Στο επίκεντρο της αριστοτεχνικής δομής κωμωδίας του
Γάλλου συγγραφέα Georges Feydeau, «Πουλιά στον αέρα» (ευθύβολη και
υπαινικτικά παιγνιώδης η απόδοση του πρωτότυπου τίτλου «Le Dindon») βρίσκονται η απαίτηση για συζυγική πίστη, η ανίχνευση της «γλυκιάς»
αμαρτίας της μοιχείας και η παραδειγματική τιμωρία της «με το ίδιο νόμισμα».
Σύζυγοι, εραστές και ερωμένες περιπλέκονται ανώδυνα, θα λέγαμε, καθώς η τάξη
αποκαθίσταται στο τέλος, σ’ έναν κυκεώνα παρεξηγήσεων και συμπτώσεων που
στοχεύουν, κατά κύριο λόγο, στην παραγωγή γέλιου του κοινού, το οποίο έρχεται
να διασκεδάσει με τα πάθη και τα παθήματα των ηρώων.
Ο Νίκος
Μαστοράκης προτείνει ένα θέαμα που ακολουθεί με ακρίβεια και αναδεικνύει το
ύφος του κωμικού λόγου τον οποίο προσαρμόζει σε σύγχρονα γλωσσικά συμφραζόμενα
χωρίς ωστόσο να τον εγκλωβίζει παραπέμποντας στην τρέχουσα εγχώρια
πραγματικότητα. Το κοινό ξεκαρδίζεται στα γέλια, πιάνοντας στον αέρα όπως λέμε,
τα παντός είδους λεκτικά και παραλεκτικά υπονοούμενα. Τα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη και τα κοστούμια της
Κατερίνας Παπανικολάου εξυπηρετούν
τις ανάγκες της εικονογράφησης της δράσης χωρίς περιττές λεπτομέρειες ή
εξονυχιστικούς σχολιασμούς. Την ίδια λιτή αλλά επιτελική «τακτική» ακολουθούν
οι φωτισμοί της Στέλλας Κάλτσου. Οι
χορογραφίες του Φωκά Ευαγγελινού
ενδυναμώνουν, κατά τη γνώμη μας, το κεφάτο κλίμα που χαρακτηρίζει τις ερμηνείες
των ηθοποιών οι οποίοι χειρίζονται ευεργετικά το υπέρμετρο.
Η Βίκυ Σταυροπούλου υποδύεται με μπρίο και παθιασμένη διάθεση τη
Λουσιέν κινούμενη στη γνώριμη υποκριτική της υφολογία και το πληθωρικό της
ταμπεραμέντο. Ο Γιώργος Χρανιώτης
αποκαλύπτει τις προθέσεις του Ποντανιάκ μέσα από καίριους εκφραστικούς
χειρισμούς που λειτουργούν υπαινικτικά. Ως Βατλέν, ο Χρήστος
Χατζηπαναγιώτης επιστρατεύει τη σκηνική του ευστροφία με ευρηματικότητα,
αρμονία και μέτρο. Ο Ιωάννης Παπαζήσης
υπογραμμίζει το σεξαπίλ του εραστή Ρεντιγιόν ακολουθώντας εξωτερικές εκδηλώσεις
του ρόλου, σημεία δηλαδή που δηλώνουν τον προσανατολισμό του προσώπου, όπως η
επίδειξη του καλογυμνασμένου σώματος. Η κυρία Ποντανιάκ της Μαριλούς Κατσαφάδου κατορθώνει να
αφήσει το στίγμα της με τις χαρακτηριστικές συσπάσεις του προσώπου της. Ως
Σβετλάνα, η Θεοδώρα Τζήμου πλάθει
μια ολοκληρωμένη κωμική φιγούρα διογκώνοντας τα γνωρίσματα του ρόλου της μέσα
από μια ελεγχόμενη υπερβολή. Ο Δημήτρης
Λιόλιος φανερώνει σταδιακά και με μελετημένες κινήσεις τον χαρακτήρα του
Σολντινιάκ ενισχύοντας έτσι το στοιχείο της έκπληξης για τη μεταστροφή της
συμπεριφοράς του. Η Κωνσταντία
Χριστοφορίδου απογειώνει το μπουρλέσκο και το ξέφρενο κωμικό κλίμα του
έργου παίζοντας ασυγκράτητα και με αισθαντική θηλυκότητα την Αρμαντίν, τον
φλογερό πειρασμό των ανδρών. Από τα «δίχτυα» της ηρωίδας δεν ξεφεύγει ούτε ο
έφηβος καμαριέρης Βικτόρ, τον οποίο υποδύεται ο νεαρός ταλαντούχος ηθοποιός Γιάννης Ρούσσος. Ο Πενσάρ του Νίκου Αρβανίτη και η κυρία Πενσάρ της Μαρίας Κωνσταντάκη υιοθετούν ένα κάποιο
«γκροτέσκο» στο παίξιμο καθορίζοντας τη συνολική αισθητική της ατμόσφαιρας των
διαπλοκών των ρόλων στη δεύτερη πράξη που διαδραματίζεται στο ξενοδοχείο Amour. Ως Ζοζεφίνα, η Χριστίνα
Τσάφου δημιουργεί μια τρυφερή περσόνα παραμάνας που συστεγάζει την
εξωστρεφή και κωμική έκφραση με τη συγκινητική αλλά και στοχαστική διάθεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου