Πόσα όνειρα χωράνε σε μια πλαστική σακούλα σκουπιδιών;
Πιστεύεις ότι η ευτυχία σου έχει ημερομηνία λήξης γραμμένη στο κάτω μέρος της συσκευασίας;
Ο έρωτάς μας θα κρατούσε για πάντα;
Θα μ’ αγαπάς;
Ένα ενδιαφέρον νεανικό σχήμα με την ανεπιτήδευτη αυτοσχεδιαστική του δεινότητα και το άφθονο πηγαίο χιούμορ διεκδικεί την προσοχή μας! Πρόκειται για την ομάδα «epta» που ιδρύθηκε από την ανάγκη αναζήτησης ενός ελληνικού σύγχρονου θεάτρου. Η πρώτη δουλειά της παρουσιάστηκε στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου στα πλαίσια του «Άδειου Χώρου» με το έργο «Μη σκοτώνεις τους Αγγέλους» του Μιχάλη Γκίνου σε σκηνοθεσία Παπαδάκη Βαγγέλη.
Η ομάδα «epta» αποφασίζει πλέον να ερευνήσει την παραγωγή μιας παράστασης ξεκινώντας από το «απόλυτο μηδέν» και να στηριχθεί κυρίως στις αρχές του performance και του «θεάτρου της επινόησης» (devised theater). Πώς δηλαδή από μια ιδέα, ένα βιβλίο, ένα γεγονός, μια εικόνα, ένα προσωπικό βίωμα, μια προσωπική ανάγκη ή κι από το χάος το ίδιο και το απόλυτο «κενό» , μπορεί να ξεκινήσει ένας αυτοσχεδιασμός, να «επινοηθεί» μια σκηνή ή και μια ολόκληρη παράσταση. Μέσα από το πείραμα και την έρευνα η ομάδα προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τα όρια ενός θεατρικού κειμένου.
H φετινή δεύτερη δουλειά της ομάδας λέγεται «Plastic People» και διαπραγματεύεται το βαθμό που οι άνθρωποι έχουν εγκλωβιστεί μέσα σε προστατευτικές σακούλες κι έχουν χάσει την αλήθεια τους, τις ανάγκες τους, τα όνειρά τους και τα συναισθήματά τους. Σ’ ένα κόσμο που κατακλύζεται από πλαστικό, ένας Γιάννης και μια Μαρία συναντιούνται και ερωτεύονται. Η υπόθεση του έργου σχετίζεται άμεσα με το σύγχρονο τρόπο ζωής και τις αλλαγές που αυτός έχει επιφέρει στην καθημερινότητά μας. Κυρίαρχο στοιχείο αποτελεί το «πλαστικό-χημικό-κατασκευαστικό υλικό» το οποίο έχει εισβάλει με όλες του τις μορφές στη ζωή μας σε δραματικό βαθμό. Κινούμενο σε αυτόν τον άξονα το έργο θα αποκαλύψει ανάγκες και επιθυμίες ατομικές-συλλογικές, εφήμερες-διαχρονικές που χαρακτηρίζουν την κοινωνία και τους ανθρώπους της. Η ομάδα «epta» παίρνει στιγμές από την καθημερινότητα μας, τις βάζει στο σέικερ και μας σερβίρει ένα δυνατό κοκτέιλ.
Τα κείμενα της παράστασης διαμορφώνονται διαρκώς με αυτοσχεδιασμούς στη διάρκεια των προβών και εμπλουτίζονται μέσα από προσωπικά βιώματα και πραγματικά γεγονότα. Στο θεατή γεννιέται η ανάγκη να σηκωθεί από την καρέκλα του για να πει ή καλύτερα να κάνει κάτι ή να συμμετάσχει ενεργά στο ομαδικό αυτό δρώμενο. Σ’ ένα διαδραστικό παιχνίδι έξι νέοι ηθοποιοί ονειρεύονται, μονολογούν, τραγουδούν…Μέσα από θραύσματα χαρακτήρων, μισοτελειωμένες φράσεις που μπλέκονται η μια μέσα στην άλλη αλλά συνδέονται αβίαστα μεταξύ τους, σχολιάζουν, καυτηριάζουν και αυτοσαρκάζονται σε μια αέναη αναζήτηση απαντήσεων. Ενσαρκώνουν ψυχές που λιώνουν από επιθυμίες ενώ συνθλίβονται από μοναξιά, φόβους και ανασφάλειες. Παρακολουθούμε επί σκηνής στιγμιότυπα από τις ζωές ανθρώπων που ζουν σε μεγάλες πόλεις, συνομιλούν στο διαδίκτυο με γνωστούς και αγνώστους, χαζεύουν βιτρίνες ενώ δίπλα τους γίνεται πόλεμος, αναρωτιούνται αν η αγάπη μπορεί να κρατήσει για πάντα, αμφισβητούν και οργίζονται, χαλαρώνουν χορεύοντας σε απρόσωπα μπαρ γεμάτα καπνό ή άλλοτε χάνονται στις σκέψεις τους κοιτώντας μόνοι τους μελαγχολικά παλιές φωτογραφίες. Όπως κάνοντας ζάπινγκ στην οθόνη της τηλεόρασης εναλλάσσονται και τελικά ενοποιούνται οι πλέον αταίριαστες μεταξύ τους εικόνες, έτσι και η ίδια η πραγματικότητα γίνεται πλέον αντιληπτή όχι ως ενότητα αλλά σαν παζλ, που μπορεί να διαλυθεί και να συναρμολογηθεί ξανά με χίλιους τρόπους.
Παρά τις όποιες δραματουργικές αδυναμίες, επαναλήψεις που ίσως κουράσουν, φράσεις που μπορεί να μπερδέψουν με την αμφισημία τους, αμήχανες στιγμές που δεν αποκωδικοποιείται η χρήση τους, βιώνει κανείς έντονα την ανάγκη των νέων δημιουργών να δοκιμαστούν σε διαφορετικούς τρόπους έκφρασης που θα αποτυπώνουν μεν την εποχή τους δίχως να λησμονούν ζητήματα που απασχολούν διαρκώς την ανθρώπινη ύπαρξη. Λειτουργικός πειραματισμός μιας αμιγώς ομαδικής εργασίας που βρίσκεται συνεχώς σε ανησυχία και εξελίσσεται…Ευοίωνες προοπτικές.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Plastic people»
Από τη θεατρική ομάδα epta
Σύλληψη- Σκηνοθεσία : Βαγγέλης Παπαδάκης
Βοηθός σκηνοθέτη : Τζένη Διαμαντοπούλου
Σκηνικά- Κοστούμια : Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Φωτισμοί : Άγγελος Γουναράς
Επιμέλεια κίνησης : Ίριδα Κυριακοπούλου
Επιμέλεια μουσικής- βίντεο : Γιάννης Νικολάου
Παίζουν : Αναστασία Αρβανίτη, Μιχάλης Γεωργίου, Άλκης Ζούπας, Τζωρτζίνα Κακουδάκη, Βίκυ Μαστρογιάννη, Βαγγέλης Παπαδάκης
ΑΝΤΙΘΕΑΤΡΟ ΜΑΡΙΑΣ ΞΕΝΟΥΔΑΚΗ- STUDIO ΠΡΩΤΕΣ ΥΛΕΣ
Μοσχονησίων 36, Πλ. Αμερικής, τηλ. 210 86 61 168
Πιστεύεις ότι η ευτυχία σου έχει ημερομηνία λήξης γραμμένη στο κάτω μέρος της συσκευασίας;
Ο έρωτάς μας θα κρατούσε για πάντα;
Θα μ’ αγαπάς;
Ένα ενδιαφέρον νεανικό σχήμα με την ανεπιτήδευτη αυτοσχεδιαστική του δεινότητα και το άφθονο πηγαίο χιούμορ διεκδικεί την προσοχή μας! Πρόκειται για την ομάδα «epta» που ιδρύθηκε από την ανάγκη αναζήτησης ενός ελληνικού σύγχρονου θεάτρου. Η πρώτη δουλειά της παρουσιάστηκε στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου στα πλαίσια του «Άδειου Χώρου» με το έργο «Μη σκοτώνεις τους Αγγέλους» του Μιχάλη Γκίνου σε σκηνοθεσία Παπαδάκη Βαγγέλη.
Η ομάδα «epta» αποφασίζει πλέον να ερευνήσει την παραγωγή μιας παράστασης ξεκινώντας από το «απόλυτο μηδέν» και να στηριχθεί κυρίως στις αρχές του performance και του «θεάτρου της επινόησης» (devised theater). Πώς δηλαδή από μια ιδέα, ένα βιβλίο, ένα γεγονός, μια εικόνα, ένα προσωπικό βίωμα, μια προσωπική ανάγκη ή κι από το χάος το ίδιο και το απόλυτο «κενό» , μπορεί να ξεκινήσει ένας αυτοσχεδιασμός, να «επινοηθεί» μια σκηνή ή και μια ολόκληρη παράσταση. Μέσα από το πείραμα και την έρευνα η ομάδα προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τα όρια ενός θεατρικού κειμένου.
H φετινή δεύτερη δουλειά της ομάδας λέγεται «Plastic People» και διαπραγματεύεται το βαθμό που οι άνθρωποι έχουν εγκλωβιστεί μέσα σε προστατευτικές σακούλες κι έχουν χάσει την αλήθεια τους, τις ανάγκες τους, τα όνειρά τους και τα συναισθήματά τους. Σ’ ένα κόσμο που κατακλύζεται από πλαστικό, ένας Γιάννης και μια Μαρία συναντιούνται και ερωτεύονται. Η υπόθεση του έργου σχετίζεται άμεσα με το σύγχρονο τρόπο ζωής και τις αλλαγές που αυτός έχει επιφέρει στην καθημερινότητά μας. Κυρίαρχο στοιχείο αποτελεί το «πλαστικό-χημικό-κατασκευαστικό υλικό» το οποίο έχει εισβάλει με όλες του τις μορφές στη ζωή μας σε δραματικό βαθμό. Κινούμενο σε αυτόν τον άξονα το έργο θα αποκαλύψει ανάγκες και επιθυμίες ατομικές-συλλογικές, εφήμερες-διαχρονικές που χαρακτηρίζουν την κοινωνία και τους ανθρώπους της. Η ομάδα «epta» παίρνει στιγμές από την καθημερινότητα μας, τις βάζει στο σέικερ και μας σερβίρει ένα δυνατό κοκτέιλ.
Τα κείμενα της παράστασης διαμορφώνονται διαρκώς με αυτοσχεδιασμούς στη διάρκεια των προβών και εμπλουτίζονται μέσα από προσωπικά βιώματα και πραγματικά γεγονότα. Στο θεατή γεννιέται η ανάγκη να σηκωθεί από την καρέκλα του για να πει ή καλύτερα να κάνει κάτι ή να συμμετάσχει ενεργά στο ομαδικό αυτό δρώμενο. Σ’ ένα διαδραστικό παιχνίδι έξι νέοι ηθοποιοί ονειρεύονται, μονολογούν, τραγουδούν…Μέσα από θραύσματα χαρακτήρων, μισοτελειωμένες φράσεις που μπλέκονται η μια μέσα στην άλλη αλλά συνδέονται αβίαστα μεταξύ τους, σχολιάζουν, καυτηριάζουν και αυτοσαρκάζονται σε μια αέναη αναζήτηση απαντήσεων. Ενσαρκώνουν ψυχές που λιώνουν από επιθυμίες ενώ συνθλίβονται από μοναξιά, φόβους και ανασφάλειες. Παρακολουθούμε επί σκηνής στιγμιότυπα από τις ζωές ανθρώπων που ζουν σε μεγάλες πόλεις, συνομιλούν στο διαδίκτυο με γνωστούς και αγνώστους, χαζεύουν βιτρίνες ενώ δίπλα τους γίνεται πόλεμος, αναρωτιούνται αν η αγάπη μπορεί να κρατήσει για πάντα, αμφισβητούν και οργίζονται, χαλαρώνουν χορεύοντας σε απρόσωπα μπαρ γεμάτα καπνό ή άλλοτε χάνονται στις σκέψεις τους κοιτώντας μόνοι τους μελαγχολικά παλιές φωτογραφίες. Όπως κάνοντας ζάπινγκ στην οθόνη της τηλεόρασης εναλλάσσονται και τελικά ενοποιούνται οι πλέον αταίριαστες μεταξύ τους εικόνες, έτσι και η ίδια η πραγματικότητα γίνεται πλέον αντιληπτή όχι ως ενότητα αλλά σαν παζλ, που μπορεί να διαλυθεί και να συναρμολογηθεί ξανά με χίλιους τρόπους.
Παρά τις όποιες δραματουργικές αδυναμίες, επαναλήψεις που ίσως κουράσουν, φράσεις που μπορεί να μπερδέψουν με την αμφισημία τους, αμήχανες στιγμές που δεν αποκωδικοποιείται η χρήση τους, βιώνει κανείς έντονα την ανάγκη των νέων δημιουργών να δοκιμαστούν σε διαφορετικούς τρόπους έκφρασης που θα αποτυπώνουν μεν την εποχή τους δίχως να λησμονούν ζητήματα που απασχολούν διαρκώς την ανθρώπινη ύπαρξη. Λειτουργικός πειραματισμός μιας αμιγώς ομαδικής εργασίας που βρίσκεται συνεχώς σε ανησυχία και εξελίσσεται…Ευοίωνες προοπτικές.
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Plastic people»
Από τη θεατρική ομάδα epta
Σύλληψη- Σκηνοθεσία : Βαγγέλης Παπαδάκης
Βοηθός σκηνοθέτη : Τζένη Διαμαντοπούλου
Σκηνικά- Κοστούμια : Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Φωτισμοί : Άγγελος Γουναράς
Επιμέλεια κίνησης : Ίριδα Κυριακοπούλου
Επιμέλεια μουσικής- βίντεο : Γιάννης Νικολάου
Παίζουν : Αναστασία Αρβανίτη, Μιχάλης Γεωργίου, Άλκης Ζούπας, Τζωρτζίνα Κακουδάκη, Βίκυ Μαστρογιάννη, Βαγγέλης Παπαδάκης
ΑΝΤΙΘΕΑΤΡΟ ΜΑΡΙΑΣ ΞΕΝΟΥΔΑΚΗ- STUDIO ΠΡΩΤΕΣ ΥΛΕΣ
Μοσχονησίων 36, Πλ. Αμερικής, τηλ. 210 86 61 168
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου