Σ’ ένα νέο, ιδιόμορφο και ενδιαφέρον πολυχώρο τέχνης, η θεατρική ομάδα «Όχι Παίζουμε», οι παραστάσεις της οποίας απασχόλησαν με την πρωτοτυπία τους κοινό και κριτική, παρουσιάζει την τέταρτη παραγωγή της, το έργο του Άκη Δήμου, «Το Αίμα που μαράθηκε». Η ομάδα, που ίδρυσε ο σκηνοθέτης Γιώργος Σαχίνης, ξεκίνησε τη διαδρομή της με την παράσταση «Πείραμα Επτά επί Θήβας». Στη συνέχεια, ανέβασε το τολμηρό έργο της Paula Vogel «…και το μωρό μας κάνει 7» και το περασμένο καλοκαίρι την παράσταση «Καρδιά με κόκαλα. Βίος και πολιτεία του ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη». Τη φετινή χειμερινή περίοδο, η ομάδα ανέβασε στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου το έργο του Albert Camus «Καλιγούλας».
Το έργο του Άκη Δήμου «Το Αίμα που μαράθηκε» είναι ένα σκοτεινό παραμύθι με αφορμή το μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου «Η Κερένια Κούκλα». Πρόκειται για ένα κείμενο που η δραματική και τραγική πλοκή του εξελίσσεται σε μια πρωτόγνωρα δοσμένη, αφηγηματικά, Αθήνα, με τα σπίτια, τις γειτονιές, τα στέκια, τους ερημικούς και τους κεντρικούς πολυσύχναστους δρόμους της, «στη σκιάν της Ακροπόλεως και παρά το βράχον του Φιλοπάππου». Εκεί κατοικεί ο Νίκος με τη βαριά άρρωστη γυναίκα του τη Βιργινία και τη Λιόλια, ένα όμορφο νεαρό κορίτσι, μακρινή συγγενή της συζύγου του. Σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο, που πλεονάζει από λυρικές παρεμβολές και μεταφυσικά σύμβολα, κινούνται οι ήρωες, πρόσωπα ζυμωμένα από τη ζωή, με τα πάθη, τις ανατάσεις και τις πτώσεις της, υποχείριο μιας υπέρτατης δύναμης : της μοίρας. Το μυθιστόρημα έχει διασκευαστεί από τον Παντελή Χορν και έχει ανέβει στη σκηνή από το θίασο της Κυβέλης σε σκηνοθεσία Θωμά Οικονόμου, από την Εταιρεία Θεάτρου «Αιωρία» σε διασκευή-σκηνοθεσία Κατερίνας Σαρροπούλου και στο πλαίσιο της Μπιεννάλε Νέων Δημιουργών σε σκηνοθεσία Λ. Γιαννακού. Στον κινηματογράφο έχει μεταφερθεί δυο φορές, ενώ στην τηλεόραση προβλήθηκε μέσα από σειρά της ΕΤ2.
Ο Άκης Δήμου με το «Αίμα που μαράθηκε» επανέρχεται στα οικεία μονοπάτια του διαλόγου με τα παλαιότερα έργα και δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα διακειμενική σύνθεση. Ο συγγραφέας μεταφέρει σε μια αποσπασματική και συναισθηματικά αποφορτισμένη μορφή τα βασικά υφολογικά γνωρίσματα του μυθιστορήματος, συνθέτοντας επί σκηνής ένα κόσμο ονειρικό, έναν κόσμο όπου η λυπητερή ερωτική ιστορία του Χρηστομάνου «ακούγεται» σαν ένα παλιό, «σκοτεινό παραμύθι». Οι τρεις ήρωες αφηγούνται από διαφορετική ο καθένας οπτική, την ιστορία τους. Ο τρόπος που λειτουργεί ο χώρος και ο χρόνος στο έργο ενισχύει την ονειρική ατμόσφαιρα του παραμυθιού. Στο κείμενο έχει επινοηθεί ένας τέταρτος χαρακτήρας, αυτός της Τρίτης Γυναίκας, που λειτουργεί και ως παντογνώστης αφηγητής. Παρεμβαίνει, σχολιάζει και ερμηνεύει τα λόγια των άλλων. Στο πρόσωπο αυτό συνοψίζονται, θα λέγαμε, όλες οι γυναίκες που, στο μυθιστόρημα, θαυμάζουν και ονειρεύονται το Νίκο. Ο έντονος λυρισμός που χαρακτηρίζει το ύφος του Χρηστομάνου μεταφέρεται στη σκηνή μέσα από τον ποιητικό λόγο του Δήμου
Η σκηνοθετική ανάγνωση του Γιώργου Σαχίνη αναδεικνύει το ονειροφαντασιακό στοιχείο του έργου σε μια παράσταση σύγχρονης αισθητικής που φιλοδοξεί ν’ αφορά το θεατή. Ο ευφάνταστος σκηνικός χώρος που διαμόρφωσε ο Γιάννης Σκουρλέτης χωρίζεται σε δυο επίπεδα : από τη μια πλευρά, ένας θάλαμος που παραπέμπει σε νοσοκομείο όπου παρατίθενται στη σειρά τρία ράντζα και από την άλλη, ένα τούνελ με λευκά πανιά και φωτισμούς νέον στο βάθος του οποίου διακρίνεται ένα γαμήλιο τραπέζι.
Η Γεωργία Τσαγκαράκη, στο ρόλο της Βιργινίας, αποδίδει εύστοχα τις συναισθηματικές αποχρώσεις της ηρωίδας. Η Βιργινία, πιστή στην καθαρότητα που συμβολίζει το φεγγάρι με το οποίο ταυτίζεται, μοιάζει από την αρχή συμφιλιωμένη με την εμπειρία της απώλειας. Με μια ιδιάζουσα εκφορά λόγου και με τα πλούσια εκφραστικά της μέσα η Τζίνα Θλιβέρη ερμηνεύει τη Λιόλια, υπογραμμίζοντας την εύθραυστη αισθαντικότητα στη σκηνική της υπόσταση. Η Λιόλια ταυτίζεται με τον ήλιο που υποδηλώνει τη γήινη παρουσία και τη δύναμη του έρωτα, της ζωής, της ημέρας, των λουλουδιών. Ως Τρίτη Γυναίκα, η Αγγελική Λεμονή σκιαγραφεί μια μυστηριώδης φιγούρα που υποδηλώνει το ρόλο του μεσολαβητή ανάμεσα στον κόσμο των νεκρών και των ζωντανών. Ενδιαφέρουσα και ισορροπημένη ερμηνεία. Ο Γιώργης Τσαμπουράκης υποδύεται το Νίκο, το αντικείμενο του πόθου, κίνητρο για να αφηγηθούν οι δυο γυναίκες την ερωτική ιστορία τους. Η μετακίνηση του πάνω σε μια αναπηρική καρέκλα δεν έχει άμεσα ανιχνεύσιμη επεξήγηση…
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Το Αίμα που μαράθηκε» του Άκη Δήμου
Ένα σκοτεινό παραμύθι με αφορμή το μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου «Η Κερένια Κούκλα»
Από τη θεατρική ομάδα «Όχι Παίζουμε»
Σκηνοθεσία : Γιώργος Σαχίνης
Χορογραφία : Ειρήνη Αλεξίου
Σκηνικά-Κοστούμια : Γιάννης Σκουρλέτης
Μουσική : Κώστας Δαλακούρας
Φωτισμοί : Χριστίνα Θανάσουλα
Συνεργάτες παραγωγής : Αριστείδης Ασπρούλης, Μαίρη Λογοθέτη
Παίζουν : Τζίνα Θλιβέρη, Αγγελική Λεμονή, Γεωργία Τσαγκαράκη, Γιωργής Τσαμπουράκης
ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Καλλιδρομίου 68, Εξάρχεια, τηλ. 210 80 68 552, 697 80 14 815
Από 7 Ιουλίου έως 10 Αυγούστου
Τρίτη-Τετάρτη-Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο στις 21. 00
Το έργο του Άκη Δήμου «Το Αίμα που μαράθηκε» είναι ένα σκοτεινό παραμύθι με αφορμή το μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου «Η Κερένια Κούκλα». Πρόκειται για ένα κείμενο που η δραματική και τραγική πλοκή του εξελίσσεται σε μια πρωτόγνωρα δοσμένη, αφηγηματικά, Αθήνα, με τα σπίτια, τις γειτονιές, τα στέκια, τους ερημικούς και τους κεντρικούς πολυσύχναστους δρόμους της, «στη σκιάν της Ακροπόλεως και παρά το βράχον του Φιλοπάππου». Εκεί κατοικεί ο Νίκος με τη βαριά άρρωστη γυναίκα του τη Βιργινία και τη Λιόλια, ένα όμορφο νεαρό κορίτσι, μακρινή συγγενή της συζύγου του. Σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο, που πλεονάζει από λυρικές παρεμβολές και μεταφυσικά σύμβολα, κινούνται οι ήρωες, πρόσωπα ζυμωμένα από τη ζωή, με τα πάθη, τις ανατάσεις και τις πτώσεις της, υποχείριο μιας υπέρτατης δύναμης : της μοίρας. Το μυθιστόρημα έχει διασκευαστεί από τον Παντελή Χορν και έχει ανέβει στη σκηνή από το θίασο της Κυβέλης σε σκηνοθεσία Θωμά Οικονόμου, από την Εταιρεία Θεάτρου «Αιωρία» σε διασκευή-σκηνοθεσία Κατερίνας Σαρροπούλου και στο πλαίσιο της Μπιεννάλε Νέων Δημιουργών σε σκηνοθεσία Λ. Γιαννακού. Στον κινηματογράφο έχει μεταφερθεί δυο φορές, ενώ στην τηλεόραση προβλήθηκε μέσα από σειρά της ΕΤ2.
Ο Άκης Δήμου με το «Αίμα που μαράθηκε» επανέρχεται στα οικεία μονοπάτια του διαλόγου με τα παλαιότερα έργα και δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα διακειμενική σύνθεση. Ο συγγραφέας μεταφέρει σε μια αποσπασματική και συναισθηματικά αποφορτισμένη μορφή τα βασικά υφολογικά γνωρίσματα του μυθιστορήματος, συνθέτοντας επί σκηνής ένα κόσμο ονειρικό, έναν κόσμο όπου η λυπητερή ερωτική ιστορία του Χρηστομάνου «ακούγεται» σαν ένα παλιό, «σκοτεινό παραμύθι». Οι τρεις ήρωες αφηγούνται από διαφορετική ο καθένας οπτική, την ιστορία τους. Ο τρόπος που λειτουργεί ο χώρος και ο χρόνος στο έργο ενισχύει την ονειρική ατμόσφαιρα του παραμυθιού. Στο κείμενο έχει επινοηθεί ένας τέταρτος χαρακτήρας, αυτός της Τρίτης Γυναίκας, που λειτουργεί και ως παντογνώστης αφηγητής. Παρεμβαίνει, σχολιάζει και ερμηνεύει τα λόγια των άλλων. Στο πρόσωπο αυτό συνοψίζονται, θα λέγαμε, όλες οι γυναίκες που, στο μυθιστόρημα, θαυμάζουν και ονειρεύονται το Νίκο. Ο έντονος λυρισμός που χαρακτηρίζει το ύφος του Χρηστομάνου μεταφέρεται στη σκηνή μέσα από τον ποιητικό λόγο του Δήμου
Η σκηνοθετική ανάγνωση του Γιώργου Σαχίνη αναδεικνύει το ονειροφαντασιακό στοιχείο του έργου σε μια παράσταση σύγχρονης αισθητικής που φιλοδοξεί ν’ αφορά το θεατή. Ο ευφάνταστος σκηνικός χώρος που διαμόρφωσε ο Γιάννης Σκουρλέτης χωρίζεται σε δυο επίπεδα : από τη μια πλευρά, ένας θάλαμος που παραπέμπει σε νοσοκομείο όπου παρατίθενται στη σειρά τρία ράντζα και από την άλλη, ένα τούνελ με λευκά πανιά και φωτισμούς νέον στο βάθος του οποίου διακρίνεται ένα γαμήλιο τραπέζι.
Η Γεωργία Τσαγκαράκη, στο ρόλο της Βιργινίας, αποδίδει εύστοχα τις συναισθηματικές αποχρώσεις της ηρωίδας. Η Βιργινία, πιστή στην καθαρότητα που συμβολίζει το φεγγάρι με το οποίο ταυτίζεται, μοιάζει από την αρχή συμφιλιωμένη με την εμπειρία της απώλειας. Με μια ιδιάζουσα εκφορά λόγου και με τα πλούσια εκφραστικά της μέσα η Τζίνα Θλιβέρη ερμηνεύει τη Λιόλια, υπογραμμίζοντας την εύθραυστη αισθαντικότητα στη σκηνική της υπόσταση. Η Λιόλια ταυτίζεται με τον ήλιο που υποδηλώνει τη γήινη παρουσία και τη δύναμη του έρωτα, της ζωής, της ημέρας, των λουλουδιών. Ως Τρίτη Γυναίκα, η Αγγελική Λεμονή σκιαγραφεί μια μυστηριώδης φιγούρα που υποδηλώνει το ρόλο του μεσολαβητή ανάμεσα στον κόσμο των νεκρών και των ζωντανών. Ενδιαφέρουσα και ισορροπημένη ερμηνεία. Ο Γιώργης Τσαμπουράκης υποδύεται το Νίκο, το αντικείμενο του πόθου, κίνητρο για να αφηγηθούν οι δυο γυναίκες την ερωτική ιστορία τους. Η μετακίνηση του πάνω σε μια αναπηρική καρέκλα δεν έχει άμεσα ανιχνεύσιμη επεξήγηση…
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Το Αίμα που μαράθηκε» του Άκη Δήμου
Ένα σκοτεινό παραμύθι με αφορμή το μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου «Η Κερένια Κούκλα»
Από τη θεατρική ομάδα «Όχι Παίζουμε»
Σκηνοθεσία : Γιώργος Σαχίνης
Χορογραφία : Ειρήνη Αλεξίου
Σκηνικά-Κοστούμια : Γιάννης Σκουρλέτης
Μουσική : Κώστας Δαλακούρας
Φωτισμοί : Χριστίνα Θανάσουλα
Συνεργάτες παραγωγής : Αριστείδης Ασπρούλης, Μαίρη Λογοθέτη
Παίζουν : Τζίνα Θλιβέρη, Αγγελική Λεμονή, Γεωργία Τσαγκαράκη, Γιωργής Τσαμπουράκης
ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Καλλιδρομίου 68, Εξάρχεια, τηλ. 210 80 68 552, 697 80 14 815
Από 7 Ιουλίου έως 10 Αυγούστου
Τρίτη-Τετάρτη-Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο στις 21. 00
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου