«Μάνα και κόρη!» : Μια μυστηριώδης σχέση αντιθέσεων που απαρτίζεται από αγάπη, εξάρτηση, αυτοθυσία αλλά και μορφές μίσους ή καλύτερα ανταγωνισμού. Για μια καθαρά γυναικεία υπόθεση κάνει λόγο η παράσταση «Σκοτώνουμε τη μαμά;» που παίζεται στο θέατρο «Αργώ». Πρόκειται για ένα κείμενο της Charlotte Keatley που μετέφρασε και σκηνοθέτησε η Μαριάννα Κάλμπαρη. Τέσσερις γυναίκες που ανήκουν στην ίδια οικογένεια –γιαγιά, κόρη, εγγονή και δισέγγονη- δίνουν τη δική τους μάχη για ν’ αντιμετωπίσουν τη μητρότητα και να ξεφύγουν απ’ την «κληρονομιά» της μάνας τους. Χρέη φοβερά και ανεξόφλητα υποβόσκουν σε μια απόπειρα κοπής του ομφάλιου λώρου χωρίς την οποία θ’ αδυνατούσαν να χαράξουν τη δική τους ανεξάρτητη πορεία. Η μνήμη, λειτουργεί σ’ αυτό το έργο σαν μια τράπουλα που αδιάκοπα ανακατεύεται, ανατρέποντας την χρονολογική παρουσίαση των σκηνών που συνθέτουν την ιστορία της οικογένειας. Το παρελθόν συγχέεται με το παρόν, το όνειρο εισβάλλει στην πραγματικότητα σ’ ένα επώδυνο ταξίδι μνήμης που απαλύνουν ισορροπημένες δόσεις χιούμορ και μαγείας. Τα κομμάτια του παζλ ενώνονται για να φέρουν στο φως ένα μεγάλο ένοχο, οικογενειακό μυστικό.
Το έργο της Charlotte Keatley «My mother said I never should» πρωτοπαίχτηκε στο Royal Court Theater της Αγγλίας και θεωρήθηκε υπόδειγμα θεατρικής γραφής της νέας γενιάς. Έπειτα, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και παρουσιάστηκε από διάφορους θιάσους σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα, ανέβηκε, πρώτα, από την Πειραματική Σκηνή Τέχνης με τον τίτλο : «Μη σκοτώνεις τη μαμά» σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζιβανού και, στη συνέχεια, από το Θεατρικό Οργανισμό Ράμπα σε σκηνοθεσία Νανάς Νικολάου.
Στο μικρόκοσμο της συγγραφέως κατοικούν αποκλειστικά θηλυκές υπάρξεις. Μάνες και κόρες εκμυστηρεύονται η μια στην άλλη τις ανησυχίες τους, τις ανασφάλειές τους, τις ελπίδες ή τους φόβους τους γύρω από τον έρωτα, τη μοναξιά και το θάνατο. Βασανιστικά αναπάντητα ερωτήματα όπως το «μαμά τι γίνεται όταν πεθαίνεις;», απογοήτευση και αμφισβήτηση οδηγούν σε αδιέξοδες εντάσεις και συγκρούσεις μιας προσπάθειας εκκαθάρισης λογαριασμών με το παρελθόν που επιβιώνει στο παρόν και απειλεί να στοιχειώσει το μέλλον…Μέσα από σκηνές που οι ηρωίδες εμφανίζονται στην παιδική τους ηλικία, η συγγραφέας φανερώνει πως μέσα από τον ενήλικα το παιδί φωνάζει αυτά που δεν μπορεί ο ίδιος να πει ή που αρνείται ν’ ακούσει.
Η σκηνοθετική ματιά της Μαριάννας Κάλμπαρη εστίασε στην ανάδειξη των πολύπλοκων σχέσεων, τις διακυμάνσεις των συναισθημάτων των ηρωίδων και στην εικονοποίηση μιας μεταφυσικής κοσμοαντίληψης. Μια μαγική, παραμυθένια, ονειρική ατμόσφαιρα διαμορφώνει το σύγχρονο και συμβολικό σκηνικό της Μαρίας Βασιλάκη που μαζί με τις μουσικές επιλογές του Νέστωρα Κοψιδά επιφορτίζει συγκινησιακά το θεατή. Τα διάσπαρτα κόκκινα κουβάρια στη σκηνή που ξετυλίγονται και χρησιμοποιούνται ποικιλοτρόπως μαζί με άλλα αντικείμενα σηματοδοτούν την αλλαγή τόπου, χρόνου ή καταστάσεων. Στο ίδιο πνεύμα κινούνται και τα κοστούμια που επιμελήθηκε επάξια η Ιωάννα Τσάμη. Η διευθέτηση των φωτισμών του Νίκου Σωτηρόπουλου αναδεικνύουν τις μυστικές γωνιές του σκηνικού και αποτυπώνουν τις διαβαθμίσεις των συναισθημάτων των προσώπων καλώντας μας να «τρυπώσουμε» μαζί τους κάτω από ένα φανταστικό πιάνο, μέσα στο ψυγείο, σε μια σοφίτα ή στην αυλή με την κούνια. Οι ηθοποιοί παρουσιάζουν τους διαφορετικούς γυναικείους χαρακτήρες που αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοσπαράζονται μέσα από δυναμικές ερμηνείες που κέρδισαν τις εντυπώσεις μας.
Τρυφερή και συγκινητική η γιαγιά Ντορίς της Τζένης Ρουσσέα. Με έλεγχο των εκφραστικών της μέσων έπλασε η Γωγώ Μπρέμου το ρόλο της Τζάκι και ο σπαραγμός πήγαζε αλήθεια. Η Αιμιλία Υψηλάντη ερμήνευσε με υποκριτική υπεροχή το ρόλο της Μάργκαρετ. Ξεχώρισε για τη φρεσκάδα της παιδικότητας η Ροζί της Ιφιγένειας Αστεριάδη. Στο σύνολο της, μια έντονα βιωματική παράσταση που προκαλεί ποικίλες αναταράξεις στο θυμικό του θεατή.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Σκοτώνουμε τη μαμά;» της Charlotte Keatley
Απόδοση-Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη
Σκηνικά: Μαρία Βασιλάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Μουσική επιμέλεια: Νέστωρ Κοψιδάς
Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος
Παίζουν: Ιφιγένεια Αστεριάδη, Γωγώ Μπρέμπου, Αιμιλία Υψηλάντη και Τζένη Ρουσσέα
ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΓΩ
Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο , τηλ. 210 52 01 684
Το έργο της Charlotte Keatley «My mother said I never should» πρωτοπαίχτηκε στο Royal Court Theater της Αγγλίας και θεωρήθηκε υπόδειγμα θεατρικής γραφής της νέας γενιάς. Έπειτα, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και παρουσιάστηκε από διάφορους θιάσους σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα, ανέβηκε, πρώτα, από την Πειραματική Σκηνή Τέχνης με τον τίτλο : «Μη σκοτώνεις τη μαμά» σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζιβανού και, στη συνέχεια, από το Θεατρικό Οργανισμό Ράμπα σε σκηνοθεσία Νανάς Νικολάου.
Στο μικρόκοσμο της συγγραφέως κατοικούν αποκλειστικά θηλυκές υπάρξεις. Μάνες και κόρες εκμυστηρεύονται η μια στην άλλη τις ανησυχίες τους, τις ανασφάλειές τους, τις ελπίδες ή τους φόβους τους γύρω από τον έρωτα, τη μοναξιά και το θάνατο. Βασανιστικά αναπάντητα ερωτήματα όπως το «μαμά τι γίνεται όταν πεθαίνεις;», απογοήτευση και αμφισβήτηση οδηγούν σε αδιέξοδες εντάσεις και συγκρούσεις μιας προσπάθειας εκκαθάρισης λογαριασμών με το παρελθόν που επιβιώνει στο παρόν και απειλεί να στοιχειώσει το μέλλον…Μέσα από σκηνές που οι ηρωίδες εμφανίζονται στην παιδική τους ηλικία, η συγγραφέας φανερώνει πως μέσα από τον ενήλικα το παιδί φωνάζει αυτά που δεν μπορεί ο ίδιος να πει ή που αρνείται ν’ ακούσει.
Η σκηνοθετική ματιά της Μαριάννας Κάλμπαρη εστίασε στην ανάδειξη των πολύπλοκων σχέσεων, τις διακυμάνσεις των συναισθημάτων των ηρωίδων και στην εικονοποίηση μιας μεταφυσικής κοσμοαντίληψης. Μια μαγική, παραμυθένια, ονειρική ατμόσφαιρα διαμορφώνει το σύγχρονο και συμβολικό σκηνικό της Μαρίας Βασιλάκη που μαζί με τις μουσικές επιλογές του Νέστωρα Κοψιδά επιφορτίζει συγκινησιακά το θεατή. Τα διάσπαρτα κόκκινα κουβάρια στη σκηνή που ξετυλίγονται και χρησιμοποιούνται ποικιλοτρόπως μαζί με άλλα αντικείμενα σηματοδοτούν την αλλαγή τόπου, χρόνου ή καταστάσεων. Στο ίδιο πνεύμα κινούνται και τα κοστούμια που επιμελήθηκε επάξια η Ιωάννα Τσάμη. Η διευθέτηση των φωτισμών του Νίκου Σωτηρόπουλου αναδεικνύουν τις μυστικές γωνιές του σκηνικού και αποτυπώνουν τις διαβαθμίσεις των συναισθημάτων των προσώπων καλώντας μας να «τρυπώσουμε» μαζί τους κάτω από ένα φανταστικό πιάνο, μέσα στο ψυγείο, σε μια σοφίτα ή στην αυλή με την κούνια. Οι ηθοποιοί παρουσιάζουν τους διαφορετικούς γυναικείους χαρακτήρες που αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοσπαράζονται μέσα από δυναμικές ερμηνείες που κέρδισαν τις εντυπώσεις μας.
Τρυφερή και συγκινητική η γιαγιά Ντορίς της Τζένης Ρουσσέα. Με έλεγχο των εκφραστικών της μέσων έπλασε η Γωγώ Μπρέμου το ρόλο της Τζάκι και ο σπαραγμός πήγαζε αλήθεια. Η Αιμιλία Υψηλάντη ερμήνευσε με υποκριτική υπεροχή το ρόλο της Μάργκαρετ. Ξεχώρισε για τη φρεσκάδα της παιδικότητας η Ροζί της Ιφιγένειας Αστεριάδη. Στο σύνολο της, μια έντονα βιωματική παράσταση που προκαλεί ποικίλες αναταράξεις στο θυμικό του θεατή.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Σκοτώνουμε τη μαμά;» της Charlotte Keatley
Απόδοση-Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη
Σκηνικά: Μαρία Βασιλάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Μουσική επιμέλεια: Νέστωρ Κοψιδάς
Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος
Παίζουν: Ιφιγένεια Αστεριάδη, Γωγώ Μπρέμπου, Αιμιλία Υψηλάντη και Τζένη Ρουσσέα
ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΓΩ
Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο , τηλ. 210 52 01 684
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου