Σ' ένα μπαρ να χαθώ

Μια bar-theatre παράσταση είναι η δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του ηθοποιού Στέφανου Κακαβούλη (η πρώτη ήταν το ανέβασμα δύο μονόπρακτων του Tennessee Williams με τίτλο «Παγίδα Δωματίου») που λαμβάνει χώρα στο φουαγιέ-μπαρ του θεάτρου «Επί Κολωνώ». Ο νέος δημιουργός έχει γράψει δυο μονόπρακτα και έχει διασκευάσει ένα διήγημα παρουσιάζοντας τα σ’ ενιαία παράσταση. Τα τρία κείμενα κινούνται σε παρόμοια θεματική και διαδραματίζονται σ’ ένα κοινό χώρο : ένα απρόσωπο, μελαγχολικό μπαρ. Τρεις διαφορετικές ιστορίες ξετυλίγονται σε απόσταση αναπνοής από τους θεατές που βρίσκονται και αυτοί στο μπαρ, μέσα στην underground σκοτεινιά του υποφωτισμένου χώρου γεμάτου καπνό και αλκοόλ.
«Ο χώρος του μπαρ με την αίσθηση της χαλαρότητας και εκτόνωσης που αναδίδει, παρασύρει τους ήρωες σε μια άνευ συστολών έκφραση των βαθύτερων αναγκών τους, που βρίσκουν κοινό στόχο στην μητρική φιγούρα, όπως είναι βιωμένη από τον καθένα χωριστά» επισημαίνει σε προλογικό σημείωμα ο Στέφανος Κακαβούλης. Σημάδια από δυσάρεστα βιώματα του παρελθόντος στοιχειώνουν τις ζωές των ηρώων, οι οποίοι αδυνατούν ν’ απολαύσουν δυνατές στιγμές του παρόντος, ενώ, ατενίζουν με απαισιοδοξία και μια δόση ηδυπάθειας το αμφίβολο μέλλον.
Στην πρώτη ιστορία, που έχει τίτλο «Πριν ανοίξει», η Νάντια είναι μια νεαρή κοπέλα που εργάζεται σ’ ένα μπαρ. Η ηρωίδα έχει στερηθεί την αληθινή μητρική στοργή και έχει διακόψει κάθε επαφή με τον άνθρωπο που την έφερε στη ζωή. Αργά το απόγευμα μιας μέρας, λίγο πριν ξεκινήσει τη βάρδια της, δέχεται την επίσκεψη ενός νεαρού και περίπου συνομίληκου άνδρα που τον λένε Νίκο. Μέσα από μια ζωηρή στιχομυθία θα πληροφορηθεί το θάνατο της μητέρας της από τον απρόσκλητο επισκέπτη, που ήταν και ο τελευταίος από τους εραστές της.
Το δεύτερο κείμενο είναι μια διασκευή για το θέατρο του διηγήματος του Guy de Maupassant που έχει τίτλο «Γκαρσόν, μια μπύρα!...» («Garçon, un bock!...») και ο συγγραφέας το είχε αφιερώσει στο Γάλλο ποιητή κουβανικής καταγωγής José-Maria de Heredia. Πρωτοδημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Gil Blas το 1884, και περιλήφθηκε στη συλλογή διηγημάτων «Η Μίς Χάρριετ» («Miss Harriet»). Το διήγημα αναφέρεται στην κατάπτωση ενός ατόμου, τα αίτια της οποίας ανάγονται στον ψυχικό κλονισμό που δέχθηκε όταν σε ηλικία δέκα ετών βρέθηκε μπροστά σ’ έναν αιματηρό καυγά των γονιών του. Ο Ζαν ντε Μπαρρέ συναντά μετά από πολλά χρόνια τον παλιό συμμαθητή του από το γυμνάσιο, Πωμέλ και του εξομολογείται το συμβάν που του κόστισε την αθωότητα και την διάθεση για ζωή, αδειάζοντας απανωτά πολλά μπουκάλια μπύρας.
Στο τρίτο μονόπρακτο που έχει τίτλο «Κάτι να θυμάσαι» οι ήρωες δεν έχουν ονόματα και το συμβάν διαδραματίζεται σ’ ένα μπαρ τις πρώτες πρωινές ώρες, όπου ένας νεαρός υπάλληλος μαζεύει τα ποτήρια και σκουπίζει τον πάγκο. Η ιδιοκτήτρια είναι μια ώριμη γυναίκα που δείχνει ταλαιπωρημένη και απογοητευμένη από τη ζωή. Στο μαγαζί μπαίνει ένα άστεγο νεαρό αγόρι, γύρω στα είκοσι πέντε, ατημέλητο, με βρώμικα ρούχα και μια αγωνία στα μάτια του καθώς καταζητείται από την αστυνομία. Ο ένας βρίσκει στην αγκαλιά του άλλου το άγγιγμα που τόσο έχει στερηθεί.
Σύμφωνα με το φιλόλογο Τσουραπούλη Κώστα «η αθωότητα της παιδικής ηλικίας διαταράσσεται από την αντιστροφή της φυσικής εξέλιξης των πραγμάτων και η αντιστροφή αυτή είναι εκείνη που επισπεύδει τις διαδικασίες μιας πρόωρης και άδικης «ωρίμανσης» που ανακόπτει, όμως, τις διαδικασίες ωριμότητας της αγάπης. Η παρθενική επαφή με το πρόσωπο της ενδο-οικογενειακής βίας απονεκρώνει τον ήρωα από κάθε διάθεση για ζωή, δημιουργία και Αγάπη και με ιλλιγιώδη ταχύτητα τον εξορίζει στα βάθη του αχανούς δάσους, εκείνου του προσωπικού χώρου της παιδικής ανεμελιάς αλλά και της προσωπικής τραγωδίας. Προέκταση και απόληξη αυτού του χώρου είναι το μπαρ. Ο χώρος του μπαρ έχει διττή λειτουργία : από τη μια συμβολίζει το τελικό σημείο της παραίτησης από τη ζωή, ενώ από την άλλη, λειτουργεί ως καταφύγιο και διάθεση για αλλαγή. Η ελπίδα για ζωή και Αγάπη δεν πεθαίνει μέσα στο μπαρ. Απλά, ψάχνει να βρει τα στηρίγματά της για να επουλώσει δια της ψυχανάλυσης τα τραύματά της και ν’ αναγεννηθεί. Κι η αναγέννηση αυτή δεν είναι παρά η προσπάθεια του Ζαν να εκθέτει το τραυματικό του βίωμα με την ελπίδα ν’ ανακαλύψει στους άλλους εκείνους τους επικοινωνιακούς κώδικες και εκείνα τα σημεία σύγκλισης που θ’ ανατρέψουν τη διατάραξη της εξέλιξης των πραγμάτων και θ’ αποκαταστήσουν τη χαμένη ισορροπία, αθωότητα και Αγάπη. Η ίδια απόπειρα εκδηλώνεται και από τους άλλους ήρωες των μονόπρακτων. Η δύναμη, όμως, του χώρου έγκειται στην πεμπτουσία της σκηνικής παρουσίας του Ζαν σε όλη τη διάρκεια του έργου. Ο Ζαν (που ερμηνεύει επιδέξια ο Χάρης Χαραλάμπους) αποτελεί πρόσωπο-κλειδί και των τριών ιστοριών. Η μοίρα του διασταυρώνεται με τη μοίρα των υπόλοιπων. Είναι ο «φιλόσοφος» που εμφανίζεται σε όλη τη διάρκεια της παράστασης και ο κυρίαρχος εκφραστής του μηνύματος της ανθρώπινης επικοινωνίας. Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Στέφανος Κακαβούλης –χωρίς κανένα ίχνος διδακτισμού- επιμελείται με ιδιαίτερη φροντίδα την καταλυτική παρουσία του χώρου και των προσώπων που τον κατοικούν αποκαλύπτοντας το παραπάνω μήνυμα».

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Το παιδί μέσα μου» του Στέφανου Κακαβούλη
Σκηνοθεσία : Στέφανος Κακαβούλης
Επιμέλεια ήχων και μουσικής : Θοδωρής Οικονόμου
Ενδυματολογία : Μαρία Κωνσταντινίδου
Ηλεκτρολόγος : Πάνος Κουκουρούβλης
Παίζουν : Μέλανι Μαρχάινε, Βαγγέλης Κατσάπης, Χάρης Χαραλάμπους, Βαλάντης Κωστόπουλος, Βίκυ Κουκουτσίδη και Αντώνης Αντωνάκος

ΘΕΑΤΡΟ ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ (φουαγιέ-μπαρ)
Ναυπλίου 12, Κολωνός, Γέφυρα Λένορμαν, τηλ. 210 51 38 067
Από 15 έως 25 Σεπτεμβρίου στις 22. 00