Η σκηνική
σύνθεση «Amor»
του Θεόδωρου Τερζόπουλου είναι ένα
αριθμητικό σφυροκόπημα με εργαλείο το σώμα εφ’ όλης της ύλης (και την
ταχύρρυθμη κίνηση των δαχτύλων σε πρώτο πλάνο). Ένα σώμα «σφυρί» που καταθραύει
την ποσότητα, όπως εκφράζεται σε αριθμούς. Με άλλα λόγια, ένα σώμα – σφυρί που
διαλύει την ύλη σε αντισυμβατικά κλάσματα. Και όλα αυτά σ’ έναν κόσμο που
διεμπορεύεται τον εαυτό του, ο οποίος καθώς η ζωή έχει αναχθεί σε υλικά
αθροίσματα, δεν είναι παρά ένας ζοφερός υποδόχος αριθμών. Όλα είναι αριθμοί,
τόσο που έχει χαθεί η αριθμητική μνήμη, δηλαδή η λογική της μνήμης.
Όλο το δρώμενο (που βασίζεται σε ένα
κείμενο του Θανάση Αλευρά) είναι μια
παντοδύναμη κριτική της καταναλωτικής κοινωνίας, απ’ όπου λείπει η ποιότητα και
όπου κατακυριαρχεί η ποσότητα. Όλα εκποιούνται, πλειστηριάζονται όπως σε μια
δημοπρασία αντικειμένων, όλα! Ακόμη και τα σωματικά τεμάχια της ανθρώπινης
ύπαρξης κοστολογούνται με αριθμούς. Η πληθώρα της αρίθμησης, του κράτους των
αριθμών, είναι τέτοια που καταλύει την ίδια την ισχύ τους. Όλες οι αριθμητικές
πράξεις στην παράσταση του Θεάτρου «Άττις»
είναι συμβολικές: ο πολλαπλασιασμός ισχύει ως ταχύτατη αύξηση των κρουσμάτων,
των ασθενειών της ποσότητας, η αφαίρεση παραπέμπει ως και στην αφαίρεση της
ζωής από την ζωή, η πρόσθεση συσσωρεύει τα σφάγια της εμπειρίας, η διαίρεση
διαιρεί το αδιαίρετο και όμως διαιρετό. Όλα είναι αλγεβρικά προτάγματα και το σώμα
του ηθοποιού αποβαίνει εντελές μηχάνημα διαχείρισης των αριθμών, ένας υπόνομος
αριθμών, μια κόλαση ποσών και ποσοτήτων.
Το
σώμα του Αντώνη Μυριαγκού λειτουργεί
ως τέλειος αριθμητήρας, ενώ ο εγκιβωτισμένος άνθρωπος που ερμηνεύει με
εξαιρετική ακρίβεια η Αγλαΐα Παππά,
πιάνει πάτο στο βαρέλι, σχεδόν δεν αξίζει ούτε να μετρηθεί, δεν αξίζουν ούτε τα
σωματικά του τεμάχια, τίποτα. Και μια υπόμνηση για τους φωνητικούς ήχους στην
υποκριτική του Αντώνη Μυριαγκού που
συνοδεύουν τον αρθρωμένο εν τάχει λόγο. Οι ήχοι αυτοί δημιουργούν μια δεύτερη
τάξη σημείων που ενίοτε είναι πιο σημαντικά και από τις ίδιες τις λέξεις. Ήχοι
που ποικίλουν εξοδεύοντας το άγριο αίσθημα που διακατέχει τον ηθοποιό –
αριθμητήρα. Ήχοι σαν γρανάζια της
ενσώματης παρ’ όλα αυτά αριθμομηχανής. Όλη η σκηνική ενέργεια εξαντλείται έτσι
ώστε να μην υπάρχει απόθεμα για amor (έρωτα). Ο
άνθρωπος μένει εγκλωβισμένος. Δεν υπάρχει διέξοδος πια.
Άλλη μια παράσταση στην προοπτική του
προγράμματος και της ειδικής μεθόδου του Θεόδωρου
Τερζόπουλου που διαρκώς εξελίσσεται και αποτελεί σημείο αναφοράς όταν
κάνουμε λόγο για πρωτοποριακό θέατρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου