Στη «Θεατρική Σκηνή» του Αντώνη Αντωνίου παρουσιάζεται η παράσταση «Το σπίτι μας» («Home») του Ντέιβιντ Στόρεϋ, συγγραφέα της μεταπολεμικής γενιάς στη Μεγάλη Βρετανία, μια γενιά που εκτός από την ανανέωση της φόρμας και της γλώσσας, εγκαινίασε και μια απροσδόκητη σε σφοδρότητα κριτική της αγγλικής αυτοκρατορικής αλαζονείας. Το θεατρικό σανίδι έγινε βήμα καταγγελίας, αναδόμησης, αποδόμησης και αποσύνθεσης της αποικιακής έπαρσης και της μεγαλομανίας. Το έργο γράφτηκε το 1970 και ανέβηκε στο Royal Court Theatre, ενώ απέσπασε δυο βραβεία και πολλά θετικά σχόλια.
Στο μικρόκοσμο του Στόρεϋ οι έγκλειστοι ήρωες ισορροπώντας αδέξια ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν, μοιάζουν με ακροβάτες που ταξιδεύουν σε μια ονειρική φαντασίωση η οποία διακόπτεται αιφνίδια από τη θλιβερή όψη της πραγματικότητας. Η δράση εκτυλίσσεται σ’ ένα ίδρυμα για διαταραγμένα ψυχικά άτομα. Πρόκειται για μια μικρογραφία της δήθεν πολιτισμένης κοινωνίας, ένα απέραντο, δηλαδή, φρενοκομείο, στο οποίο υποβιβάζεται η μοναδικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης σε άβουλη υποτελή μάζα. Ο σκηνικός χώρος είναι το προαύλιο του ιδρύματος όπου παρακολουθούμε τις σχέσεις που εξελίσσονται ανάμεσα σε πέντε τροφίμους (τρεις άνδρες και δυο γυναίκες) που ξεδιπλώνουν τις ανασφάλειές τους, ενώ προσπαθούν να πνίξουν την μοναξιά τους, να εκφράσουν τις φοβίες τους, να ψελλίσουν τα προβλήματά τους και να βρουν κώδικες επικοινωνίας μεταξύ τους. Πλάσματα φοβισμένα που φαίνονται ανυπεράσπιστα βιώνοντας την απόρριψη παραπατούν ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα μέσα από διαλόγους που κάνουν δυσδιάκριτα τα όρια του τραγικού και του κωμικού.
Ο συγγραφέας προβάλλει στο τρυφερό και μελαγχολικό αυτό έργο έναν ώριμο και χαμηλών τόνων σκεπτικισμό και όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε η κριτικός και σημειολόγος του θεάτρου Μαρίκα Θωμαδάκη, το κείμενο αυτό «προοιωνίζεται τον τραγικό κόσμο της Σάρα Κέιν, χωρίς όμως, ούτε κατ’ ελάχιστον, να καταφεύγει στην ωμή εικονοποίηση της φρίκης».
Καθαρή σε προθέσεις η σκηνοθετική ανάγνωση του Αντώνη Αντωνίου οδήγησε σε μια εύρυθμη παράσταση που κράτησε τις ισορροπίες αποφεύγοντας τις υπερβολές. Σε αυτό το αποτέλεσμα συνέβαλλε η στρωτή μετάφραση της Μιχαέλας Αντωνίου που απέδωσε εύστοχα το ύφος και το ιδιόρρυθμο χιούμορ του Άγγλου συγγραφέα. Ο Αντώνης Αντωνίου, στο ρόλο του Τζακ αναδεικνύει βαθμιαία την ακρίβεια της υποκριτικής υφολογίας του μέσα από μια εσωτερικότητα χωρίς ακρότητες. Μαζί με το Δημήτρη Κανέλλο που ερμηνεύει τον Χάρρυ, δημιουργούν ένα δίδυμο δυναμικής που κατορθώνει ν’ αποκωδικοποιήσει την κοσμοθεωρία του συγγραφέα. Μέσα από τις διακυμάνσεις της φωνής της και το τρανταχτό επαναλαμβανόμενο γέλιο που σκεπάζει τ’ αναφιλητά σε τακτά διαστήματα, η Νατάσα Ασίκη σκιαγραφεί το χαρακτήρα της Κάθλην. Η απόγνωση της ηρωίδας υπογραμμίζεται μέσα από τον αυτοσαρκασμό, το πικρό χιούμορ, τη διάθεση εμπαιγμού και την ειρωνεία. Η Μιχαέλα Αντωνίου ως Μάρτζορυ μέσα από λεπτές συναισθηματικές αποχρώσεις και μια ποικιλία εκφραστικών μέσων υποδύεται άλλη μια εκτροχιασμένη ύπαρξη. Αποδίδει τις συγκινησιακές δομές του ρόλου της επιτυγχάνοντας μια ισορροπημένη ερμηνεία. Ο νέος και ταλαντούχος Φερνάν Ζοζέφ Ρομπλό ως Άλφρεντ κάνει την πρώτη του θεατρική εμφάνιση και κερδίζει την προσοχή μας μ’ ένα ρόλο που στηρίζεται κυρίως στη γλώσσα του σώματος καθώς του έχει καταχωρηθεί ελάχιστος λόγος : μονολεκτικές, κοφτές απαντήσεις, μισοτελειωμένες φράσεις, συχνά χωρίς νόημα, απότομες κινήσεις και απλανές βλέμμα.
Το ανάγλυφο σκηνικό το οποίο συνδυάζει το άσπρο χρώμα των τοίχων όπως αρμόζει στα ιδρύματα με το ρημαγμένο ξεραμένο κήπο που αναδύει μια μυρωδιά νοτισμένου χώματος επιμελήθηκε μαζί με τα κοστούμια ο Αντώνης Χαλκιάς. Η προσεγμένη μουσική επιμέλεια και οι φωτισμοί συμβάλλουν στη συγκινησιακή φόρτιση του χώρου και των προσώπων που τον κατοικούν.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Το σπίτι μας» του Ντέιβιντ Στόρεϋ
Σκηνοθεσία: Αντώνης Αντωνίου
Μετάφραση: Μιχαέλα Αντωνίου
Σκηνικά- Κοστούμια: Αντώνης Χαλκιάς
Μουσική επιμέλεια: Βασίλης Μαντάς
Παίζουν: Αντώνης Αντωνίου, Νατάσα Ασίκη, Δημήτρης Κανέλλος, Μιχαέλα Αντωνίου, Φερνάν Ζοζέφ Ρομπλό
ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Νάξου 84, Πλ. Κολιάτσου, τηλ. 210 2236890
Στο μικρόκοσμο του Στόρεϋ οι έγκλειστοι ήρωες ισορροπώντας αδέξια ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν, μοιάζουν με ακροβάτες που ταξιδεύουν σε μια ονειρική φαντασίωση η οποία διακόπτεται αιφνίδια από τη θλιβερή όψη της πραγματικότητας. Η δράση εκτυλίσσεται σ’ ένα ίδρυμα για διαταραγμένα ψυχικά άτομα. Πρόκειται για μια μικρογραφία της δήθεν πολιτισμένης κοινωνίας, ένα απέραντο, δηλαδή, φρενοκομείο, στο οποίο υποβιβάζεται η μοναδικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης σε άβουλη υποτελή μάζα. Ο σκηνικός χώρος είναι το προαύλιο του ιδρύματος όπου παρακολουθούμε τις σχέσεις που εξελίσσονται ανάμεσα σε πέντε τροφίμους (τρεις άνδρες και δυο γυναίκες) που ξεδιπλώνουν τις ανασφάλειές τους, ενώ προσπαθούν να πνίξουν την μοναξιά τους, να εκφράσουν τις φοβίες τους, να ψελλίσουν τα προβλήματά τους και να βρουν κώδικες επικοινωνίας μεταξύ τους. Πλάσματα φοβισμένα που φαίνονται ανυπεράσπιστα βιώνοντας την απόρριψη παραπατούν ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα μέσα από διαλόγους που κάνουν δυσδιάκριτα τα όρια του τραγικού και του κωμικού.
Ο συγγραφέας προβάλλει στο τρυφερό και μελαγχολικό αυτό έργο έναν ώριμο και χαμηλών τόνων σκεπτικισμό και όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε η κριτικός και σημειολόγος του θεάτρου Μαρίκα Θωμαδάκη, το κείμενο αυτό «προοιωνίζεται τον τραγικό κόσμο της Σάρα Κέιν, χωρίς όμως, ούτε κατ’ ελάχιστον, να καταφεύγει στην ωμή εικονοποίηση της φρίκης».
Καθαρή σε προθέσεις η σκηνοθετική ανάγνωση του Αντώνη Αντωνίου οδήγησε σε μια εύρυθμη παράσταση που κράτησε τις ισορροπίες αποφεύγοντας τις υπερβολές. Σε αυτό το αποτέλεσμα συνέβαλλε η στρωτή μετάφραση της Μιχαέλας Αντωνίου που απέδωσε εύστοχα το ύφος και το ιδιόρρυθμο χιούμορ του Άγγλου συγγραφέα. Ο Αντώνης Αντωνίου, στο ρόλο του Τζακ αναδεικνύει βαθμιαία την ακρίβεια της υποκριτικής υφολογίας του μέσα από μια εσωτερικότητα χωρίς ακρότητες. Μαζί με το Δημήτρη Κανέλλο που ερμηνεύει τον Χάρρυ, δημιουργούν ένα δίδυμο δυναμικής που κατορθώνει ν’ αποκωδικοποιήσει την κοσμοθεωρία του συγγραφέα. Μέσα από τις διακυμάνσεις της φωνής της και το τρανταχτό επαναλαμβανόμενο γέλιο που σκεπάζει τ’ αναφιλητά σε τακτά διαστήματα, η Νατάσα Ασίκη σκιαγραφεί το χαρακτήρα της Κάθλην. Η απόγνωση της ηρωίδας υπογραμμίζεται μέσα από τον αυτοσαρκασμό, το πικρό χιούμορ, τη διάθεση εμπαιγμού και την ειρωνεία. Η Μιχαέλα Αντωνίου ως Μάρτζορυ μέσα από λεπτές συναισθηματικές αποχρώσεις και μια ποικιλία εκφραστικών μέσων υποδύεται άλλη μια εκτροχιασμένη ύπαρξη. Αποδίδει τις συγκινησιακές δομές του ρόλου της επιτυγχάνοντας μια ισορροπημένη ερμηνεία. Ο νέος και ταλαντούχος Φερνάν Ζοζέφ Ρομπλό ως Άλφρεντ κάνει την πρώτη του θεατρική εμφάνιση και κερδίζει την προσοχή μας μ’ ένα ρόλο που στηρίζεται κυρίως στη γλώσσα του σώματος καθώς του έχει καταχωρηθεί ελάχιστος λόγος : μονολεκτικές, κοφτές απαντήσεις, μισοτελειωμένες φράσεις, συχνά χωρίς νόημα, απότομες κινήσεις και απλανές βλέμμα.
Το ανάγλυφο σκηνικό το οποίο συνδυάζει το άσπρο χρώμα των τοίχων όπως αρμόζει στα ιδρύματα με το ρημαγμένο ξεραμένο κήπο που αναδύει μια μυρωδιά νοτισμένου χώματος επιμελήθηκε μαζί με τα κοστούμια ο Αντώνης Χαλκιάς. Η προσεγμένη μουσική επιμέλεια και οι φωτισμοί συμβάλλουν στη συγκινησιακή φόρτιση του χώρου και των προσώπων που τον κατοικούν.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Το σπίτι μας» του Ντέιβιντ Στόρεϋ
Σκηνοθεσία: Αντώνης Αντωνίου
Μετάφραση: Μιχαέλα Αντωνίου
Σκηνικά- Κοστούμια: Αντώνης Χαλκιάς
Μουσική επιμέλεια: Βασίλης Μαντάς
Παίζουν: Αντώνης Αντωνίου, Νατάσα Ασίκη, Δημήτρης Κανέλλος, Μιχαέλα Αντωνίου, Φερνάν Ζοζέφ Ρομπλό
ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Νάξου 84, Πλ. Κολιάτσου, τηλ. 210 2236890
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου