Στον πολυχώρο «Θύρα Τέχνης» η νεοσύστατη θεατρική ομάδα με τον πρωτότυπο τίτλο «Anada Kada» (που στα σανσκριτικά σημαίνει αυτό που είναι στην καρδιά και θέλει να εκφραστεί) κάνει την παρθενική της εμφάνιση με τη μαύρη κωμωδία του Vimal Shab «Μήπως άργησα;». Οι νέοι καλλιτέχνες καταθέτουν με την πρώτη τους αυτή θεατρική δουλειά ένα καυστικό σχόλιο γύρω από την έλλειψη επικοινωνίας στις πολύπλοκες ανθρώπινες σχέσεις.
Το έργο ξεκινάει με την παράσταση ενός αλαζόνα και εγωκεντρικού ηθοποιού που έχει στο μυαλό του ένα μακάβριο σχέδιο προκειμένου να δοξαστεί. Η μόνη που γνωρίζει αυτό το σχέδιο είναι η καταπιεσμένη από τον εργοδότη της βοηθός του. Η παράστασή του ξεκινάει για να διακοπεί από την εισβολή στο θέατρο ενός ζευγαριού που προσπαθεί μάταια να αλληλοσκοτωθεί. Εξίσου μάταια θα επιχειρήσει και ο ηθοποιός με τη βοηθό του να τους διώξουν. Μέσα από πολλαπλές συγκρούσεις μαθαίνουμε την αλήθεια όλων για να συνειδητοποιήσουμε πως τελικά τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Τη λύση φέρνει ως από μηχανής θεός μια παράξενη γυναίκα που ξεφυτρώνει από τους θεατές. Είναι αυτή που τελικά αποδεικνύει πως η αφορμή δεν είναι η αιτία
Ανοιχτή εξομολόγηση; Τα εσώψυχα του στη φόρα; Αληθινή συγκίνηση ή απάτη; Ο μικρόκοσμος του Vimal Shab είναι στοιχειωμένος από χιλιάδες αναπάντητα ερωτηματικά και οι ήρωες του μόνο στις κρυφές σκέψεις τους αποκαλύπτουν τον πραγματικό τους εαυτό. Ο βιωματικός αυτός λόγος (μπορεί και αυτοβιογραφικός) που εκφωνείται μέσα από τα πρόσωπα δεν είναι παρά ένας μακρόσυρτος μονόλογος, μια σειρά από απορίες και ενδόμυχες σκέψεις που δεν θα βρουν ποτέ απάντηση. Ίσως, να μην υπάρχει απάντηση… Το κωμικό στοιχείο χρησιμοποιείται σα μια διέξοδος, είναι ένας ανώδυνος τρόπος έκφρασης και εκτόνωσης της θλίψης, του αισθήματος της αδικίας, της συσσωρεμένης οργής, μα ίσως περισσότερο, της αδυναμίας κατανόησης της συμπεριφοράς των άλλων. Σίγουρα ο καθένας εκφράζει με το δικό του τρόπο τα συναισθήματα του. Τι γίνεται όμως όταν δεν τα εκφράζει;
Σε προλογικό σημείωμα στο πρόγραμμα διαβάζουμε : «Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ έβλεπα, θα έλεγα «σ’ αγαπώ» και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ήθελα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω. Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάνε το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις «συγνώμη», «συγχώρησε με», «σε παρακαλώ», «ευχαριστώ» και όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις».
Ο Χάρης Μπόσινας υποδύεται τον αποτυχημένο ηθοποιό υπογραμμίζοντας με τα εκφραστικά του μέσα την αλαζονεία και τη ματαιοδοξία που φέρει το πρόσωπο της αναφοράς. Ως αινιγματική και μυστηριώδης φιγούρα η Αθηνά Αλεξοπούλου πλάθει το ρόλο της με μια παγερή όψη και ένα ιδιαίτερο φωνητικό τονισμό. Ο Δημήτρης Χαβρές και η Δέσποινα Νικητίδου προκαλούν άφθονο γέλιο παίζοντας ωστόσο με διαφορετικούς υποκριτικούς κώδικες. Η Μαρία Κοκκινάκη παίζει με την αμφισημία προκειμένου να μην προδώσει τις κρυφές προθέσεις και τον κυνισμό της ηρωίδας που ενσαρκώνει. Το χειροποίητο σκηνικό του Χρήστου Νικολόπουλου παραπέμπει σε παιδικό δωμάτιο με κολλάζ από φωτογραφίες περιοδικών, πολύχρωμα χαρτόνια και μπογιές αποτυπώνοντας τον «ακατάστατο» εσωτερικό κόσμο των προσώπων που το κατοικούν.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Μήπως άργησα;» του Vimal Shab
Από τη θεατρική ομάδα «Anada Kada»
Σκηνοθεσία- Μουσική επιμέλεια: Αθηνά Αλεξοπούλου-Χάρης Μπόσινας
Σκηνικά- Κοστούμια: Χρήστος Νικολόπουλος
Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης
Ενορχήστρωση- Μουσική Διδασκαλία: Αλέξης Πρίφτης
Παίζουν: Δημήτρης Χαβρές, Δέσποινα Νικητίδου, Μαρία Κοκκινάκη, Αθηνά Αλεξοπούλου, Χάρης Μπόσινας και η Μίλυ-Μίλυ!
ΘΥΡΑ ΤΕΧΝΗΣ
Σαρρή 14, Ψυρρή, τηλ. 210 33 14 422
Το έργο ξεκινάει με την παράσταση ενός αλαζόνα και εγωκεντρικού ηθοποιού που έχει στο μυαλό του ένα μακάβριο σχέδιο προκειμένου να δοξαστεί. Η μόνη που γνωρίζει αυτό το σχέδιο είναι η καταπιεσμένη από τον εργοδότη της βοηθός του. Η παράστασή του ξεκινάει για να διακοπεί από την εισβολή στο θέατρο ενός ζευγαριού που προσπαθεί μάταια να αλληλοσκοτωθεί. Εξίσου μάταια θα επιχειρήσει και ο ηθοποιός με τη βοηθό του να τους διώξουν. Μέσα από πολλαπλές συγκρούσεις μαθαίνουμε την αλήθεια όλων για να συνειδητοποιήσουμε πως τελικά τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Τη λύση φέρνει ως από μηχανής θεός μια παράξενη γυναίκα που ξεφυτρώνει από τους θεατές. Είναι αυτή που τελικά αποδεικνύει πως η αφορμή δεν είναι η αιτία
Ανοιχτή εξομολόγηση; Τα εσώψυχα του στη φόρα; Αληθινή συγκίνηση ή απάτη; Ο μικρόκοσμος του Vimal Shab είναι στοιχειωμένος από χιλιάδες αναπάντητα ερωτηματικά και οι ήρωες του μόνο στις κρυφές σκέψεις τους αποκαλύπτουν τον πραγματικό τους εαυτό. Ο βιωματικός αυτός λόγος (μπορεί και αυτοβιογραφικός) που εκφωνείται μέσα από τα πρόσωπα δεν είναι παρά ένας μακρόσυρτος μονόλογος, μια σειρά από απορίες και ενδόμυχες σκέψεις που δεν θα βρουν ποτέ απάντηση. Ίσως, να μην υπάρχει απάντηση… Το κωμικό στοιχείο χρησιμοποιείται σα μια διέξοδος, είναι ένας ανώδυνος τρόπος έκφρασης και εκτόνωσης της θλίψης, του αισθήματος της αδικίας, της συσσωρεμένης οργής, μα ίσως περισσότερο, της αδυναμίας κατανόησης της συμπεριφοράς των άλλων. Σίγουρα ο καθένας εκφράζει με το δικό του τρόπο τα συναισθήματα του. Τι γίνεται όμως όταν δεν τα εκφράζει;
Σε προλογικό σημείωμα στο πρόγραμμα διαβάζουμε : «Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ έβλεπα, θα έλεγα «σ’ αγαπώ» και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ήθελα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω. Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάνε το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις «συγνώμη», «συγχώρησε με», «σε παρακαλώ», «ευχαριστώ» και όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις».
Ο Χάρης Μπόσινας υποδύεται τον αποτυχημένο ηθοποιό υπογραμμίζοντας με τα εκφραστικά του μέσα την αλαζονεία και τη ματαιοδοξία που φέρει το πρόσωπο της αναφοράς. Ως αινιγματική και μυστηριώδης φιγούρα η Αθηνά Αλεξοπούλου πλάθει το ρόλο της με μια παγερή όψη και ένα ιδιαίτερο φωνητικό τονισμό. Ο Δημήτρης Χαβρές και η Δέσποινα Νικητίδου προκαλούν άφθονο γέλιο παίζοντας ωστόσο με διαφορετικούς υποκριτικούς κώδικες. Η Μαρία Κοκκινάκη παίζει με την αμφισημία προκειμένου να μην προδώσει τις κρυφές προθέσεις και τον κυνισμό της ηρωίδας που ενσαρκώνει. Το χειροποίητο σκηνικό του Χρήστου Νικολόπουλου παραπέμπει σε παιδικό δωμάτιο με κολλάζ από φωτογραφίες περιοδικών, πολύχρωμα χαρτόνια και μπογιές αποτυπώνοντας τον «ακατάστατο» εσωτερικό κόσμο των προσώπων που το κατοικούν.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Μήπως άργησα;» του Vimal Shab
Από τη θεατρική ομάδα «Anada Kada»
Σκηνοθεσία- Μουσική επιμέλεια: Αθηνά Αλεξοπούλου-Χάρης Μπόσινας
Σκηνικά- Κοστούμια: Χρήστος Νικολόπουλος
Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης
Ενορχήστρωση- Μουσική Διδασκαλία: Αλέξης Πρίφτης
Παίζουν: Δημήτρης Χαβρές, Δέσποινα Νικητίδου, Μαρία Κοκκινάκη, Αθηνά Αλεξοπούλου, Χάρης Μπόσινας και η Μίλυ-Μίλυ!
ΘΥΡΑ ΤΕΧΝΗΣ
Σαρρή 14, Ψυρρή, τηλ. 210 33 14 422
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου