουλου
Από το Ινστιτούτο Παιδαγωγικού θεάτρου «Θεατρομάθεια» και τις εκδόσεις «Άγκυρα»
Σκηνοθεσία : Μελίνα Παπανέστορος
Κοστούμια : Αμαλία Στελλούδη
Χορογραφίες : Μάριος Συμεωνίδης
Μουσική : Αναστασία Παπαδημητρίου
Τους ρόλους ερμηνεύουν : Δήμητρα Γιαννακοπούλου, Νατάσα Κρητικού, Μάρω Χασιώτη και Ελένη Βαρελτζή

ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ ΑΓΚΥΡΑ
Σόλωνος 124, τηλ. 210 38 37 667
Κάθε Σάββατο στις 12.30

Γυναικείοι μονόλογοι

Η νέα παράσταση της ομάδας «Θεώρηση» που παρουσιάζεται στον εναλλακτικό πολυχώρο «Cabaret Voltaire» φέρει τον τίτλο «Περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκος είναι εδώ». Πρόκειται για μια σκηνική σύνθεση πέντε μονολόγων που έχουν επιλεγεί από το θεατρικό έργο του Γιώργου Μανιώτη «Γκρο πλαν». Στο ογκώδες αυτό έργο περιλαμβάνονται 64 μονόλογοι πολλοί από τους οποίους έχουν ήδη παρουσιαστεί στην ελληνική σκηνή. Συγκεκριμένα το 1998, ο Σταμάτης Κραουνάκης στήνει μια παράσταση σε συνεργασία με το «Δημοτικό Θέατρο Καβάλας» ενώ το 2006 ο ίδιος ο συγγραφέας σκηνοθετεί το «Γκρο πλαν» στο θέατρο «Φούρνος» σε σκηνογραφία Αλέκου Φασιανού.
Στο θεατρικό σύμπαν του Γιώργου Μανιώτη οι καταπιεστικοί οικογενειακοί μηχανισμοί, μορφοποιούμενοι στο πρόσωπο της Ελληνίδας μητέρας – συζύγου, δημιουργούν ευνουχισμένους πολίτες. Ο συγγραφέας, ωστόσο, δημιουργεί αρχικά οικεία, σχεδόν ευτράπελα πρόσωπα, παρασύροντας τον θεατή του σε άδολες ταυτίσεις έως ότου αποδειχθεί το αδιέξοδο της ύπαρξής τους, καταγγέλλοντας τη συλλογική προδοσία που υφίσταται ο σύγχρονος μεταπολεμικός άνθρωπος.
Πρόκειται για ένα υπαρξιακό θέατρο, αφού φέρει επί σκηνής κυρίως μέσα από τα μονολογούντα πρόσωπα, μια βαθιά κρίση αξιών, παραδεδεγμένων ιδεολογιών, κοινωνικών κανόνων και συμπεριφορών που εκφράζεται ως προσωπική αρχικά υπόθεση, δημιουργώντας ερωτήματα σχετικά με τη σχέση του ανθρώπου με τον ίδιο του τον εαυτό αλλά και κατ’ επέκταση με τον κοινωνικό του περίγυρο. Πίσω από μια φαινομενικά απλή και προσιτή γραφή υποκρύπτεται μια αδιαμφισβήτητη δυναμική που συνδυάζει την κοινωνική κριτική με τον αδυσώπητο σαρκασμό αλλά και τον καυστικό και συνεπώς ανηλεή σπαραγμό.
Η Μαίη Σεβαστοπούλου επέλεξε και συνδύασε κομμάτια με παρεμφερή θεματική για τη δημιουργία ενός σπονδυλωτού θεάματος που κυλάει αβίαστα και σε γοργούς ρυθμούς. Πέντε γυναίκες στα όρια νευρικής κρίσης εκφράζουν θυμούς, παράπονα και ζήλιες στους γιους, στους συζύγους, στις ερωμένες αλλά και στις φιλενάδες τους με τις οποίες φλυαρούν ακατάπαυτα στο τηλέφωνο.
Η σκηνοθετική ανάγνωση της κυρίας Σεβαστοπούλου ανέδειξε αποκλειστικά τους κωμικούς τόνους μιας κυνικής γραφής προβάλλοντας σθεναρά το χιούμορ, την εύθυμη διάσταση και τα ευτράπελα των καταστάσεων. Αυτή τη γραμμή ακολούθησαν και τα κοστούμια της Νίκης Πέρδικα με την υπερβολή και τα έντονα χρώματα που ενισχύουν το κωμικό στοιχείο τρέποντας τα πρόσωπα σε καρικατούρες.
Οι ηθοποιοί κινούνται ανάμεσα στους θεατές που κάθονται στα τραπέζια του μπαρ πίνοντας το ποτό τους. Σκηνή και πλατεία αποτελούν ενιαίο χώρο στον οποίο αναπτύσσεται ένα χαριτωμένο διαδραστικό παιχνίδι. Οι μονόλογοι συνδέονται μεταξύ τους και ο αποσπασματικός χαρακτήρας μετριάζεται. Από το ένα κείμενο στο άλλο μεσολαβούν διασκεδαστικά μουσικοχορευτικά στιγμιότυπα που εξασφαλίζουν άφθονο γέλιο. Στον κάθε μονόλογο παρεμβαίνουν στιγμιαία οι υπόλοιποι ηθοποιοί δημιουργώντας τη ψευδαίσθηση διαλόγου. Γνώριμη μέθοδος που ζωηρεύει τη δράση ώστε ν’ αποφευχθεί η πλήξη και η μονοτονία. Εύστοχη και η «συνταγή» που ακολουθείται στο φινάλε της παράστασης.
Η πληθωρική Χριστίνα Παπαβασιλείου στο μονόλογο «Η Ξανθιά», με στοιχεία κλοουνερί και μια δόση ταχυλογίας πλάθει μια έξοχη κωμική φιγούρα υστερικής ζηλιάρας που «χαζεύει» κανείς την παρουσία της με κίνδυνο όμως να χάσει σε κάποιες στιγμές τη ροή του κειμένου. Η Μαρβίνα Πιτυχούτη («Στο Μεταίχμιο») αποδίδει με ελεγχόμενη υπερβολή και εκφραστικές χειρονομίες το παραλήρημα μιας μάνας της οποίας ο γιος επιθυμεί να γίνει συγγραφέας εγκαταλείποντας σπουδές και την προοπτική σταθερής εργασίας.
Η Μαρία Δαβίλλα («Η Χαρτοπετσέτα») υποδύεται με σπιρτάδα και μπρίο μια κουτσομπόλα που φλυαρεί ασταμάτητα. Η Νερίνα Ζάρπα («Το παιδί μου γίνεται τέρας») διαχειρίζεται υποδειγματικά το στοιχείο της έκπληξης και αποκαλύπτει σταδιακά την αφέλεια και την άγνοια της μάνας. Η κυρία Ζάρπα ελέγχοντας τα εκφραστικά της μέσα εντοπίζει την ισορροπητική «γραμμή» που απαιτεί ο ρόλος. Πολύ καλή ερμηνεία!
Απολαυστική η Ζωή Κατσάτου («Το Σπίτι») στον τελευταίο μονόλογο. Η κυρία Κατσάτου αποτυπώνει ευκρινώς τη μεταστροφή των συναισθημάτων της ηρωίδας με λεπτούς εκφραστικούς μορφασμούς και έμφαση στη λεπτομέρεια.
Στον ίδιο χώρο, κάθε Δευτέρα και Τρίτη παρουσιάζεται το νέο έργο της Μαίης Σεβαστοπούλου «Στου Βούξινου, στου Κίκιζα και στο Μεταξουργείο», ένα χρονικό με μορφή επιθεώρησης, όπως σημειώνει η ίδια η συγγραφέας. Η παράσταση αναφέρεται στην ιστορία του παλιού Μεταξουργείου, που από την Ελληνική Επανάσταση έως το 1960 υπήρξε η καρδιά της Αθήνας, και φθάνει μέχρι το σημερινό Μεταξουργείο, το οποίο αποτελεί μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Ο κύριος Νεγρεπόντε (Γιώργος Γιανναράκος) καλείται να δώσει μια διάλεξη για την παλιά αυτή περιοχή και ξαφνικά στον ίδιο χώρο ενσκήπτουν νεαρές ηθοποιοί καθώς και μια κυρία με αλτσχάϊμερ (Μαίη Σεβαστοπούλου) διεκδικώντας η καθεμιά αυτό που της ανήκει….
Και από τις δυο παραστάσεις απουσιάζει αισθητά ένα, έστω και ολιγοσέλιδο, πρόγραμμα με πληροφοριακό υλικό για τα κείμενα, τους συγγραφείς και την εποχή τους, φωτογραφίες και βιογραφικά συντελεστών.

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκος είναι εδώ» του Γιώργου Μανιώτη
Από την ομάδα «Θεώρηση»
Σκηνοθεσία – Μουσική επιμέλεια : Μαίη Σεβαστοπούλου
Σκηνικά – Κοστούμια : Νίκη Πέρδικα
Τους μονολόγους ερμηνεύουν οι ηθοποιοί : Μαρία Δαβίλλα, Νερίνα Ζάρπα, Ζωή Κατσάτου, Χριστίνα Παπαβασιλείου και Μαρβίνα Πιτυχούτη

CABARET VOLTAIRE
Μαραθώνος 30, Μεταξουργείο, τηλ. 210 52 27 046
Τετάρτη – Πέμπτη 20.30

Όχι, δεν είμαι λυπημένος

Ο Sad
Ένας αριθμός στις στατιστικές
Ένα κομμάτι του ντεκόρ της καθημερινότητάς μας
Ένας βαθιά σκεπτόμενος άνθρωπος
Φιμωμένος
Με δεμένα χέρια
Εγκλωβισμένος μέσα στις αντιλήψεις των Άλλων
Ένας γνωστός – άγνωστος που εξομολογείται
Προσπαθώντας να βρει κουράγιο να συνεχίσει
Ένας Sad που προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν είναι λυπημένος

(Από το σκηνοθετικό σημείωμα του προγράμματος)

Στον πολυχώρο «Ράγες» παρουσιάζεται το έργο του Αυστριακού συγγραφέα Robert Schneider «Σκουπίδι» («Dreck») σε σκηνοθεσία Αλκυώνης Βαλσάρη και το Βαγγέλη Βαφείδη στο ρόλο του Ιρακινού μετανάστη. Ο μονόλογος γράφτηκε το 1991 ενώ στην ελληνική σκηνή παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε μετάφραση Κοραλίας Σωτηριάδου, σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και με πρωταγωνιστή τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη τη θεατρική περίοδο 1997-1998.
Το κείμενο εξιστορεί τη ζωή και την πορεία ενός μετανάστη από το Ιράκ μετά το πρώτο χτύπημα στη Βασόρα από τα Αμερικάνικα στρατεύματα και τη μετανάστευση του στην Ευρώπη του πολιτισμού.
Το «Σκουπίδι» είναι ένα έργο πολυεπίπεδο. Ο μετανάστης παίζει με μεταφορές ταυτότητας και ντύνεται πότε τον εαυτό και πότε τον άλλον (εμάς). Στέκεται μπροστά μας ως ανθρώπινο πλάσμα και την ίδια ώρα μιλά με το στόμα των ιδεοληψιών μας για να τις ακυρώσει. Καθρεφτίζει στους φόβους μας τους φόβους του, τα άγχη μας στα δικά του, ενώ τα θέλω του σπρώχνονται να χωρέσουν σε χώρους που είναι στο βάθος αδιάφοροι για τα δικά μας θέλω, όπως τα νυκτερινά πάρκα.
Το «Σκουπίδι», έτσι, υπενθυμίζει ότι «στις διάφορες προσεγγίσεις που σημάδεψαν την παραγωγή ταυτοτήτων τους τελευταίους αιώνες, ο «άλλος» αντιμετωπιζόταν πάντοτε μέσα από ένα διπλό προσωπείο. Τις περισσότερες φορές ως «Απειλή» αλλά σπανιότερα ακόμη κι ως «Σωτήρας», ο «Άλλος» επενδύθηκε με τις διάφορες κοινωνικές και μεταφυσικές έννοιες που συνέβαλλαν στις αναγνώσεις του «διαφορετικού» και μέσα από αυτές στις αναγνώσεις του «εαυτού». (Από το σύγγραμμα ο Απειλητικός Άγριος κι ο Προσδοκώμενος Μεσσίας, της Ελένης Καρασαββίδου).
Ο Sad ψάχνει τη δική του σωτηρία μέσα από τα τριαντάφυλλα, («50 υπέροχα τριαντάφυλλα στο δωμάτιο μου κάθε βράδυ») προγκίζοντας τον υλισμό μιας νεόπλουτης κοινωνίας που αλλάζει, καθώς, από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 ήρθαν στην Ελλάδα εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, συμβάλλοντας στην διαμόρφωση μιας «νέας κατάστασης».
Βέβαια, το «νέο» είναι σχετικό, αφού, αν και από την δημιουργία του εθνικού κράτους κι έπειτα έχει επικρατήσει η σύζευξη του με την εθνική κυρίως καταγωγή, το φαινόμενο της μειονότητας «δείχνει να είναι σύμφυτο με το ίδιο το διαχρονικό δεδομένο της συμβίωσης του ανθρώπινου γένους, που πάντοτε, και παρά τις διασταλτικές προσαρμογές του, έχει προσδιοριστεί από ποσοτικούς και ποιοτικούς περιορισμούς».
Όπως μας έδειξε ο Φουκώ, σε τέτοιες μεταιχμιακές εποχές, η έννοια του διανοούμενου τρέπεται συχνά σε ένα ευφυές μέσο για να ρυθμίζεται και ν’ αστυνομεύεται ο πολυσημικός λόγος της μυθοπλασίας. Αυτό το φαινόμενο, έτσι, «παράγει ποικίλες εκφορές λόγου για να αυτοθεάται και να κατανοείται. Λόγου καλυμμένου πίσω από λέξεις και πράξεις, λόγου άγαρμπου, ποιητικού, φλύαρου ή συνοπτικού, που περιγράφει με χίλιους τρόπους την πολυτάξιδη πορεία του ανθρώπου προς τον πλησίον του. Και ιδίως προς τον πλησίον του που έρχεται από μακριά για να τον μεταβάλει».
Το «Σκουπίδι» όμως, έχει λόγο άμεσο. Είναι ο ίδιος ο απόκληρος, ο ίδιος ο διαφορετικός που μιλά, είναι η δική του γλώσσα που τρυπά τα αυτιά μας λίγο πριν αποδώσει με το χέρι του το «μέγα τέλος».

Η παράσταση
Η σκηνοθεσία της Αλκυώνης Βαλσάρη κινείται σε δύο επίπεδα, τη σκηνική παρουσία και τις εικόνες βίντεο στις οποίες ο μετανάστης διηγείται τις εμπειρίες του υπό μορφή συνέντευξης. Λιτός σκηνικός χώρος. Κεριά, μια φθαρμένη πολυθρόνα, ένα πανέρι γεμάτο κόκκινα τριαντάφυλλα, ένα κρεμμύδι που ο ήρωας καθαρίζει την ώρα που μιλά. Τα αντικείμενα και ο τρόπος χρήσης τους προκαλούν πολλαπλούς συνειρμούς και σημαινόμενα ενώ σε συνδυασμό με το στοιχείο του διπλού σώματος εν εκφορά μέσα από το βίντεο (που δημιούργησε η Εμμανουέλα Κουρκόφσκι) αλλά και τις θολές εικόνες από τη ζωή της πόλης, φέρνουν αντιμέτωπο τον θεατή με την αλήθεια μιας σκληρής καθημερινότητας που πολλές φορές προσποιείται ότι αγνοεί. Ο ρεαλισμός των σκηνικών αντικειμένων και του κοστουμιού της Καλλιόπης Ζαφειροπούλου συνδυάζεται με το «σουρεαλιστικό τοπίο» της πολυεπίπεδης οθόνης. Στη τελευταία σκηνή, η αυτοκτονία του Sad δεν εκτέθηκε ως παιχνίδι εντυπωσιασμού ή σκηνοθετικού ευρήματος. Ο ήρωας κλείνει τα κεφάλαια της ζωής του. Είναι κραυγή απόγνωσης.
Η ερμηνεία του Βαγγέλη Βαφείδη τοποθετεί τον ήρωα στο επέκεινα των οριζόντων μιας βιογραφίας και ενός θεατρικού προσώπου. Ο κύριος Βαφείδης συγκινεί με τη δυναμική της φωνητικής του κλίμακας (σταδιακή κορύφωση), τη στάση του σώματος (την κινησιολογία επιμελήθηκε η Εσθήρ Μαυροφόρου) και τη μετρημένη σιωπή. Συγκινεί η λιτή και ακαταμάχητη α-πορία του ηθοποιού, η γνήσια αθωότητα ενός σώματος που κουβαλάει ωμότητα λόγου και πράξεων.
O Μπρούνο Σνελ είχε γράψει κάποτε πως η γλώσσα είναι το ελάχιστο ανάμεσα στο άφατο του απόλυτου και στην κραυγή του ζώου. Ανάμεσα στην τρέλα που δεν μπορεί να εκφραστεί και στη σοφία που σιωπά. Ο Βαγγέλης Βαφείδης ισορροπεί έξοχα σε αυτόν του τον ρόλο ανάμεσα σε αυτά τα δυο…

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Σκουπίδι» του Ρόμπερτ Σνάιντερ
Απόδοση – Διασκευή : Βαγγέλης Βαφείδης
Σκηνοθεσία : Αλκυώνη Βαλσάρη
Σκηνικά – Κοστούμια : Καλλιόπη Ζαφειροπούλου
Κινησιολογία : Εσθήρ Μαυροφόρου
Βίντεο : Εμμανουέλα Κουρκόφσκι
Το ρόλο του Sad ερμηνεύει ο ηθοποιός Βαγγέλης Βαφείδης

ΘΕΑΤΡΟ ΡΑΓΕΣ
Κωνσταντινουπόλεως 82, Κεραμεικός, τηλ. 210 34 52 751
Παρασκευή – Σάββατο 21.00, Κυριακή 19.30

Δίψα για ζωή

Η ρομαντική κωμωδία «Ο Βροχοποιός» («The Rainmaker») του παραγωγού, συγγραφέα, στιχουργού και σκηνοθέτη Nathaniel Richard Nash (Αμερική 1913-2000) κατέταξε τον δημιουργό της στους σημαντικότερους δραματουργούς της γενιάς και του είδους του. Το έργο γράφτηκε το 1954, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, έγινε μιούζικαλ και κινηματογραφική ταινία και σημείωσε σημαντική επιτυχία σε όλο τον κόσμο ενώ στην Ελλάδα ανέβηκε για πρώτη φορά το 1956 από το Θίασο Λαμπέτη-Χορν σε μετάφραση-σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη.
Έργο με υποδειγματική δόμηση χαρακτήρων, άριστη τεχνική κλιμάκωση, ευφυή σχεδιασμό δράσης και αισιόδοξο φινάλε. Με ρεαλιστικό τρόπο το κείμενο προβάλλει μια θετική στάση ζωής και την πίστη πως τα όνειρα μπορούν να πραγματοποιηθούν αρκεί να τρέφουμε ελπίδες και να τα υποστηρίζουμε με πάθος. Ένα αλληγορικό και μελαγχολικό παραμύθι που κάνει λόγο για τη «στεγνότητα», την «ξηρασία» των ψυχών και την αγωνιώδη προσμονή ενός θαύματος, μιας ριζικής αλλαγής που θ’ ανατρέψει τα δεινά και θα γαληνέψει τις καρδιές. Η ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει σε κάτι μπορεί πολλές φορές να τον παραπλανήσει και να τον οδηγήσει σε σφάλματα, μπορεί όμως και να τον βοηθήσει να βρει μόνος του τις απαντήσεις και να δει τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Σίγουρα, ο μικρόκοσμος του Nash έχει λάμψη, μαγεία και μια μεγάλη δόση «απάτης» μέσα από λόγια που νοιώθουμε συχνά την ανάγκη ν’ ακούσουμε και να πιστέψουμε έστω κι αν στο βάθος γνωρίζουμε ότι δεν βγαίνουν πάντα αληθινά.
Η ιστορία διαδραματίζεται σ’ ένα αγρόκτημα στο Τέξας όπου για μεγάλο διάστημα οι κάτοικοι αντιμετωπίζουν προβλήματα λόγω της ανομβρίας. Παρακολουθούμε σκηνές από τη ζωή της οικογένειας Κάρρυ που προσπαθεί να βρει γαμπρό για τη μοναδική της κόρη, ένα συνεσταλμένο και χωρίς αυτοπεποίθηση κορίτσι χωρίς ιδιαίτερα εξωτερικά χαρίσματα. Τα δυο της αδέλφια, ο Νόα και ο Τζιμ, μαζί με τον πατέρα τους, της προξενεύουν το βοηθό του σερίφη, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Στην αρχή τουλάχιστον. Γιατί τα πράγματα θα πάρουν άλλη τροπή με την εμφάνιση ενός αινιγματικού προσώπου.
Ένας παράξενος ταξιδιώτης, ο Μπιλ Αστραλέων εμφανίζεται ξαφνικά και από το πουθενά, για να φέρει τα πάνω-κάτω και να επηρεάσει τους δεσμούς των προσώπων. Υπόσχεται ότι έχει τη δυνατότητα, έναντι κάποιας αμοιβής, να φέρει τη βροχή, να κάνει δηλαδή ένα μικρό θαύμα. Χειρίζεται επιδέξια το λόγο και επιχειρεί να τους πείσει για τη σημαντική προσφορά του. Παρά την αρχική δυσπιστία και καχυποψία, τα μέλη της φαμίλιας στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον, αφήνονται στα χέρια του και παρασύρονται σταδιακά από τη σαγήνη της παρουσίας, τον τρόπο συμπεριφοράς και την πειθώ των λόγων του. («Το κακό στη ξηρασία είναι οι άνθρωποι που παύουν να πιστεύουν. Αν δεν πιστέψετε, βροχή δεν θα έρθει…»).

Η παράσταση
Η μετάφραση-απόδοση της Ελένης Ράντου εκφωνείται με άνεση από τους ηθοποιούς και επικοινωνεί με το σημερινό θεατή αν και νοιώθει κανείς ότι κάποιες εκφράσεις προς χάριν της ροής του προφορικού λόγου αποκλίνουν από το ύφος του συγγραφέα.
Η σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα ακολούθησε τις κειμενικές οδηγίες στήνοντας μια εύρυθμη παράσταση που διαθέτει μια παραμυθένια ατμόσφαιρα. Οι εικόνες που προβάλλονται σε video wall, εύρημα που χρησιμοποιεί συστηματικά ο σκηνοθέτης, λειτουργούν υποδηλωτικά στη δράση. Λειτουργικό για τους παράλληλους χώρους και πλούσιο το σκηνικό που έστησε ο Μανώλης Παντελιδάκης. Ταιριαστά με το ύφος της παράστασης τα κοστούμια του Μανώλη Γαλετάκη. Οι φωτισμοί του Παναγιώτη Μανούση στήθηκαν σε γενικά πλαίσια και δε διαφοροποιήθηκαν σε καίρια σημεία.
Ο Ορφέας Αυγουστίδης (Νόα) στο ρόλο του μεγάλου αδελφού κινείται σχηματικά δίνοντας έμφαση στα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Ο Ερρίκος Λίτσης (Κάρρυ) υποδύεται μονοδιάστατα τον πατέρα χωρίς μεταπτώσεις και μεταβολές που θ’ αποκάλυπταν περισσότερες πτυχές του χαρακτήρα του. Ο νεαρός Νεκτάριος Λουκιανός (Τζιμ) σκιαγραφεί με ευαισθησία, αφελείς ή άλλοτε αδέξιες χειρονομίες και παιδιάστικους μορφασμούς τη στάση ενός εφήβου που περνάει στην ενηλικίωση, γίνεται δηλαδή άνδρας. Ένα στοιχείο που ίσως παραμερίζεται ή δεν αποδίδεται πειστικά είναι η παρορμητική και εριστική διάθεση του ήρωα. Η Αγγελική Παπαθεμελή (Λίζι) ερμηνεύει με εκφραστικές εναλλαγές την κόρη τονίζοντας τη μεταστροφή στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς. Ο Μιχάλης Ιατρόπουλος (Σερίφης) ανταποκρίνεται με άνεση στο ρόλο του. Ο Αλέξανδρος Παρίσης (Φάιλ) πλάθει ένα συγκρατημένο και χαμηλών τόνων χαρακτήρα.
Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος (Αστρολέων) με τους κωμικούς και ευδιάθετους υποκριτικούς τόνους δε δυσκολεύεται να κατανοήσει το αφηγηματικό πρόγραμμα του ήρωα και τη δράση του. Ένα έξοχο μείγμα καταφερτζή και «απατεώνα» που ξέρει να γοητεύει τους συνομιλητές του με την ανεπιτήδευτη έκφραση του και να βρίσκει το δρόμο για τα μύχια της ψυχής τους. Ένας χωρίς δόλο και με αγνές προθέσεις παρίας που γνωρίζει το μυστικό για να φανερώνουν οι άλλοι τον καλά κρυμμένο εαυτό τους. Ο κύριος Χαραλαμπόπουλος αντλεί από τον πλούσιο καμβά των εκφραστικών του μέσων και διαλέγει χρήσιμα στοιχεία για να ντύσει ένα ρόλο που του ταιριάζει γάντι!

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Ο Βροχοποιός» του Richard Nash
Μετάφραση-Απόδοση κειμένου: Ελένη Ράντου
Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας
Σκηνικά: Μανώλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Μανώλης Γαλετάκης
Μουσική επιμέλεια: Ιάκωβος Δρόσος
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης
Τους ρόλους ερμηνεύουν με σειρά εμφάνισης: Ορφέας Αυγουστίδης, Ερρίκος Λίτσης, Νεκτάριος Λουκιανός, Αγγελική Παπαθεμελή, Μιχάλης Ιατρόπουλος, Αλέξανδρος Παρίσης και Βασίλης Χαραλαμπόπουλος

ΘΕΑΤΡΟ ΔΙΑΝΑ
Ιπποκράτους 5, τηλ. 210 36 26 596
Τετάρτη-Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή 21.30, Κυριακή 18.30

Η Ασχήμια της Κακίας

Αν λυπούμαι γι’ αυτή την υπόθεση
Που γυρίσαμε πάνω στη σκηνή
Τυλίγοντας και ξετυλίγοντας αγάλματα δράματος
Και συναισθημάτων
Είναι μόνο που χαιρετώντας σ’ ένα σημείο της σκηνής
Μια μάνα χαλασμένη αποχαιρετούσα
Κατόπιν δεν εύρισκα τα παιδικά μου χρόνια
Να ξέρω που γεννήθηκε η βασίλισσα της πίκρας μου
Είναι που σ’ αυτή τη σκηνή τρίτη πράξη ή πέμπτη
Το παιδί που μας άφησε πεθαίνοντας η μάνα
Άσπλαχνη ήταν,
Σαν ανάμνηση
Από το μαύρο της φουστάνι

(Ανέκδοτο ποίημα της Κατερίνας Κατσίρη)

Στο θέατρο «Βικτώρια» παρουσιάζεται το δραματικό έργο «Η Βασίλισσα της ομορφιάς» («The Beauty Queen of Leenane») του ιρλανδικής καταγωγής συγγραφέα Martin MacDonagh σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ και σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη. Το έργο πρωτοανέβηκε στη θεατρική σκηνή του Royal Court του Λονδίνου το 1996 αποσπώντας θερμά σχόλια και επαινετικές κριτικές.
Το σύνολο των θεατρικών έργων του MacDonagh (που γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1970) περιλαμβάνει δύο τριλογίες, την τριλογία του Λίνεϊν και την τριλογία του Αράν καθώς και τη μακάβρια φαντασίωση «Ο Πουπουλένιος». Η πρώτη αποτελείται από τα έργα : «Η Βασίλισσα της ομορφιάς», «Το Κρανίο της Κονεμάρα» και «Εδώ άγρια Δύση», μια προσαρμοσμένη στα ιρλανδικά πρότυπα εκδοχή του έργου «True West» του Σαμ Σέπαρντ. Η δεύτερη περιλαμβάνει τα κείμενα «Ο Σακάτης του Ίνσμαν», «Ο Υπολοχαγός του Ίνισμορ» και το «The Banshees of Inisheer», φινάλε της τριλογίας του Αράν που έχει μείνει άπαιχτο και αδημοσίευτο.
Παράλληλα με τη θεατρική δραστηριότητα, ο Martin MacDonagh γράφει και σκηνοθετεί για τον κινηματογράφο. Η ταινία μικρού μήκους «Six Shooter» απέσπασε βραβείο όσκαρ το 2006 ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε στις αίθουσες η μεγάλου μήκους ταινία με τίτλο «Αποστολή στη Μπριζ» («In Bruges»)
Ο συγγραφέας αντλεί τα θέματα του από τα προσωπικά του βιώματα, κυρίως από το άθλιο οικογενειακό του περιβάλλον, που τραυμάτισε ανεπανόρθωτα την παιδική ψυχή του. Σε πολλά έργα του, η γονική αναλγησία ζωγραφίζεται με τα μελανότερα χρώματα, ενώ ταυτόχρονα καταδεικνύεται η αδιαφορία του κοινωνικού περίγυρου να συνδράμει κάποιον που αδικείται κατάφωρα.
Η σχέση μάνας και κόρης αποτελεί το κεντρικό θέμα στη «Βασίλισσα της ομορφιάς». Η εβδομηντάχρονη Μαγκ ταλαιπωρεί τη σαραντάχρονη κόρη της Μώρην, δηλητηριάζοντας την καθημερινότητα της με ψέματα, εκνευριστικές απαιτήσεις και προσωπικές κακίες, φθάνοντας στο σημείο να την εμποδίσει να ζήσει τη μοναδική ερωτική εμπειρία της ζωής της. Και όλα αυτά για να την κρατά δεμένη, δέσμια, αιχμάλωτη κοντά της. Η μάνα είναι η δύναμη του κακού. Ανικανοποίητη, δύστροπη, σκέφτεται διαρκώς τον εαυτό της. Η Μαγκ ανήκει στην κατηγορία ηλικιωμένων που εξαρτώνται από τα παιδιά ή τους συγγενείς τους και σπαταλούν ενέργεια σε μάταιες μηχανορραφίες που αποσκοπούν στη διατήρηση του οικογενειακού ελέγχου. Η ακραία γραφή, η εντυπωσιακή ρυθμολογία, το έντονο σασπένς και το διαβρωτικό χιούμορ είναι μερικά από τα ισχυρά θεατρικά στοιχεία που διατρέχουν τη σχέση δύο μοναχικών γυναικών σε μια επαρχιακή πόλη της Ιρλανδίας.

Η παράσταση
Η εξαιρετική μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ διαθέτει αμεσότητα και αποδίδει το ιδιάζον χιούμορ αλλά και τη βαθιά μελαγχολία του δραματουργού.
Η Νικαίτη Κοντούρη σκηνοθετεί με ακρίβεια τον θεατρικό λόγο του συγγραφέα, επισημαίνοντας τις ιδιαιτερότητες που συνοδεύουν τις βασικές λεπτομέρειες της δομής των ρόλων και τις ευαίσθητες ισορροπίες που αναδεικνύουν το status quo των προσώπων της αναφοράς, ως υπάρξεων εξαρτώμενων από ηθικές συμβάσεις.
Η Έρση Μαλικένζου (Μαγκ Φόλαν) πλάθει με επιδέξιους εκφραστικούς μορφασμούς και κινήσεις ακρίβειας τη φιγούρα μιας μάνας-αράχνης που είναι έτοιμη να κατασπαράξει το ίδιο της το σπλάχνο. Εξαιρετικό και το μακιγιάζ της ηθοποιού. Η κακία της ψυχής έχει αποτυπωθεί στην όψη. Η Ναταλία Τσαλίκη (Μωρήν Φόλαν) «σχεδιάζει» εξελικτικά την πορεία δράσης της ηρωίδας που ενσαρκώνει, ώστε να υποστηρίξει όχι μόνο την επιθετική συμπεριφορά αλλά και την κρίση παράνοιας. Ο Τάσος Γιαννόπουλος (Πάτο Ντούλεϋ) σκιαγραφεί ευθύβολα το ήθος του ήρωα που καλείται να ενσαρκώσει. Ο νεαρός Κωνσταντίνος Γαβαλάς (Ρέη Ντούλεϋ) κινείται με νεύρο, ορμή, ζωντάνια αλλά και εφηβική αδεξιότητα, απαραίτητη για το χαρακτήρα που υποδύεται.
Τίποτα δεν είναι περιττό, ούτε διακοσμητικό στο σκηνικό χώρο που διαμόρφωσε ο Γιώργος Πάτσας. Το εσωτερικό του σπιτιού έχει σχεδιαστεί με έμφαση στη λεπτομέρεια ενώ κάθε αντικείμενο έχει συγκεκριμένο λόγο για τον οποίο έχει τοποθετηθεί. Όσο για τα κοστούμια, προσαρμόζεται το καθένα στο προφίλ του ήρωα, έτσι όπως παρουσιάζεται από τις δραματικές καταστάσεις που έχει συντάξει ο συγγραφέας.
Οι καίριοι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου δίνουν έμφαση στη ροή του χρόνου αποτυπώνοντας με ακρίβεια τις καιρικές μεταβολές που στην ουσία διαγράφουν τις συναισθηματικές μεταπτώσεις των προσώπων. Σε αυτό συμβάλλουν δυναμικά οι επιλογές των ήχων του Δημήτρη Ιατρόπουλου, οι οποίοι φορτίζουν συγκινησιακά την ατμόσφαιρα αφήνοντας μια αίσθηση ανεξιχνίαστου μυστηρίου. Το βίντεο του Γιώργου Μιχελή συνδέει εύστοχα δυο σκηνές παρέχοντας πληροφορίες στον θεατή για όσα διαδραματίζονται εκτός σκηνής.
Στο άρτια επιμελημένο πρόγραμμα της παράστασης, θα βρει κανείς εκτός από φωτογραφικό υλικό, πληροφορίες για τα έργα του συγγραφέα, μια σύντομη αναφορά στους κυριότερους εκπροσώπους του ιρλανδικού θεάτρου και ένα κείμενο για τη μετανάστευση. Θα μπορούσε επίσης να υπάρχει μια σελίδα με τις παραστάσεις έργων του Martin MacDonagh που έχουν ανέβει μέχρι σήμερα στην Ελλάδα.
Κλείνοντας αξίζει ν’ αναφερθούμε σε κάτι ακόμα. Το φουαγιέ του θεάτρου έχει μετατραπεί σε ιρλανδέζικη παμπ όπου λίγο πριν την έναρξη της παράστασης παίζεται ζωντανά μουσική (στο ακορντεόν ο Βασίλης Παπαγεωργίου) ενώ στους θεατές προσφέρεται δωρεάν μπίρα McFarland. Ένα πολύ ενδιαφέρον happening το οποίο λειτουργεί ως πρόλογος της παράστασης αφήνοντας το κοινό να πάρει μια γεύση από ιρλανδική κουλτούρα.

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ]
«Η Βασίλισσα της ομορφιάς» του Martin MacDonagh
Μετάφραση : Ερρίκος Μπελιές
Σκηνοθεσία : Νικαίτη Κοντούρη
Σκηνικά – Κοστούμια : Γιώργος Πάτσας
Φωτισμοί : Λευτέρης Παυλόπουλος
Σύνθεση ήχων – Μουσική : Δημήτρης Ιατρόπουλος
Βίντεο : Γιώργος Μιχελής
Τους ρόλους ερμηνεύουν : Έρση Μαλικένζου, Ναταλία Τσαλίκη, Κωνσταντίνος Γαβαλάς και Τάσος Γιαννόπουλος

ΘΕΑΤΡΟ ΒΙΚΤΩΡΙΑ
Μαγνησίας 5 & Γ’ Σεπτεμβρίου 119, τηλ. 210 82 33 125
Τετάρτη – Πέμπτη – Παρασκευή – Σάββατο 21.30, Κυριακή 20.00

Μία εικόνα, χίλιες λέξεις

4 αθώοι άνθρωποι…3 άνδρες…1 γυναίκα…
Τα γενέθλια…
Ένα ατύχημα…
Η αναγνώριση…
Κορυδαλλός 2009…
Η εξαθλίωση…η αντοχή φθάνει στα όρια της…
Το σχέδιο…
Η απόφαση…
Η ΑΠΟΔΡΑΣΗ

Η θεατρική ομάδα «Άλογοι» (αυτοί δηλαδή που δεν χρησιμοποιούν το λόγο) δημιουργήθηκε πριν από τέσσερα χρόνια στο φουαγιέ μιας δραματικής σχολής όπου κάποιοι νεαροί σπουδαστές, στα πλαίσια της φοίτησης τους, ανέβασαν μια παράσταση με τίτλο «Η Καταδίωξη» καθώς και μια πρώτη εκδοχή της «Απόδρασης». Τα ιδρυτικά μέλη, που τους ενώνουν κοινοί στόχοι και αντιλήψεις για την υποκριτική τέχνη, συμμετέχουν ενεργά και ισότιμα σε όλους τους τομείς δημιουργίας του θεάματος. Έτσι, η σύλληψη, η σκηνοθεσία, η μουσική επένδυση, τα κοστούμια και οι φωτισμοί αποτελούν προϊόντα ομαδικής συνεργασίας.
Η ομάδα επέλεξε την ονομασία της δύο χρόνια αργότερα, στο Φεστιβάλ Νέων Θεατρίνων που έλαβε χώρα στο Θέατρο Τόπος Αλλού και στο Going Youth Festival στο Θέατρο Ροές με μια εξελιγμένη «Απόδραση». Στη συνέχεια, το έργο παρουσιάζεται στις Νύχτες Nova Pars στο Θέατρο Altera Pars και στο Bob Theatre Festival στο θέατρο Χώρα ενώ τον περασμένο Μάιο εκπροσώπησε την Ελλάδα στη Μπιεννάλε Νέων Δημιουργών στο Μπάρι της Ιταλίας (τομέας του θεάτρου).
Η φετινή εκδοχή στο θέατρο Άνεσις μπορεί πλέον να χαρακτηριστεί ολοκληρωμένη performance και υποδειγματική ομαδική δουλειά, θέαμα δυσεύρετο και σπάνιο σ’ ένα ναρκισσιστικό θεατρικό τοπίο όπου λάμπουν η μονάδα, η αλαζονική προβολή του «εγώ», οι «ομάδες» του ενός και μοναδικού προσώπου!
Η ομάδα «Άλογοι» πειραματίζεται και αναζητά διαρκώς νέους τρόπους έκφρασης και τεχνικές, έχοντας ωστόσο ως σταθερά τις αρχές του σωματικού θεάτρου αλλά και του devised theatre (επινοητικό θέατρο). Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται και στο όνομα τους, ο λόγος περιορίζεται αισθητά και τη θέση του καταλαμβάνουν η δυναμική και οι απεριόριστες εκφραστικές δυνατότητες του σώματος. Είναι δύσκολο να μεταφέρει κανείς στο χαρτί τον αυτοσχεδιαστικό οίστρο, τις συντονισμένες κινήσεις, την ικανότητα εγρήγορσης, τις σβέλτες χειρονομίες, τις εκφραστικές γκριμάτσες των νεαρών ηθοποιών που αποδίδουν τα μικροεπεισόδια της δράσης σε γρήγορους ρυθμούς και χιούμορ που κινείται ανάμεσα στην υπερβολή, τη λιτότητα και τις διαρκείς ανατροπές. Η αισθητική της παράστασης παραπέμπει ευθέως στα καρτούν και στους δημοφιλείς ήρωες των κόμικς.

Με παιγνιώδη διάθεση
Ο χώρος λιτός. Δεν υπάρχουν σκηνικά. Οι ηθοποιοί (Νίκος Αξιώτης, Λευτέρης Ελευθερίου, Νικόλας Μακρής, Κωνσταντίνος Πασσάς και Βασιλική Τσουπάκη) χρησιμοποιούν συμβολικά πολλά μικρά αντικείμενα και εναλλάσσουν υποτυπώδη κοστούμια. Το ενδιαφέρον του θεατή παραμένει αμείωτο από την υποκριτική δεινότητα που μπορεί να παραχθεί στη σιωπή. Όσα δε λέγονται, υπονοούνται, σχεδιάζονται, συμπληρώνονται από τους κώδικες μιας μιμικής τέχνης που αντικαθιστά τα κενά του λόγου με το συνειρμό που παράγουν οι εικόνες. Κάθε πλάνο και μια διαφορετική οπτική γωνία. Κάθε εικόνα μεταβάλλεται από την έκπληξη μιας ανατροπής. Όλα αυτά απαιτούν υποδειγματικό συγχρονισμό των συντελεστών και μελετημένο σχεδιασμό ανάπτυξης της δράσης ώστε να εξασφαλίζεται ισορροπία και αρμονία στην υφολογική διάταξη.
Για το άρτιο αποτέλεσμα της παράστασης, εκτός από τις υποκριτικές αρετές των ηθοποιών, πρέπει να επισημάνουμε τον καταλυτικό ρόλο των μουσικών επιλογών και των φωτισμών. Η μουσική, οι ήχοι και οι φωτοσκιάσεις σχολιάζουν, υπογραμμίζουν και συμπληρώνουν τα όσα διαδραματίζονται. Αποτελούν απαραίτητο κομμάτι που έχει δουλευθεί ξεχωριστά και με έμφαση στη λεπτομέρεια προκειμένου να ενισχυθεί η ελλειπτική δομή του λόγου, ν’ αποδοθεί το νόημα της κάθε σκηνής, να γίνουν κατανοητά υπονοούμενα και συνειρμοί, να προκληθεί εντέλει αβίαστα το γέλιο από το κοινό.
Αξίζει να σχολιαστεί ο κίτρινος φάκελος που δίνεται για πρόγραμμα. Έξυπνη, πρωτότυπη και χαριτωμένη ιδέα! Μια τετράφυλλη αφίσα με δυο όψεις! Στη μια πλευρά, διαβάζουμε λίγα λόγια για το πώς δημιουργήθηκε η ομάδα ενώ στη δεύτερη είναι σχεδιασμένη η μακέτα ενός επιτραπέζιου παιχνιδιού με χιουμοριστικές οδηγίες και τις φωτογραφίες των ηθοποιών σε κορνίζες. Στο φάκελο βρίσκουμε επίσης ζάρι και δύο πιόνια. Το παιχνίδι ξεκινά…
Στο σύνολο του, ένα λαμπερό και ευρηματικό θέαμα, όπου το χιούμορ μετατοπίζεται εξ ολοκλήρου από τον έναρθρο λόγο στην εκφραστική κίνηση, μια κίνηση που παίζει με λεπτομέρειες κωμικές αποφεύγοντας εκείνες τις χονδροειδείς στιγμές των gags του βωβού έργου. Μια σωματική γλώσσα που περιπαίζει μέσα από οφθαλμαπάτες τη βαρύτητα, τις αναλογίες και τις διαστάσεις των πραγμάτων, ανατρέποντας ανά πάσα στιγμή το αυτονόητο και το αναμενόμενο. Το σκηνικό ελαχιστοποιημένο και αμετάβλητο αναδεικνύει ακόμη περισσότερο το ταλέντο των «Άλογων» να δημιουργούν ένα πλούσιο θέαμα «μετ’ ευτελείας» και να μας υπενθυμίζουν ότι το θέατρο είναι πρωτίστως ο ηθοποιός.
Μια ευχάριστη νεανική παράσταση, με πρωτότυπη σύλληψη και ζωηρούς ρυθμούς που προτείνεται ανεπιφύλακτα σε αυτούς που θέλουν να δουν κάτι ενδιαφέρον και διαφορετικό στην αθηναϊκή εναλλακτική θεατρική ζώνη.

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Η Απόδραση»
Από την ομάδα «Άλογοι» που αποτελείται από τους ηθοποιούς : Νίκος Αξιώτης, Λευτέρης Ελευθερίου, Νικόλας Μακρής, Κωνσταντίνος Πασσάς και Βασιλική Τσουπάκη
Θηλυκή συμμετοχή : Μαριάννα Παπασάββα
Στον Ήχο ο Κυριάκος Κανδηλάπτης

ΘΕΑΤΡΟ ΑΝΕΣΙΣ
Λ. Κηφισίας 14, Αμπελόκηποι, τηλ. 210 77 07 227
Δευτέρα – Τρίτη 21.30