Στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, για άλλη μια χρονιά, πέντε θεατρικές ομάδες στεγάζουν τη δουλειά τους στα πλαίσια του θεσμού «Άδειος Χώρος» που έχει για φετινό θέμα «Νεοελληνικά έργα σε πρώτη παρουσίαση». Η ομάδα «Nova Melancholia» παρουσίασε το έργο «Οφηλία/LEGO» σε κείμενο-σκηνοθεσία Βασίλη Νούλα και η ομάδα «Τσούκου-Τσούκου» ανέβασε την παράσταση «Neon» σε κείμενο-σκηνοθεσία Αντώνη Τσιοτσιόπουλου. Η ομάδα «Πείραμα» θα ανεβάσει τις επόμενες μέρες το έργο «Η μπάντα» που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Κώστας Δριμυλής ,ενώ η «Ομάδα των πέντε» μας συστήνεται με την παράσταση «Οι πριγκίπισσες που…» της Γιάννας Καφέ που σκηνοθέτησε η συγγραφέας μαζί με τη Δέσποινα Μαραγκουδάκη.
Στο θεσμό συμμετέχει φέτος και η Καλλιτεχνική Εταιρεία «Θεώρηση» που ίδρυσαν ο Γιώργος Χατζηδάκης με τη Μαίη Σεβαστοπούλου. Στη δεκαεξάχρονη πλέον πορεία της, η ομάδα έχει ανεβάσει 25 έργα και έχει δώσει πολυάριθμες παραστάσεις σε σημαντικές πολιτιστικές διοργανώσεις και φεστιβάλ στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα. Το θεατρικό κείμενο «Το τέλος δε αυτής πικρόν ως αψίνθιον, οξύ ως μάχαιρα δίστομος» γράφτηκε από τη Μαίη Σεβαστοπούλου ειδικά για τις παραστάσεις στον «Άδειο Χώρο». Μέσα από τη γραφή του θίγονται καυτά κοινωνικά θέματα όπως η ομοφυλοφιλία, ο ρατσισμός, τα ναρκωτικά και η αιμομιξία. Στην επεξεργασία αυτών των θεματικών, ο έντονα βιωματικός λόγος γεννά σκέψεις και ερωτήματα γύρω από το δίπτυχο Θύτες-Θύματα. Πόσο υπεύθυνοι είναι οι θύτες; Η «πολιτισμένη» κοινωνία μας, διαμορφωμένη με νόμους και κανόνες καμιά φορά παράλογους, γεννάει ανθρώπους άρρωστους ψυχικά, οδηγώντας τους σε ακραίες έως και εγκληματικές πράξεις. Από την άλλη πλευρά, τα θύματα. Πόσο αθώα είναι στην πραγματικότητα; Και πόσο το νεαρό της ηλικίας τους δικαιολογεί μια απόλυτη παθητικότητα που οδηγεί στον αφανισμό τους;
Μετά το βίαιο από διαφορετικά αίτια θάνατό τους, τέσσερις κοπέλες που δε γνωρίζονται μεταξύ τους, συναντιούνται σ’ έναν υπερβατικό χώρο του οποίου οι κανόνες τις υποχρεώνουν ν’ αφηγηθούν με λεπτομέρειες τα χτυπήματα της μοίρας, δηλαδή τις συμφορές που βίωσαν. Δύο από αυτές αυτοκτόνησαν και δύο δολοφονήθηκαν. Κάθε ηρωίδα αφηγείται τη δική της περιπέτεια και κατά τη διάρκεια του κάθε μονολόγου, τα υπόλοιπα πρόσωπα δεν παραμένουν απλοί θεατές. Αντίθετα, παρεμβαίνουν στη δράση ζωντανεύοντας μορφές που αναφέρονται στην κάθε ιστορία σ’ ένα παιχνίδι εναλλαγής ρόλων και μεταμορφώσεων. Μέσα από αυτή τη διαδικασία γνωρίζονται, αγαπιούνται και κερδίζουν τη λύτρωση. Η συγγραφέας επισημαίνει «πως η βαθειά γνώση του πόνου του συνανθρώπου μας, μας οδηγεί στην συγχώρεση, πολλές φορές και του θύτη μας». (Σε παρόμοια θεματική αλλά με διαφορετικό ύφος γραφής κινήθηκε και η παράσταση «The Black-eyed» της παλαιστινιακής καταγωγής Αμερικανίδας Betty Shamieh, που σκηνοθέτησε πρόσφατα ο Τάκης Τζαμαργιάς με την εταιρεία θεάτρου «Δυτικά της Πόλης» στο θέατρο «Φούρνος»).
Στον κέντρο της άδειας σκηνής, ο επιβλητικός κορμός δένδρου ενισχύει την ακαθόριστη, ασαφή αναφορά του τόπου και του χρόνου που εκτυλίσσεται η δράση ενώ οι τέσσερις βαλίτσες λειτουργούν συμβολικά μοιάζοντας να περικλείουν γεγονότα, καταστάσεις, συναισθήματα της ζωής της κάθε ηρωίδας. Οι τέσσερις κοπέλες είναι ντυμένες με το ίδιο λευκό ένδυμα, ομοιόμορφα, επιλογή που τονίζει την αποκοπή τους από την υλική τους υπόσταση δίνοντας έμφαση στην ψυχική. Οι μουσικές επιλογές καθώς και ο σχεδιασμός των φωτισμών εστιάζουν σε καίρια σημεία του έργου που κορυφώνεται η αφήγηση φορτίζοντας συγκινησιακά μια ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα. Τέσσερις νέες ηθοποιοί κατορθώνουν να λειτουργήσουν ομαδικά με υποδειγματικό τρόπο σε μια εύρυθμη παράσταση. Οι ερμηνείες τους, που ακολουθούν κοινούς υποκριτικούς κώδικες, ευθυγραμμίζονται σε μια ενιαία σκηνοθετική αντίληψη. Η Εύη Φώτου ερμηνεύει την Αντωνία, η Φιλίτσα Βουλιώτη τη Μαργαρίτα (αριστούχες απόφοιτες της Δραματικής Σχολής «Θεμέλιο»), η Αλεξία Τερεζάκη την Άλμα και η Νίκη Αναστασίου τη Δέσποινα.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Το τέλος δε αυτής πικρόν ως αψίνθιον, οξύ ως μάχαιρα δίστομος» της Μαίης Σεβαστοπούλου
Από την Θεατρική Ομάδα «Θεώρηση»
Σκηνοθεσία : Ομάδα «Θεώρηση»
Σκηνικά – Κοστούμια : Νίκη Αναστασίου, Αλέξια Τερεζάκη
Μουσική επιμέλεια : Φιλίτσα Βουλιώτη, Εύη Φώτου
Παίζουν : Εύη Φώτου, Αλέξια Τερεζάκη, Νίκη Αναστασίου και Φιλίτσα Βουλιώτη
ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ – ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ – Μικρή Σκηνή
Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο, τηλ. 210 52 31 131
Στο θεσμό συμμετέχει φέτος και η Καλλιτεχνική Εταιρεία «Θεώρηση» που ίδρυσαν ο Γιώργος Χατζηδάκης με τη Μαίη Σεβαστοπούλου. Στη δεκαεξάχρονη πλέον πορεία της, η ομάδα έχει ανεβάσει 25 έργα και έχει δώσει πολυάριθμες παραστάσεις σε σημαντικές πολιτιστικές διοργανώσεις και φεστιβάλ στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα. Το θεατρικό κείμενο «Το τέλος δε αυτής πικρόν ως αψίνθιον, οξύ ως μάχαιρα δίστομος» γράφτηκε από τη Μαίη Σεβαστοπούλου ειδικά για τις παραστάσεις στον «Άδειο Χώρο». Μέσα από τη γραφή του θίγονται καυτά κοινωνικά θέματα όπως η ομοφυλοφιλία, ο ρατσισμός, τα ναρκωτικά και η αιμομιξία. Στην επεξεργασία αυτών των θεματικών, ο έντονα βιωματικός λόγος γεννά σκέψεις και ερωτήματα γύρω από το δίπτυχο Θύτες-Θύματα. Πόσο υπεύθυνοι είναι οι θύτες; Η «πολιτισμένη» κοινωνία μας, διαμορφωμένη με νόμους και κανόνες καμιά φορά παράλογους, γεννάει ανθρώπους άρρωστους ψυχικά, οδηγώντας τους σε ακραίες έως και εγκληματικές πράξεις. Από την άλλη πλευρά, τα θύματα. Πόσο αθώα είναι στην πραγματικότητα; Και πόσο το νεαρό της ηλικίας τους δικαιολογεί μια απόλυτη παθητικότητα που οδηγεί στον αφανισμό τους;
Μετά το βίαιο από διαφορετικά αίτια θάνατό τους, τέσσερις κοπέλες που δε γνωρίζονται μεταξύ τους, συναντιούνται σ’ έναν υπερβατικό χώρο του οποίου οι κανόνες τις υποχρεώνουν ν’ αφηγηθούν με λεπτομέρειες τα χτυπήματα της μοίρας, δηλαδή τις συμφορές που βίωσαν. Δύο από αυτές αυτοκτόνησαν και δύο δολοφονήθηκαν. Κάθε ηρωίδα αφηγείται τη δική της περιπέτεια και κατά τη διάρκεια του κάθε μονολόγου, τα υπόλοιπα πρόσωπα δεν παραμένουν απλοί θεατές. Αντίθετα, παρεμβαίνουν στη δράση ζωντανεύοντας μορφές που αναφέρονται στην κάθε ιστορία σ’ ένα παιχνίδι εναλλαγής ρόλων και μεταμορφώσεων. Μέσα από αυτή τη διαδικασία γνωρίζονται, αγαπιούνται και κερδίζουν τη λύτρωση. Η συγγραφέας επισημαίνει «πως η βαθειά γνώση του πόνου του συνανθρώπου μας, μας οδηγεί στην συγχώρεση, πολλές φορές και του θύτη μας». (Σε παρόμοια θεματική αλλά με διαφορετικό ύφος γραφής κινήθηκε και η παράσταση «The Black-eyed» της παλαιστινιακής καταγωγής Αμερικανίδας Betty Shamieh, που σκηνοθέτησε πρόσφατα ο Τάκης Τζαμαργιάς με την εταιρεία θεάτρου «Δυτικά της Πόλης» στο θέατρο «Φούρνος»).
Στον κέντρο της άδειας σκηνής, ο επιβλητικός κορμός δένδρου ενισχύει την ακαθόριστη, ασαφή αναφορά του τόπου και του χρόνου που εκτυλίσσεται η δράση ενώ οι τέσσερις βαλίτσες λειτουργούν συμβολικά μοιάζοντας να περικλείουν γεγονότα, καταστάσεις, συναισθήματα της ζωής της κάθε ηρωίδας. Οι τέσσερις κοπέλες είναι ντυμένες με το ίδιο λευκό ένδυμα, ομοιόμορφα, επιλογή που τονίζει την αποκοπή τους από την υλική τους υπόσταση δίνοντας έμφαση στην ψυχική. Οι μουσικές επιλογές καθώς και ο σχεδιασμός των φωτισμών εστιάζουν σε καίρια σημεία του έργου που κορυφώνεται η αφήγηση φορτίζοντας συγκινησιακά μια ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα. Τέσσερις νέες ηθοποιοί κατορθώνουν να λειτουργήσουν ομαδικά με υποδειγματικό τρόπο σε μια εύρυθμη παράσταση. Οι ερμηνείες τους, που ακολουθούν κοινούς υποκριτικούς κώδικες, ευθυγραμμίζονται σε μια ενιαία σκηνοθετική αντίληψη. Η Εύη Φώτου ερμηνεύει την Αντωνία, η Φιλίτσα Βουλιώτη τη Μαργαρίτα (αριστούχες απόφοιτες της Δραματικής Σχολής «Θεμέλιο»), η Αλεξία Τερεζάκη την Άλμα και η Νίκη Αναστασίου τη Δέσποινα.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Το τέλος δε αυτής πικρόν ως αψίνθιον, οξύ ως μάχαιρα δίστομος» της Μαίης Σεβαστοπούλου
Από την Θεατρική Ομάδα «Θεώρηση»
Σκηνοθεσία : Ομάδα «Θεώρηση»
Σκηνικά – Κοστούμια : Νίκη Αναστασίου, Αλέξια Τερεζάκη
Μουσική επιμέλεια : Φιλίτσα Βουλιώτη, Εύη Φώτου
Παίζουν : Εύη Φώτου, Αλέξια Τερεζάκη, Νίκη Αναστασίου και Φιλίτσα Βουλιώτη
ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ – ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ – Μικρή Σκηνή
Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο, τηλ. 210 52 31 131
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου